Morgunblaðið - 14.07.1983, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 14. JÚLÍ 1983
Sigurður Guðgeirsson
prentari — Minning
Fæddur 30. maí 1926
Dáinn 8. júlí 1983
Þegar starfsfóík Húsnæðis-
stofnunar ríkisins kom til starfa
að morgni mánudagsins 6. júlí sl.
spurðist skjótt, að Sigurður Guð-
geirsson, nýráðinn forstöðumaður
Byggingarsjóðs verkamanna,
hefði veikzt alvarlega þá um helg-
ina. Mönnum brá að vonum illa í
brún. Hann kvaddi okkur glaður í
bragði síðdegis á föstudag og öll
reiknuðum við með því að hittast
kát og reif á mánudagsmorgun.
En í þetta skipti, eins og stundum
áður, urðum við vitni að því, að
skammt er milli fjörs og feigðar.
Því sjáum við nú á bak góðum
dreng og einstöku ljúfmenni, sem
við höfðum hlakkað til að mega
starfa með um mörg ókomin ár.
En í þá tauma hafa örlögin nú
gripið.
Þegar við Sigurður Guðgeirsson
hittumst fyrsta sinni vorið 1972
hafði ég margt um manninn heyrt.
Mér var t.d. kunnugt um það, að
hann var sonur öðlingshjónanna
Guðgeirs Jónssonar bókbindara og
konu hans, Guðrúnar Jónsdóttur,
er nú lifa þennan son sinn í hárri
heiðurselli. Og sem áhugamaður
um málefni vinnandi fólks og al-
þýðuhreyfingarinnar, allt frá
unglingsárum, hafði ég snemma
veitt því athygli, að hann var ung-
ur valinn til margvíslegra forystu-
starfa í þeim félagsmálasamtök-
um, sem hnn hneigðist helzt að.
Sem ungur prentnemi var hann
kjörinn til forystu í félagi þeirra
og síðar hlóðust á hann mörg og
margvísleg trúnaðarstörf í hinum
gömlu og merku samtökum prent-
ara. Jafnframt gaf hann sig nokk-
uð að stjórnmálum, fyrst í Sósial-
istaflokknum og síðar í Alþýðu-
bandalaginu. Allt þetta sýndi, að
hér var á ferðinni greindur og fé-
lagslyndur maður með einlæga
stéttarvitund, sem sýnilega átti
gott með að laða að sér fólk. Loks
var mér vel kunnugt um það, að
hann og hans fólk var vel og mik-
ils metið af þeim, sem til þess
þekktu og ég met hvað mest. Allt
þetta sýndi mér, að þarna var góð-
ur maður á ferð.
Þegar Alþingi býr sig undir að
kjósa húsnæðismálastjórn hverju
sinni er manni að sjálfsögðu mikil
forvitni á að vita hverjir veljast til
setu í henni. Svo var einnig í maí
1972. Jafnframt var þá uppi sú
mikilvæga spurning hver veldist
til formennsku fyrir stjórninni.
Einn góðan veðurdag um þetta
leyti kemur til mín Guðmundur
heitinn Vigfússon, þá deildarstjóri
fyrir Byggingarsjóði verkamanna,
og segir mér, að nú sé tilefni til
fagnaðar, því afráðið sé, að Sig-
urður Guðgeirsson taki sæti í hús-
næðismálastjórn sem fulltrúi
Samtaka frjálslyndra og vinstri-
manna og jafnframt megi telja
víst, að Hannibal Valdimarsson,
þáverandi félagsmálaráðherra,
muni skipa hann formann. Þetta
segir Guðmundur að sé einstakt
happ, því að Sigurður sé öðlings-
maður, sem manna bezt sé að eiga
öll skipti við. Mér þótti maðurinn
segja tíðindi og vissi að ekki færi
hann með fleipur. Allt fór síðan
fram eins og ráðgert hafði verið.
Sigurður tók við formennsku hús-
næðismálastjórnar hinn 6. júní
1972 og gegndi henni þar til ný
húsnæðismálastjórn var kosin
hinn 31. maí 1976.
Formennskan í húsnæðismála-
stjórn verður aldrei tekin neinum
vettlingatökum, þvert á móti
krefst hún mikils tíma og fórn-
fúsrar atorku. Og Sigurður lá svo
sannarlega ekki á liði sínu þau ár,
sem hann var stjórnarformaður.
Hann var vakinn og sofinn í störf-
um sínum, jafnan með hugann við
það, að öll mál leystust eins far-
sællega og frekast var kostur. Sem
formaður húsnæðismálastjórnar
var hann ekki „harður húsbóndi" í
ströngum skilningi þeirra orða,
þvert á móti mætti fremur líkja
honum við mildan og góðviljaðan
föður, sem lætur festu og elsku
ráða gjörðum sínum. Enda var
hann bæði virtur og vinsæll, jafnt
meðal stjórnarmanna og starfs-
manna. Allir vissu, að honum gekk
aldrei annað en gott eitt til, hann
kom hreint fram og til dyranna
eins og hann var klæddur. Því
naut hann óskoraös trausts okkar
allra. Að leiðarlokum get ég ekki
annað sagt en honum hafi farnast
vel í formennskunni. Meðan á
henni stóð var, eins og jafnan, við
mörg erfið fjárhagsvandamál að
fást. Meðal þeirra bar ef til vill
einna mest á tveimur stórum þátt-
um, sem þá ruddu sér mjög til
rúms. Var þar annars vegar um að
ræða lánveitingar til kaupa á eldri
íbúðum, sem hafizt höfðu síðla árs
1970, og stórfelldar lánveitingar
til sveitarfélaga vegna byggingu
1000 leiguíbúða. Meðferð þessi,
meðal annars, krafðist löngum
langra og strangra fundarhalda.
Það var vissulega ekki vandalaust,
að hafa yfirumsjón með stefnu-
mótun og framkvæmd á þessum
sviðum, sem svo mörgum öðrum,
en sú sanngirni, réttsýni og lipurð,
sem voru aðalsmerki Sigurðar,
áttu sinn ríka þátt í að leysa málin
farsællega.
Þegar ríkisstjórn Geirs Hall-
grímssonar tók við völdum og dr.
Gunnar Thoroddsen gerðist fé-
lagsmálaráðherra gekk Sigurður á
hans fund og bauðst til að segja af
sér formennsku húsnæðismála-
stjórnar svo að ráðherrann gæti
skipað eigin flokksmann til for-
mennskunnar, ef honum svo sýnd-
ist. Það er til marks um víðsýni dr.
Gunnars og það óskoraða traust,
sem Sigurður naut meðal manna
úr öllum flokkum, að dr. Gunnar
bað hann að sitja áfram sem
formaður húsnæðismálastjórnar,
allt til ioka kjörtímabils hennar.
Máske var þetta einnig eftirtekt-
arvert vegna þess, að Sigurður
hafði verið pólitískur aðstoðar-
maður næsta félagsmálaráðherra
á undan, þ.e. Björns Jónssonar.
Þegar hins vegar kom að lokum
kjörtímabils stjórnarinnar höfðu
mál skipazt á þann veg, að ekki
var lengur fyrir hendi pólitískur
grundvöllur á Alþingi fyrir endur-
kjöri Sigurðar í húsnæðismála-
stjórn. Okkur þótti öllum sárt að
missa hann úr stjórninni og ég tel
líklegt, að hann hefði gjarnan vilj-
að sitja lengur í henni, en við það
varð ekki ráðið, eins og oft vill
verða í stjórnmálum.
Þegar Guðmundur heitinn Vig-
fússon lézt hinn 12. janúar sl.
losnaði embætti forstöðumanns
Byggingarsjóðs verkamanna. Þeg-
ar tekið var nokkru síðar að huga
að manni, er væri vel kunnugur
sem flestum hnútum þessa elzta
og um margt merkasta fjárfest-
ingarlánasjóðs landsmanna,
beindust augu flestra nokkuð sam-
tímis að Sigurði Guðgeirssyni.
Vitað var, að hann naut óskoraðs
trausts allra þeirra aðila, sem hlut
áttu að máli, auk þess sem það var
ómetanlegur kostur, að telja mátti
víst, að ráðning hans félli
verkalýðssamtökunum vel í geð.
Hann var því einum rómi ráðinn
af húsnæðismálastjórn sem for-
stöðumaður Byggingarsjóðs
verkamanna hinn 4. maí sl. Um
það leyti lét hann af störfum sem
forstöðumaður Sjúkrasjóðs
Dagsbrúnar, þótt enn hefði hann
nokkra umsjón með starfsemi
hans. Honum var vel fagnað þegar
hann kom nú á nýjan leik til
starfa í stofnuninni. Og ég tel víst,
að honum hafi þótt gott að geta nú
um nokkurra ára skeið helgað sig
þeirri starfsemi, sem hefur átt og
á stöðugt hvað ríkastan þátt í að
tryggja alþýðu manna hvað bezt
híbýli með sem viðráðanlegustum
kjörum. En það átti ekki fyrir
honum að liggja, svo snöggt og
skjótt var klippt á þráðinn.
Við, sem störfuðum með Sigurði
Guðgeirssyni að húsnæðismálum
almennings, munum ætíð minnast
hans með þökk fyrir alla hans
ljúfmennsku og drengskap. Slík-
um valmennum sem honum hef ég
fáum kynnzt. Ég færi ekkju hans,
frú Guðrúnu Ragnhildi Einars-
dóttur, börnum þeirra, systkinum
hans og aldurhnignum foreldrum,
innilegar samúðarkveðjur vegna
andláts hans. Við biðjum um styrk
og blessun þeim til handa og mun-
um ætíð geyma með okkur minn-
inguna um þann hugljúfa og góða
dreng, sem Sigurður var.
Sigurður E. Guðmundsson
Hver hefði trúað því að ég
myndi skrifa minningargrein um
Sigga á því herrans ári 1983?
Tilhugsunin er fráleit — engu
að síður staðreynd — því miður.
Ég minnist þess að stundum vor-
um við að gantast með það (þá
gjarnan á kafi í samanburði) þeg-
ar við yrðum orðin sjötug eða
meir, þá komin að Hrafnistu, þá
sætum við þar og nöldruðum hvort
í öðru, sérstaklega var það hann
sem sagðist myndi sparka í legg-
inn á mér og minna mig á eitt og
annað, ég yrði félegt gamalmenni.
Við höfðum spanskt gaman af.
En tilvera okkar er undarlegt
ferðalag og þetta átti ekki fyrir
okkur að liggja.
Ég leit framtíðina björtum aug-
um, vitandi að ég myndi njóta
samstarfs við Sigurð um langa
framtíð, því vinnan er jú svo stór
þáttur í lífi hvers manns og betri
vinnufélaga en hann var ekki
hægt að kjósa sér. Ég var sú
lánsmanneskja, og fyrir það er ég
þakklát, að hafa þekkt hann og
starfað með honum sl. 14 ár og það
er mér ómetanlegt, því hann var
einstakur maður, hans líkar hljóta
að vera vandfundnir.
En svo skyndilega — er klippt á
lífsþráð hans, og eftir sit ég,
ásamt fjölda manns, með stein í
brjóstinu, sár yfir missinum sem
er svo mikill og svo ótímabær.
Ljóðskáldið ástkæra, Tómas
Guðmundsson, kemst svo miklu
betur að orði er hann segir:
„Og því var svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi
lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega.
Þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt hjarta vor í hugum vina þinna.”
Hafi Siggi þökk fyrir allt, og
hvíli hann í friði.
Við hjónin sendum fjölskyldu
hans, foreldrum og öðrum að-
standendum okkar dýpstu samúð-
arkveðjur.
Emma
Með nokkrum kveðjuorðum vil
ég þakka áratuga samstarf og
samvinnu í félagsmálum með Sig-
urði Guðgeirssyni. Sigurður hafði
staðgóða þekkingu á félagsmálum
almennt, en þó einkum á málefn-
um verkalýðshreyfingarinnar.
Mér var það fljótt ljóst hvaða
áhugamál Sigurður helgaði öðru
fremur krafta sína. Það fór ekki
fram hjá neinum sem til þekktu að
það voru ætíð þeir sem minnst
máttu sín, þeir sem berskjaldaðir
stóðu í lífsbaráttunni og þar af
leiðandi áttu allt undir aðstoð
manna sem höfðu til að bera
hjálpsemi og þekkingu.
Höfuðeinkenni Sigurðar Guð-
geirssonar, hvar sem hann fór og
við hvaða störf hann vann, var
háttvísi og meðfædd prúð-
mennska. Þessir eðliskostir eru
dýrmætir fyrir hvern félagsmála-
mann, og hljóta að gera honum
starfið auðveldara, en því fylgir
aftur að fang slíkra manna yfir-
fyllist af verkefnum. Sú varð
raunin á með Sigurð.
Innan fjölmennrar félagsmála-
heyfingar þar sem Sigurður átti
sinn aðalstarfsvettvang, hlýtur af
og til að koma upp álitamál sem
niðurstöður þurfa að fást í. Mér er
kunnugt að Sigurður var æði oft
fenginn til að vinna að lausn |
slíkra viðfangsefna, og mér hefur
skilist að það hafi verið farsæll
árangur, enda fór saman haldgóð
þekking á hinum óskyldustu mál-
efnum ásamt góðri greind.
Persónulega þakka ég Sigurði
áratuga samstarf að málefnum
Landssambands vörubifreiða-
stjóra.
Ég og kona mín vottum fjöl-
skyldu hans dýpstu samúð.
E.Ö.
Fallinn er frá, langt um aldur
fram vinur minn og félagi, Sigurð-
ur Guðgeirsson, aðeins 57 ára að
aldri.
Sigurður var sonur hjónanna
Guðgeirs Jónssonar bókbindara,
og konu hans, Guðrúnar Sigurð-
ardóttur. Sigurður lærði setningu
í Prentsmiðjunni Eddu, og starf-
aði síðan í mörg ár við vélsetningu
í Prentsmiðju Þjóðviljans, þar
sem okkar kynni hófust fyrir 27
árum. Sú vinátta sem lagður var
grunnur að þá entist alla tíð og
aldrei féll þar á nokkur skuggi.
Ekki get ég látið hjá líða að minn-
ast á vináttu Sigurðar og Guðrún-
ar konu hans við tengdaforeldra
mína, þau Mörtu Kristmundsdótt-
ur og Guðmund Vigfússon. Þau
voru öll mjög samhent og samval-
inn hópur, þau ferðuðust saman
bæði innan lands og utan og var
gaman að hluta á hressilegar
ferðalýsingar þegar þau komu
heim. Einnig verða ógleymanlegar
allar þær stundir sem við höfum
átt á sunnudagsmorgnum um
margra ára skeið að heimili mínu.
Þar hittumst við Sigurður og
tengdafaðir minn ásamt fleiri vin-
um okkar og þá var rætt um dag-
inn og veginn og skipst á skoðun-
um í gamni og alvöru. Einkum var
gaman að hlusta á þá félaga rifja
upp gamlar minningar. í janúar
sl. dró ský fyrir sólu, því þá féll
tengdafaðir minn frá mjög snögg-
lega, og var hans sárt saknað og
veit ég að Sigurður tók andlát
hans mjög nærri sér. Sigurður
sagði mér það að honum fyndist
eins og hann hefði misst bróður
sinn. Eins er farið með mig nú.
Skammt er stórra högga á milli,
því frá áramótum eru látnir báðir
tengdaforeldrar mínir og nú Sig-
urður vinur minn.
Sigurður kvæntist eftirlifandi
konu sinni Guðrúnu Ragnhildi
Einarsdóttur þann 22. júlí 1950, og
eignuðust þau þrjá syni, Einar
Má, Rúnar Geir og Sigurð Örn.
Einnig lifa Sigurð foreldrar hans,
háöldruð.
Sigurður var hamingjusamur í
einkalífi sínu, átti góða konu, góða
syni og gott heimili.
Nú þegar við kveðjum vin okkar
Sigurð Guðgeirsson, sendum við
fjölskyldan í Stuðlaseli 5 innilegar
samúðarkveðjur til þín Guðrún
mín, sona ykkar og annarra ætt-
ingja.
Megi góðar minningar verða
huggun í harmi.
Gylfi Sigurðsson
f dag þegar við kveðjum Sigga
frænda í hinsta sinni koma upp í
hugann minningar um góðan
frænda, sem alltaf var boðinn og
búinn að aðstoða og hjálpa f ðrum
jafnt og stóru sem smáu.
Á hverjum afmælisdegi mátti
maður eiga von á að Siggi bankaði
upp á og heilsaði hress í bragði
með gamansömu ávarpi. Þær
heimsóknir og aðrar voru ávallt
skemmtilegar, enda var góða
skapið alltaf tekið með. Þá var
ekki síðra að koma í heimsókn í
Háagerðið þar sem samhent fjöl-
skylda tók vel á móti gestum sem
báru að garði.
Við viljum þakka elsku Sigga
fyrir allt það góða sem hann gerði
fyrir okkur.
Afi, amma, Gunna, Einar, Rún-
ar og Siggi, þið hafið misst mikið
því að þið áttuð mikið. Megi guð
styrkja ykkur í sorg ykkar.
„Deyr fé,
deyja frændur
deyr sjálfr it sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur."
Hildisif og Kjartan.
Óneitanlega bregður manni er
félagi fellur frá á besta aldri.
Þannig var það með mig, er mér
var sagt lát Sigurðar Guðgeirs-
sonar. Nokkrum dögum áður höfð-
um við hist á förnum vegi, og vissi
ég ekki annað en allt væri í besta
gengi. Þannig er lífið, dauðinn
gerir ekki boð á undan sér. Við
vitum þó að eitt sinn skal hver
maður deyja, en erum samt ávallt
óviðbúin að taka því.
Sigurður Guðgeirsson var fædd-
ur hér í borg þann 30. maí 1926,
sonur hjónanna Guðgeirs Jóns-
sonar bókbindara og Guðrúnar
Sigurðardóttur og lifa þau nú
öldruð kæran son. Sigurður hóf
nám í prentiðn 1943 og tók
sveinspróf 1948 og starfaði við þá
iðngrein um nokkur ár. Hann
gerðist starfsmaður ASÍ 1962 og
Dagsbrúnar 1963, til dauðadags.
Fljótlega kom í ljós áhugi hans
á félagsmálum og var hann brátt
kon.inn í forystusveit fyrir sitt
fagfélag og verkalýðshreyfinguna
í heild, og voru honum falin marg-
vísleg störf, sem hann leysti vel af
hendi.
Ungur að árum kynntist Sigurð-
ur félagsstörfum er hann varð fé-
lagi í barna- og unglingastúkunni
Unni, IOGT. Þar starfaði hann um
árabil undir forystu Magnúsar V.
Jóhannessonar.
Þetta var honum góður skóli í
þeirri félagsmálabaráttu sem síð-
ar varð.
Sigurður fetaði í fótspor for-
eldra sinna, og gerðist félagi í St.
Víkingi og var þar nú í formanns-
sæti er hann lést. Gott var að
starfa með honum, hann var til-
lögugóður og yfirvegaði öll mái
vel, og flanaði ekki að neinu.
Margir leituðu til hans með
margskonar málefni og frekar
þeir sem minna máttu sín, og
reyndi hann þá að leiðbeina og að-
stoða eftir megni. Slíka menn er
gott að þekkja.
Kvæntur var Sigurður Guðrúnu
Ragnhildi Einarsdóttur, bónda í
Eystri-Leirárgörðum Gíslasonar,
og konu hans, Málfríðar Jóhann-
esdóttur.
Þau Sigurður og Guðrún áttu
þrjá syni, Einar Má, Rúnar Geir
og Sigurð Örn.
Með þessum fáu orðum vildi ég
fyrir hönd okkar félaganna í St.
Víkingi þakka Sigurði störf hans í
þágu stúkunnar og votta konu
hans, sonum og öðru skylduliði
samúðarkveðjur.
Kristján Guðmundsson.
Mikill öðlingur er fallinn frá.
Sigurður Guðgeirsson, Háagerði
20, Reykjavík, lést miðvikudaginn
6. júlí sl. svo langt um aidur fram,
aðeins 57 ára að aldri. Harma-
fregnin um skyndileg veikindi og
lát hans kom sem reiðarslag.
Fyrir okkur var sem einn úr fjöl-
skyldunni hefði verið kallaður á
braut.
Þegar fjölskyldan okkar hóf að
reisa sér hús við Háagerði 22 fyrir
25 árum grunaði okkur ekki að
næstu nágrannar myndu reynast
slíkt öðlingsfólk eins og Siggi og
Gunna hafa verið okkur öll þessi
ár. Glaðværð þeirra hjóna, alþýð-
legt og traustvekjandi viðmót
hlaut að afla þeim fjölda vina og
kunningja og höfum við notið þess
láns að mega vera meðal þeirra.
Vináttan óx og styrktist með ár-
unum og um árabil hafa þau verið
sem hluti af fjölskyldu okkar.
Hvenær sem fjölskyldan kom
saman við hin ýmsu tækifæri var
ómissandi að Siggi og Gunna væru
þar með og voru allar okkar sam-
verustundir með þeim okkur
dýrmætar.
Nú er Siggi fallinn frá og spurn-