Morgunblaðið - 02.07.1983, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. JÚLl 1983 37
Eygló Einars-
dóttir — Kveðja
Faedd 19. september 1927.
Dáin 12. júní 1983.
Laugardaginn 18. júní var jarð-
sungin frá Landakirkju vinkona
okkar, Eygló Einarsdóttir, sem
lést 12. júní sl. eftir harða baráttu
við þann óviðráðanlega ógnvald
sem dauðinn er. Á slíkri kveðju-
stund vaknar oft í hugum okkar
spurning og efi um réttlæti Guðs
almáttugs þegar hann kallar
eitthvert okkar frá hinu jarðneska
lífi. ósjálfrátt sótti þarna á huga
okkar, af hverju er hún frá okkur
tekin. Hún sem var okkur svo kær
og hafði svo margvísiegu hlutverki
að gegna með sínu lífi. Við vitum
að spurningu okkar verður ekki
svarað nú. En við trúum því að
handan móðunnar miklu bíði
Eyglóar hlutverk sem sá, sem öllu
ræður hefur nú kallað hana til og
við fáum seinna skilið út af
hverju.
Eygló fæddist í Vestmannaeyj-
um 19. september 1927. Foreldrar
hennar voru Guðrún Eyjólfsdóttir
og Einar Ingvarsson. Hún ólst upp
í foreldrahúsum ásamt bróður sín-
um, Ástþóri.
Þegar horft er til baka yfir
æsku hennar og líf ber strax hátt
sá mikli félagsandi sem henni var
gefinn og hversu heil og óskipt
hún var gagnvart öllu sem hún tók
sér fyrir hendur. Mörg félög voru
það í þessum bæ, sem fengu að
njóta starfsorku hennar. Knatt-
spyrnufélagið Týr í keppni og fé-
lagsstarfi, Skátafélagið Faxi, Vor-
ið, styrktarfélag fyrir vangefna,
Slysavarnadeildin Eykyndill og
svo mætti áfram telja. í félags-
starfinu hlóðust á hana fjölmörg
trúnaðarstörf sem öll voru leyst af
hendi með dugnaði, gleði og trú-
mennsku.
Árið 1951 giftist Eygló Stein-
grími Arnar, sem ættaður var frá
Siglufirði. Búskap byrjuðu þau hjá
foreldrum Eyglóar, en reistsu sér
síðan heimili að Faxastíg 39 og
bjuggu þar alla tíð. Þau eignuðust
fjögur börn, Einar flugumferðar-
stjóri, Pétur sem er sjómaður,
kvæntur Guðbjörgu Sigurgeirs-
dóttur og eiga þau einn son sem
var sterkur sólargeilsi f lífi ömmu
sinnar, Gunnar sem er við nám í
Vélskola íslands og dóttirin Guð-
rún sem er 13 ára gömul.
Eiginmanni sínum og börnum
skapaði Eygló dásamlegt heimili
sem hún sinnti af sinni alkunnu
alúð og myndarskap. Þangað var
gott að koma.
Árið 1980 barði sorgin dyra að
Faxastíg 39 er Steingrímur var
burtu kallaður af þessari jörð
langt fyrir aldur fram. Sama ár
missti Eygló móður sína. Sorg
sína bar hún með sinni meðfæddu
hógværð og æðruleysi og axlaði
þær byrðar sem á hana voru lagð-
ar með styrkri aðstoð barna sinna.
í Kvennaskóla Akureyrar árin
1946—1947 lágu leiðir okkar
Eyglóar fyrst saman, þó við vær-
um allar fæddar og uppaldar hér í
Eyjum og hefðum þekkst. allf frá
barnæsku. Á þessum skólaárum
hnýttust þau vinabönd sem aldrei
rofnuðu og aldrei bar neinn
skugga á.
Nú hafa leiðir okkar skilið um
sinn. Við þökkum innilega þína
vináttu og allar þær góðu stundir
sem við áttum saman og skilja eft-
ir þær minningar sem aldrei
gleymast.
Við sendum börnum, tengda-
dóttur og sonarsyni, bróður og
konu hans og öðrum aðstandend-
um innilegar samúðarkveðjur og
biðjum algóðan Guð að gefa þeim
styrk í þeirra miklu sorg.
Guð gefi dánum ró, þeim líkn
sem lifa.
Erla Eiríksdóttir, Benónía
Jónsdóttir
og fjölskyldur.
Kveöja frá Slysavarna-
deildinni Eykyndli
Laugardaginn 18. júní sl. fór
fram frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum útför Eyglóar Ein-
arsdóttur. Jóhanna Eygló hét hún
fullu nafni og var dóttir sæmd-
arhjónanna Guðrúnar Eyjólfs-
dóttur og Einars Ingvarssonar
Faxastíg 31 hér í bæ. Þau eru bæði
látin. Móðir Eyglóar, Guðrún, lést
29. nóv. 1980.
Var alla tíð mjög kært með
þeim mæðgum, sýndi Eygló móður
sinni ætíð mikla ástúð og ræktar-
semi, svo að til fyrirmyndar var.
Eygló giftist Steingrími Arnari
10. október 1951. Fyrstu búskapar-
ár þeirra hjóna var Steingrímur
til sjós, síðar gerðist hann kennari
við Stýrimannaskólann í Vest-
mannaeyjum og síðustu æviár sín
var hann flugvallarstjóri við Vest-
mannaeyjaflugvöll. Steingrímur
lést um aldur fram, 30. maí 1980.
Var heimili þeirra hjóna alla tíð
rómað fyrir gestrisni og hlýju.
Börn þeirra hjóna eru: Einar,
flugumferðarstjóri, Pétur, sjó-
maður, kvæntur Guðbjörgu Sigur-
geirsdóttur, eiga þau einn son,
Arnar. Gunnar, stundar nám í
Vélskóla íslands, og yngst er Guð-
rún, sem var fermd núna í vor. öll
eru þau systkin mikið myndar- og
efnisfólk.
Það var mikið áfall fyrir Eygló
og börnin að sjá á bak ástríkum
eiginmanni og föður. Þá sýndi
Eygló hve sterk og hugprúð hún
var.
Eygló starfaði mikið að félags-
málum. Ung að árum gerðist hún
félagi í Slysavarnadeildinni Ey-
kyndli. Þar starfaði hún æ síðan
af miklum krafti og dugnaði. Hún
var traust og áreiðanleg svo af bar
og taldi aldrei eftir sér að vinna
fyrir deildina, hvenær sem til
hennar var leitað. Hún var svo
jákvæð, að félagskonur sem störf-
uðu með henni, hrifust ósjálfrátt
með af dugnaði hennar og bjart-
sýni. Minningarnar um samstarfið
með henni eru allar bjartar og
fagrar, þar ber hvergi skugga á.
Eygló sat 14 ár í stjórn Eykynd-
ils, fyrst sem gjaldkeri deildarinn-
ar, en hin síðari ár hafði hún á
hendi sölu minningarkorta fyrir
deildina, er það starf tímafrekt og
erilsamt.
Eygló var alla tíð mjög áhuga-
söm um starfsemi Slysavarnafé-
lags íslands og sat sem fulltrúi
Eykyndils landsþing samtakanna.
Nú er skarð fyrir skildi, er Ey-
kyndilskonur sjá á bak einni af
sínum traustustu félagskonum,
sem með lífi sínu, starfi og fram-
komu allri var sönn fyrirmynd
hvar sem hún fór.
Að leiðarlokum þakkar Slysa-
varnadeildin Eykyndill Eygló Ein-
arsdóttur öll hennar störf og biður
henni blessunar meira að starfa
Guðs um geim.
Við sendum börnum hennar,
bróður, mágkonu og öðrum vanda-
mönnum innilegar samúðarkveðj-
ur.
„Kar þú í friði
frióur Guós þig blessi
hafóu þokk fyrir allt og allt.“
Slysavarnadeildin Eykyndill
Sigríður Björnsdóttir.
Björn Stefánsson
Húsavík - Minning
Björn Stefánsson lést á sjúkra-
húsinu á Húsavík sl. sunnudag
eftir langa legu, 84 ára að aldri. Er
falls von af fornu tré. Andlát hans
kom ekki á óvart, en söknuðurinn
er sár nánustu ástvinum, er best
þekktu hann og skildu.
Björn Gunnlaugur Stefánsson
fæddist á Grásíðu í Kelduhverfi
hinn 26. september 1898 og var
yngstur 12 systkina, sem öll eru
látin. Tvö dóu á unga aldri, en
önnur náðu fullorðinsárum og
urðu sum háöldruð. Eitt systkin-
anna, Fjóla, um skeið hjúkrunar-
kona á Vífilsstöðum, gift Daníel
Fjeldsted lækni, ólst upp á heimili
langömmu minnar Kristjönu Sig-
urðardóttur, sem lengi rak greiða-
sölu á Húsavík með manni sínum
Sveini Magnússyni og ein eftir
hans dag. Eg man vel eftir Fjólu
frá æskuárum mínum í Reykjavík
og kom oft til hennar. Hún var
alltaf jafnhlý og elskuleg þrátt
fyrir erfið veikindi. Mikil vinátta
og gagnkvæm var milli þeirra
systkina og afa míns og ömmu,
Benedikts Sveinssonar og Guðrún-
ar Pétursdóttur. Þau voru tíðir
gestir á Skólavörðustíg 11, ekki
síst Þórarinn bóksali, og hef ég
notið þess hjá öllu því fólki á ferð-
um mínum um Húsavík og Keldu-
hverfi.
Foreldrar Björns voru sæmd-
arhjónin Margrét Þórarinsdóttir á
Grásíðu af Víkingavatnsætt og
Stefán Erlendsson Gottskálksson-
ar á Fjöllum í Kelduhverfi. Stefán
var góður smiður eins og fleiri af
þeirri ætt og var eftirsóttur til
smíða. Hann reisti m.a. Garðs-
kirkju, sem enn stendur og ber
honum gott vitni. Hann hafði góða
söngrödd og vakti smekkvísi hans
um val texta og laga athygli.
Hefur tónlistargáfan gengið að
erfðum til niðja hans. Þannig
hafði Björn ágæta bassarödd,
djúpa og hreina, og þeir bræðurnir
Stefán og Ingvar Þórarinssynir
eru ágætir söngmenn, eins og
kunnugt er.
Björn ólst upp á Grásíðu og síð-
an í ólafsgerði, eftir að foreldrar
hans fluttu þangað 1904. Þar
vandist hann algengum sveita-
störfum og gerðist fljótt liðtækur,
enda bráðþroska og vel á sig kom-
inn, hár og þrekinn og svaraði sér
vel. Hann þótti skemmtilegur fé-
lagi, tók mikinn þátt í störfum
ungmennafélagsins og starfaði
mikið í kirkju- og karlakórum
sveitarinnar undir stjórn Árna
Björnssonar tónskálds o.fl.
Hann útskrifaðist með ágætri
einkunn eftir tveggja vetra nám í
bændaskólanum á Hvanneyri og
hélt síðan til Noregs, þar sem
hann dvaldist einn vetur á búgarði
til þess að kynna sér búskapar-
hætti og vinnubrögð frænda okkar
Norðmanna. Eftir það bjó Björn
ýmist í Ólafsgerði eða Garði og
stundaði jöfnum höndum sauð-
fjárbúskap og vöruflutningaakst-
ur, en hann var meðal fyrstu bif-
reiðastjóra í Kelduhverfi. Hann
var hygginn í fjármálum og ráð-
deildarsamur.
Haustið 1940 gekk hann að eiga
frændkonu sína og nágranna,
Vilborgu Þórarinsdóttur frá Kíla-
koti, systur Sveins málara, Björns
og þeirra systkina. Þórarinn var
kunnur hagyrðingur og skáld, þeg-
ar honum tókst best upp, jafnvíg-
ur á hina ólíkustu bragarhætti og
hafði tungutak alþýðumannsins,
þegar það er best, myndrænn í
Ijóðum sínum og nýyrðasmiður.
Gróin vinátta var einnig milli
fólksins á Kílakoti og afa míns og
ömmu og hef ég notið þess.
Jafnræði þótti með þeim hjón-
um Birni og Vilborgu. Þau voru
vel að sér um margt, músíkölsk og
söngvin og hafði Vilborg ung lært
á orgel og var organisti í Garðs-
kirkju um alllangt árabil og
stjórnaði kirkjukórnum við góðan
orðstír. Ætlan þeirra hafði verið
sú að setjast að í Ólafsgerði, en þá
veiktist Vilborg af berklum og
háði hetjulega baráttu við hinn
skæða sjúkdóm í mörg ár. Fyrsta
ár sitt á Vífilsstöðum 61 hún dótt-
ur, Þórnýju, er Guðný systir henn-
ar og Þórarinn Jóhannesson í
Krossdal tóku til sín og önnuðust
sem sitt eigið barn, uns Björn
hafði aðstöðu til að hafa hana hjá
sér.
Vilborg átti afturkvæmt frá
Vífilsstöðum og fluttist heim, svo
að hún gat tekið dóttur sína til
sín. En veikindin höfðu þau áhrif,
að búskapardraumarnir urðu að
engu, en þau fluttust til Húsavík-
ur, þar sem Björn lagði stund á
vörubifreiðaakstur fram undir
áttrætt og hafði þá stundað þá at-
vinnu um nær hálfrar aldar skeið.
Hann var vel látinn í starfi og
heiðursfélagi í Bifreiðastjórafé-
lagi Húsavíkur. Vilborg lést 13.
mars 1981.
Þórný giftist Sverri Jónssyni,
sem nú er innheimtustjóri hjá
Húsavíkurbæ og eiga þau þrjár
dætur, Vilborgu, Ragnheiði og
Margréti. Þau Björn og Vilborg
bjuggu í nánu sambýli við þau
Þórnýju og Sverri sem veittu þeim
skjól og gott atlæti í ellinni, svo að
einstakt er. Þar varð ekki á betra
kosið.
Þau hjón Vilborg og Björn voru
hlý í viðmóti, gestrisin og höfð-
ingjar heim að sækja, vinföst og
trygglynd. í dag verður Björn til
moldar borinn á Húsavík. Þessi
kveðjuorð bera nánustu ættingj-
um innilegar samúðarkveðjur
okkar Kristrúnar um leið og við
biðjum góðan Guð að vaka yfir
hinum látna. Megi hann í friði
hvíla.
Halldór Blöndal
Asa Björg Asgeirs-
dóttir — Minning
Fædd 15. júní 1964
Dáin 18. júní 1983
Okkur vinkonunum var illa
brugðið er við fréttum lát Ásu
vinkonu okkar. Ása sem ávallt
hélt öllum vakandi með lífsgleði
sinni og kom okkur til að hugsa
hversu lífið er okkur mikils virði.
Fyrir aðeins örfáum dögum
hittum við Ásu og var hún þá ný-
komin heim eftir hálfsárs dvöl í
skóla erlendis. Hún var hress og
kát eins og hennar var von og vísa,
lýsti þessum mánuðum á svo
skemmtilegan hátt og hversu vel
henni hefði gengið þar ytra. En
nokkrum stundum síðar var hún
Ása horfin frá okkar tilverustað
þangað sem leið okkar allra ligg-
ur. En hvers vegna svo snemma,
hún var aðeins 19 ára gömul? Slíkt
er erfitt að sætta sig við.
Við fylgdumst að í gegnum skól-
ann og stóðum saman í ýmsum fé-
lagsmálum. Þar var Ása alltaf
fremst í flokki, hlæjandi, komandi
með fleiri og betri hugmyndir,
hvað mætti betur fara og svo
framvegis. Hún var traustur per-
sónuleiki sem öllum líkaði vel við.
Við vinkonurnar horfum með
djúpum söknuði á eftir þessari
indælu vinkonu sem svo fljótt var
kölluð á brott. En við sem eftir
erum gerum okkur grein fyrir
hversu skammt er á milli lífs og
dauða.
Við vottum hennar nánustu
okkar innilegustu samúð.
Elfa, Inga Birna, Guðbjörg,
Kristín, Laufey.
ljóst hár og í skærum litum. Það
var alltaf eins og allt sem hún átti
eða gerði bæri vott um einlægt
hugmyndaflug og sjálfstæðan fer-
il. Okkur langar til að senda okkar
kæru vinkonu fáein kveðjuorð því
við sem eftir sitjum eigum mjög
bágt með að trúa að svo mikið lífs-
ins ljós sé slökkt án tilgangs.
Verkefnið hlýtur að vera stórt því
einhvers staðar stendur, þeir sem
guðirnir elska, deyja ungir.
Elsku Sigga og þið öll hin, þökk-
um henni fyrir samveruna og gef-
um henni styrk til þess að halda
áfram.
Frændur, vinkonur og vinir.
Þann 18. júní var barið að ör-
lagadyrum hjá okkar stóra vina-
hópi. Hin eina og sanna Ása var
dáin, við hin sem eftir lifum höf-
um misst litríkan persónuleika
sem átti sína kosti og galla, hún
átti það til að gera smámuni sem
við flest gengum framhjá að góð-
um brandara og hennar lífsstíll
var yfir höfuð að koma fólki til að
brosa og horfa á björtu hliðarnar í
lífinu. Við minnumst hennar með
Leiðrétting:
Svana Jónsdótt-
ir varð Svava
í FYRIRSÖGN á minningar-
grein um frú Svönu Jónsdóttur
hér í Mbl. í gær misritaðist nafn
hennar og stóð Svava. Eru allir
hlutaðeigandi beðnir afsökunar á
þessum mistökum.