Morgunblaðið - 26.04.1983, Side 26
34
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 26. APRÍL 1983
Minning:
Guörún Ingibjörg
Sigurjónsdóttir
Fædd 26. júní 1889
Dáin 19. apríl 1983
Amma á Sigló er dáin. Hún
verður til moldar borin í dag,
þriðjudag 26. apríl 1983. Hún fékk
hvíld sína aðfaranótt þriðjudags-
ins 19. apríl sl., 93 ára gömul.
Amma mín, Guðrún Ingibjörg
Sigurjónsdóttir, fæddist 26. júní
1889 að Laugalandi, Þelamörk í
Hörgárdal. Foreldrar hennar voru
Sigurjón Jónsson hreppstjórason-
ur frá Laugalandi og Sigríður
Jónsdóttir frá Hallfríðarstöðum í
Hörgárdal.
Amma ólst upp í foreldrahúsum
ásamt systkinum sínum þar til
hún fór að heiman til að vinna hin
ýmsu störf. Hún vann meðal ann-
ars í nokkur ár í Björnsbakaríi í
Reykjavík. Árið 1919 lagði amma
land undir fót og ferðaðist til
Skotlands. Það hafði verið auglýst
eftir tveim stúlkum til vistar í
Skotlandi og amma og Guðbjörg,
vinkona hennar, héldu til kaup-
mannshjónanna Copland í Edin-
borg, þar sem amma dvaldi í eitt
ár. Þetta ferðalag ömmu hefur
mér alltaf þótt merkiiegt þegar
tekið er tillit til þess að þarna var
á ferð sveitastúlka árið 1919.
Árið 1925 giftist amma afa mín-
um, Jónasi Guðmundssyni tré-
smíðameistara frá Marbæli í
Óslandshlíð í Skagafirði. Hann
lést 31. ágúst 1959. Allan sinn
búskap bjuggu amma og afi á Eyr-
argötu 24, Siglufirði, í húsinu sem
afi reisti. Þau eignuðust þrjú börn,
Ásdísi, gifta Birgi J. Jóhannssyni
tannlækni, búsett í Reykjavík;
Hauk, kvæntan Rósu Magnúsdótt-
ur, Haukur er húsgagnabólstrari
búsettur á Siglufirði; og Sigurð,
kvæntan Sveinbjörgu Helgadótt-
ur. Sigurður var múrarameistari,
hann lést árið 1977. Þá bjó einnig
hjá afa og ömmu Helga Dag-
bjartsdóttir, sem var nokkurs kon-
ar fósturdóttir þeirra. Barnabörn-
in urðu 11 og nú hefur bæst við
dágóður hópur langömmu- og
langafabarna.
I þessum kveðjustúf ætla ég að
þakka ömmu öll sumrin sem ég
dvaldist hjá henni á Sigló. Hvað
ég hlakkaði alltaf til að komast
norður á vorin til að eyða þar
sumrinu, fyrst með ömmu og afa
og síðan, eftir að afi dó, með henni
einni. Gönguferðirnar upp í fjall
voru lærdómsríkar. Þar voru svo
margar sögur sagðar. Amma sagði
tii dæmis, að í stóra steininum í
Hvanneyrarskálinni byggju álfar
og að mennirnir ættu að vera góð-
ir við álfana. Þess vegna settum
við líka brauðmola af nestinu
okkar í götin á stóra steininum til
þess að álfarnir hefðu nóg að
borða. Svo sagði amma mér frá
fjallagrösunum og við fórum heim
á Eyrargötuna með fjallagrös í
poka. Berjaferðir voru einnig
farnar með mig og ómar frænda á
Sigló og sagðar sögur úr sveitalíf-
inu.
Já, sögurnar, sem amma sagði,
voru sögur sem ömmur af þessari
kynslóð sögðu og þá var alltaf
nægur tími til þess að sitja og tala
saman. Ekki man ég hversu oft á
sumri hverju við fórum saman
gegnum myndirnar frá Skotlands-
dvöl ömmu, en það voru góðar
stundir og ég man að mér þótti
amma mjög merkileg persóna
fyrir að hafa verið þarna í ókunnu
landinu. Og mörg bréfin frá Skot-
landi las amma fyrir mig, en hún
hélt lengi vel sambandi við fólkið
sem hún dvaldist hjá, og litlu
börnin á heimilinu héldu áfram að
skrifa ömmu eftir að þau urðu
fullorðin. Amma var óþreytandi
að segja frá og fyrir smástelpu í
sumardvöl hjá ömmu á Sigló voru
þetta stór augnablik og sögurnar
voru sagðar aftur og aftur. Nú er
bara að finna meiri tíma til þess
að segja mínum börnum sögurnar
sem amma sagði, frá álfunum í
stóra steininum, frá fjallagrösun-
um og sveitalífinu.
Amma var af aldamótakynslóð-
inni og það er mikill fengur að
hafa kynnst persónu úr þeim hópi.
Síðustu ár ævi sinnar dvaldist
amma í Sjúkrahúsi Siglufjarðar.
Það var hápunktur ferðalaganna
norður að heimsækja gömlu kon-
una. Mér er sérstaklega eftir-
minnilegt síðastliðið sumar er ég
og Inga systir ásamt fjölskyldum
okkar heimsóttum ömmu og lang-
ömmu. Við sátum í setustofunni
og drukkum kaffi og fengum síðan
að aka með hana í hjólastólnum á
spítalalóðinni. Hún var fallegt
gamalmenni, alltaf jafn snyrtileg
með fléttuna sína aftur á bakið og
hún brosti þegar ég benti henni
upp í fjallið og sagði: „Manstu
þegar við vorum að príla þarna
upp?“
Amma var trúuð kona og nú er
hún farin til afa Jónasar og Sig-
urðar, sonar síns.
Elskuleg amma mín hafi þökk
fyrir allar stundirnar sem við átt-
um saman. Amma var eins og
ömmurnar voru þá. Blessuð sé
minning hennar.
Guðrún Birgisdóttir
Þakjárn
litað eöa ólitað.
Aluzink — margföld ending
^péttar len^kj. Rétt
Allir fylgihlutir eöa sérsmíði.
Gæöl — Reynsla ^ Þjónusta
(jiCUÚXX,
HEÐINN
Storas 4. 210 Garðabæ Simar 52922 — 52416.
Rétt/erÖ
á réttu veröi
2ja og 3ja vikna hópferðir ti/ Þýskalands, sem hefjast um borð í
lúxusferjunni M/S Eddu. Stutt sigling til Bremerhaven og siðan verður
ekið á íslenskum langferðabílum um fögur héruð og borgir Þýskalands.
Fjölbreytt og áhyggjulaus skemmtiferð fyrir fólk á öllum aldri.
Islenskur bílstjóri og íslenskur fararstjóri eru með hópnum alla ferðina.
Brottfarardagar: 1., 8. og 15. júní. 13. júlí. 3., 24. og 31. ágúst.
_______Bókanir eru hafnar - Hafðu samband við okkur sem fvrst._____
Helgarpakkarnír vinsælu á London: Verð frá kr 9 346,- i 5 naetur Brottför alla
fimmtudaga Gildir til 15 maí n.k Flug og bíll: í eina til fjórar vikur til
Glasgow. London, Kaupmannahafnar. Ósló, Stokkhólms, Frankfurt,
Parísar og Luxemborgar í sumar
Öll almenn farseðlaþjónusta
innanlands og utan.
FERDAZ
VAL
Ferðaskrifstofa - Kirkjustræti 8 - Símar: 19296 og 26660
Ingólfur Magnús-
son — Minning
Fæddur 11. aprfl 1933
Dáinn 16. aprfl 1983
Margs er að minnast,
margs er að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna,
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem)
Það er margs að minnast og
margs að þakka þegar góður
drengur og vinur fellur frá, langt
um aldur fram.
Ingólfur, eða Ingó, eins og hann
var kallaður af vinum og kunn-
ingjum, hafði þá dýrmætu eigin-
leika til brunns að bera að geta
fengið menn til að sjá bjartari
hliðar á flestum málum þótt
dimmt væri yfir í bráð.
ósjaldan í góðum félagsskap
kom hann mönnum til að veltast
um af hlátri með sinni skemmti-
legu frásagnargleði og hnyttnum
tilsvörum.
Ingólfur var snyrtimenni mikið
og virtist óþreytandi við að lag-
færa og breyta því sem betur
mætti fara. Enda ber hið fallega
heimili Ingólfs og Kolbrúnar ekki
síst vott um hve samtaka þau voru
í þeim efnum og hve vænt þeim
þótti hvoru um annað. Vinátta
okkar Ingólfs spannar ekki yfir
ýkjamörg ár, en þau eru mér
dýrmæt minning um góðan dreng
sem af vinum er saknað.
Við hjónin vottum þér, Kolbrún
mín, og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð.
Halldór Hjaltested
Kveðja frá starfsfólki
Landsvirkjunar
f dag verður gerð frá Fossvogs-
kapellu útför Ingólfs Magnússon-
ar, en hann andaðist á heimili
sínu aðfaranótt 16. apríl sl.
Það var vorið 1977 að Ingólfur
réðst til starfa hjá Landsvirkjun.
Áður hafði hann gegnt ýmsum
störfum, stundaði sjómennsku um
skeið og starfaði sem kranastjóri
hjá verktökum, m.a. við byggingu
Sigölduvirkjunar. Lengst af vann
Ingólfur þó hjá Togaraafgreiðsl-
unni eða í áratug, bæði á verk-
stæði og sem kranastjóri.
Ingólfur Magnússon verður
þeim ávallt minnisstæður sem
kynntust honum og ber þar margt
til. Hann hafði einkar létta lund,
kunni vel að koma fyrir sig orði og
tilsvör hans voru hnyttin. Þessa
gætti ekki hvað síst í starfi þar
sem hann gekk jafnan glaður og
ákveðinn að verki.
Störf hans á lager línudeildar
Landsvirkjunar voru þess eðlis að
til hans þurftu margir að sækja
bæði innan fyrirtækis sem utan.
Hann tók hverjum þeim sem til
hans leitaði af sérstakri velvild og
gerði sér far um að leysa hvers
manns vanda. Um það geta margir
vitnað. Hjálpsemi hans og greiða-
semi ollu og því að störf hans urðu
æ umsvifameiri og náðu langt út
fyrir það sem eðlilegt var að ætl-
ast til.
Hann var ávallt boðinn og búinn
að leggja lið og lagði ætíð gott til
mála.
Hann var mjög áhugasamur um
allt það sem gerðist í stóru og ört
vaxandi fyrirtæki og hann hafði
til að bera heilbrigðan metnað um
að vel mætti til takast við úrlausn
verkefna og var fús að leggja sitt
af mörkum til að svo mætti verða.
Síðustu misseri kenndi Ingólfur
þess sjúkdóms sem loks leiddi
hann til dauða. Hann var ósáttur
sjúkdómsins vegga að fara sér
hægt enda slíkt honum víðs fjarri.
Það eru aðeins örfáir dagar síð-
an Ingólfur stóð á fimmtugu.
Hann hélt af því tilefni veglegt
boð fyrir vinnufélaga sína á
einkar hlýlegu heimili þeirra
hjóna í Kópavogi. Þar urðu margir
til að sækja heim góðan félaga.
Það hvarflaði ekki að neinum sem
þar var að dauðinn myndi svo
skyndilega og svo óvægilega reiða
til höggs.
Það eru margir sem í dag kveðja
góðan dreng og kæran vin. Hans
verður lengi minnst því honum
auðnaðist á alltof skammri ævi að
skilja eftir sig góðar minningar.
Við vottum eiginkonu hans og
öðrum ástvinum innilega samúð
okkar.