Morgunblaðið - 17.09.1983, Side 33
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 17. SEPTEMBER 1983
33
er trúlofuð Jónatani Brynjólfs-
syni. Þorsteinn húsasmíðameist-
ari er kvæntur Sigríði Jónsdóttur
frá Hólmavík. Þau búa í Borgar-
nesi og eru þeirra börn Ágústa,
Birna, Theodóra og Þorsteinn Þór.
Birna er gift Þorvaldi Heiðarssyni
og eiga þau tvær dætur, önnu Sig-
ríði og Theodóru Lind. Þau búa í
Borgarnesi. Árni, bóndi og smiður
á Brennistöðum er kvæntur Vig-
dísi Sigvaldadóttur frá Ausu í
Andakíl. Börn þeirra eru Bjarni,
Sigvaldi, Steinunn og Þóra. Fóst-
urbörn þeirra eru Lúter, Kristín
og Sigurbjörn auk sonar Vigdísar,
Steindórs.
Um leið og ég kveð kæran vin og
tengdaföður og þakka honum allar
góðu og ánægjulegu samveru-
stundirnar sem við hjónin og börn
okkar höfum átt með honum og
Þóru, vil ég Ijúka þessum fátæk-
legu minningarorðum með broti
úr sálmi Einars M. Jónssonar:
„Send mér eld í anda
eilífðar úr heimi,
Drottinn. Lífs af lindum
ljós þitt til mín streymi.
Grafist gamlar sorgir.
Gleymist dagsins mæða.
Sé mín þrá og sigur
sókn til þinna hæða.“
(Einar M. Jónsson)
Kristján Jónsson
Jónas Tryggvason
Blönduósi - Minning
Fæddur 9. febrúar 1916.
Dáinn 17. ágúst 1983.
Kveðja frá félögum í
Lionsklúbbi Blönduóss
„Harpan mín í hylnum". Svo
nefndi Jónas Tryggvason ljóðabók
sína, er út kom árið 1959.
Við félagar hans í Lionsklúbbi
Blönduóss vissum e.t.v. öðrum
fremur, á hve einstæðan hátt
hann lék á hörpu ljóðs og tóna og
færði þannig félagsstarfinu menn-
ingarauka og athafnagleði.
I meira en áratug þjálfaði hann
og stjórnaði sönghópi sex Lions-
manna og voru æfingar ætíð á
heimili hans.
Megin uppistaðan í þessum söng
voru ljóð og lög Jónasar sjálfs.
Ljóðin skrifuð en lögin leikin af
fingrum fram í hans eigin útsetn-
ingu, og þannig lærð.
Til þess er gott að vita nú, að
töluvert af þessum lögum er til í
upptöku og glatast því ekki, þó
harpa Jónasar sé nú hljóðnuð.
Samræður söngfélaganna á heim-
ili hans og konu hans, Þorbjargar
Bergþórsdóttur, meðan hennar
naut við, verða minnisstæðar. Þær
mótuðust mjög af ákveðnum en
fordómalausum viðhorfum hans,
Við leiðarlok hljótum við Lions-
félagarnir mjög að sakna þess, að
Jónas Tryggvason kveður sér ekki
oftar hljóðs í okkar hópi og svo
mun vera um alla þá er þekktu
hann.
Hitt ber svo á að líta, að gott er
að hann hefir fengið lausn frá erf-
iðum sjúkdómi, sem hlaut að hafa
þennan eina endi.
Við lát ungs vinar kvað Jónas
m.a. þetta:
„Harma skal ei horfna
hörpu þína,
vinur söngs og vors.
Muna skal á meðan
minning vakir
hljóminn þann inn hreina"
Bjartsýnn söknuður þessa er-
indis er sönn túlkun á tilfinning-
um okkar félaganna nú við þessi
þáttaskil.
Við eigum þess enn kost að
hlýða á „hljóminn þann inn
hreina" í lögum og ljóðum Jónas-
ar. Þess er enn kostur, að láta víl-
laust fordæmi hans létta okkur
glímuna við erfiðleikana, og það
verður gott að ylja sér við minn-
inguna um góðan dreng, vin, sem
ætíð var veitandi af gnægð
mannvits síns og mannkosta. Slík-
ur var Jónas.
Jóhannes Ellert
Eggertsson á Medal-
felli - Minning
Ellert á Meðalfelli, en því nafni
var hann ævinlega kallaður, and-
aðist 8. þessa mánaðar, nær ní-
ræður að aldri. Ellert fæddist að
Meðalfelli 31. desember 1893.
Hann var einkasonur Eggerts
Finnssonar, óðalsbónda, og konu
hans Elínar Gísladóttur.
Ellert nam við Flensborarskól-
ann í Hafnarfirði og síðan við
bændaskólann á Hvanneyri og út-
skifaðist búfræðingur þaðan 1916.
Hann tók snemma virkan þátt í
félagsstörfum í sveit sinni, var
einn af stofnendum Ungmennafé-
lagsins Drengs 1915 og um tíma
formaður þess og síðan heiðursfé-
lagi. Hann var kosinn í stjórn
Bræðrafélags Kjósarhrepps 1916
og var í stjórn þess allt til ársins
1963, ýmist í aðal- eða varastjórn.
Ellert kvæntist 31. maí 1952
Karitas Sigurlínu Björg Einars-
dóttur frá Hjarðarnesi á Kjalar-
nesi. Það vor hóf hann búskap í
félagi við föður sinn og stóð sam-
býli þeirra til ársins 1942 er Ellert
tók við óðalinu af föður sínum.
Konu sína missti Ellert 22. nóv-
ember 1949, eftir það bjó hann
með börnum sínum í 10 ár eða
þangað til hann afhenti óðalið
Gísla syni sínum.
Börn þeirra Ellerts og Sigurlínu
eru: Elín, húsfreyja á Brekku I
Sveinsstaðarhreppi, A-Hún., Egg-
ert, bifreiðarstjóri í Reykjavík,
Eiríkur, rafvirki í Reykjavík,
Gísli, óðalsbóndi á Meðalfelli,
Finnur, afgreiðslumaður í Kópa-
vogi, Jóhannes, sérleyfishafi,
Reykjavík, og Einar, verkamaður,
Meðalfelli.
Það lætur að líkum að maður
með menntun og hæfileika sem
Ellert á Meðalfelli bjó yfir var
kosinn til ýmissa trúnaðarstarfa
fyrir sveit sína og sýslu. Hann
starfaði í skólanefnd hreppsins
frá 1926—1962 og í hreppsnefnd
var hann kosinn 1931—1946 og
aftur 1950—1958. í sýslunefnd
Kjósarsýslu 1950—1965. Hann var
úttektarmaður I Kjósarhreppi
1939—1958 og matsmaður fast-
eigna 1944—1964, í sáttanefnd og
skattanefnd var hann um árabil. I
stjórn Búnaðarfélags Kjósar-
hrepps var hann frá 1934—1964 og
í stjórn Veiðifélags Kjósarhrepps
frá stofnun þess 1949—1961.
Hann var umboðsmaður Bruna-
bótafélags íslands 1949—1968,
deildarstjóri Kjósardeildar Slát-
urfélags Suðurlands um tugi ára
og í aðalstjórn SS 1949-1964. I
stjórn Mjólkurfélags Reykjavíkur
var hann 1949—1966.
Allt voru þetta aukastörf, unnin
af áhuga, samviskusemi og þegn-
skap. Áðallífsstarfið, bónda-
starfið, var hans aðal. Hann fylgd-
ist vel með öllum framförum í
búskap, ræktaði jörð og reisti hús
og lagði sinn metnað í að skila af
sér óðalinu í sem bestu ásig-
komulagi. Ellert á Meðalfelli var
staðfastur maður í lund og einlæg-
ur og mátti ekki vamm sitt vita.
Hann var heimakær en varð þó
oft að bregða sér frá vegna starfa
sem á hann hlóðust og til þess að
sinna þeim verkefnum sem honum
voru falin. Hann var söngelskur
og hafði á unga aldri fengið
nokkra tilsögn í orgelleik hjá sr.
Halldóri Jónssyni, presti á
Reykjavöllum, og var um hríð öðr-
um þræði orgelleikari í Reyni-
vallakirkju, hann var ennfremur
safnaðarfulltrúi í mörg ár. Hann
var virkur þátttakandi í karlakór
Kjósverja um nokkurra ára skeið.
Ellert tók þá ákvörðun þegar hann
nálgaðist sjötugsaldurinn, að taka
ekki endurkosningu fyrir sveit og
sýslu og stóð sá ásetningur hans
eins og annað sem hann tók af-
stöðu til. Maðurinn var heill og
hreinskiptinn og með honum var
gott að lifa og starfa.
Sveitungarnir þakka honum
fyrir samfylgdina og votta að-
standendum öllum fyllstu samúð.
Gísli Andrésson
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður.
Þess skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frum-
ort ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera
vélrituð og með góðu línubili.
af fjölhæfni hans, mannviti og
mannkostum. Alls þessa nutu
söngfélagarnir í ríkum mæli, en
allir klúbbfélagarnir nutu jafnt
góðra ráða Jónasar, bæri að hönd-
um vanda er leysa þurfti.
Þegar á það er litið að hann var
sjónskertur frá æskudögum, og
með öllu blindur um langt tímabil
ævinnar, vekur undrun hiutgengi
hans í samfélaginu. Mjög var
hann kvaddur til félagslegra
starfa, en gegndi því kalli minna
en óskað var. Um hann var sagt:
„sér með innri augum sínum, öðr-
um betur, færa leið“.
Einn var þó sá þáttur er hann
rakti ætíð af alhug, og var sá rak-
inn frá tónlistinni. Allt frá æsku-
dögum vann Jónas að þeim málum
af áhuga og skilningi hins sanna
tón- og ljóðlistamanns.
Hann samdi ljóð og lög, var
índirleikari, þjálfari og stjóm-
andi stærri og smærri sönghópa.
Hann var einn af stofnendum
Tónlistarfélags Austur-Húna-
vatnssýslu, alltaf í stjórn þess og
lengst af formaður.
Svo virðist sem þættir hinna
göfugu lista, ljóðs og tóna, hafi
„legið hjarta hans næst“, þó fleira
væri honum listrænt léð.
ustíaukaf
siofúiyng
Dessa dagana eru
gífurlegturval af
mesta úrva\ sem
tíma sýnt
60 tegundii
30 tegundi
(Nasii—
rtúiípana og un
ir af páskaiiijum
fssuni) Aldrei meira u
'af smálaukum.
He.msækið gróðu'hús
um helgi"8-
Blómstrandistofulyng'E
“0erhaus*ragujmnk,
\ B\ómstrandiogfa» 9
5 í góðu úrvali.
“óöurhúsinuviðSigtún,sintar