Morgunblaðið - 08.05.1983, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. MAÍ 1983
43
stundir upp til fjalla, út á sjó, inn
á heiðum og við vötn og strauma,
sem á heimilum okkar í hópi fjöl-
skyldnanna beggja.
vcwtu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
far þú ad Hnna oft
því hrísi vex
og háu grasi
vegur er vætki treóur.
Millum okkar Guðmundar og
heimila okkar náði aldrei það gras
eða hrís að vaxa sem vini gæti
skilið að, þó stundum liði langt á
milli funda ef við vorum ekki sam-
lendir, en nú er um sinn dregið á
milli okkar hið dökka tjald, og eft-
ir lifir minningin ein um góðan
dreng.
Frá fjölskyldu minni og mér
fylgja þessum orðum hugheilar
samúðarkveðjur til Bryndísar og
barnanna tveggja.
EJ. Stardal
Álfadalur á Ingjaldssandi —
nafnið ber blæ ævintýris og
undralanda og Guðmundur vinur
minn Bjarnason sem fæddist í
Álfadal, var líka maður ævintýra,
sagna og ljóða. Faðir hans, Bjarni
bóndi ívarsson, var aldamótamað-
ur, einn af ármönnum Ungmenna-
félags Islands, sem ferðaðist milli
félaga, hélt fyrirlestra og hvatn-
ingaræður þar vestra, hugsjóna-
maður og hagur á íslenskt mál.
Jóna Guðmundsdóttir móðir Guð-
mundar var greind kona með
næmt auga fyrir því skoplega í til-
verunni. Frá foreldrunum fékk
Guðmundur vænan arf skopskyns
og frásagnargáfu auk margra
annarra eðlisþátta, sem dugðu
honum vel í lífsbaráttunni og mun
þeim sem kynntust Guðmundi
ekki hafa blandast hugur um, að
þar fór maður óvenjuvel af guði
ger. Þegar Guðmundur var barn
að aldri skall heimskreppan mikla
yfir. Sú mikla ófreskja náði að slá
hala sínum víða, líka vestur á
Ingjaldssand og fór svo að fólkið í
Álfadal varð að bregða búi og í
júní 1936 fluttist fjölskyldan suð-
ur sem kallað var, og settist að í
Elliðakoti rétt utan við Reykjavík.
Þá var Guðmundur að verða 16
ára. Næstu 12 árin var Guðmund-
ur heimilisfastur að Elliðakoti og
Lögbergi. Á þessum árum voru
það ennþá forréttindi og ekki kvöð
að ganga í framhaldsskóla. Þegar
Guðmundur var 18 ára átti hann
að fá að fara í framhaldsnám, en
þá skall önnur ógæfa yfir. Guð-
mundur fékk berkla i bakið og
mátti næstu þrjú ár liggja á spít-
ölum í stað að sitja á skólabekk.
Má nærri geta hvílík hugraun
þetta hefur verið piltinum unga,
en svo var heimanfeng Guðmund-
ar fyrir að þakka, að hann kunni
að taka þessum erfiðleikum og
heyja sér þroska og menningu á
þessum árum í stað þess að bug-
ast. Þegar Guðmundur losnaði af
spítalanum tók hann að stunda
íþróttir af miklu kappi til þess að
styrkja líkama og hug, einkum
voru það skíðaganga og hlaup sem
hann iðkaði og náði góðum
árangri á báðum þessum sviðum,
um það vitna margir verðlauna-
peningar. Lengstan hluta starfs-
ævi sinnar vann Guðmundur hjá
Skógrækt ríkisins, bæði í gróðr-
arstöðinni í Fossvogi og víðs vegar
um landið. Skógræktarstarfið átti
vel við Guðmund, því að hann undi
sér best úti í náttúrunni og alla
ævi reyndi hann að komast upp til
fjalla, þegar færi gafst. Hann var
veiðimaður góður og lá oft á
grenjum með vini sínum Agli
Stardal.
Fyrir tæpum aldarfjórðungi
kynntist Guðmundur konu þeirri,
sem átti eftir að verða lífsföru-
nautur hans. Bryndís Víglunds-
dóttir kennari réðist sem verk-
stjóri í unglingavinnu og síðan
sem ráðskona hjá skógræktinni á
sumrum og tókust með þeim þau
kynni að þau gengu í hjónaband
23. júní 1962. Allt frá þeim degi
hefur undirrituð talið Guðmund
til vina sinna og þóst verða ríkari
af þeim kynnum.
Á næstu árum lágu leiðir þeirra
Bryndísar þrívegis til langdvalar í
Bandaríkjunum og þar fæddust
börn þeirra tvö, Grímur og Sól-
björt, en á Markarflöt 33 í Garða-
bæ byggðu þau sér framtíðar-
heimili og þar bera húsakynni öll
merki hagleiks Guðmundar, en
hann var völundur í höndum. Á
hinum síðari árum átti Guðmund-
ur enn við slæma heilsu að stríða.
Eftir að þau hjón komu með son
sinn ungan heim frá fyrstu dvöl
sinni í Bandaríkjunum, vann Guð-
mundur enn um hríð hjá Skóg-
1 rækt ríkisins, síðar leyfði heilsa
hans ekki, að hann ynni þar, þá
vann hann hjá Námsflokkum
Reykjavíkur og Hótel Loftleiðum
og nú síðast hjá Þjóðleikhúsinu.
Fyrir störf Guðmundar hjá
Námsflokkum Reykjavíkur eru
honum hér færðar kærar þakkir.
Þar kom í ljós hve laginn Guð-
mundur var að umgangast fólk og
hið einstaka lag, sem hann hafði á
unglingum, lag sem ég veit að hef-
ur einnig komið að ómældum not-
um í störfum hans hjá Skógrækt
ríkisins, þar sem hann stjórnaði
vinnuflokkum um langt árabil. En
það var sama hvar Guðmundur
fór, alls staðar eignaðist hann
góða vini, sem orna sér við minn-
ingar um glettnar sögur og góðan
dreng, sem óx við hverja raun og
kunni að gera ævintýr úr lífi sínu.
Hann var mikill ferðamaður og
örlögin höguðu því svo til að hann
lauk ævidögum sínum í einni
slíkri ævintýraför. Hann var á
skólaferðalagi með Þroskaþjálfa-
skóla íslands austur i Rússlandi,
en Bryndís kona hans er skóla-
stjóri þess skóla. Á unga aldri
hafði Guðmundur farið í ferð
þangað austur og nú var hann að
láta þann draum sinn rætast að
koma á þessar slóðir á ný.
Nú að leiðarlokum er mér efst í
huga þökk til Guðmundar fyrir
tveggja áratuga vináttu sem aldr-
ei bar skugga á. Drottinn fylgi
honum, er hann nú gengur á vit
nýrra ævintýra og gefi öllum
þeim, sem eiga um sárt að binda,
styrk til að ganga þá hversdags-
vegu sem framundan eru.
Guðrún Halldórsdóttir
Mánudaginn 9. maí verður til
moldar borinn vinur okkar, Guð-
mundur Bjarnason, Markarflöt 33,
Garðabæ. Andlát hans bar að
skyndilega, hann andaðist í svefni
aðfaranótt 26. f.m. í Leningrad
þar sem hann var á ferð um Sov-
étríkin.
Atvik höguðu því svo til að Guð-
mundur var með okkur ásamt
nokkrum kennurum og nemendum
í náms- og kynnisferð á vegum
Þroskaþjálfaskóla íslands, en
Bryndís Víglundsdóttir, eiginkona
hans, sem er þar skólastjóri, und-
irbjó og stjórnaði þessari ferð.
Slíkar ferðir hafa verið farnar á
undanförnum árum til þess að
kynna sér umönnun og kennslu
þroskaheftra hjá öðrum þjóðum,
Sovétríkin urðu fyrir valinu að
þessu sinni.
Mikil tilhlökkun ríkti hjá hópn-
um, ekki síst hjá Guðmundi, er
hafði þá sérstöðu að hafa ferðast
um Sovétríkin fyrir 25 árum. í
þessari ferð heimsótti hópurinn
þrjár merkisborgir, Moskvu, Kiev
og Leningrad, kynnti sér heimili
og skóla fyrir þroskahefta og
ræddi við forráðamenn þessara
mála. Auk þess voru skoðuð söfn,
kirkjur og klaustur, hlýtt á
stórkostlega hljómlist og annarr-
ar listar notið í ríkum mæli. Guð-
mundur, sem var ferðamaður mik-
ill og hafði yndi af því að blanda
geði við fólk, virtist njóta hverrar
stundar. Hann gerði sér far um að
veita mannlífinu og vorgróðrinum
athygli, enda maður gróandans.
Þrátt fyrir stórbrotna list, er
heillaði okkur hin hvað mest, voru
það aðrir þættir sem voru Guð-
mundi hugleiknastir. Það voru
framfarir þær er orðið höfðu hjá
þessari þjóð frá því hann var þar á
ferð. Oft hafði hann orð á því hvað
hagur manna, ekki síst kvenna,
hefði batnað. Einnig orðaði hann
það oft, hversu þessar þjóðir létu
sér annt um börn sín og væru við-
mótsþýðar. Þessi viðhorf lýsa vel
manninum, Guðmundi Bjarna-
syni.
Það var okkur sönn ánægja að
kynnast þessum mæta manni, og
við minnumst hans með þakklæti
og virðingu.
Bryndísi, Sólbjörtu og Grími
sendum við og ferðafélagar okkar
hlýjar kveðjur.
Ingibjörg R. Magnúsdóttir.
Ingimar Sigurðsson.
Guðmundur Bjarnason, mágur
minn, lést á ferðalagi erlendis
þann 26. apríl sl. Útför hans verð-
ur gerð frá Garðakirkju þann 9.
maí nk.
Hann var fæddur í Álfadal á
Ingjaldssandi 16. ágúst 1922, son-
ur hjónanna Jónu Guðmundsdótt-
ur og Bjarna ívarssonar. Guð-
mundur var næstelstur 5 systkina
og átti auk þeirra eina fóstursyst-
ur.
Árið 1938, þegar Guðmundur
var á sextánda ári, fluttist hann
með fjölskyldu sinni frá Ingjalds-
sandi að Elliðakoti i Mosfells-
hreppi. Þaðan lá leið þeirra að
Lögbergi við Lækjarbotna og svo
til Reykjavíkur árið 1948.
Fyrstu kynni mín af Guðmundi
voru þegar við Jón, elsti bróðir
hans, hófum búskap í sambýli við
fjölskyldu þeirra bræðra á Lang-
holtsvegi 131.
Samvera mín með þessari vest-
firsku fjölskyldu var í senn heill-
andi og lærdómsrík. Móðir Guð-
mundar var frumleg hagleikskona
og svo vel skapi farin, að eftir-
breytni var, enda ævinlega um-
kringd ungu fólki. Bjarni faðir
hans var félagslyndur, orðhagur
maður, sem unni íslenskri tungu
og bókmenntum umfram aðra
hluti.
Guðmundur var góðum kostum
búinn og höfðinglegur í sjón og
raun.
Börnin á Langholtsveginum
hændust fljótt að þessum barn-
góða, glaðlynda frænda. Mundi,
eins og hann var kallaður f dag-
legu tali, var heldur ekki allur þar
sem hann var séður, því hann átti
það til að bregða sér í gervi þess,
sem hann sagði frá. Kynngimagn-
aðar frásagnir hans um forynjur
og tröll, huldufólk og álfa eða hvað
sem honum helst gat dottið í hug,
fengu þau til að gleyma stund og
stað og hárin til að rísa á litlum
kollum.
Guðmundur var óþreytandi
eljumaður til allra verka, vinsæll
og virtur. Hann ferðaðist mikið,
var margfróður og minnugur um
sögu lands og þjóðar, og mikill
náttúruunnandi. Ræktunarstörf
áttu huga hans allan og stundaði
hann þau störf svo lengi sem
heilsa hans leyfði, og lengst af hjá
Skógræktarfélagi Reykjavíkur.
Guðmundur kvæntist 23. júní
1962 vel menntaðri gáfukonu,
Bryndísi Víglundsdóttur, seinna
skólastjóra Þroskaþjálfaskóla ís-
lands. Börn þeirra eru: Grímur,
fæddur 17. apríl 1964 og Sólbjört,
fædd 23. nóvember 1969, mann-
vænleg börn, er bera foreldrum
sínum fagurt vitni.
Saman reistu þau Guðmundur
og Bryndís hús sitt að Markarflöt
33 í Garðabæ, þar sem listrænt
handbragð þeirra og smekkur
gleður augað. Sannkallað menn-
ingarheimili, sem gott er heim að
sækja.
Ljúfar eru minningar, þegar
Guðmundur og Bryndís komu með
litla frumburðinn sinn, Grím, til
okkar á Langholtsveginn til dag-
fósturs um tíma. Hefur hann síð-
an tengst okkur sterkum böndum.
Fermingardagur Sólbjartar, 10.
apríl sl. er minnisstæður. Það var
vor í lofti. Samankominn stór hóp-
ur skyldmenna og vina á öllum
aldri á heimili þeirra á Markar-
flötinni. Húsráðendur geisluðu af
gleði, — gestrisnin í fyrirrúmi.
Síðar er heim var haldið, var gest-
um fylgt úr hlaði með hlýjum
kveðjum að þjóðlegum sið.
Með þökk í huga blessa ég minn-
ingu Guðmundar.
Eg sendi Bryndísi og börnunum
samúðarkveðjur okkar allra á
Langholtsvegi 131.
Lilja Maríusdóttir.
Klausturhólar
g^illAntik-uppboó
í dag
Uppboö á antikhúsgögnum og fleiri munum fer fram
hjá Klausturhólum í dag klukkan 15. Uppboöiö fer
fram í húsnæði Klausturhóla viö Skólavöröustíg
(Breiðfiröingabúö).
Alls veröa boöin upp um 90 númer, munir frá íslandi,
Danmörku, Englandi og Noregi. Flestir gripanna eru
frá 19. öld, en sumir þó frá 18. öld og þeirri 17.
Meöal gripa á uppboöinu er kista sem var í eigu
Brynjólfs Sveinssonar, sem uppi var á árunum 1605
ll1 1675- Klausturhólar.