Morgunblaðið - 30.04.1983, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. APRÍL 1983
35
Sigrún J. Einars-
dóttir - Minning
Fædd 25. febrúar 1938
Dáin 26. aprfl 1983
Elsku Sigrún okkar er látin.
Hún lést að heimili sínu þriðju-
daginn 26. apríl, eftir erfiða sjúk-
dómslegu.
Við minnumst Sigrúnar sem
glæsilegrar og heilbrigðrar konu
en ekki síður sem sjúkrar konu,
sem bar sig eins og sú ein er
skynsemina hefur, síglöð og já-
kvæð.
Sigrún var dóttir Sigríðar Júní-
usdóttur og Einars G. Guðmunds-
sonar. Hún ólst upp með móður
sinni og stjúpföður, ásamt tveim-
ur hálfsystrum, í Vestmannaeyj-
um. Ung að árum fór hún að
heiman í Kennaraskóla íslands,
þar lagði hún stund á hannyrðir.
Fór síðan til Noregs og dvaldi þar
í einn vetur við nám. Síðan lá leið-
in austur að Eiðum þar sem hún
hóf kennslustörf, og þar og á Hall-
ormsstað kenndi hún hannyrðir
þar til hún varð að láta af störfum
vegna veikinda fyrir um ári síðan.
Á Eiðum kynntist hún eftirlif-
andi manni sínum, Ástráði Helg-
fell Magnússyni frá Uppsölum.
Þeim varð þriggja barna auðið,
þau eru: Sigríður Júnía 19 ára,
Magnús 17 ára og Jóhanna 15 ára.
Að þeim öllum er sár harmur
kveðinn við fráfali elskulegrar
eiginkonu og móður.
Sigrún var mikill listunnandi.
Hún hafði mikla ánægju af tón-
list, myndlist og góðum bókum.
Við höfum ávallt haft mikla
ánægju af dvöl Sigrúnar og Ást-
ráðs á heimili okkar, en skuggi
hefur verið yfir heimsóknunum
síðasta árið vegna sjúkdóms henn-
ar. Og við fjölskyldan minnumst
elskulegra samverustunda á heim-
ili þeirra. Fyrir tæpu ári fórum
við til Spánar ásamt þeim og nut-
um ferðarinnar með þeim á allan
hátt, og þó Sigrún væri þá orðin
veik gerði hún sitt besta til að allir
nytu ferðarinnar sem best.
Ástráði er mikill sómi af um-
hyggju sinni og fórnfýsi í veikind-
um hennar. Betri hjúkrun hefði
hún ekki getað fengið. Að sjá
Ástráð hjúkra Sigrúnu var
kennslustund í kærleika.
Að leiðarlokum sem þessum vill
hugurinn staldra við og fá mann
til að líta yfir farinn veg. Og þegar
við kveðjum Sigrúnu hinstu
kveðju er okkur þakklæti efst í
huga, því hjálpsemi hennar og
gleði var slík að gott var með
henni að vera. Við kveðjum hana
með söknuði, þökkum góða sam-
fylgd og félagsskap og biðjum
henni blessunar Guðs á hennar
nýju vegferð.
Guð blessi fjölskyldu hennar.
Dídí og Steini
Hún Sigrún okkar er dáin.
Lífsganga hennar, örðug síðasta
spölinn, er á enda. Við taka bjartir
stígar hins æðra heims.
Við hin sem göngum áfram,
stöldrum við óvissari um framtíð-
ina en áður, með spurningu á vör-
um sem við fáum líklega aldrei
svar við. Af hverju? Dauðinn tók
Sigrúnu frá okkur. Það gat hann.
En við eigum eitt eftir sem hvorki
hann né nokkuð annað fær tekið
frá okkur. Minninguna um elsku
Sigrúnu okkar sem var svo róleg
og góð. Þá minningu eigum við nú
og munum eiga óskerta allt okkar
líf.
Minnisstæð eru okkur samtöl
hennar við vini sína sem spurðu
um líðan hennar. Þá fyllist maður
stolti yfir að hafa þekkt Sigrúnu,
sem ekki vildi íþyngja sínum nán-
ustu, heldur bera byrðina ein, hún
sat þjáð af sjúkdómnum og sagði
brosandi að sér liði vel, en spurði
um líðan annarra í staðinn.
Það var alltaf notalegt að hafa
Sigrúnu og Ástráð á heimilinu.
Við kveðjum Sigrúnu svo rík af
minningum en samt svo fátæk í
tómleikanum.
Ástráður, Jóhanna, Sigga og
Magnús! Erfitt er að fá styrk í svo
mikilli sorg. En þó má finna hugg-
un í orðum Matthíasar Jochums-
sonar:
Kn andinn vitjar vor aftur
og ylur ad hjartanu snýr;
þá sjáum vér gegnum svalandi tár,
hve sorgin er Tógur og dýr.
Vér sjáum, hvar sumar rennur
með sól yfir daudans haf,
og lyftir í eilífan aldingard
því öllu, sem Drottinn gaf.
Guð blessi elsku Sigrúnu okkar.
Þorsteinn og Berglind
mjög á óvart, því að síðustu vik-
urnar þótti sýnt að hverju stefndi.
Mig langar með nokkrum fátæk-
legum orðum að minnast tengda-
föður míns. Ég kynntist Hjálmari
heitnum ekki fyrr en hann var
kominn af léttasta skeiði eins og
sagt er, þá nær sextugu, en fáa
menn hef ég þekkt um dagana sem
höfðu slíkt þrek sem hann. Á
hverju sumri sló hann með orfinu
sínu 300—400 hesta, hljóp um
haga og kleif fjöll allt fram á síð-
asta ár. Hann minnti um margt á
kappa úr íslendingasögunum enda
hafði þingmaður hans fyrrum,
Steingrímur Steinþórsson, ein-
hverju sinni að orði við Hjálmar
að hann líktist einna helst Kol-
beini grön úr Sturlungu. Hjálmar
var um áratuga skeið fjallkóngur
þeirra Deilddælinga. Fjárglöggur
var hann með afbrigðum og hesta-
maður góður, enda átti hann góða
hesta oft á tíðum.
Sjálfsbjargarviðleitni var rík
hjá Hjálmari og reynt var að
draga björg í bú með ýmsum hætti
hér áður fyrr. Eitt var það sem
þeir sveitungar Jón á Grindum og
Hjálmar gerðu um árabil, að reka
lömb sín oftast í ágúst til slátrun-
ar út á Siglufjörð og selja afurðir
sínar í síldarskipin og einnig til
heimamanna. Svona ferðir um
langan veg hljóta oft á tíðum að
hafa verið erfiðar en þeir félagar
stóðust hverja raun. En nú er önn-
ur tíð, tækniöld riðin í garð með
nýjum siðum en mér fannst á
Hjálmari að þessi liðna tíð með
þeirra tíma búskaparháttu hefði
ekki skilað minna til bóndans en
tæknivæðingin gerir í dag. Hjálm-
ar átti ættir sínar að rekja til
þeirra sæmdarhjóna Páls Þor-
gilssonar bónda á Brúarlandi og
konu hans, Guðfinnu Ástu Páls-
dóttur. Þau hjón Páll og Guðfinna
eignuðust 7 börn og var Hjálmar
fjórða barn þeirra. Afi hans var
Þorgils óðalsbóndi að Kambi. Ekki
var skólaganga Hjálmars mikil en
það sagði hann mér að einhverju
sinni að fyrirhugað hefði verið að
hann færi að Hólum, en örlögin
gripu þar inn í því faðir hans dó
um sumarið svo að ekkert varð af
skólagöngunni. Árið 1928 gengur
Hjálmar að eiga Steinunni Hjálm-
arsdóttur Þorgilssonar frá Kambi,
mikla sæmdarkonu. Þau hjón hófu
búskap að Kambi það sama ár og
þar bjó Hjálmar allan sinn bú-
skap. Árin líða. Þau hjón eignuð-
ust 10 börn, þar af dóu 3 á unga
aldri. Þau sem lifa eru: Guðrún
húsfreyja, Hólkoti; Páll starfs-
maður Kaupfélags Skagfirðinga;
Ragnar byggingameistari, Hafn-
arfirði; Ásta húsfreyja, Hafnar-
firði; Þóranna húsfreyja, Há-
leggsstöðum; Hulda húsfreyja,
Hafnarfirði og Skarphéðinn bygg-
ingameistari, Hnífsdal. Afkom-
endur þeirra hjóna eru að nálgast
sjötta tuginn. Árið 1942 verður
Hjálmar fyrir þeirri þungbæru
reynslu að missa konu sína frá sjö
ungum börnum. Það er ef til vill
þá sem reynir á manninn, en
Hjálmar bognar ekki, hann heldur
búi sínu áfram ásamt börnum sín-
um en tvö vistuðust hjá frændfólki
þeirra hjóna. Ég hygg að oft á tíð-
um hafi starfsdagurinn verið
langur hjá bóndanum, dagur og
nótt runnið saman í eitt, en Hjá-
lmar heitinn hafði alveg ótrúlegt
þrek. Hann fékk í arf ýmsa þá eig-
inleika sem farsælleg hafa reynst
með íslenskri þjóð í gegnum al-
dirnar. Heiðarleika í leik og starfi,
góðvild til manna og málleysingja.
Hann trúði ávallt á hið góða í
hverjum manni eða þar til annað
kom í ljós. Sögufróður var hann og
marga stökuna lét hann frá sér
fara um dagana og jafnvel heilu
bragina sveitungum sínum til
gleði og gamans. Hugur hans var
skýr allt fram til hins
síðasta. Um það bil tveimur vikum
fyrir andlát sitt lét hann okkur
heyra þessa vísu:
Oðum styCti.st, eg það finn,
ört fer degi að halla,
nú sofna eg í síðasta sinn
sáttur vel við alla.
Við sjáum á þessum orðum hans
að innri styrk hafði hann allt til
leiðarloka og veivildarhug til sam-
ferðamannanna. Síðustu mánuð-
ina dvaldi Hjálmar hér sunnan-
lands vegna þeirrar veiki sem dró
hann að lokum til dauða, hann
naut aðhlynningar lækna og alls
sjúkraliðs St. Jósefsspítalans í
Hafnarfirði og vil ég flytja þeim
þakkir allra aðstandenda hans
fyrir þá umönnun.
Ég vil að lokum votta öllum að-
standendum hans samúð mína.
Minningin um góðan dreng mun
lifa í hugum okkar.
Þórarinn Andrewsson
+
Hugheilar þakkir fyrir auösýnda samúö viö útför móöur, tengda-
móöur, ömmu og langömmu,
GUDRÚNARJÓNSDÓTTUR.
Jón Sævar, Birna og börnin.
Eiginmaöur minn,
BENEDIKT VALDIMARSSON,
fyrrv. verslunarstjóri,
Gautlandi 13,
veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni i Reykjavík mánudaginn 2.
maí kl. 13.30.
Þeir sem vildu minnast hans láti líknarstofnanir njóta þess.
Elísabet Thorarensen,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir samúö og hlýhug viö andlát og útför fööur
okkar, afa og bróöur,
JÓNS JÚLÍUSSONAR,
Noröurkoti, Kjalarnesi.
Fyrir hönd barna, barnabarna og systkina,
Guðfinna Júlíusdóttir.
+
Innilegar þakkir fyrlr auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og
útför eiginkonu minnar, móöur okkar, tengdamóöur og ömmu,
ÁSTRÓSAR ÁSMUNDSDÓTTUR,
Lindargötu 11 A.
Marinó Sólbergsson,
Sólborg Marinósdóttir, Rúdólf Ásgeirsson,
Þorsteinn Marinósson, Helga Valdemarsson,
Áslaug Marinósdóttir,
og barnabörn.
+
Þökkum hjartanlega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og
útför mannsins míns, föður okkar, tengdafööur, afa og langafa,
GUDMUNDAR GÍSLASONAR,
umboössala,
Noröurbrún 1.
Ásta Þórhallsdóttir,
Björn Guömundsson og Ólafía Ásbjarnardóttir,
Hólmfríður Guömundsdóttir og Guömundur Pétursson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Faöir okkar, tengdafaöir og afi,
HANNES ÓSKAR SAMPSTED,
vélsmiöur,
Vífilsgötu 7,
veröur jarösunginn frá Fossvogskapellu mánudaginn 2. maí kl. 3 e.h.
Hanna íris Sampsted,
Anna María Sampsted,
Erna Sampsted,
Louise Sampsted,
Harry Sampsted,
Óskar Gunnar Sampsted,
Hékon Sigurjónsson,
Garðar Guömundsson,
Haukur Guömundsson,
Ragnar Sólonsson,
Anna Alfonsdóttir,
Stefanía Karelsdóttir,
börn og barnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir samúö og hlýhug við andlát og útför móður
okkar, tengdamóöur og ömmu,
ÁRSÆLAR GRÓU GUNNARSDÓTTUR,
Vallarbraut 3,
Akranesi.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks lyflækpadeildar
Sjúkrahúss Akraness fyrir góöa umönnun.
Guö blessi ykkur öll.
Óskar Guðjónsson, Anna Þorsteinsdóttir,
Þórunn Árnadóttir, Böóvar Þorvaldsson,
Þórdís Árnadóttir, Halldór Guðmundsson
og barnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og
útför móður minnar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
ÖNNU KRISTJÁNSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir færum viö læknum og starfsfólki lyflækninga-
deildar 14 G Landspítalanum.
Unnur Dóra, Eiríkur Hagan,
Anna Léra Hagan,
Haraldur G. Hagan,
Helga Þóröardóttir,
Anna Kristjánadóttir, Jón H. Jónsson,
Unnur Dóra Kristjánsdóttir, Árni B. Björnsson
Gunnlaugur Kristjánsson,
Þóröur Kristjánsson,
og barnabarnabörn.