Morgunblaðið - 14.07.1983, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 14. JÚLÍ 1983
35
Kveðjuorð:
Magnús Ólafsson
frá Miklabœ
Vér skiljum það eitt, þú er farinn
oss frá.
Þig faðmar nú ættjörðin blíða.
Með trega og söknuði minnast þess má,
hve mannsævin stutt er að líða.
(Ók. höfundur.)
Mér finnst að ég geti ekki látið
hjá líða, að minnast frænda míns,
Magnúsar ólafssonar frá Miklabæ
með nokkrum kveðjuorðum, svo
snögglega var hann burtu kallaður
frá okkur samferðamönnum þessa
lífs.
Mig setti hljóðan morguninn 25.
júní er mér var sagt að hann
Maggi frændi væri dáinn, en þann
dag andaðist hann í Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Akureyri, eftir að-
eins þriggja vikna legu.
Þá getum við tekið undir með
skáldinu, sem sagði:
Fótmál dauðans fljótt er stigið
fram að myrkum grafarreit.
Mitt er hold til moldar hnigið
máske fyrr en af ég veit.
Magnús var fæddur á Sauðár-
króki 7. dag júnímánaðar 1930.
Foreldrar hans voru ólafur Gunn-
arsson og Guðný Stefánsdóttir,
bæði komin af stórum skagfirsk-
um ættum. Ólafur var einn af 13
börnum þeirra hjóna, Gunnars
ólafssonar og Sigurlaugar Magn-
úsdóttur frá Keflavík, og Guðný
var eitt af 10 börnum hjónanna
Stefáns Bjarnasonar og Aðal-
bjargar Magnúsdóttur er bjuggu
að Halldórsstöðum.
Guðrún Jónsdóttir
frá Flatey - Minning
Guðrún Jónsdóttir frá Flatey á
Mýrum, lést á elli- og hjúkrunar-
heimilinu Höfn, Hornafirði,
mánudaginn 20. júní síðastliðinn.
Hún fæddist 16. febrúar 1884 og
hefði því orðið 100 ára 16. febrúar
næstkomandi. Það voru því marg-
ir langir og sumir strangir
starfsdagar að baki hjá þessari
öldnu konu. Hún átti því láni að
fagna að hafa góða heilsu til full-
orðinsára, en þegar ellin sækir að,
er ekki margt til varnar, það er þá
helst að ylja sér við ánægjulegar
stundir liðins tíma, ef geta er fyrir
hendi.
Ekki þurfti þessi góða kona að
fórna sér fyrir börnin sín eða eig-
inmann. Hversvegna ekki, kannski
vegna þess að það var ýmsum
hnöppum að hneppa eða annarra
vanda að leysa.
Guðrún var fædd og uppalin í
Flatey í stórum systkinahópi. Þar
ól hún allan sinn aldur, að undan-
skildum þeim tíma sem hún sótti
húsmæðraskóla í Reykjavík, og
seinustu árunum á elli- og hjúkr-
unarheimilinu á Höfn. Foreldrar
Guðrúnar voru Halldóra Pálsdótt-
ir og Jón Hálfdánarson, sem
bjuggu alla sína búskapartíð í
Flatey. Þeirra börn önnur: Ingvar
sem tók við búsforráðum eftir föð-
ur sinn, hans kona var Halldóra
Pálsdóttir frá Svínafelli í Öræf-
um, Jón kennari frá Flatey, sem
flestir Reykvíkingar könnuðust
við á sínum tíma, kvæntur Ingi-
björgu Snorradóttur frá Laxfossi í
Borgarfirði, Halldóra gift Sigurði
Arasyni frá Fagurhólsmýri í Ör-
æfum, Pálína gift Guðjóni Gísla-
syni, þau bjuggu á Viðborði á Mýr-
um og hin síðari ár á Kotströnd í
Ölfusi. Halldór og Guðrún voru
ógift.
Eins og áður er getið tók Ingvar
við búi eftir föður sinn ásamt
systkinum sínum, Halldóri og
Guðrúnu.
Jón Hálfdánarson og Halldóra
Pálsdóttir létu ekki staðar numið,
þó þau væru búin að eignast börn-
in 12. Þau misstu 6 á unga aldri,
en hinna er áður getið. Þá bættu
þau við hópinn sinn sem fyrir var,
tveimur munaðarlausum drengj-
um frá heimilum þar sem sorgin
hafði kvatt á dyr. Þvílík reisn og
höfðingsskapur, þarna er ekki ver-
ið að opna hurðina í hálfa gátt,
þau börn sem eru alin upp af slík-
um foreldrum, hafa margt og mik-
ið gott til brunns að bera. Þessir
drengir voru 3 og 6 ára og þeir eru
Sigurður Ketilsson og Bergur
Þorleifsson, sem hafa verið hin
síðari ár máttarstólpar heimilis-
ins ásamt Páli Ingvarssyni, sem
tók við búi eftir foreldra sína.
Guðrún var innan við tvítugt þeg-
ar þessir drengir komu. Síðan og
alla tíð hefur hún léð þeim og
bróðursyni sínum, Páli, alla sína
starfsorku, hógværð og hugulsemi.
Seinustu árin æfinnar sem
gömlu hjónin Jón Hálfdánarson
og Halldóra lifðu, er bætt við einu
barninu enn, rúmlega ársgamalli
telpu, dóttur Pálínu og Guðjóns
sem bjuggu á Viðborði. Það var
ekki ætlunin að hún yrði þar nema
um stundarsakir, en hún ólst þar
upp.
Þríbýli var í Flatey á þeim tíma.
Það gefur því augaleið, að stund-
um hefur verið slegið á létta
strengi þegar barnahópurinn á
bæjunum kom saman til leikja. Sá
tími var oft naumt skammtaður.
Allstaðar biðu verkefnin úrlausn-
ar, þótt höndin væri smá sem
verkið átti að vinna. En tvisvar
verður gamali maður barn, segir
máltækið. Guðrún hafði því betri
tíma seinni ár æfinnar eftir að
starfsorkan rénaði, að líta yfir
farinn veg til bernskustunda, ekki
síst eftir að sjóninni hrakaði og
dagsbirtunni lauk. Þessi kona
fórnaði sér fyrir aðra allt sitt líf.
En hennar fórnfýsi hefur líka bor-
ið ávöxt. Þeir sem yngri voru hafa
kannski miklu fórnað, eða jafnvel
öllu.
Mér er ekki grunlaust um, að
ferðamenn, sem marga að garði
bar í Flatey, minnist Guðrúnar
sem vildi allra vanda leysa með
hógværð og sínu elskulega milda
brosi, en 'ét sem allra minnst á sér
bera. Guðrún kunni vel að taka á
móti gestum, það var ekki ósjald-
an sem Guðrún varð að taka á
móti ferðamönnum sem komu
hraktir og blautir yfir Heina-
bergsvötnin eða utan frá Mela-
tanga. Fólkið á Flateyjarbæjunum
fór ekki varhluta af þessum ferða-
löngum, það var gengið úr rúmi
um miðjar nætur fyrir ferðalúnu
fólki, heimahestar færðir af stalli
og ferðalúnir teknir inn. Guðrún
vakti margar bjartar og líka
dimmar nætur við að dytta að föt-
um þeirra er sváfu og hvíldust. En
hún var ekki ein um þetta, þó hún
réði ríkjum um þessi mál hin síð-
ari ár, þetta var ríkjandi hefð á
þessum bæ.
Ég, sem þessar línur rita, á svo
margar góðar minningar. Þær eru
mér ógleymanlegar, þegar þessi
elskulega brosmilda kona færði
okkur kaffið í rúmið, slíkar stund-
ir gleymast ei, en verða að sólar-
geislum. Ekki síst fyrir konu
mína, sem þess hefur notið frá
barnsaldri að sofna og vakna við
barm þessarar góðu konu.
Við hjónin og venslafólk þökk-
um starfsfólki elli- og hjúkrun-
arheimilisins á Höfn frábæra að-
hlynningu og hjúkrun.
Sigurður Bjarnason
Magnús ólst svo upp hjá föður
sínum, sem stofnaði bú að Milabæ
í óslandshlíð með Elísabetu Hall-
dórsdóttur, og reyndist hún hon-
um ætíð sem besta móðir. Þau
ólafur og Elísabet eignuðust 3
börn, Halldór Þorleif, er býr að
Miklabæ, Ingibjörgu, húsfreyju að
Krossi, og Sigurlaugu, sem starfað
hefur sem ráðskona við barnaskól-
ann að Hólum. Með þessum hálf-
systkinum sínum ólst Magnús
upp, þar til hann fór að vinna fyrir
sér, eins og lífið heimtar af okkur
öllum.
Hugur hans leitaði snemma að
sjónum, og var hann mikið með
Stefáni frænda sínum, eftir að
hann fór að gera út á sínum eigin
bát. Magnús var veiðimaður af lífi
og sál, sama hvort það var a sjón-
um eða í landi, enda miklir veiði-
menn í báðum hans ættum; í föð-
urættina Jón ósmann, bróðir
ömmu hans, Sigurlaugar, sem var
þekktur um allan Skagafjörð og
víðar, sem afburða skytta og veiði-
maður, og í móðurætt Borgar-
Bjarni, afi Guðnýjar, sem var ann-
áluð skytta, enda kunni Magnús
vel að fara með byssu, og margur
málsverðurinn var búinn að falla
fyrir sigtinu hans.
Magnús var lífsglaður maður,
og átti létt með að blanda geði við
vini og kunningja, og aldrei man
ég eftir að ég hitti hann öðru vísi
en glaðan og hressan, þótt stund-
um blési á móti í lífsins ólgusjó.
Hann bjó hér á Sauðárkróki að
Víðigrund 4, og átti þar litla og
huggulega íbúð. Síðustu árin vann
hann við löndun úr togurum Út-
gerðarfélags Skagfirðinga, og
sýndu vinnufélagar hans þar hon-
um þá virðingu að bera kistu hans
úr kirkju.
Magnús var vinmargur maður,
sem og útför hans bar vott um.
Hann var jarðsunginn frá Sauðár-
krókskirkju laugardaginn 2. júlí
að viðstöddu miklu fjölmenni.
Jarðsetur var hann í Viðvík, en"
þar hvílir faðir hans, Ólafur.
Ég vil með þessum fáu orðum
þakka hinum látna allar þær
ánægjustundir, sem ég átti með
honum, en þær voru of fáar, þegar
kallið kemur svo óvænt, sem það
gerði nú.
Far þú í friði, friður Guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og
allt.
Haukur Haraldsson
RAWLPLUG
Allar skrúfur,
múrfestingar,
draghnoð og
skotnaglar
SAMBANDIÐ BYGGINGAVÖRU
SUÐURLANDSBRAUT 32 - SIMI 82033
}ll*qpttiMbifrft
MetsöluUad á hverjutn degi!