Morgunblaðið - 26.05.1983, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 26. MAÍ 1983
iiec/nAnn
i-«i
„ Hæstvirtur dómar'i, skjÓLstseSingur minn
er fró. heimili i' rústum."
Með
morgnnkaffinu
Til hamingju og þá ertu búinn að
losa þig við öll húsverkin, og hefur
betri tíma til að stússa með okkur
strákunum!
HÖGNI HREKKVlSI
Það var verið að
tala um hræsni
Halldór Kristjánsson skrifar:
„Helgarpósturinn birti viðtal
við Bubba Morthens og hér verður
tekinn upp kafli úr því. Þar sem
viðtalið er á hroðalegu hrognamáli
er íslenskum orðum skotið inn í
þar sem ástæða þykir til og eru
þau höfð í svigum:
„Við sáum hippana brenna sig
upp á sýru (LSD) og unglingarnir
í dag eru á kafi í dópi (fíkniefn-
um). Ég ráðlegg öllum að láta
hvaða dóp sem er eiga sig, það ger-
ir engum gott og brýtur fólk niður.
Við þurfum fólk með hausinn í
lagi. Núna stöndum við frammi
fyrir því að það er að koma upp ný
kynslóð sem er mjög skemmd og
ef hún kemst þannig inn í kerfið
þá, he, he, — Ég meina hræsnin.
Pældí (hugsaðu um) hræsninni.
Það fýkur alltaf í mig þegar ég fer
að tala um þetta. Það þorir nefni-
lega enginn að tala um þetta.
Fólk sér menn eins og Albert
Guðmundsson búsdíler (áfengis-
sala) koma fram og biðja fólk um
að hjálpa sér að reisa sjúkrastöð
fyrir drykkjusjúka svo hann geti
pródúserað (búið til) feiri alka
(drykkjusjúklinga). Það væri eins
og að hassdílerarnir eða heróíndíl-
erarnir færu að biðja fólk um pen-
ing til að reisa hús fyrir sína
kúnna (viðskiptamenn). í mínum
augum er enginn munur á þessu,
mér finnst að það eigi að leggja
áfengissalann og heróínsalann að
jöfnu. Ef hægt er að dæma menn
fyrir það sem þeir gera undir
áhrifum áfengis finnst mér að það
eigi líka að negla dílerinn (selj-
andann) eins og þegar heróínneyt-
andi er böstaður (handtekinn) þá
fær hann sekt og dílerinn er settur
inn. Albert í steininn, he, he.“
Munurinn þarna er sá að meiri
hluti þjóðarinnar vill geta keypt
vissa tegund vímuefna, áfengið, og
því er það ekki bannað. Um þá
verslun eru svo settar reglur og
ríkið annast hana. Hins vegar er
áfengi jafn hættulegt og mörg
önnur fíkniefni og verslun með
það hefur því jafn slæmar afleið-
ingar. Hitt sjáum við ekki að
einkasala ríkisins þurfi neina inn-
lenda milliliði. Hún myndi fá nóg
áfengi með því að panta það sjálf
milliliðalaust. En meðan lög eru
óbreytt verða menn ekki sóttir til
saka fyrir að hafa umboð og fá
umboðslaun af áfengissölu.
Hitt er rangt hjá Bubba Morth-
ens að enginn þori að tala um
þetta. Bindindishreyfingin hefur
óhrædd reynt að vekja fólk til vit-
undar um það að áfengi er eitur-
lyf, fíkniefni, og við fögnum nýj-
um samherjum.
En svo stingur það illa í augu að
þar sem Helgarpósturinn birtir
lýsingu á útliti og háttum viðmæl-
andans er sagt að hann drekki öl
og vín en raunar ekki sterka
drykki. Þá þyrftu menn helst að
vita hvort Albert Guðmundsson
hefur umboð fyrir sterkari drykki
en Bubbi Morthens leggur sér til
munns. Það var verið að tala um
hræsni, og að við þyrftum fólk
með hausinn í lagi.
Það er víst ekki vanþörf á því.“
Hin nafnlausu bréf
Gissur Geirsson, Selfossi, skrifar
7. maí:
„Velvakandi.
Hinn 6. þ.m. birtist grein eftir
Ólaf Stephensen, þar sem hann fer
fram á að birt verði nafn grein-
arhöfundar, sem ritaði um m/s
Eddu undir dulnefninu „fjöl-
skyldumaður".
í aths. ritstjóra kemur fram, að
hann getur ekki orðið við þessari
beiðni, m.a. vegna þess að Velvak-
andi sé eini þátturinn, sem birti
nafnlausar greinar. Fram kemur
að tilraunir til nafnbirtingar í
þessum dálkum hafi á sínum tíma
farið út um þúfur.
Jafnframt kemur fram hjá rit-
stjóra að margoft hafi ýmsir reynt
að misnota dálka Velvakanda með
að koma skoðunum sínum á fram-
færi varðandi almenningsálit, og
einnig varðandi prófkjör, og ein-
stök fyrirtæki, svo eitthvað sé
nefnt. Hann bendir á að hér sé um
misnotkun að ræða og dregur í efa
hversu lengi þetta geti yfirhöfuð
viðgengist, og þakkar Ölafi til-
skrifið.
í þessu máli er ég þeim svo sam-
mála, að ég stakk niður penna.
Um alllanga hríð, þegar maður
rennír augum yfir lesendadálka
dagblaðanna, kemur alltaf sama
spurningin: Hvers vegna skrifar
fólk ekki undir nafni? Hvað hefur
það að fela? Er það ekki að rita
um eitthvað, sem máli skiptir
varðandi þjóðfélagið, annaðhvort
það sem betur mætti fara eða
þakka eitthvað sem vel hefur verið
gert? Hvers vegna allar þessar
húsmæður úr Austur- og Vestur-
bænum, og alla þessa N.N., Þ.Þ. og
2707-1562, og allt hvað heiti hefur.
Hver er þessi G.G.? Hvar er hann
á landinu, um hvað snýst málið?
Ef hann hugsar þá svo langt.
Það læðist að sá grunur, að þeir
sem eitthvað hafa jákvætt að
segja riti gjarnan undir nafni, en
þeir sem hafa eitthvað neikvætt
kjósi gjarnan dulnefni.
Ef gengið er út frá þessu sem
meginreglu, þá er að velta fyrir
sér út á hvað þessi kvörtunarbréf
ganga. Það eru að sjálfsögðu hin
ótrúlegustu mál, en spurningin er:
hversu mikið erindi eiga þessi mál
við þjóðina? Við lestur nafnlausra
dálkagreina verður ekki annað
sagt, en að margar þeirra séu
léttvægar fundnar, og til þess eins
að ala á úlfúð og neikvæðri af-
stöðu okkar hvers í annars garð,
sem á lélegu máli gæti kallast
þras.
Svarthöfðar, Stjörnusteinar,
Molar, Reykjavíkurbréf o.fl. o.fl.
eru þarna alls ekki undanskilin
nema síður sé.
Einhvern veginn finnst mér að
sérhver einstaklingur eigi að hafa
þá meginskyldu að vera ábyrgur
gerða sinna og skrifa, ella getur
hann vart verið marktækur.
Ég sé sjálfan mig í anda, haf-
andi kannski orðið fyrir einhverju
óréttlæti á vinnustað, eða í um-
ferðinni, eða annars staðar. Kem
svo heim, rýk í ritvélina og hnoða
saman einhverri skammagrein um
allt og alla í hita augnabliksins, og
afgreiði svo málið stutt og laggott
G.G. Sendi svo Velvakanda. Jú, jú,
greinin kemur, svo fer lesandinn
að hugsa: Hvaða raus er nú þetta?
Því miður leikur mér grunur á,
að ekki ófáar greinar séu skrifað-
ar við áðurlýstar aðstæður, og oft
hefði verið betra að hugsa málið
aðeins nánar, sofa á því svo sem
eina nótt, móta síðan afstöðu sem
hægt væri að standa við og svara
fyrir.
Það hefur lengi verið sannfær-
ing mín, að hafi maður eitthvað að
segja í hinu daglega lifi, verði
maður að geta staðið við það.
Ég geri að tillögu minni, að öll
blöð reyni að ná samkomulagi um
að aðeins verði birtar greinar, séu
þær ritaðar með fullu nafni við-
komandi. Við slíka ákvörðun
myndi mikið af óþarfa rausi og
neikvæðu hugarfari hverfa úr
daglegri umræðu.
Einnig hvet ég lesendur til að
tjá sig um þetta mál; og hafi þeir
rök, sem mæla á móti þessum
hugmyndum, að benda vinsamleg-
ast á þau, og að sjálfsögðu að
standa við þau.“
Aths. ritstj.: Þar sem Reykjavík-
urbréf Morgunbiaðsins er nefnt í
tengslum við nafnlausar greinar
skal tekið fram, að Reykjavíkur-
bréf er ritstjórnargrein, sem
skrifað er á ábyrgð ritstjóra
Morgunblaðsins, þannig að auð-
velt er fyrir lesendur að átta sig á
ábyrgðarmönnum þess sem skrif-
að er í þá dálka.