Morgunblaðið - 29.09.1982, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 29. SEPTEMBER 1982
Solveig Magnúsdótt-
ir - Minningarorð
Fædd 24. maí 1958
19. september 1982
Utför systurdóttur minnar, Sol-
veigar MaKnúsdóttur, verður gerð
frá Dómkirkjunni í dag, klukkan
hálftvö.
Klukkan hálftvö; lífi hennar
lauk einnig um miðjan dag, en
stundum er ekki um það spurt, —
og svo fór hér.
Solveig heitin fæddist í Reykja-
vík 24. maí 1958. Enn man ég þann
gleðidag. Hún lézt í Briissel hinn
19. september 1982.
Foreldrar hennar eru hjónin
Magnús Hjálmarsson og Ragn-
heiður Þórðardóttir, sem vinna
bæði hjá Ríkisútvarpinu.
Faðir Magnúsar var Hjálmar,
póst- og símstjóri á Hólmavík,
Halldórsson (á Tindi í Miðdal)
Hjálmarssonar í Tröllatungu
(hann var kvæntur Sigríði, dóttur
Halldórs, prests í Tröllatungu),
Jónssonar, og munu nú áhuga-
menn um ættfræði vera farnir að
kannast við þessi góðu nöfn.
Móðir Magnúsar er Solveig,
dóttir Magnúsar trésmiðs á
Hólmavík (bróður Daða, gullsmiðs
í Ameríku) Halldórssonar á Hrófá
(Ennisætt).
Gaman og fróðlegt er að rekja
þessa ættstofna, en þess er eigi
kostur hér, og get ég ekki vísað
mönnum í betra hús en hið mikla
og nákvæma ritverk séra Jóns
Guðnasonar, „Strandamenn".
Faðir Ragnheiðar var Þórður,
doktor í lögum og hæstaréttar-
dómari, sonur Eyjólfs, bónda á
Kirkjubóli í Hvítársíðu, Andrés-
sonar (Magnússonar, Andrésson-
ar, alþingismanns Magnússonar);
Syðra-Langholtsætt austan úr
Hreppum og Oddaverjar í beinan
karllegg; og Guðrúnar Brynjólfs-
dóttur frá Selalæk (Víkingslækj-
arætt).
Móðir Ragnheiðar er Halldóra
Magnúsdóttir, skipstjóra, stýri-
mannaskólakennara og útgerðar-
manns (Alliance, Defensor o.fl.)
Magnússonar, formanns í Nesi við
Seltjörn, Guðmundssonar, en
móðir Magnúsar skipstjóra
(„Manga lipra", sem svo var kall-
aður vegna fimi í orði og æði) var
Margrét (hin skurðhaga) dóttir
Páls í Holti í Þingholtum í
Reykjavík, og má rekja þá ættslóð
langt aftur í aldir í Reykjavík og
Effersey. Móðir Halldóru var
Ragnheiður Guðmundsdóttir í
Ofanleiti í Reykjavík (Ingólfs-
stræti 7). Hún og Magnús, langafi
Solveigar og afi minn, bjuggu í
húsinu nr. 8 við Ingólfsstræti, sem
Steingrímur smiður (tengdafaðir
Hermanns, ráðherra, og afi
Steingríms, ráðherra) byggði fyrir
þau um aldamótin, eftir að þetta
fólk hafði allt búið saman í hús-
um, sem Steingrímur smíðaði,
fyrst á Laugavegi 23 og síðast á
Bergstaðastræti 9, en þar fæddist
móðir mín, amma Solveigar. Syst-
ur Ragnheiðar, ömmu minnar og
langömmu Solveigar, voru Elín og
Lára, „Ofanleitissystur", og þótti
mér Solveig heitin líkjast Elínu
sálugu talsvert. Móðir Ragnheiðar
Guðmundsdóttur var Ragnheiður
Árnadóttir, sonardóttir séra Hall-
gríms Jónssonar í Görðum, og fer
ættrakningin nú að vera fjöl-
skrúðugri en svo, að hér komist
fyrir.
Solveig hét í höfuðið á sinni
góðu ömmu. Hún fór í Landa-
kotsskóla, Hagaskóla og Verzlun-
arskóla íslands; stúdent 1978. Hún
vann m.a. í Landsbanka íslands, í
Sjúkrahúsinu á Húsavík, var í
Bandaríkjunum um tíma, vann
stuttan tíma í Myndlista- og
handíðaskóla Islands, unz hún
réðst til lista- og skemmtideildar
Sjónvarpsins. Þar starfaði Solveig
þangað til hún hóf störf hjá utan-
ríkisráðuneytinu fyrir tveimur ár-
um. Hún var ritari í Sendiráði ís-
lands í Brussel, þegar hún hvarf
og fannst látin.
Horfin er af heimi mín yndis-
lega frænka.
Meðal fyrstu endurminninga
minna um Solveigu er þegar hún,
ljóst og brosandi barn, veifaði upp
í eldhúsgluggann minn á Kapla-
skjólsvegi 39. Síðast áttum við
ánægjulega samfundi í Brússel á
liðnu sumri.
Ætti ég að lýsa Solveigu í einu
orði, þætti mér helzt eiga við „art-
arsöm“. Hún var svo einstaklega
hjálpfús við alla, viðmót hennar
svo þýtt og rótt og gott og hlýtt;
hún hafði þennan sanna bjarnar-
yl, að öllum leið vel nálægt henni.
Hjartalag hennar var svo milt.
Hún var mikil máttarstoð, þeg-
ar á bjátaði. Hún færði styrk þeim
sem leið illa. Öll systkin hennar
heimsóttu hana í sumar. Þau vissu
hvar uppörvun var að finna.
Blessuð sé minning Solveigar
Magnúsdóttur.
Magnús Þórðarson
Það hafði hélað á jörð um nótt-
ina og kollur Esjunnar var hvítur
um morguninn. Það leit út fyrir
bjartan dag, eftir rigningartíð
undanfarna daga.
Að áliðnum þessum fallega degi
barst mér símleiðis sú harma-
fregn að hún Solveig væri dáin.
Það var sem ískuldi ofurmagn-
aðra örlaganna nístist í gegnum
mig og skuggar síðdegisins yrðu
lengri og svartari. Hvers vegna
hún? Ung kona í blóma lífsins.
Vefir örlaganna eru of flóknir
fyrir okkur mannanna börn og til-
gangurinn með lífinu oft torskil-
inn. En Guðs er mátturinn og ein-
hver er meiningin að Solveig, hin
unga, fallega kona ætti ekki að
lifa lengur.
Ég þekkti Solveigu um nokkurt
árabil, hún var bróðurdóttir konu
minnar. Einnig vann hún stuttan
tíma hjá mér á skrifstofu Mynd-
lista- og handíðaskóla Islands.
Hún fékk í gjöf frá Guði allt það
er unga konu má prýða, fagurt út-
lit, en þó fyrst og fremst einstætt
viðmót, er bar með sér gæflyndi og
góðmennsku, svo hún ávann sér
ávailt góð kynni við samferðafólk
sitt.
Nú, þegar tekur að hausta og
kalt verður í lofti, blómin sem
voru svo falleg í sumar fallin, er
Solveig, sem var eitt af fallegustu
blómunum úr lífinu, borin til
moldar í dag.
Ég vil minnast hennar, sem
tákn þess sem er hreint og fagurt.
Guð blessi minningu hennar.
Kinar Hákonarson, listmálari.
Mig setti hljóða við þá hörm-
ungarfregn, að Solveigu Magnús-
dóttur hefði svo skyndilega verið
hrundið burt af þessari jörð, sem
hún þó átti rétt á að gista svo
miklu lengur.
Ég sá Solveigu fyrst smábarn
með foreldrum sínum að ganga
kringum jólatré í barnatíma út-
varpsins. Ég tók eftir þessu blíð-
lega barni með kopargyllta hárið.
Síðar bjuggum við í sama húsi við
Kaplaskjólsveginn í mörg ár. Við
unnum líka saman við sömu stofn-
un um tíma, þ.e. hjá Ríkisútvarp-
inu, því að þar starfaði Solveig við
sjónvarpið.
Solveig hafði allt til að bera,
sem prýddi unga konu. Hún var
falleg, gáfuð og músíkölsk, — og
umfram allt: Hún var hamingju-
söm.
Því er það, að manni finnst svo
erfitt að sætta sig við, að þessi
prúða, reglusama stúlka skuli vera
horfin, vegna þess að manni
finnst, að einhver hafi tekið fram
fyrir hendurnar á sjálfum Drottni
vorum og Guði.
Kannski verður maður þó að
reyna að minnast þess, „að vegir
Drottins eru órannsakanlegir".
Ég sendi foreldrum Solveigar,
ættingjum og vinum, mínar
dýpstu samúðarkveðjur og bið
Guð að styrkja þau og styðja nú og
alltaf.
Ingibjörg Þorbergs
Nú þognuA t*r rödd,
þornuÁ p4-nnafjoöur.
Á tjörn má ég líta svani synda
fimlega og nem þó engin hljóð —
ég sit á bak við glerið og víðirunni
tálmar sýn. Grænt laufið ber enn
með sér vorsins angan, grænleitan
kjól — fermingarvorið, glaðværa
stúlku og blómarós. En í ár haust-
ar snemma í hjartanu — harmur
fyllir brjóstið og rödd hins spaka
mælir: Andgustur einn eru allir
menn. (Sl. 39.)
Hér í holtinu nærri heimili
frændsystkina stóð á árum fyrri
bær nokkur, fýsilegur að kynnast
og vorum eigi há í loftinu er stál-
umst fyrsta sinni eitthvað út í
móa að rannsaka heiminn. Og
máske var veröldin stór, tryggara
að haldast í hendur og þó hvergi
yfir stíg að fara en þúfur og grjót.
Já, vildum oftla hverfa úr augsýn
eldhúsgluggans, týnast — og þó
aðeins um stund. Kom þá og fyrir
að stælt var um varning í lítilli
búð en sættumst um síðir og geng-
um í kringum tré um jól. Um
sumar var skotist í Stíflisdal og
áttu þar bústað afi og amma á
Sólvallagötu. Og fyrr en varir eru
liðin mörg ár — í huga mótast
vonir og þrár.
Nýlega ritar Solveig nöfnu sinni
og ömmu hið hlýlegasta bréf og
kveðst hlakka til að koma út um
jólaleytið. Hversu fjarri er það nú
veruleikanum að aldrei kemur vet-
ur eftir þetta hinsta haust.
Skammt er liðið þá dreyptum á
freyðivíni í víðum glösum — stúd-
entsprófið frá og hvar brá skugga
langa vegu? — Þess var engin þörf
að kíkja í hornin, þar tók til hendi
og ævinlega fús að veita lið við
verkin heima fyrir sem í hópi
frænda — álit ömmu Sólveigar
var: Lyndiseinkunn nöfnu ljúf
léttir mér sporin. Fjarlægð frá
heimahögum varð henni eigi
þrándur í götu að hverfa heim, þá
atvinna leyfði og hlúa að sárum
skylduliðs ef svo stóð á.
Nú húki ég sem í dimmum skúta
— mæni í myrkur og eygi enga
skímu við munnann, allt svo
dæmalaust út í bláinn, snautt af
allri merking — fegurð og sáttfúst
hjarta slökkt, vonarvottur í skeyt-
ingarlausum heimi atóms og súr-
áls. Svo ung er sat tíma í frönsku í
gær — er ei í dag og ég hirði eigi
að líma postulínsstrákinn er datt
nýverið ofan hillu í mask eða
hvað?
Vísdóms-prédikarinn vitnar um
skammærð lífsins, hjákátlegan
hégóma lífsins, að jafnvel arður
dugnaðar og strits fellur öðrum í
skaut en erfiðar — en mannorð
lifir. Hann fárast eigi yfir hinstu
rökum tilverunnar, þekkir tak-
mörk sín, þykist lífsreyndur og
segja mega: Öllu er afmörkuð
stund, og sérhver hlutur undir
himninum hefir sinn tíma. Að
fæðast hefir sinn tíma og að deyja
hefir sinn tíma. (Pd. 3.) En bágt er
að skilja hví svo hjólin snúast —
að skjótlega hefir slitnað lífsins
þráður og enginn fái leitt hönd
hennar framar eður notið fylgdar
á flugvöll sem í sumar, þá systur
og bróðir sóttu heim. Hvar má ég
hælist leita — skáldið frá Hvíta-
dal á aðeins eitt skjól:
l»að er einn, «em heyrir
og aldrei neiUr,
og hjálparvana
mitt hjarta leitar
til han.s, sem er Ijóaið
og hjálpin manns.
Kg byrgi mig niður
og bið til hans.
Skilningurinn er í molum og þó
er hann einn Guð lífsins og dauð-
ans, faðir drottins Jesú Kristi: Því
að enginn af oss lifir sjálfum sér
og enginn deyr sjálfum sér. Ef vér
lifum, lifum vér Drottni, og ef vér
deyjum, deyjum vér Drottni ...
(Rm. 14.) Og sú er vonin, er faðir-
inn hefur okkur gefið í syninum,
að þrenging og eymd líðandi
stundar skal eigi hafa síðasta orð-
ið, hremma okkur greipum
óslökkvandi örvæntingar — nei,
ógnin ríkir að sönnu í heiminum
og hefur þó lotið í lægra haldi með
því að frelsarinn hefir sigrað
heiminn, bölið skal um síðir end-
anlega víkja og í vissu þess eigum
við hina einu hughreysting og
lausn úr tökum heljar. Því þráir
og postulinn að hverfa hið fyrsta
til Kristi — én um leið er hann sér
áskynja samfélagslegrar ábyrgðar
sinnar, að ber að hjálpa öðrum þá
í nauðum eru staddir og kalla til
Kristi svo megi eiga hlutdeild í
hinu nýja, er þegar er tekið að
rofa fyrir. Það var og dæmigjört
fyrir Solveigu að flýja ei örðug-
leika — en koma til móts og upp-
örva og slík hjálp skilur dýrmæti
eftir.
Ragnheiður, Magnús, systkini,
ömmur og frændlið allt — ég vil
gjöra orð postulans Péturs að
bænarorðum mínum:
Lofaður sé Guð og faðir Drott-
ins vors Jesú Krists, sem eftir
mikilli miskunn sinni hefir endur-
fætt oss til lifandi vonar fyrir
upprisu Jesú Krists frá dauðum,
til óforgengilegrar, flekklausrar
og ófölnandi arfleifðar, sem yður
er geymd á himnum. Kraftur Guðs
varðveitir yður fyrir trúna til þess
að þér getið öðlast hjálpræðið,
sem er þess albúið að opinberast á
síðasta tíma.
Jón Magnús
Kveðja frá vinkonum
í dag, 29. september, verður
jarðsungin frá Dómkirkjunni í
Reykjavík okkar kæra vinkona,
Solveig Magnúsdóttir. Hún var
fædd 24. maí 1958 og lést þann 19.
þessa mánaðar, aðeins 24 ára
gömul.
Solveig var dóttir hjónanna
Ragnheiðar Þórðardóttur og
Magnúsar Hjálmarssonar, næst-
elst fjögurra systkina. Hún ólst
upp við einstaklega samheldið og
ástríkt fjölskyldulíf og voru for-
eldrar hennar jafnt vinir sem fé-
lagar barna sinna.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
haustið 1971, þegar við settumst í
1. bekk Hagaskóla. Fljótlega tókst
með okkur órjúfanleg vinátta, sem
aldrei bar skugga á. Okkur er
margt minnisstætt frá þeim
þremur árum, er við vorum bekkj-
arfélagar. Eitt atvik kemur upp í
huga okkar, er einn kennara
bekkjarins fræddi okkur um
merkingu mannanafna. Hann
sagði, að nafnið Solveig þýddi: sú
sem sómir sér vel í sölum. Þetta
var nafn, sem Solveig Magnús-
dóttir bar með réttu. Hún var
glæsileg stúlka og tíguleg í fasi,
ávallt fallega klædd og bar sig
með reisn. Hún hafði elskulegt
viðmót og skemmtilega kímnigáfu.
En þrátt fyrir allt, sem hún hafði
til að bera, voru hógværð og lítil-
læti hennar stærstu kostir.
Eftir landspróf hóf Solveig nám
í Verslunarskóla íslands og lauk
þaðan stúdentsprófi vorið 1978. Að
námi loknu starfaði hún hjá Sjón-
varpinu þar til hún hóf störf í
Utanríkisráðuneytinu. Fyrir rúmu
ári fluttist hún til Brússel vegna
starfs síns og hafði búið sér þar
fallegt og hlýlegt heimili. Solveig
var ætíð höfðingi heim að sækja,
enda alin upp á rausnarheimili.
Fyrir aðeins tveimur vikum töl-
uðum við við Solveigu. Hún var
hress og kát að vanda og hlakkaði
til að koma heim um jólin og hitta
fjölskyldu og vini. Fregnin um
hinn hörmuleg atburð kom því
sem reiðarslag. — Solveig er dáin.
Nú er höggvið stórt skarð í
vinkvennahópinn. Hún var traust-
ur vinur og átti auðvelt með að
setja sig í spor annarra. Solveig
var sú sem hélt hópnum saman og
allar leituðu til ef eitthvað bjátaði
á. Hún hafði einstakt lag á að láta
okkur finna væntumþykju sína og
gaf sér alltaf tíma til að hlusta og
ræða málin.
Yndisleg stúlka í blóma lífsins
hefur verið tekin frá okkur. Það er
ofar mannlegum skilningi.
Minningin um fallega brosið og
hlýjuna, sem streymdi frá henni,
mun ylja okkur um alla framtíð.
Megi Guð stykja foreldra hennar
og systkini og alla sem eiga um
sárt að binda við fráfall elsku
vinkonu okkar.
Sigrún Halla, Unnur,
Sigrún og Þórunn.
Laust eftir 1960 fluttist Solveig
með foreldrum sínum og systrum
á Kaplaskjólsveginn og þá upphóf-
ust í sandkassanum kynni okkar
og mikil vinátta sem varað hefur
æ síðan. Solveig var óvenju vel
gerð stúlka, einstaklega vönduð,
vandvirk, traust og trygg. í einu
og öllu var hægt að treysta henni.
Engu máli skipti þótt langur tími
liði milli funda, þegar við hittumst
voru miklir fagnaðarfundir og
vináttan alltaf jafnmikil og áður.
Líklega líður nokkur tími til
næsta fundar, og við söknum Sol-
veigar af heilum huga. Foreldrum
hennar, systkinum og öðrum ást-
vinum sendum við einlægar sam-
úðarkveðjur.
Tóta og Dóra.
Kveðja frá gömlum vini
Þegar mér barst fréttin um hið
hörmulega dauðsfall Solveigar
Magnúsdóttur, úti í Brússel, setti
mig hljóðan. Tel ég mér skylt að
senda henni hinstu kveðju mína,
því ég á henni margt að þakka.
Hún var tvímenningur við börn
mín og dvaldi oft á heimili mínu
sem barn. Og það var gott að hafa
hana með fjölskyldunni, því hún
var ljúf í skapi, viljug og rösk til
allra verka. Dætrum mínum
tveim, sem voru henni nær jafn-
aldra var hún driffjöður í leikjum
og líka sáttasemjari, því í félags-
skap með henni hvarf öll misklíð
og leiðindi, já hún gerði allt um-
hverfi sitt svo miklu betra. Það er
sárt þegar ungur deyr og ekki síst
slík stúlka sem Solveig var.
Við samferðafólk hennar stönd-
úm eftir fátækari og frændgarð-
urinn hefur misst ágæta stúlku,
sem miklar vonir voru bundnar
við.
Ég sendi ástvinum hennar,
systkinum og foreldrum, mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Megi
Guð hugga þau í sorginni.
Þórarinn Þórarinsson,
Skúlagarði.
Solveig Magnúsdóttir var ekki
há í loftinu þegar kynni okkar hóf-
ust. Þá var hún sex ára, hlédræg
og hljóðlát lítil stúlka, sem gladd-
ist mest þegar hún gat gert öðrum
gott. Um árabil var umgengnin
dagleg því að við bjuggum í sama
húsi og fjölskyldubönd voru milli
heimilanna.
Frá fyrstu tíð og til hinzta dags
einkenndu áreiðanleiki, samvizku-
semi, nákvæmni og hlýja allt
dagfar Solveigar. Þau voru ófá
sporin sem hún tók af mér, iðulega
óbeðin, og það er á engan hallað
þótt rifjað sé upp, að þegar á
þurfti að halda vildu synir mínir,
Andrés og Kjartan, allrahelzt fá
Solveigu frænku sína til að líta
eftir sér.
Sviplegt fráfall þessarar góðu
stúlku er þyngra en tárum taki, en
þó er huggun að þeim ljúfu minn-
ingum sem hún skilur eftir hjá
þeim sem hana þekktu. Hún ólst
upp umvafin öryggi og ástríki
góðra foreldra, systkina og ann-
arra skyldmenna, sem nú eiga um
sárt að binda. Hún gekk á guðs
vegum og það mun hún einnig
gera nú þótt úr sjónmáli sé um
stundarsakir.
Áslaug Ragnars
í dag er kvödd hinstu kveðju
Solveig Magnúsdóttir ritari í
utanríkisþjónustunni, sem andað-
ist í Brussel 19. þ.m.
Solveig var fædd 24. maí 1958.