Morgunblaðið - 03.07.1983, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 3. JÚLÍ 1983
37
margra trjáa í nýja garðinum.
Jafnframt því að koma upp sínum
garði, hvatti hún aðra óspart til
ræktunarstarfa og gaf góð ráð og
trúi ég, að ein og ein planta hafi
flotið með. Með skólabörnunum á
Torfastöðum stofnaði hún skóg-
ræktarfélag á sínum tíma og í
mörg ár fékk hún plöntur frá
Hallormsstað og gróðursetti með
börnunum á vorin í Torfastaða-
reitinn.
Vorið 1921 var stofnað kvenfé-
lag í sveitinni. Oddný var ein
þeirra kvenna, sem stóðu að stofn-
un félagsins, og sat í stjórn þess í
37 ár. A vegum kvenfélagsins hafa
verið unnin mörg þörf og nytsöm
verk. Snemma á árum þess var
tekið fyrir það verkefni að gróð-
ursetja tré í kirkjugarðinum á
Hofi. Að því verki vann Oddný af
lífi og sál. Alla tíð síðan hafa
kvenfélagskonur unnið í garðinum
á hverju vori, við að planta, klippa
og hreinsa, og á meðan Oddnýju
entist heilsa lét hún sig ekki vanta
þar, en klippti, pældi og stjórnaði
liðinu með mikilli röggsemi. Það
fór ekki hjá því að allur þessi
ræktunaráhugi hennar vekti at-
hygli út í frá, og 1. janúar 1964 var
hún sæmd Hinni íslensku fálka-
orðu.
Kvenfélögin í Vopnafirði keyptu
í sameiningu snemma á árum
spunavél. Hún er nú löngu búin að
skila sínu hlutverki og orðin
safngripur í Minjasafninu á
Burstafelli. Mikið mun hafa verið
spunnið á hana framan af árum,
en lengst af öllum notaði Oddný
vélina, enda þurfti hún mikið band
í allt sem hún óf, fyrir utan bandið
í prjónafötin á heimilisfólkið, en
prjónavél átti hún sem hún notaði
mikið.
Oddný hafði alla tíð mjög gam-
an af að ferðast. Fyrr á árum var
sest í söðulinn á góðum hesti og
brugðið sér bæjarleið, eða lengri
ferðir, jafnvel í aðrar sveitir, í
góðum hópi. Síðan tóku við bílar
og flugvélar sem fararskjótar. En
Oddný hafði ekki bara sjálf gam-
an af að ferðast. Henni þótti líka
gaman að taka á móti gestum. Þau
hjónin voru bæði mjög samhent
um að taka á móti gestum af mik-
illi rausn og myndarskap. Munu
margir eiga ánægjulegar minn-
ingar frá heimsóknum til þeirra,
bæði fyrr og síðar. Oft komu til
þeirra fjölmennir hópar fólks
fyrir utan annan gestagang, og
öllum vel tekið. Margir áttu erindi
við Friðrik, en hann hefur nú verið
hreppstjóri í 50 ár, fyrir utan önn-
ur trúnaðarstörf. Á seinni árum
þegar þau voru sjálf hætt að halda
heimili var þess vandlega gætt, að
til væru einhverjar góðgjörðir að
bjóða þeim, sem litu inn til þeirra.
Oddný náði langhæstum aldri
þeirra systkinanna, varð 92 ára.
Methúsalem bróðir hennar náði að
verða 80 ára en Ólaf vantaði örfáa
daga í 80 árin. Oddný hélt heilsu
og starfskröftum fram á síðustu
ár. Hún missti að vísu mikið sjón,
nokkuð snögglega fyrir nokkrum
árum, og átti lengi erfitt með að
sætta sig við það. Eftir það gat
hún ekki lesið og ekki unnið „fína“
handavinnu. En marga mottuna
er hún búin að hekla síðan og
prjóna mörg lopateppi. Og hún sá
á góð spil og þótti fjarska gaman
að spila. Hún hafði alla tíð mjög
gaman af öllum gleðskap, og veit
ég ekki betur en þau hjónin hafi
bæði mætt á þorrablót á hverjum
vetri (þar til nú í vetur að hún var
orðinn sjúklingur) og dansað og
sungið. Geri aðrir betur á þeirra
aldri.
Hefði litli rauðhærði stelpuang-
inn sem fæddist á Burstafelli fyrir
92 árum ekki lifað og dafnað, þá
held ég að Vopnafjörður hefði orð-
ið þó nokkru fátækari.
Eg á Oddnýju frænku minni
margt að þakka. Hún var oft þúin
að koma til mín og veita mér hjálp
og styrk í arfiðleikum, kannski hef
ég ekki alltaf kunnað að meta það
nógu vel. En með árunum lítur
maður margt öðrum augum.
Minningarnar hópast að, þær fara
aldrei allar á blað. Eg bið Guð að
blessa minningu Oddnýjar frænku
minnar, og Friðriki og afkomend-
um þeirra hjóna bið ég allrar
blessunar.
Elín Methúsalemsdóttir
Minning:
Þorbjörg Benedikts-
dóttir kennari
Fædd 13. febrúar 1897.
Dáin 10. júní 1983.
Á fallegum sumardegi barst
mér sú frétt yfir hafið, að Tobba
frænka væri dáin. — Þrátt fyrir
að árin væru orðin mörg, þá var
þetta óvænt reiðarslag, sem hafði
engan undanfara.
Minningarnar streyma fram,
allar jafn jákvæðar. Hún var heil-
steyptur persónuleiki, vellesin og
víðsýn kona. Hún bar sterka um-
hyggju fyrir okkur sem yngri vor-
um og sýndi áhuga og skilning á
okkar áhugamálum og á því sem
við höfðum fyrir stafni hverju
sinni.
Allt fram á síðasta dag var jafn
gott að tala við hana um vanda-
mál líðandi stundar, stór og smá,
eða bara hvað sem Var. Hún gaf
sér alltaf tíma til að hlusta, ræða
málin, gleðjast með öðrum og
veita góð ráð.
Ég man eftir því að sem barn
hafði ég ákaflega gaman af því að
sitja hjá henni og hlusta á frá-
sagnir hennar af ævintýralegum
ferðalögum um ísland og til ann-
arra landa. Hún hafði lifandi og
skemmtilegan frásagnarmáta og
það var svo auðvelt að lifa sig inn
í þennan heim og ferðast með
henni í huganum.
Þorbjörg frænka var fædd að
Þorvaldsstöðum í Skriðdal, 13.
febrúar 1897. Ung fluttist hún að
heiman og til Reykjavíkur til að
afla sér menntunar og hennar
ævistarf var kennsla. Hún var
kennari við Austurbæjarbarna-
skólann í Reykjavík megnið af
sinni starfsævi, eða þar til hún
hætti sökum aldurs.
Þorbjörg bjó að Barónsstíg 61
með systur sinni, Þórunni. Þær
voru gestrisnar mjög og alltaf var
jafn gott að koma í heimsókn til
þeirra.
Ég kem til með að sakna frænku
minnar sárlega þegar ég kem til
baka til íslands.
Elsku Tóta mín. Ég sendi þér og
öðrum ættingjum samúðarkveðj-
ur. Megi algóður guð styrkja ykk-
ur.
„Guð er oss hæli og styrkur, ör-
ugg hjálp í nauðum." (Sálm. 46,2.)
Eva Kristín Hreinsdóttir.
Þorbjörg var fædd á Þor-
valdsstöðum í Skriðdal í S-Múla-.
sýslu. Foreldrar hennar voru
Benedikt Eyjólfsson bóndi og
hreppstjóri og Vilborg Jónsdóttir
prests að Klifstað í Loðmundar-
firði og síðar að Kirkjubæ í Hró-
arstungu.
Foreldrum Þorbjargar varð 7
barna auðið, en þrjú dóu: Eyjólfur,
tæplega ársgamall (f. 1891), Stef-
án (f. 23. júní 1898, d. 12. apríl
1912) og Þuríður (f. 20. maí 1902,
d. 1. júlí 1917). Þessi börn voru
foreldrum og systkinum Þorbjarg-
ar mikill harmdauði, sérstaklega
missir Stefáns og Þuríðar, sem
bæði deyja um fermingaraldur,
mjög efnileg bæði tvö.
Eftir lifðu til fullorðinsára og
þroska: Jónína (f. 10. febr. 1890, d.
15. júní 1964, Sigríður (f. 23. nóv.
1892), Þórunn (f. 11 nóv. 1894) auk
Þorbjargar.
Ég sem þessar línur rita um
frænku mína, þá merku konu, var
alinn upp á Þorvaldsstöðum frá 8
ára aldri til tvítugs, en það atvik-
aðist þannig að móðir mín, Þórey,
var systir Vilborgar á Þorvalds-
stöðum, en hún hafði ung farið til
náms að Kvennaskólanum á Ytri-
Ey á Skagaströnd. Þar kynntist
hún föður mínum, Birni Árnasyni,
þá kennara í hreppum, og fór aldr-
ei aftur til Austurlands.
Móðir mín missti föður sinn
sem ungbarn, en systur hennar,
Margrét og Vilborg, voru stálpað-
ar. Móðir þeirra, Þórunn (amma
mín), giftist aftur Stefáni Einars-
syni (f. 9. mars á Dvergasteini, d.
28. júlí 1915) prests Hjörleifssonar
frá Vallarnesi. Var Stefán bróðir
séra Hjörleifs Einarssonar á Und-
irfelli, föður Einars skálds Hjör-
leifssonar Kvaran.
Þeim móðursystrum mínum
þótti mjög vænt um Stefán stjúpa
sinn, enda gekk hann þeim móður
minni Þóreyju, Vilborgu og Mar-
gréti í föður stað, og létu þær allar
sonu sína heita eftir honum. Árið
1912 missti Vilborg sinn Stefán,
og uppúr því skrifaði hún móður
minni og falaðist eftir mér til fóst-
urs. Lá það mál niðri þar til móðir
min andaðist 1914, en var þá aftur
upp tekið og réðst svo að ég skyldi
Magnús Œafsson Sauð-
árkróki — Minning
Fæddur 7. júní 1930
Dáinn 25. júní 1983
Dáinn er fyrir aldur fram vinur
minn Magnús Ólafsson frá Sauð-
árkróki.
Hann andaðist á Sjúkrahúsinu
á Akureyri, að morgni 25. júní,
eftir stutta en stranga legu.
í örfáum orðum langar mig til
þess að minnast hans með þakk-
læti fyrir okkar mörgu og góðu
samverustundir í gegnum árin.
Mér eru efstar í huga samveru-
stundir við veiðiskap, en Magnús
hafði yndi af veiðum. Hann var
ágætur laxveiðimaður og góð
skytta. Hér vorum við samherjar,
enda oft talað létt og margt látið
fjúka, er við sátum og biðum eftir
því að sá stóri biti á.
Magnús var ókvæntur og barn-
laus en var afar elskur að börnum.
Fyrir hönd dætra minna Vil ég
þakka honum allar þær ánægju-
stundir, pr hann veitti þeim.
Þá vil ég þakka Magnúsi öll
handtökin, er hann innti af hendi
við húsið mitt, þegar ég var að
byggja á sl. á,ri. Einnig þar var
gott með honum að vera og vinna
og alltaf sat glaðværðin 1 fyrir-
rúmi.
Ekki flaug okkur 1 hug að svo
stutt væri til endaloka, er ég fór
með honum til Reykjavíkur fyrr í
þessum mánuði, þar sem hann
leitaði lækninga. Við urðum sam-
ferða norður og þá var ferðinni
heitið á Sjúkrahúsið á Akureyri,
þar sem hann gekkst undir upp-
skurð 24. júní. En ferð hans átti
eftir að verða lengri, því vinur
minn var allur að morgni 25. júní.
Ég var hjá honum síðasta
klukkutímann áður en hann dó.
Ég fann glöggt að þá var vini mín-
um brugðið. Hann gat fátt mælt
en síðasta sterka handtakinu hans
gleymi ég aldrei.
Að síðustu sendi ég samúðar-
kveðjur mínar og fjölskyldu minn-
ar til stjúpmóður hans og systkina
fyrir vestan.
Blessuð veri minning vinar míns
Magnúsar ólafssonar.
Akureyri, 29. jún(,
Skúli Lórenzson
fara að Þorvaldsstöðum til Vil-
borgar og Benedikts.
Ég dreg þetta hér fram til skýr-
ingar á því að ég tengist heimili
Þorbjargar og þeirra systra svo
mjög.
Þá er komið að efni þessara
lína, þ.e. kynni mín af lífi Þor-
bjargar, sem var næstum eins og
kær systir. Hún fór í gagnfræða-
skólann á Akureyri, þegar hún
hafði aldur til. Hún var þar við
nám 1 V4 skólaár, en veiktist þá og
fór á Vffilsstaði, og dvaldi þar um
hálfs árs skeið og náði bata. Eftir
þetta fór hún brátt að stunda
heimiliskennslu, fyrst á Austur-
landi (t.d. Hafranesi) og víðar,
enda lét henni kennsla einkar vel,
en stöðugt vann hún heimilinu á
sumrin.
Árið 1926 flutti Þorbjörg til
Reykjavíkur, ásamt Þórunni syst-
ur sinni, og hafa þær síðan búið
saman og haldið einstaklega
skemmtilegt og gott heimili.
Fljótlega eftir að Þorbjörg flutti
tók hún upp kennslu, t.d. heimil-
iskennslu í Laugarási í Biskups-
tungum vetrarlangt, ennfremur
forfallakennslu við Austurbæj-
arbarnaskóla.
Skólaárið 1934 settist Þorbjörg í
öldungadeild kennaraskólans, og
lauk þaðan kennaraprófi. Eftir
það var hún skipuð fastur kennari
við Austurbæjarskóla og stundaði
það starf svo lengi sem lög um
aldurstakmark leyfðu.
Þorbjörg var vel látinn kennari
og var í miklu áliti fyrir vand-
virkni og lag við kennslu barna
sem voru eitthvað vandmeðfarin.
Margir af nemendum hennar
frá barnaskólaárum hafa haldið
tryggð við hana á fullorðinsárum.
A þessum árum var venja að
kennarar í Austurbæjarskóla,
a.m.k. Þorbjörg, kenndu sama
bekk frá byrjun til enda, svo ekki
fór hjá því að kennari og börn
þekktust vel að barnaskólanámi
loknu. Tala ég þar af eigin reynslu
vegna barna minna móðurlausra
sem blessuð Þorbjörg veitti
ómetanlega uppeldislega aðstoð,
auk kennslu. Fyrir þetta á hún
miklar þakkir skilið frá mér.
Eins og áður er getið voru þær
systur mjög samrýndar og sam-
hentar í öllu. Á sumrin fóru þær
iðulega á æskustöðvar sínar aust--
ur að Þorvaldsstöðum þar sem
systir þeirra, Sigríður, bjó rausn-
arbúi.
Mér er minnisstæð ein slík ferð,
sem farin var frá Reykjavík 7. júlí
1938 og lauk ekki austur á Þor-
valdsstöðum fyrr en 27. sama
mánaðar eða eftir 20 daga ferð. í
þessa ferð slóst í för með þeim
systrum Dagmar Björnsdóttir
kennari, vinkona Þorbjargar.
Þorbjörg skrifaði dagbók um
ferðalag þetta, sem er mjög fróð-
leg, þar er öllu lýst nákvæmlega,
gististöðum og fólki og kostnaði,
fylgd allskonar, t.d. yfir stórárnar,
sandana, jöklana, ferð í Papey
o.s.frv., en margir voru þeir er eigi
þágu greiðslu fyrir veittan greiða.
Komin að Þorvaldsstöðum
skrifar hún í dagbók sína:
„Þá er maður kominn heim, allt-
af gaman að vera komin í Þor-
valdsstaði, þar á maður allar sínar
bestu minningar. Sigga var úti á
túni þegar við komum, allir að
hamast í heyi, því óþurrkur hafði
verið lengi.“
Haustið 1938 fór Þorbjörg á
kennaranámskeið til Svíþjóðar,
svo þetta sumar var vel nýtt.
Að lokum færi ég Þorbjörgu
hjartanlegar þakkir fyrir allt sem
hún var mér og mínu heimili í
gegnum árin.
Stefán J. Björnsson
+
Þökkum af alhug samúö og vináttu viö andlát og útför móöur
okkar, tengdamóöur og ömmu,
ÖNNU JOHANNESSEN.
Fyrir hönd tengdabarna og barnabarna,
Jósefína Haraldsdóttir Norland,
Matthías Johannessen,
Jóhannes Johannessen.
Þökkum innilega auösýnda samúö viö andlát móöur okkar,
stefanIu mörtu guðmundsdóttur,
sem iesi au nramisiu, narnarriroi. öersiasar paKKir
Hrafnistu — hjúkrunardeildar.
Fyrir hönd aöstandenda,

Erna Þorleifsdóttir.
+
Hugheilar þakkir eru færöar öllum hinum fjölmörgu sem sýndu
okkur samúö og hlýju og sendu kveöju viö andlát og útför
VILMUNDAR GYLFASONAR,
alþingismanns.
Valgeröur Bjarnadóttir,
Guörún Vilmundardóttir, Baldur Hratn Vilmundarson,
Guörún Vilmundardóttir, Gylfi Þ. Gíslason,
Þorsteinn Gylfason, Þorvaldur Gylfason.
+
Hjartans þakkir fyrir auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og
jaröarför eiginmanns míns og fööur,
ÞÓRÐAR ÞORSTEINSSONAR,
Sasbóli.
Innilegar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks á Landakoti, Landspít-
ala og Vifilsstööum, fyrir góöa hjúkrun og umönnun. Sérstakar
þakkir til stjórnar, læknis og hjúkrunarfólks Sunnuhliöar, þar sem
Þóröur dvaldi síöasta áriö.
Guö blessi ykkur öll.
Helga Sveinsdóttir og börn.