Morgunblaðið - 22.08.1982, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 22. ÁGÚST 1982
47
''l'MWi
Mviðsetnmg sjonnvt ri
ingamanna á loftfonim
getur verið mjög sann-
færandi — svo virðist
sem stúlkan á mvndinni hvíli
einungis á sverðsoddinum, en þarna
p™tiltölulega einfóld brögð í tafli.
Menn hafa jafnan séð eitthvað
spaugilegt við loftfarir og ber
þessi skopmynd vitni um það.

að æfa svonefnda Indriði Indriðason, miðill.
vnd að vera tekin
fyrirbæri?
geysimikinn kraft undir fótum
mínum sem þrýstir mér upp ...
Ég viðurkenni að í fyrstu olli þetta
mér ofsahræðslu, því þó andinn
dragi líkama minn upp á eftir sér
starfa skilningarvit mín engu að
síður — a.m.k. er ég svo mikið með
sjálfri mér að ég fæ greint um-
hverfið þegar ég lyftist upp. Þessu
fylgir dásamleg tilfinning reyni ég
ekki að standa á móti því... Eftir
að fagnaðarleiðslunni lýkur finnst
mér sem líkami minn sé hálf fljót-
andi, og það svo mjög að fætur
mínir virðast vart snerta jörð-
ina...“
Svo tíðar voru loftfarir Sankti
Teresu að hún bað systurnar í
klaustrinu þar sem hún lifði að
halda sér niðri þegar „andinn"
kom yfir hana. En oft fór svo að
ekki gafst tími til slíks og Teresa
varð að bíða þess fljótandi í lausu
lofti að þyngdarleysi hennar
linnti.
Jógar og fakírar
í lausu lofti
í Austurlöndum er víða litið á
loftfarir sem sjálfsagðan hlut og
sagt að t.d. indverskir jógar og
fakírar hafi oft haldið sýningar á
loftförum sínum. Árið 1936 birtust
myndir af slíkri sýningu indversks
jóga í breska blaðinu „IHustrated
London News“. Englendingurinn
P.Y. Plunkett, sem myndirnar tók,
lýsir sýningunni í smáatriðum, og
segir hann að um 150 manns hafi
orðið vitni að því er jóginn Subb-
ayah Pullavar sveif í lausu lofti
umhverfis staf sem hulinn var
með hvítu klæði.
Subbayah hafði að eigin sögn
iðkað sérstaka tegund jógaæfinga
um tuttugu ára skeið og hafði
hann miklar „serimóníur" við sýn-
ingu sína. Vatni var stökkt um-
hverfis tjald jógans þar sem loft-
förin skyldi fara fram, og bannað
var að ganga á leðurskóm á stór-
um auðum hring sem dreginn
hafði verið umhverfis tjaldið.
Subbayah fór síðan einn síns liðs
inn í tjaldið en nokkrum mínútum
síðar tóku aðstoðarmenn hans það
upp — og sjá, þar sveif jóginn
hring eftir hring í loftinu.
Plunkett og fleiri viðstaddir
gengu fast að jóganum til að rann-
saka fyrirbærið betur. Þó jóginn
héldi hægri hendi efst á stafnum
virtist það einungis vera til að
halda jafnvægi, að sögn Plunketts.
Hann rannsakaði gaumgæfilega
svæðið fyrir neðan jógann, en gat
hvergi fundið merki um strengi
eða neinskonar „hjálpartæki".
Svo virtist sem það væri algert
leyndamál hvernig jóginn færi að
því að komast niður á jörðina aft-
ur, því á meðan á því stóð var
tjaldið sett yfir hann aftur. Plunk-
ett tókst þó að fylgjast með öllu í
gegn um þunnan tjaldvegginn:
„Nokkru eftir að tjaldinu hafði
verið komið fyrir virtist jóginn
byrja að vagga og fikrast ofur-
hægt niðurávið. Það tók hann
u.þ.b. fimm mínútur að síga alveg
niður til jarðar ... Þegar Subba-
yah var loksins kominn niður á
jörðina tóku hjálparmenn hans
hann og báru yfir til okkar. Þeir
skoruðu á okkur að reyna að
hreyfa limi hans en jafnvel þótt
við tækjum á öllum okkar kröftum
gátum við það ekki,“ skrifaði
Plunkett um þetta síðar.
„Eins og fyrstu
flugferðir
W right-bræðranna“
Maharishi Mahesh jógi, Bítla-
jóginn svonefndi, hefur fullyrt að
flestir geti lært að fara loftförum
með því að iðka kerfi sitt, „inn-
hverfa íhugun", og framhalds-
námskeið í svonefndri „shiddi"-
tækni. Hefur íslenska íhugunarfé-
lagið, sem kennir þessi fræði hér á
landi, staðið fyrir námskeiðum
sem m.a. eiga að gera fólki fært að
„fljúga" og birti um eitt skeið
myndir af fólki í lausu lofti í aug-
lýsingum sínum í blöðum. Hentu
gárungarnir þetta á lofti á sínum
tíma og sögðu ekki seinna vænna
að tryggja sér flugleið í vinnuna
kvölds og morgna, en flestir voru
vantrúaðir á þessi undur.
Bandarískur nemandi í þessum
fræðum hefur lýst loftförunum á
þessa leið: „Fólk byrjar fyrst að
vagga hægt og rólega, en síðan
hraðar og kröftugar þar til það
lyftist upp. Vissara er að vera í
„lótus“-stellingu við þessar æf-
ingar, því maður getur hæglega
meitt sig ef maður lætur fæturna
hanga og lendir á þeim. Tii að
byrja með er þetta eins og fyrstu
flugferðir Wright-bræðranna —
maður skellur oft harkalega niður.
En þegar maður hefur náð stjórn
á þessu verður þetta hreint stór-
kostlegt."
Loftfarir hafa oft verið tengdar
dulrænum hugaræfingum eins og
jógar stunda. Franski landkönn-
uðurinn Madame Alexandra Dav-
id-Neel ferðaðist um Tíbet árum
saman og bar þá margt einkenni-
legt fyrir augu hennar, eftir því
sem hún segir í bók sinni „Tákn og
töfrar í Tíbet“. Eitt sinn gekk hún
t.d. fram á nakinn mann sem
njörvaður var niður með þungum
keðjum. Félagi hans útskýrði fyrir
henni að dulræn þjálfun hefði gert
líkama hans svo léttan að hann
myndi hreinlega fljóta út í busk-
ann ef keðjurnar yrðu teknar af
honum.
Skiptar skoðanir
um loftfarir
En þrátt fyrir fjölda vitnis-
burða um það að fólk hafi losnað
undan áhrifum þyngdarafls jarðar
og svifið í lausu lofti, efast flestir
um að slíkt hafi í raun og veru
nokkurntíma átt sér stað. Bent
hefur verið á að sjónhverfinga-
menn hafi fleiri en eina aðferð til
að láta líta svo út sem sýningar-
stúlkur þeirra svífi í lausu lofti —
og muni indverskir jógar og aðrir
sem þessar íþróttir stunda, nota
svipaðar aðferðir. Þá hefur verið
bent á að með hópsefjun megi auð-
veldlega koma fólki til að sjá alls-
konar sýnir sem eigi sér engan
stað í raunveruleikanum, og sé þar
komin skýringin á mörgum af
þessum loftfara-undrum. Því hef-
ur einnig verið haldið fram að
menn geti tiltölulega auðveldlega
komið sér í svo djúpa sjálfsefjun
að þeir telji sig svífa um í lausu
lofti þó þeir hreyfist raunverulega
alls ekki úr stað.
Þeir, sem álíta að loftfarir fólks
gerist í raun og veru, benda hins
vegar á að eðlisfræðin hafi aldrei
getað skýrt til fulls hvað aðdrátt-
arkraftur jarðar sé — „þetta
ósýnilega afl sem heldur okkur við
jörðina" sé í raun og veru alveg
ókannað og þess vegna þurfi ekk-
ert yfirskilvitlegt að vera við það
þó fólk geti losnað undan áhrifa-
valdi þess við vissar kringumstæð-
ur.
(Samantekt: — bó.)