Morgunblaðið - 21.07.1983, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 21. JÚLÍ 1983
39
við Laugarásveg 32, var líka ein-
staklega fágað og glæsilegt. Þau
voru líka miMir höfðingjar heim
að sækja.
Eftir Gunnlaug Pálsson sem
arkitekt standa margir minnis-
varðar, sem spegla hinn fágaða
smekk hans og hugkvæmni. Við
Rannsóknastofnun byggingariðn-
aðarins vann hann brautryðj-
andastörf.
Það voru ill tíðindi er það frétt-
ist að Gunnlaugur hefði tekið hinn
válega sjúkdóm. Sjálfur tók hann
honum þó með aðdáunarverðu
jafnaðargeði. Frá honum heyrðist
aldrei æðruorð, og allt til hins síð-
asta var hann að byggja sig upp til
þess að koma aftur til starfa.
Samstarfsmenn Gunnlaugs
minnast hans með söknuði, og
senda samúðarkveðjur til Áslaug-
ar, til barnanna þeirra, og til há-
aldraðs föður.
Minning um góðan dreng lifir.
Haraldur Ásgeirsson
Við andlát vinar míns, og um
árabil samstarfsmanns og félaga,
Gunnlaugs Pálssonar arkitekts, er
margs að minnast, en erfitt að tí-
unda sem skyldi í fáum kveðjuorð-
um.
Gunnlaugur var fæddur hinn 25.
marz 1918 á ísafirði, sonur hjón-
anna Páls byggingarmeistara
Kristjánssonar og konu hans
Málfríðar Sumarliðadóttur.
Lauk hann prófi frá „Det Tekn-
iske selskabs Skole" í Kaupmanna-
höfn árið 1939 og fullnaðarprófi í
byggingarlist frá listaháskólanum
í Kaupmannahöfn árið 1944. Við
framhaldsnám var hann í Stokk-
hólmsborg 1944 og 1945.
Leiðir okkar Gunnlaugs lágu
fyrst saman árið sem hann kom
aftur heim til íslands, 1945. Atvik-
aðist það þannig, að við, ásamt
Ágústi Steingrímssyni byggingar-
fræðingi, rákum saman teikni-
stofu árin 1945 til 1947. Nokkur
helstu verkefni er Gunnlaugur tók
þátt í að leysa á þessum árum
voru m.a. skrifstofuhúsið Borgart-
ún 7 í Reykjavík, Hótel Holt,
Austurbæjarbíó, endurbygging og
stækkun Nýja bíós — en síðar á
starfsævinni komu byggingar,
sem Gunnlaugur stóð einn að, og
má þar nefna barnaskólana á Pat-
reksfirði, ísafirði, Hvolsvelli og í
Hnífsdal. Einnig tilraunastöð
Skógræktar ríkisins að Mógilsá,
en í Reykjavík m.a. verslunarhús
Kristjáns Siggeirssonar, vél-
smiðju Hamars við Borgartún auk
margra einbýlishúsa. Störf hans
öll báru vitni um smekkvísi, ör-
yggi góðrar menntunar og hæfi-
leika.
Árið 1947 réðist Gunnlaugur
fulltrúi skipulagsstjóra ríkisins,
og gegndi því starfi fram til ársins
1968 er hann varð sérfræðingur
hjá Rannsóknarstofnun bygg-
ingariðnaðarins.
I stjórn Arkitektafélags íslands
var hann 1950—’51 og varafor-
maður þess 1964—’65, stjórn bygg-
ingarþjónustu A.í. 1959—’68 og
stjórn „Nordisk Byggedag" (ís-
landsdeild N.B.D.) 1951-1968.
Hér hefir verið stiklað á nokkr-
um helstu áföngum í lífi og
starfssögu þessa látna vinar míns.
Gunnlaugur Pálsson er eftir-
minnilegur persónuleiki. Hann
var skapmikill og hreinskilinn en
ætíð grandvar í garð annarra.
Ævinlega kom hann til dyranna
eins og hann var klæddur og lét
óhikað skoðanir sínar í ljósi með
þeim hætti, að ekkert fór milli
mála. Ranglæti og ósanngirni í
fari samferðamanna særði jafnan
viðkvæma lund, og hann hlaut á
stundum að bregðast við slíku með
þeim skaphita, sem honum var í
blóð borinn.
Gunnlaugur var félagslyndur,
söngelskur og listrænn. Hann var
hæfur starfsmaður á þeim akri er
hann hafði haslað sér sem starfs-
vettvang í lífinu, og er að honum
mikil eftirsjá.
f einkalífi var Gunniaugur
Pálsson gæfumaður. Gæfa hans
var þá mikil er hann árið 1950
gekk að eiga hina ágætustu konu,
Áslaugu Zoega, dóttur Geirs vega-
málastjóra og Hólmfríðar Zoega.
Fjögur efnileg börn þeirra eru Geir
læknir, Páll arkitekt, Helgi félags-
fræðingur og Hólmfríður fóstra.
Heimili þeirra Gunnlaugs og heim-
ilisbragur allur var fagur og menn-
ingarlegur, og þar var vinafjöldinn
og frændur auðfúsugestir.
En nú er harmur kveðinn að Ás-
laugu, börnum og fjölskyldu. Vinir
sakna vinar í stað. Gunnlaugur
lést hinn 14. þ.m. eftir ójafnt stríð
við ofurefli, en til hinstu stundar
mildaði hin góða og hugprúða eig-
inkona stríðsbaráttuna með æðru-
leysi og umhyggju.
Við Katla sendum Áslaugu,
börnum og hinum aldna föður
hans, ásamt nánustu ástvinum
öðrum, innilegustu samúðarkveðj-
ur á saknaðar- og sorgarstundu.
Megi huggun koma harmi gegn í
því, sem geymist í sjóði minninga
um góðan dreng genginn.
Hörður Bjarnason.
í dag er Gunnlaugur Pálsson
kvaddur. Ég átti því láni að fagna
að vera einn nánasti samstarfs-
maður Gunnlaugs um fimm ára
skeið og mun ætíð verða honum
þakklátur fyrir samveruna. Gunn-
laugur starfaði um langt árabil
sem deildarstjóri útgáfu- og
fræðsludeildar hjá Rannsókna-
stofnun byggingariðnaðarins. Sú
mikla og blómlega starfsemi á
þessu sviði Rb í dag er að miklu
leyti Gunnlaugi að þakka. Vand-
virkni og nákvæmni hans var ein-
stök. Aldrei varð hann ánægður
fyrr en hlutirnir gátu bókstaflega
ekki orðið betri. Kæmu upp vafa-
atriði þá var leitað til færustu sér-
fræðinga eftir áliti og síðan tekin
ákvörðun.
Gunnlaugur kunni líka að vera
glaður á góðri stundu og var hrók-
ur alls fagnaðar á mannamótum
og það var honum ekkert vanda-
mál að halda ræður, jafnvel á er-
lendu tungumáli, blaðalaust. Frá
því fyrir jól hafði Gunnlaugur
ekki geta mætt í vinnu sökum
sjúkleika sem að lokum dró hann
til dauða. Gunnlaugur barðist
hetjulega við sjúkdóminn og var
ekki á því að gefast upp. Það hefði
ekki verið líkt Gunnlaugi. Það
kom þó ekki á óvart þegar kallið
kom því þá var hann orðinn mjög
þungt haldinn. En æðrulaus var
Gunnlaugur allan tímann og sló
oft á létta strengi.
Á 65 ára afmæli sínu í vor þurfti
Gunnlaugur að dvelja á sjúkra-
húsi en sendi okkur vinnufélögun-
um miklar tertur upp á Keldna- t
holt. Þannig var Gunnlaugur og
þannig mun minningin um hann
geymast. Gunnlaugur var lærður
trésmiður en fór síðan til Kaup-
mannahafnar og lauk þaðan prófi
í byggingarlist.
Hús þau er Gunnlaugur teiknaði
bera honum vitni sem mjög fær-
um arkitekt. Þau hafa til að bera
„tidlös elegans" eins og sagt er og
sum eru hreinar perlur. Einkum
hef ég hrifist af tveim húsum sem
hann teiknaði á Bolungarvík.
Það er tómlegra á stofnuninni
þegar Gunnlaugur er farinn.
Hann gaf okkur gott veganesti og
við verðum að nýta það sem best.
Blessuð sé minning hans.
Óli Hilmar Jónsson.
Minning:
Loftur Helgason
fgrrv. aðalbókari
Fæddur 22. apríl 1910.
Dáinn 8. júlí 1983.
Það er sumar, eða svo á að heita.
í hugum okkar er orðið „sumar"
tákn sólar og yls. En það sem af er
þessu sumri hafa sólskinsdagarnir
orðið fáir, en of margir daprir og
drungalegir dagar.
Á einum slíkum degi kvaddi
þetta líf einn minn tryggasti vin-
ur, Loftur Helgason.
Þegar dauðann ber að garði og
við missum þá sem okkur eru kær-
ir, þá syrtir að í hugskoti okkar.
Þá er gott að eiga góðar og ljúfar
endurminningar um þá sem burtu
eru kvaddir. Slíkt verkar eins og
sólargeisli í gegnum sortann.
Þannig er mér nú innanbrjósts
þegar ég minnist fyrst kunn-
ingsskapar og síðan vináttu þess
manns sem ég nú kveð með sökn-
uði.
Kynni okkar Lofts hófust fyrir
u.þ.b. þrjátíu árum. Þau kynni
þróuðust svo í ævarandi vináttu,
ekki aðeins milli min og hans,
heldur einnig konu hans, Helgu,
og konu minnar.
Loftur Helgason var maður
hógvær, og þar af leiðandi lítt
fyrir hól gefinn. Ég mun því gjöra
mörg orð að fáum.
Traustur var Loftur svo af bar.
Hjá sömu stofnun gegndi hann
ábyrgðarmiklu starfi í áratugi.
Það eitt segir sína sögu.
Eitt aðalsmerki Lofts var trygg-
lyndið. Sem dæmi um tryggð hans
við mig, var að um árabil kom
hann ásamt vini okkar beggja til
mín á ákveðnum vikudegi.
Við þrír vinirnir höfðum oft
glaðst saman í góðri stund. Ævin-
lega er við hittumst var rifjað upp
ýmislegt frá þeim gömlu góiðu dög-
um.
Fyrir nokkrum árum kvaddi
þessi vinur okkar þennan heim.
En Loftur hélt uppteknum hætti,
hann kom eftir sem áður, alltaf á
sama tíma, svo varla skeikaði
mínútu. Slík var artarsemi hans.
Nú mun ég sakna vinar í stað.
f einkalífi sínu var Loftur gæfu-
maður. Hann eignaðist góða konu,
sem bjó honum og börnum þeirra
yndislegt og gott heimili. Barna-
láni hafa þau hjónin átt að fagna.
Fyrstu hjúskaparár sín bjuggu
þau hjón í leiguhúsnæði, eins og
algengast var á þeim krepputím-
um. En strax í lok stríðsins byggði
Lofur í félagi við annan mann
húsið Eskihlíð 9 hér í borg, sem
upp frá þeim tíma hefur verið
heimili fjölskyldunnar allt fram á
þennan dag.
Loftur var einstaklega mikill
heimilisfaðir. Fyrir utan atvinn-
una var heimilið honum allt.
Eitt sinn, fyrir mörgum árum,
spurði ég hann að því, hvers vegna
maður í hans stöðu hefði ekki orð-
ið virkur þátttakandi í einhverjum
meiriháttar félagsskap. Svar hans
var á þessa leið: Oft hef ég verið
hvattur til þeirra hluta, en ætíð
svarað hinu sama: Mér dugar að
vera í einu félagi, „mannfélaginu“.
Ég þóttist vita hvað í þessu
svari fólst, hann mat sína nánustu
meira en nokkuð annað.
Góð voru þau hjón, Loftur og
Helga, heim að sækja.
Margar eru þær gleðistundir
sem ég og kona mín höfum átt
með þeim, þegar fagnað hefur ver-
ið ýmsum merkisdögum á heimili
þeirra. Þær minningar munum við
hjónin varðveita.
En Loftur var ekki aðeins góður
bókhaldari og gestgjafi, honum
var fleira gott til lista lagt. Hann
var hagur í höndum. Einkum var
það innanhússmálning sem hann
fékkst oft við í frístundum. Ég hef
grun um að margur hafi notið þar
góðs af. Var þá ekki alltaf hugsað
um ágóða erfiðisins, heldur var
ánægjan yfir því að gera öðrum
greiða látin sitja í fyrirrúmi.
Um hver áramót er mönnum
skylt að skila sinu framtali til
skatts. Leitaði þá margur maður-
inn til Lofts um hjálp til þeirra
hluta. Var þá oft lögð nótt við dag,
til þess að enginn gengi þaðan
bónleiður til búðar. Þannig var
hjálpsemi hans.
f vor var horft fram á sumarið
með eftirvæntingu. Það var von á
systrum hans tveim og mági, frá
Danmörku. Enn einu sinni ætluðu
systkinin og fjölskyldur þeirra að
hittast og eiga, eins og svo oft áð-
ur, glaðar og góðar stundir saman.
En nú hefur hinn sjálfsagði, en
oftast óvelkomni gestur, dauðinn,
breytt því áformi. Verður því til-
gangur komu þeirra annar en ætl-
aður var.
Fyrir u.þ.b. fjórum mánuðum
varð fyrst vart þess sjúkdóms sem
leiddi Loft til dauða.
Fyrst gekkst hann undir aðgerð,
sem virtist hafa tekist vel. Vonast
var til að komist hefði verið fyrir
hinn illkynjaða sjúkdóm. Loftur
komst heim aftur, var hress í
bragði, fannst hann vera frískur,
og þar sem hann hafði alla sína
ævi verið maður hraustur mjög og
vinnusamur, byrjaði hann fljólega
að vinna hluta úr degi.
En allt í einu seig á ógæfuhlið-
ina. Aftur varð hann að leggjast
inn á spitala í rannsókn. Eftir
nokkra daga var hann svo sendur
heim. Þá varð öllum ljóst að
hverju dró.
Heima vildi hann helst vera, og
heima var hann svo lengi sem
unnt var.
Að morgni 8. þ.m. var hann svo
fluttur þungt haldinn á spítalann í
þriðja sinn, og þar andaðist hann
að kvöldi sama dags.
Hann hafði þá skilað því lífi,
sem okkur öllum er aðeins fengið
að láni.
Helga mín! Þinn missir er auð-
vitað mestur. Söknuðurinn verður
sár. En ég þykist vita að þú munir
þakka þeim, sem gáfu þér svo góð-
an lífsförunaut, sem raun varð á.
Við hjónin sendum þér, börnum
ykkar, tengda- og barnabörnum,
ættingjum og vinum, okkar dýpstu
samúðarkveðjur. Við biðjum þann
sem lífið skóp, að styrkja þig og
styðja um ókomin æviár.
Og nú þegar Loftur afhendir sitt
eigið „lifsuppgjör", frammi fyrir
hinum æðsta dómstóli, efa ég ekki
að það mun vera samþykkt tafar-
laust.
Góður maður er genginn á vit
feðra sinna. Megi hann i friði fara.
Guðm. Valur Sigurðsson.
+ Hjartans þakkir færum viö öllum þeim sem sýndu okkur samúö og
hlýhug vegna fráfalls
sigrIðar magnúsdóttur.
Hverfisgötu 83.
Steingrímur Nikulásson, Kristín Kjærnested,
Guöný Nikulásdóttir, Gestur Sigurjónsson,
Magnús Nikulásson, Elín Þorsteinsdóttir,
Margrét Nikulásdóttir, Yngvi Axelsson,
Þorvaldur Nikulásson, Kolbrún Kristjánsdóttir,
Snorri Nikulásson, Margrét Ragnarsdóttir,
Guömundur Nikulásson, Katrín Ragnarsdóttir,
Ásgeir Nikulásson, Birna Torfadóttir.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur, sonar, bróöur og afa,
GUÐMUNDAR JÓNSSONAR,
framkvæmdastjóra,
Svöluhrauni 3, Hafnarfiröi.
Sérstakar þakkir til eigenda og starfsfólks arkitekta- og verkfraeöi-
stofanna, Borgartúni 17, Reykjavík.
Guöfinna Jóhannsdóttir,
Jón Þór Guömundsson, Jóna Guóvaröardóttir,
Alma H. Guömundsdóttir, Bragi J. Sigurvinsson,
Hrefna Guómundsdóttir, Einar Einarsson,
Þóra Guömundsdóttir,
Grétar Jónsson
og barnabörn.
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
eiginmanns míns, fööur okkar, afa og tengdafööur,
ÁGÚSTS SNÆBJÖRNSSONAR,
Dalbraut 25.
Sérstakar þakkir til lækna og hjukrunarfólks á a6 á Borgarspítal-
anum og starfsfólks Dalbrautar 27.
Friöa Snœbjörnsson,
Elsa Agústsdóttir,
Snaabjörn Ágústsson,
Ágúst Ágústsson,
barnabörn og tengdabörn.
Lokað
eftir hádegi í dag, fimmtudag, vegna jarðarfarar.
Rannsóknastofnun byggingariðnaóarins.
Vegna útfarar Eövarðs Sigurössonar fyrrv. formanns
Dagsbrúnar veröa skrifstofur okkar
lokaðar
föstudaginn 22. júlí 1983.
Verkamannafélagið Dagsbrún.