Morgunblaðið - 04.05.1983, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 4. MAÍ1983
Rúnar Ársœlsson
— Minningarorð
Fæddur 1. mars 1941
Dáinn 22. apríl 1983
Með söknuði í huga setjum við
fáeinar línur á blað, til að kveðja
góðan vin.
Rúnar Ársæisson. Með honum
er horfinn góður drengur, sem
okkur vinum hans og félögum er
mikil eftirsjá að. Rúnar hóf ungur
sjómannsstörf og var hann enn við
þau störf er hann kvaddi þennan
heim. Við minnumst margra
ánægjustunda með Rúnari, Sillu
og börnum bæði heimafyrir og á
ferðalögum. Þetta eru geymdar
stundir en ekki gleymdar. Við
kveðjum hann og þökkum honum
traustan vinskap og tryggan hug
gegnum árin.
Við vottum þér Silla mín, börn-
um og öðru skyldfólki og vinum,
innilega samúð.
Gréta og Friðrik
„Þú Drottinn tíma telur
og Ukmörk hverjum velur
nær lokiA lífs er tíA.“
Svo mælir séra Stefán Thorar-
ensen prestur á Kálfatjörn í ein-
um sinna ágætu sálma. Það má og
með sanni segja þegar hraustir og
miklir starfsmenn falla í valinn á
einu augabragði, í blóma lífsins,
þegar engir eiga á slíku von.
Svo var með vin okkar Rúnar
„Og hægt ber mig nóttin heim
til sín
inn í svefninn".
Þannig má segja að Guðrún
Einarsdóttir, Skólavörðustíg 26
hér í borg, hafi smám saman verið
að hverfa kyrrlátlega á brott, en
síðustu árin hennar voru orðin að
einskonar nótt, er hægt en mark-
visst bar inn í svefninn. Og hún
sem var að fara, hún vissi til þess
og vonaði að brátt yrði ferðin öll
og lúinn fengi að líða úr til fulln-
ustu.
Guðrún er nú síðust þeirra
systkinanna er fæddust að Arbæ í
Ölfusi til að skila af sér og kveðja.
Dagleiðin var orðin löng og stund-
um verulega á fótinn að fara til að
halda velli, en Guðrún var af
þeirri kynslóð sem var ekki lærð
upp á annað en að vinna ósleiti-
lega til að bjarga sér og komast af
og það var henni lífshlutverk sem
hún aldrei brást að nota kraftana
til þess að hlúa að þeim af alhug
og þrautseigju sem henni var trú-
að fyrir.
Það er ævinlega þannig, að þeg-
ar einhver hverfur, sem var manni
náinn og kær, þá er eins og brot úr
eigin sögu áleitnara og nær en
ella. Við systurnar áttum þá heill
að eiga Guðrúnu frænku að um
langan veg til vináttu og um-
gengni. Árum saman var hún nær
daglega í grennd við okkur, það
var einn hinn eðlilegi þáttur í
lífstaktinum að eiga orðastað við
frænku sína.
Guðrún hafði sjálf kynnst því af
eigin raun að dagarnir eru æði
misjafnir að yndi og gjöfum og
áföllin verður hver að bera en
halda þó áfram að lifa. Því var að
henni sjálfsagt og inngróið að
spara hvorki spor né hjartalag til
að reynast hin trausta frænka,
sem með ráðum og hlýju var næst
okkur þegar mest þurfti á heimil-
inu á Oðinsgötunni. Stundum eru
hlutirnir svo sjálfsagðir, ekki síst
þegar maður er ungur, að maður
gleymir að taka eftir því sem mað-
ur á mest að þakka. Og þannig var
það kannski með Gruðrúnu á
Skólavörðustígnum í okkar huga.
Ársælsson, stýrimann, er hann
var við sín skyldustörf úti á sjó,
um borð í togaranum Aðalvík. Síð-
ustu sporin hans lágu í stýrishús-
ið, þar sem starfið beið hans.
Hingað og ekki lengra, sagði sá
máttur er alR vald hefur á himni
og jörðu. Þar með var hans hér-
vistar lífstíð lokið.
Rúnar Ársælsson fæddist í
Reykjavík. Foreldrar hans voru
Anna Magnúsdóttir og Ársæll
Einarsson. Rúnar ólst upp í
Reykjavík. Hann var bráðþroska
og 15 ára gamall fór hann sem
háseti á togarann Karlsefni og var
þar all nokkurn tíma um borð.
Haustið 1959 fór Rúnar í
Stýrimannaskólann í Reykjavík.
Var tvo kennsluvetur þar og lauk
stýrimannsprófi þaðan vorið 1961.
Að loknu prófi fór hann til sjós á
stóra vélbáta. Var þá háseti — að
vinna sér inn siglingatíma er á
vantaði til fullra stýrimannsrétt-
inda.
2. júní 1963 kvæntist Rúnar
unnustu sinni, Ástu Sigurbjörgu
Rögnvaldsdóttur, dóttur hjónanna
Rögnvalds Ámundasonar og Sig-
rúnar Jónsdóttur, er bjuggu lengst
af í Húnavatnssýslu og síðar í
Garðahverfi á Álftanesi.
Rúnar og Ásta Sigurbjörg
bjuggu um tíma í Reykjavík, þar
til þau flytja sig nær þeim stað, er
Rúnar þurfti að sækja sjó frá og
voru um fjögurra ára skeið suður í
Vogum á Vatnsleysuströnd. Þar
Við áttum hana svo lengi vísa,
þessa traustu, hollu frænku okkar
að nóttin ein getur sannfært
okkur um það í alvöru að hún tylli
sér ekki framar niður við hlið
okkar. En á meðan við fáum mun-
að það sem dýrmætt er frá liðnum
árum þá skulum við geyma mynd
hennar í minni með hlýjum huga
fyrir alla hennar tryggð við okkur
og fyrir þær ótal stundir, sem hún
tók þátt í með okkur, hvort heldur
var í gleði eða sorg. Og nú þegar
nóttin hefur borið hana inn i
svefninn, þá ætlum við að sjá
hana hverfa inn í þann nýja
bjarta dag, þar sem þreytukennd-
in hverfur og sá ljóminn býr sem
Fæddur 8. ágúst 1973
Dáinn 22. mars 1983
Þriðjudaginn 29. mars var bor-
inn til grafar lítill vinur minn,
Heiðar Þeyr Fjölnisson til heimil-
is að Sunnuhlíð 2, Akureyri. Ég
kynntist Heiðari og 'fjölskyldu
hans fyrir um það bil tveimur ár-
um. Hann var þá átta ára. Mér er
óhætt að fullyrða að sjaldan hef
ég fyrir hitt kraftmeira og vilja-
sterkara barn en Heiðar. Iðulega
þegar gesti bar að garði í Sunnu-
hlíðina var Heiðar fyrstur á vett-
vang með sitt alkunna „Hæ!“. Þar
á eftir fylgdi gjarnan spurninga-
regn sem ég átti stundum fullt í
fangi með að svara. Núna þegar
hann hefur kvatt koma endur-
minningarnar frá okkar of stuttu
kynnum upp í hugann. Einhverju
sinni gaf ég Heiðari nýjar galla-
buxur. Eins og krakka er vani,
dreif hann sig strax í buxumar og
spígsporaði svo um eldhúsgólfið
heima hjá sér til að sýna okkur, en
varaðist þó að beygja hnén til að
skemma ekki brotin í buxunum.
Ég brosti í laumi og gat ekki hugs-
hóf Rúnar sína stýrimannstíð á
vélbátnum Ágústi Guðmundssyni
II frá útgerðarfélaginu Valdimar
h.f., er þeir bræður Guðmundur í.,
Magnús og Ragnar Ágústssynir
voru og eru eigendur að. Rúnar
var hjá þeim bræðrum stýrimaður
á Ágúst'i Guðmundssyni II i 4 ár.
Guðmundur í. var skipstjóri á
bátnum, Ragnar vélamaður og
Magnús framkvæmdastjóri í
landi. Umsögn þeirra bræðra um
Rúnar er á einn veg. Hann var
góður drengur að allri kynningu
og úrvalsduglegur sjómaður, enda
sýndu þeir bræður bæði í orði og á
borði hversu þeir mátu Rúnar sem
góðan félaga og starfsmann, með
því að gjalda honum mun meira
en þeim bar og eins að greiða götu
þeirra hjóna á allan hátt, af góð-
viljaðri hjálpsemi. Þessi umsögn
var þeirra hjóna mál og minning
frá veru þeirra í Vogunum og nú
allra síðast Sigurbjargar, eftir að
maður hennar var ei lengur til
frásagnar.
Eftir að Rúnar hætti sjó-
mennsku á vb. Ágústi Guð-
mundssyni II, var hann stýrimað-
ur á ýmsum stórum vélbátum.
Réri þá að mestu frá Keflavík. í
byrjun ágústmánaðar 1981 var
Rúnar ráðinn stýrimaður á togar-
ann Aðalvík í eigu Hraðfrystihúss
Keflavíkur hf. Þar starfaði hann
til hinstu stundar.
Um það leyti er Rúnar varð
stýrimaður á bv. Aðalvík, vildu
þau hjón komast nær heimahöfn
þess skips, er hann var stýrimaður
á. Því var það, að á þeim tíma voru
að hefjast byggingar í svonefndu
Seyluhverfi í Innra-Njarðvíkur-
hverfi, að þau fengu sér þar lóð, á
góðum stað og reistu sér stórt og
fallegt íbúðarhús að Háseylu 21,
er var annað húsið er þar var
byggt. Þar undu þau sér vel og
hýrgar brá að nýju. Guði séu
þakkir fyrir góða frænku sem
hann gaf okkur til fylgdar.
Hrefna og Ingibjörg Hannesdætur
að mér betri þakklætisvott en
ánægjuna sem skein úr andliti
hans.
Einhver skemmtilegasta minn-
ingin sem ég á um Heiðar er frá
Illugastaðarétt í Fnjóskadal
haustið 1981. Heiðar hafði þá
komið í heimsókn ásamt systkin-
um sínum til afa og ömmu á
Reykjum til að vera við réttirnar.
Þegar kom að því að draga í dilka
tók Heiðar heldur betur við sér,
því allra síst mátti hann vera eft-
irbátur annarra. Oft urðum við þó
að taka viljann fyrir verkið (Heið-
ar var ekki nema átta ára þá), því
ósjaldan sá maður í iljar Heiðari,
skellihlæjandi kiofvega yfir ein-
hverja stóra ána á þeysireið um
réttina með Finn, litla bróður,
skríkjandi af ánægju í eftirdragi.
Mín síðasta minning um Heiðar
er þó sú ljúfasta. Þannig er mál
með vexti að ég stunda nú fram-
haldsnám í Bandaríkjunum. Ég
var svo lánsöm að geta farið heim
til Islands í jólafríinu, og lá þá leið
mín sem oftar í Sunnuhlíðina.
Ferðalangurinn var auðvitað
spurður spjörunum úr og við
voru í óða önn, eftir því sem tími
og tíð leyfðu, að lagfæra umhverfi
hússins.
Fyrir einu og hálfu ári urðum
við konan mín og ég þeirra gæða
aðnjótandi að kynnast þeim Sig-
urbjörgu og Rúnari, þó sérstak-
lega Sigurbjörgu, er með góðvilja
sínum og manns síns, var okkar
heimilishjálp í hálft ár, það síð-
asta er við áttum heima í Njarð-
víkum. Á þeim tíma fengum við að
kynnast Sigurbjörgu, hennar
elskulegheitum, umhyggju og
mannkostum í alla staði, tryggð
og vináttu þá og síðan. öll okkar
kynni af Rúnari voru góð. Hann
var hlýr í viðmóti, fróður og frá-
sagnargóður, greiðugur og gott við
hann að skipta. Nú er hann horf-
inn heimi vorum, sinni elskulegu
konu og börnum, móður sinni, vin-
um og vandamönnum öllum, svo
brátt að engum þeirra gat til hug-
ar komið sú óvænta dánarstund.
Ásta Sigurbjörg, hin stillta,
styrka kona og móðir stendur sem
bjarg þótt hinn stóra og þunga
brotsjó sorgar og missis hafi
óvænt brotið yfir hana og fjöl-
skyldu hennar. Hún er ennþá ung
að árum, en hefur samt upplifað
blítt og strítt. Skilningur hennar
og góðvildarljómi lýsa jafnt hér og
þar sem hinn burtfarni ástvinur
hennar verður á lífsins landi.
Áður en Rúnar kvæntist, eign-
aðist hann son er Gunnar heitir og
býr í Ytra-Njarðvíkurhverfi. Sig-
urbjörg átti einnig son áður en
þau Rúnar giftust. Hann heitir
Rögnvaldur Gunnarsson, er bú-
settur í Kópavogi. Dætur þeirra
Rúnars og Ástu Sigurbjargar eru:
Anna, Sigrún og Erla Vigdís, allra
yngst barna þeirra, tæplega eins
árs gömul. Var hún mikill sólar-
geisli föður síns, sem farinn er,
veri hann í Guðs friði.
Innilegar samúðarkveðjur frá
okkur Guðlaugu til þín Sigur-
björg, kæra vinkona, barna ykkar,
spjölluðum um heima og geima yf-
ir rjúkandi súkkulaði og Jóla-
bakkelsi". Einhvern veginn hefur
Heiðari litla skilist að í útlegðinni
fengi ég stundum heimþrá. Aðeins
viku eftir að ég kvaddi ísland aft-
ur fékk ég hraðbréf með póstinum,
löngu fyrr en ég hafði þorað að
vona að fá línu að heiman. Bréfið
var stílað þann 18. janúar, aðeins
þremur dögum eftir að ég fór
utan, og byrjaði þannig: „Hæ, hæ.
Ég ætla að skrifa þér nokkrar lín-
ur. Ég hef nú ekki mikið að segja
en ég ætlaði að skrifa svo þér
leiddist ekki.“ Síðan kom stuttur,
en greinargóður pistill um gang
mála heima á Akureyri. Bréfið
endaði svo á þennan veg: „Nú hef
ég ekki meira að segja, bæ, bæ,
þinn vinur- Heiðar, skrifaðu aft-
ur.“ Þetta stutta bréf yljaði mér
um hjartaræturnar og með glöðu
geði skrifaði ég litla vini mínum
strax aftur. Hann hafði skynjað
að ég saknaði allra heima, og eins
og venjulega var hann fyrstur á
vettvang til að hjálpa. Fyrir það
er ég innilega þakklát og bréfið
ætla ég að geyma til minningar
um lítinn vin sem kvaddi of
snemma.
Það er svo ótrúlegt að Heiðar,
eins sterkur og lifandi hann var,
skuli ekki vera á meðal okkar
lengur, og það er víst að við mun-
um öll sakna hans. Sárastur er þó
móður Rúnars og annarra ætt-
ingja.
Guðmundur A. Finnbogason
Ég vil aðeins skrifa nokkur
kveðju- og þakkarorð til vinar
míns Rúnars Árælssonar. Það eru
orð að sönnu að fljótt skiptast á
skin og skúrir í lífi okkar allra. Ný
líf kvikna og eru önnur sem
slokkna að okkur finnst langt um
aldur fram. En þó að við spyrjum
fáum við engin svör. Og þeir sem
eftir lifa verða að horfast í augu
við þá staðreynd að allt er hverf-
ult í heimi hér. Jafnvel lífið sjálft
tekur enda, já lífið sem blasti við
honum fyrir örfáum dögum svo
fagurt og fyrirheitin ótal mörg.
Nú þegar Rúnar hefur verið kall-
aður héðan svo snöggt að eigin-
konan verður að taka ein við hlut-
verkinu sem manni finnst að báð-
um væri ætlað. En svo var ekki að
þessu sinni. Og eftir stendur hún
ásamt fóstursyni hans og þrem
dætrum þeirra. Að vísu fékk hann
tíma til að flygjast með þeim eldri
að þau kæmust á fullorðinsár en
litla stjarnan hans pabba síns er
bara tíu mánaða gömul. Lengri
tíma fengu þau ekki saman en
nutu þau bæði hverrar mínútu
sem hann var hjá henni litlu Erlu
Vigdísi. Það var gott að koma suð-
ur í Njarðvík og finna þá ró og
hamingju sem þar ríki. Eiginmað-
ur, eiginkona og börn. Þetta var
ein heild. Lífið heldur áfram hjá
þeim sem eftir lifa þó stórt skarð
hafi myndast í fjölskylduna og
vinahópinn. Hans ætt rek ég ekki
hér því að ég þekki hana ekki nóg
til þess. Ég vil aðeins minnast á
föður hans sem er látinn fyrir
nokkrum árum, en hann var
gjarnan nefndur Sæli í fiskhöllini.
Það var góður maður, það fann ég
oft. Ég veit að á milli hans og
tengdadótturinnar ríkti mikil vin-
átta og kærleikur.
Mér eru mikils virði þau ár er
við Rúnar áttum saman og þakka
ég honum og þér, elsku Silla mín,
fyrir að gefa mér tækifæri til að
halda á henni litlu nöfnu minni
undir skírn. Það var mér mikil
ánægja og ég vill einnig minnast
hve hann var góður við dætur
mínar meðan þær voru litlar og
eins eftir að þær stækkuðu. Ávallt
spurði hann um líðan þeirra. Allt
þetta verður geymt í hólfi hjarta
míns eins og fegursta perla. Að
endingu vil ég, maðurinn minn og
dætur okkar þakka Rúnari sam-
fylgdina. Elsku Silla mín, Guð
styrki þig og börnin ásamt öðrum
ættingjum á áframhaldandi
lífsbraut. En kveðjuorð mín til
hans eru „blátt lítið blóm eitt er,
ber nafnið gleym ei mér, væri ég
fleygur fugl flygi ég til þín“.
Sigríður Erla Guðnadóttir og fjöl-
skylda.
missirinn fyrir foreldra hans og
systkini. Kæru Lára og Fjölnir,
Vala, Pála, Finnur og Eva Dögg,
þó stórt skarð hafi nú verið rofið í
fjölskyldu ykkar sem ekki verður
bætt, skulum við öll sameinast um
að varðveita minninguna um
Heiðar Þey. Með þessum kveðju-
orðum til vinar míns sendi ég öll-
um, sem þótti svo vænt um Heið-
ar, mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og bið góðan Guð að vera
með ykkur öllum.
Erna H. Gunnarsdóttir
Guðrún Einars-
dóttir — Minning
Minning — Heiðar
Þeyr Fjölnisson