Morgunblaðið - 22.07.1983, Blaðsíða 22

54
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. JÚLÍ 1983
l&itt- htann e-F c*.
Y&. rc\{c r'íWiske^é i. •’
Er þér ekki sama, vina mín, þó ég
láti mér vaxa skegg hér.
HÖGNI HREKKVlSI
Sé AP \>Ö HEFOR SEÐ OKKOR FmR HAPEGlS-
VPROi!
Fugladráp á varptíma
og erlendir ferðamenn
Ásmundur U. Guðmundsson,
Akranesi, skrifar:
„Ekki fer hjá því, að það geysi
stórviði í sál og sinni við lestur
þeirra frásagna, er birtust í Morg-
unblaðinu þann 24. og 25. júní á
því herrans ári 1983, og fjallar um
fugladráp, enda þótt fugl sé frið-
aður á varptíma, og þjófnað á
eggjum í varplöndum og víðar.
Svipaðir atburðir hafa svo oft áð-
ur átt sér stað, að fjöldinn er orð-
inn ónæmur fyrir því, sem hann
sér unnið af lægstu hvötum
mannsins og annarri ónáttúru.
Menn yppta bara öxlum og horfa í
aðra átt, ef eitthvað það ber fyrir
sjónir er sker í augu og stuðla
þannig að öllu því stjórn- og
skeytingarleysi sem raun ber
vitni. Þökk sé þeim er ósturlaða
skynsemi hafa, og þar með augu
og eyru opin, og reyna eftir föng-
um að hamla á móti því, að allt
falli fram af hamrinum og hverfi,
í eilífarmyrkur tortímingarinnar
líkt og geirfuglinn forðum.
Það er æði svartur blettur á
þeim, er voru að æfa skothittni
sína á fugli er situr á hreiðri á
varptíma. Slíkt afhæfi er með
engu móti hægt að réttlæta,
hvernig sem maður reynir. Ætli
þessum sömu mönnum þætti ekki
hart, og með öllu óferjandi og óal-
andi (sem það reyndar er), ef ein-
hverjir aðvífandi náungar væru
búnir að gera þeirra eigin fjöl-
skyldu slík skil er þeir kæmu
heim, sem þeir voru að afreka í
Núpshlíð í Reykjanesfólkvangi, að
því er virðist bara að gamni sínu.
í framhaldi af þessu er ekki úr
vegi að benda þeim og öðrum á,
sem yndi hafa af skotvopnum, að
það er með ýmsu móti hægt að
æfa skothittni sína, þó að lifandi
dýr séu látin í friði að öðru jöfnu.
f 97% tilvika er fórnardýrið látið
liggja, þar sem það varð fyrir
skotinu. í þessu tilviki á ég ein-
göngu við þá menn sem eru með
byssu í hendi, en eru í vandræðum
með fingurna og sálarflækjurnar.
Öðru máli gegnir um þá er fást við
eyðingu á ref og mink og öðrum
vargi er herjar á bústofn lands-
manna; þeir falla ekki inní þessa
mynd að neinu leyti. Það virðist
vera þægilegt að nota skotskífur,
með ýmsu móti, bæði fastar,
hreyfanlegar og eins þær sem
skotið er á loft. Þessar skífur hef
ég séð í erlendum sportblöðum um
skotvopn og skotfæri, i alls konar
útgfum. Margt annað er hægt að
nota, sem ekki er minnst á hér.
í ljósi þess, er hér hefur verið
minnst á, verðum við íslendingar
að halda vöku okkar og forðast að
heillast svo af afrekum þeirra her-
þjóða, er umhverfis okkur eru, að
við töpum bæði ráði og rænu, svo
við sjáum lítið annað en blóðlæki
renna um allar hlíðar. Slíkar hug-
arflækjur og athafnir verðum við
að þurrka í burtu og það í hvelli.
Ekki er það upplífgandi að lesa
það sem Haukur Hreggviðsson í
Mývatnssveit setti á blað, þó að
hóflega sé það orðað. Það er engin
furða þó að útlendingar, er fara
land úr landi og stunda rán í ein-
hverri mynd, flykkist hingað og
séu með í fórum sínum þykka doð-
ranta bæði í myndum og lesmáli
um varplönd og einstök hreiður-
stæði í klettum hér heima, fyrir
utan alla þá vitneskju er stimpluð
er í heilabú þeirra. Þessir menn
hafa komið til landsins með ýmsu
móti, bæði seint og snemma, klyfj-
aðir tólum sem hver sjáandi mað-
ur hefði átt að átta sig á til hvers
átti að nota. Þetta fengu þeir að
fara með um þvert og endilangt
landið, og stunda sína iðju óátalið,
þar til hreiðrin fundust tóm. Þá
var og er of seint að rífa kjaft, og
þeir farnir úr landi með fenginn.
Nær hefði verið að innsigla slíkan
farangur við landtöku á íslenskri
grund, nema kannski myndavélar,
og girða þannig fyrir alla þjófnaði
frá iandinu. Sömu aðferð á að nota
undantekningarlaust við þá út-
lendinga er koma til landsins með
torfærubíla og aðra slíka, svo sem
rútur, eingöngu í þeim eina til-
gangi að rífa og tæta í íslenzk lög,
minna en ekki neitt, og hæla sér
Var aðeins 14
ára gömul þegar
hún orti kvæðið
Vilborg Dagbjartsdóttir hringdi
og hafði eftirfarandi að segja: —
Guðbjörg Pálsdóttir spyr (í Velv. á
miðvikud.) um niðurlag kvæðis,
sem hún heldur að sé eftir
Steingrím Arason. Kvæði þetta
heitir „Þórður Kárason" og er eft-
ir Ingibjörgu Benediktsdóttur,
kennara og skáld, og er að finna í
bók hennar „Frá afdal til Aðal-
strætis“,sem út kom hjá Félags-
prentsmiðjunni 1938.
Ingibjörg fæddist á Bergsstöð-
um í Hallárdal í A-Hún. 11. ágúst
1885, en dó 9. október 1953. Þetta
ljóð hennar er mjög vel þekkt og
hún var aðeins 14 ára gömul, þeg-
ar hún orti það. Það birtist árið
1917 í bókinni „Kvæði og leikir
handa börnum", sem Halldóra
Bjarnadóttir gaf út, en mun áður
hafa birst í barnablaði, Æskunni
eða Unga íslandi; ég man ekki
hvort heldur var.
•
Rétt þykir að birta kvæðið í
heild, en ekki einungis lokaerind-
ið, þar sem nokkrar villur slædd-
ust inn í fyrri erindin á miðviku-
dag:
Þórður Kárason
Bergþórshvoll logandi blawir við gýn,
bloNNÍnn við himininn dimmbláa skín.
Njáll þar og Bergþóra bíða með ró;
þeim boðin var útganga, en neituðu þó.
Drengur þar stendur við afa síns arm,
öruggur hallast að spekingsins barm.
Horfir hann forviða eldsgæður á,
alvara og staðfesta skín af hans brá.
Gellur þá rödd ein við glymjandi há:
„Gakk, litli drengur, út voðanum frá.“
Með alvöru sveinninn þá anzar og tér.
„Ó, afi, mig langar að vera hjá þér.“
Ingibjörg Benediktsdóttir
„Gakktu út, vinur minn," Bergþóra bað.
Barnið þó ei vildi samþykkja það.
„Gráttu’ ekki, amma mín,“ gegndi hann skjótt,
„ég get ekki skilið við ykkur í nótt.“
Heill sé þér, Þórður, því hrein var þín dyggð,
hrein var þín saklausa, barnslega tryggð.
Með hugrekki leiðst þú hið logandi bál.
Nú lifir þín minning í barnanna sál.
GÆTUM TUNGUNNAR
Sést hefur: í Straumsvík fer málmbræðsla fram í stórum
kerjum.
Rétt væri: f Straumsvík er málmur bræddur í stórum ker-
um.