Morgunblaðið - 23.04.1983, Blaðsíða 14

54
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. APRÍL 1983
Seint koma
sumir en
koma þó
Joe Cocker
SHEFFIELD STEEL
Island ILPS 9700
Sennilega veina einhverjir af
fögnuði þegar þeir frétta af
plötu frá Joe Cocker. Hún heitir
„Sheffield Steel“ en er ekki ný,
eins og ætla mætti. Nei, hún kom
úr fyrir nokkrum mánuðum en
barst ekki til landsins fyrr en nú
(seint koma sumar en koma þó).
Það er ákaflega óþægilegt hvað
sumar plötur berast oft seint til
landsins. En því verður þó senni-
lega ekki breytt í bráð, en ekki
efast ég um að plötur mundu
seljast betur ef boðið bæri upp á
þær glænýjar. Mikill munur
væri það, en aftur að Joe Cocker.
Við plötuna er eitt grundvall-
aratriði, sem vert er að hugleiða
áður en lengra er haldið. Hljóð-
færaleikararnir á „Sheffield
Steel“ eru nákvæmlega þeir
sömu og voru með Grace Jones á
síðustu plötu hennar. Því er all-
ur hljóðfæraleikur mjög líkur og
hjá Grace. Og ekki nóg með það,
lögin og jafnvel útsetningarnar
eru það líka. Eini munurinn er
fólginn í röddum þeirra. Jœ
Cocker hefur grófa og hrjúfa
„whiskey-rödd“ sem fellur oft á
tíðum mjög vel að undirleiknum.
Ekki spilla raddbeitingar hans
fyrir. Hann beitir sinni hrjúfu
rödd oft á sérstakan hátt og er
mesta furða hvað hann getur.
Að platan skuli líkjast tónlist
Grace Jones (og líka Marianne
Faithful og Barry Reynolds)
lækkar hana eflaust í áliti. Að
minnsta kosti verður hún ekki
eins sérstök, þrátt fyrir að hún
hafi margt fram yfir Grace Jon-
es. En þrátt fyrir allt er hér um
plötu að ræða sem vert er að
kynna sér, hvort heldur sem
kemur til þekking á áðurnefnd-
um listamönnum eða ekki.
Svona
skal það
vera
UB 40
Live
Dep Intcrnational
Eftir að hafa rennt þessari
nýju UB-plötu í gegn, plötu sem
sennilega fæstir áttu von á, er
ljóst að hljómsveitin hefur skap-
að sér nafn sem einhver allra
besta hljómsveit seinni ára.
Þetta kann að vera stór fullyrð-
ing en sá sem efast ætti að at-
huga málið. Fyrir það fyrsta
mætti ætla að hjálpartæki við
upptökur væru nýtt til hins ýtr-
asta þar sem hér er um átta
manna flokk að ræða og því ætti
tónlistin ekki að vera jafn ris-
mikil á tónleikum. En þannig er
þessu ekki farið með UB 40, ef
marka má upptökurnar á „UB 40
LIVE“. Það er hreint ótrúlegt
hvað allt er pottþétt á þessari
hljómleikaplötu. Heildarsándið
er eins gott og á stúdíó-plötum
þeirra. Hvert hljóðfæri fyrir sig
er afbragð og hljóðblöndunin er
100%. öll hljóðfærin koma vel í
gegn og jafnvægið á milli þeirra
er óaðfinnanlegt. En á þessu er
þó einn galli, sem hægt er að
setja fyrir sig ef vilji er fyrir
hendi. Þegar allt er svona svaka-
lega pottþétt þá fer ákaflega lít-
ið fyrir þeim sérstaka blæ sem
velflestar hljómleikaupptökur
hafa yfir sér. Fyrir bragðið leit-
ar hún ekki á spilarann sem
„live“-plata, heldur sem venjuleg
afbragðsgóð stúdíóplata frá UB
40.
Á plötunni eru tíu lög og hafa
þau öll komið út áður. Er það í
raun eini punkturinn sem ég get
ekki sætt mig við á þessari plötu.
Alveg er ég viss um að platan
hefði verið enn meira heillandi
hefðu verið tvö eða þrjú ný lög
með. En þannig er það ekki og
þegar lengra er hugsað þá er erf-
itt að gera sér í hugarlund
hvernig jafn stórkostleg plata og
þessi yrði ef hún væri enn betri.
Inn um
annað
og út
um hitt
CLUB DANCING ’83
Ýmsir flytjendur
WEA/Steinar hf.
Því verður ekki neitað að
safnplötur f hinum ýmsu mynd-
Hljóm-
plotur
Finnbogi Marinósson
um geta verið hinar ágætustu.
Þessu til stuðnings má benda á
hina ágætu bók „The Rolling
Stone Record Guide“. í henni er
að finna stjörnugjöf um einar 10
þúsund plötur og þegar skoðuð
er skrá yfir fimm stjörnuplötur
sést, að ótrúlegur fjöldi þeirra er
safnplötur. Svo eru til safnplöt-
ur sem innihalda vinsæl lög,
jafnvel lög sem bara eru til á
litlum plötum og marga sárlang-
ar í á stórri. Venjulega seljast
þessar plötur eins og heitar
lummur og eru sumar vel að því
komnar. Landinn slapp að mestu
við þær, nema hvað ein og ein
slóst með og með smá auglýs-
ingu var henni borgið. En þessar
„K-tel“ plötur hafa ekki sést síð-
an 1981. Þeir sem hafa fylgst
með vita ástæðuna. Haustið ’81
kom út fyrsta íslenska safnplat-
an sem innihélt erlend lög. Hún
fékk súper-viðtökur og þannig
hefur það einnig verið með þær
sem á eftir hafa komið. En nú
bregður Bleik. Nýlega kom út
enn ein safnplata og viti menn.
Hún er ekki íslensk. Eða, ekki
nema hálf íslensk. Platan er sett
saman og gefin út af WEA en
eintökin sem okkur er boðið
uppá eru pressuð í Hafnarfirðin-
um.
Eins og á öllum safnplötum
eru lögin fleiri en venja er til,
eða þrettán. Oftast hafa safn-
plötur yfir sér eitthvert sérstakt
yfirbragð og á „Club Dancing" er
það disco/dansað. Ellefu teljast
til hreins disco/funks en til að
hefja flatneskjuna örlítið upp
eru tvö annars konar lög höfð
með. Hvort tveggja lög sem not-
ið hafa mikilla vinsælda á öld-
urhúsum heimsins. Fyrsta lag
plötunnar, og annað áðurnefnda
lagið, er gamli slagarinn „You
Can’t Hurry Love“ sem Phil
Collins syngur. Mjög gott lag en
heldur þigg ég útgáfu Stray Cats
á þessu sama lagi. Hitt „öðruvísi
lagið" er „Best Years of Our
Lives“ með Modern Romance.
Gott lag sem er fullt af lifsgleði
og ánægju. Lögin milli áður-
nefndra laga rísa ekki mjög hátt.
Og til að segja eitthvað gott þá
eru þau prýðisgóð í samkvæmið
eða hvar annarstaðar þar sem
tónlistin á að renna inn um ann-
að eyrað og út um hitt. Þrátt
fyrir að á fyrstu hlið séu ann-
markar þá er hún hátíð miðað
við fyrstu fjögur lögin á hlið tvö.
Þvílíkt og annað eins rusl. Lögin
bjóða upp á þokkalegan danstakt
og er þá allt upptalið. Laglínan
er lítil eða leiðinleg og erfitt er
að ímynda sér hvernig þetta hef-
ur orðið vinsælt sem skemmti-
tónlist, ullabjak. Hinsvegar (og
sem betur fer) er næstsíðasta
lagið mjög skemmtilegt. „Attack
of the Name Game“ heitir það og
er skrifað á Stacy Lattisaw. Gott
dæmi um velheppnað lag til að
hrista sig við, syngja með og
hlusta á. Síðasta lagið er gott og
er ekki við öðru að búast, þar
sem yfirstétt discosins á í hlut.
Chic heitir flokkurinn og er lagið
tekið af nýjustu plötu þeirra
„Tongue in Chic“.
Kannski er hér um fyrirtaks
plötu að ræða þegar miða á við
annað í svipuðum dúr. En eitt vil
ég benda á og það er: Beinið aug-
unum að þeim fjórum lögum sem
minnst hefur verið á hér að
framan eða sleppið því að eyða
rúmum þrjú hundruð krónum í
ekki neitt.
Hljóm-
plotur
Siguröur Sverrisson
Komnir á
leiðarenda?
Journey Frontiers
CBS/ Steinar hf.
Það fer alltaf illa í mann þeg-
ar hljómsveitir taka upp á þeim
óskunda að kúvenda í tónlist-
arstefnu, bara til þess eins að
breyta til. Þannig er því farið
með Journey á nýjustu plötu
þeirra, Frontiers. Mikil ósköp, ég
er ekki að segja að ekki hafi ver-
ið kominn tími til þess að breyta
út af hefðinni, en þegar það er
gert á þann máta, sem einkennir
Frontiers, er eins gott að sleppa
því. Þetta er um flest afskaplega
misheppnuð plata.
Ætli ég sé ekki búinn að spila
hana endanna á milli 1 á annan
tug tilvika. Ekki í eitt einasta
skipti hefur mér fundist nokkuð
athyglisvert við það sem á henni
er að finna. Skýtur þar nokkuð
skökku við því ég hef haft
lúmskt gaman af Journey allt
frá því sveitin var stofnuð.
Ég las það einhvers staðar í
viðtali við Steve Perry, söngvara
hljómsveitarinnar, að nú ætluðu
þeir sko að breyta til. Hætta með
öll rólegu lögin og fara yfir í
eitthvað „heavy stöff“, eins og
Perry orðaði það sjálfur. Þessu
lofaði hann formlega og nú geta
menn séð hverjar efndirnar hafa
orðið, líkt og þegar menn líta yf-
ir afrekaskrár stjórnmálaflokk-
anna síðasta kjörtímabil nú þeg-
ar skammt er til kosninga.
Journey á það sammerkt með
stjórnmálamönnunum, að fyrir-
heitin eru falleg, en efndirnar
fara leynt.
Það er skrýtið til þess að vita,
að ekki eitt einasta lag á þessari
plötu gripi menn föstum tökum.
Skrýtið i ljósi þess, að í gegnum
árin hefur Journey komið upp
með hvert lagið öðru betra, þótt
flest hafi reyndar verið í ball-
öðukantinum.
Á þessari plötu er nánast fátt
um fína drætti. Bestu lögin eru
líkast til öll á fyrri hliðinni. Sem
fyrr eru ballöðurnar sterkastar
hjá Journey og á þessari plötu
eru þær tvær; After The Fall og
Send Her My Love. Þá er lagið
Chain Reaction ágætt. Síðari
hliðin er óttalega litlaus, en Ru-
bicon nær aðeins að lyfta henni
upp í lokin.
Skortir
hann ást?
Sammy Hagar
Three Lock Box
Geffen/ Steinar h.f.
Það varð augljóst við síðustu
plötu Sammy Hagar, Standing
Hampton, sem út kom snemma
árs í fyrra eða í lok 1981, að
kappinn var farinn að slaka
verulega á rokkklónni. Reyndar
mátti heyra þess merki á tón-
leikaplötu hans, sem út kom
1980.
Því virðist ætla að fara fyrir
honum rétt eins og fyrrum fé-
laga hans úr einni af bestu
rokksveitum Bandaríkjamanna
hér á árum áður, Ronnie Mont-
rose, en þeir léku saman í sam-
nefndri sveit, að þungarokkið
víkur smám saman til hliðar
fyrir tónlist sem fellur betur að
eyrum Bandaríkjamanna, og sú
tónlist er í dag ekki alltaf upp á
það besta.
Því miður virðist plata Hagar,
Three Lock Box, ætla að rykfalla
snemma í safninu, sem ein af
þessum plötum sem aldrei náðu
markinu. Skiptir þá engu þótt
bæði Mike Reno úr Loverboy og
Jonathan Cain úr Journey leggi
honum lið sitt, auk fastamanna
hans. Reno syngur lagið Re-
member The Heroes og Cain
kemur hér og þar við sögu. Slíkt
skiptir reyndar ekki miklu máli
þegar upp er staðið. Yfir öllu
verkinu hvílir óþarflega „soft“
vesturstrandarslikj a.
Það er tæpast fyrir nokkurn
að ætla sér að tina bestu lögin út
úr þeim 10 sem á plötunni eru.
Þau eru sannast sagna ákaflega
keimlík. Einhvern veginn finnst
manni, að þetta hafi allt saman
verið gert milljón sinnum áður.
Þegar svo er komið er voðalega
erfitt að reyna að hrósa mönnum
fyrir verk sitt.
Ég skal fúslega viðurkenna, að
ég hafði ekki þolinmæði til þess
að spila þessa plötu verulega oft.
Ekki bætti það heldur úr skák,
að margar aðrar áhugaverðar
plötur voru í seilingarfjarlægð.
Nei, kannski er ég allt of dóm-
harður. Mér finnst bara svo
margar af þessum bandarfsku
svokölluðu rokkplötum vera
komnar í sama farveg.
Sammy Hagar leggur fátt til
málanna á þessari plötu sinni til
þess að rífa sig út af sölubraut-
inni. Kannski er ekki rétt að fara
fram á það að menn fórni gróða-
sjónarmiðinu fyrir hugsjónina,
en listgildið hlýtur allténd að
fara halloka í slíkum tilvikum.
Hvað sem öllu líður er síðari
hlið Three Lock Box mun áheyri-
legri en sú fyrri. Rise Of The
Animal sem er nokkuð í stfl við
„hit“-lag hans af Standing
Hampton, Heavy Metal og lagið
Never Give Up, sem á köflum
minnir heiftarlega á Bob Seger,
standa sennilega uppúr, en 1
lokalaginu, I Don’t Need Love
örlar aðeins á fyrri töktum. Ekki
veit ég hvort það er skortur á
ást, sem hrjáir Sammy Hagar
þessa dagana, en hitt er víst að
eitthvað er í hönk hjá Eiríki vini
mínum.
Nei takk,
ómögulega
O.M.D. Dazzle Ships
Virgin/Steinar hf.
Eg skal fúslega viðurkenna, að
ekki vissi ég mikið um fjórmenn-
ingana í Orchestral Manoeuvres
in the Dark áður en mér barst
Dazzle Ships í hendur. Eftir
kynnin af þessari plötu get ég
með sanni sagt, að mig langar
ekkert sérstaklega til að vita
neitt meira um þessa drengi.
Áhrifin, sem platan skilur eftir
sig, eru ekki þess eðlis, að maður
taki kollhnís af gleði einni sam-
an yfir útgáfu hennar.
Hér er að finna eins vélvætt
popp og það gerist á þessum síð-
ustu og verstu tímum. Innan á
plötuumslaginu er að finna lista
yfir öll þau hjálpartæki, sem
sveitin notaði til þess að koma
lögum sínum heim og saman og
á að líta er það ægileg upptaln-
ing. Já, ægileg segi ég. Til hvers
i fjandanum eru menn að titla
sig tónlistarmenn ef þeir geta
ekki án allra þessara hjálpartóla
verið.
Það má öllum ljóst vera, að
mér er ekki sérlega hlýtt til
O.M.D. þessa dagana. Síðari hlið
plötunnar er t.d. eitt allsherjar
tæknisamansull að laginu Radio
Waves undanskildu og kannski
lokalagi plötunnar Of All The
Things We’ve Made. Fyrri hliðin
er þá alltaf miklu skárri með
lögin Genetic Engineering og
Telegraph innanborðs.
Nei, í alvöru talað. Ég sé ekki
hvað er 'unnið við plötur á borð
við þessa. Til þessa hef ég ekki
talið mig andsnúinn þróuninni i
poppi nútímans, en með öllu því
drasli, sem á þessari plötu er að
finna inn á milli fáu góðu punkt-
anna, er manni beinlínis gert að
snúast gegn henni.
Ég er á því að þetta hefði verið
afbragðs fjögurra laga plata. En
að beita þeim brögðum, sem hér
eru notuð, til þess að fylla upp í
það sem á breiðskífu vantar er
forkastanlegt. Hver skyldi hafa
gaman af því að hlusta á klukk-
una (þið vitið „fimmtán ...
fjörtíuogfimm ... t u 11 u t u ,
ding fimmtán ... “ ) frá hinum
og þessum löndum, öllu hnoðað í
einn graut. Ekki ég, svo mikið er
víst.
Letter to a
Child Never Born
eftir Oriönu Fallaci
Erlendar
bækur
Jóhanna Kristjónsdóttir
Oriana Fallaci er fræg fyrir við-
töl sín við ýmsa mektarmenn vítt
um veröld, nægir að nefna Gadd-
afi, Khomeini, Indiru Gandhi o.fl.
o.fl. Hún hefur þótt ágeng í spurn-
ingum sínum, skapmikil og ekki
laust við að ýmsum hafi þótt hún
harðsoðin nokkuð og ófyrirleitin.
Hún hefur gefið viðtöl sin út í
nokkrum bókum og er fengur fyrir
blaðamenn ekki sízt að kynna sér
þau. Fyrir nokkrum árum skrifaði
hún bókina A MAN um ástar-
ævintýri sitt og Alexander Pana-
goulis, Grikkja þess sem reyndi að
ráða Papadopoulos forsætisráð-
herra í herforingjastjórn Grikk-
lands á sínum tíma af dögum. Þar
kom fram alveg ný Oriana, mild
og bljúg kvenvera sem allt vildi
leggja í sölurnar fyrir sinn mann.
Bókin A Letter to a Child Never
Born var komin út áður, en hafði
ekki rekið á fjörur minar fyrr en
nú. Eins og bókartitill gefur til
kynna er þar á ferðinni viðræða
Oriönu við ófætt barn sitt, sem
hún missti síðan eftir þriggja
mánaða meðgöngu eða svo. Það
væri anzi stór búnki bóka til, ef
margar konur fyndu hjá sér hvöt
til að skrifa bók til fóstra sinna, ég
veit ekki hversu há prósentutala
er meðal kvenna sem orðið hefur
fyrir því einu sinni eða oftar að
missa fóstur. En hvað sem þessu
smánöldri líður er skemmst frá
því að segja að bókin er vel gerð, í
henni er fallegur tónn sem virðist
ekta og konur geta án efa kinkað
kolli yfir mörgu sem Oriana er að
íhuga með sjálfri sér og gerir barn
sitt á þennan hátt hluttakanda 1.