Morgunblaðið - 21.12.1982, Blaðsíða 20
68
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 21. DESEMBER 1982
Frá Frakklandi, Belgíu, Danmörku og Bretlandi
Stærðir:
130x320 cm 170x240 cm
183x250 cm 200x300 cm
230x320 cm 300x390 cm
UTAVER
Grensásvegi 18, sími 82444.
4.
Ílp-
GÓLFTEPPI
ÁPARKET
VASATÖLVUR
MBO vasatölvur, tölvuúr.
MikiA úrval.
Fróóleikur og
skemmtun
fyrirháa semlága!
Hlutíaf
ánægulegu kvöídí
al súkkuíaðí rúllan
ssdkemsúkkuíaðí
„Þessi síðasta bók
mín er skömminni
skárri en hinar“
— segir Auður Haralds, rithöfundur
„Þetta er ekki bók um firringu
eins og skarpasti og vinsælasti
gagnrýnandi Morgunblaðsins áleit
og síðast þegar ég vissi til var þetta
heldur ekki harmleikur eins og
einn djúpskyggnasti gagnrýnandi
Dabbans komst að,“ sagði Auður
Haralds, rithöfundur, er Morgun-
blaðið ræddi við hana. „Þetta er
afþreying, engin vandamál krufin
eða leyst. Ef það væri almennt á
færi rithöfunda að leysa vandamál,
þá hefði aldrei þurft að skrifa
nema eina-tvær bækur.“
— Ertu ósátt við gagnrýnend-
ur?
„Mér er persónulega ekkert
uppsigað við þá, en í ár virðist
sem næsta enginn höfundur í
landinu hafi getið af sér þolan-
lega bók. Sá djúpi á Dabbanum
lét frá sér um daginn eitthvað í
þá átt að íslenzkir höfundar
fylgdust ekki með tímanum,
stefnunum, ismunum eða bylgj-
unum, sem sé, vissu ekki hvað
væri í tízku. Annaðhvort er höf-
undur sjálfum sér samkvæmur
og skrifar eins og hann/hún hef-
ur fram að færa, eða höfundur-
inn leggur niður skriftir og
opnar saumastofu.
En ég vil ekki setja alla gagn-
rýnendur undir einn hatt. Það er
langt bil á milli gagnrýnandans
sem tekur fimm sinnum fram í
bókardómi sínum að hann hafi
ekki lesið bókina en treystir sér
samt til að rakka hana niður og
svo þess sem tínir til kosti og
galla. Sá fyrri hlýtur að grafa
meira undan sjálfum sér en bók-
inni, sem hann fjallar um, á
meðan sá síðari gerir gagn. Sú
spurning hefur reyndar komið
upp öðru hverju, hverjum gagn-
rýnendur eigi að gagna. Ég held
að þeir stjórni fremur litlu um
bókaval þorra fólks og það væri
þá hagstætt af þeir gætu stutt
við höfunda með skynsamlegri
gagnrýni sem höfundar gætu
tekið til athugunar. Frekar en að
höfundur stari gaphissa á gagn-
rýnina sína og hugsi „skyldi
hún/hann hafa lesið bókina?"
— Þú hefur verið sökuð um
óbeislað orðskrúð í frásögnum
þínum. Sumir segja meira að
segja að söguþráður í bókum
þínum sé af afar skornum
skammti, en snilli þin felist i að
segja lítið í löngu máli. Getur
ekki verið að þetta spili inn í þá
gagnrýni sem bækur þínar fá?
„Já, það er náttúrulega enginn
söguþráður fólginn í 25 árum,
fæðingum, dauða, sambúð, skiln-
aði og svoleiðis smotteríi.
Neinei, ég er bara að grínast
að því hvernig þú orðar þetta,
þetta er rétt, það síðara, málæði
mitt fer óskaplega í taugarnar á
mörgum. Annars mega gagnrýn-
endur eiga það, sumir, að eftir að
hafa skammað mig vel fyrir það,
þá hnýta þeir í aftast, að ég gæti
eflaust skrifað, ef ég bara reyndi
það. Þetta náðarklapp hafa
margir höfundar fengið og það
liggur við að maður þori ekki að
viðurkenna að maður sé að reyna
þetta allan tímann, en vinni ekki
fullt starf í fiski og skrifi í kaffi-
tímanum.
Auður Haralds: „Vil ekki setja alla
gagnrýnendur undir einn hatt.“
Morgunblaðið/ Kmilía.
En þessi síðasta bók mín er
skömminni skárri en hinar, það
er búið að klippa og stýfa af mál-
skrúðinu, stíllinn er miklu
agaðri. Ég kann nefnilega ágæt-
lega til verka, gallinn er að ég
hef bara þennan hrikalega lélega
smekk. Mér finnst ægilega sárt
að aðeins einn gagnrýnandi skuli
hafa tekið eftir þessum framför-
um, það er maður Þjóðviljans, og
eins er særandi að láta brigsla
sér um kunnáttuleysi þegar
maður þjáist af smekkleysi.
Mest spennandi er þó alltaf að
vita hvernig lesendur taka bók-
um manns. Nú hef ég verið að
skrifa sannferðugar berettingar,
tvö stykki, kúvendi svo og skrifa
delerandi skáldsögu um konu
sem vart er til á landinu."
— Um hvað fjallar þessi nýj-
asta bók þín, í stuttu máli sagt?
„Þú átt við að þetta sé þá eftir
allt viðtal um bók en ekki gagn-
rýnendur? Fínt.
Lovísa er fengin að láni hjá
Dr. Hook, þeir eiga texta um
konu sem vaknar dag einn við
tóm og þá staðreynd að draum-
arnir urðu ekki að veruleika.
Þessi texti var áleitnari með
tímanum, ég velti fyrir mér þeim
fáránlegu hugmyndum sem
mabur gerði sér sem barn um
fullorðinslífið, draumunum um
prinsinn sem maður var haldinn
af sem unglingur og hversu mik-
ið af gyllivonum væri sótt í
framhaldssögur og bækur.
Arangurinn varð dagur í lífi
Lovísu Jóns, sem hefur allt, en
bara ekki það sem hún vildi. Með
því að hafa hana fjáða og vel
gifta var hægt að draga skýrar
upp að okkur hættir öllum til að
sjá grænna gras hinum megin
við girðinguna. En Lovísa er ekki
framkvæmdamanneskja, því það
er miklu auðveldara að láta sig
dreyma en taka áhættu. Það er
alltaf hægt að slökkva á dag-
draumnum, en þú hleypur ekki
heim frá Rio de Janeiro. Enginn
og ekkert stendur Lovísu fyrir
þrifum nema hún sjálf.
Og ég vil taka fram, að Lovísa
er ekki að hjakka þetta sem
kona, heldur sem manneskja.
Dagdraumar og gyllivonir eru
ekki einskorðuð við kyn.“