Morgunblaðið - 11.12.1983, Blaðsíða 19
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. DESEMBER 1983
19
„Kr nokkur kominn ;t<) sækja þig, vinurinn?"
,,l>ai) cr ckki von, þú crl soddan mclur,“ (Hrossahlálur, ci)a svolcidis... )
var ekki á því að meira væri
prangað með hross við þetta
tækifæri en önnur. Það voru ann-
ars hæg heimatökin hjá Jóni, því
hann býr á Skrauthólum á Kjal-
arnesi og sagðist eiga eftir fjóra
reiðskjóta að þessum frátöldum.
„Ég varð æðislega glöð að sjá
hann hérna, því að hann átti að
vera uppi í Dalsminni og ég var
búin að gá að honum þar í morg-
un,“ sagði ung stúlka, Guðbjörg
Halldórsdóttir, og tók um hálsinn
á reiðskjótanum, sem hún sagði
að héti Ljúfur og væri þrettán
vetra. „Hann hefur alltaf staðið
undir nafni," sagði Guðbjörg,
„nema helst í járningu. Annars er
ég ekkert sérstaklega hrifin af
þessu nafni, enda var það ekki ég
sem skírði hann,“ bætti hún við
og hélt að svo búnu á braut með
klárinn, sem bar það ekki með sér
að annað nafn ætti betur við
hann.
Ekki komu öll hrossin hlaup-
andi til eigendanna við það eitt
að heyra óminn af röddum þeirra.
Og jafnvel þó að svo væri, voru
það margir sem þótti vænlegra að
fullvissa sig um að þeir væru nú
örugglega með hann Sokka — eða
Sörla — sinn, með því að grand-
skoða hann í krók og kring og
ganga úr skugga um að öll sér-
kenni væru á sínum stað. Það var
því kíkt undir hófa af miklum
móð og einn hestamaðurinn sýndi
blm. fjögur grá hár undir faxinu
á brúnum hesti, einlitum og sagð-
ist alltaf þekkja sinn klár á þeim
ef annað þryti. Hestarnir eru líka
orðnir heldur vetrarlegri í útliti
nú en þegar þeim var sleppt í
haustbeitina svo það þarf engan
að undra að þeir þekkist ekki á
færi.
Mæðgurnar Ingibjörg Geirs-
dóttir og Lilja Svavarsdóttir
þekktu þó Sokka sinn strax, en
voru ekki alls kostar ánægðar
með útganginn á honum, því
Sokki var mjór sem þvengur.
„Þetta er eitthvað tilfallandi með
hann. Hann er eitthvað lasinn,
því hinir hestarnir hérna eru all-
ir í sæmilegum holdum, svona
fljótt á litið," sögðu þær mæðgur
og létu vel að Sokka, sem þær
kváðu vera blíðlyndastan og best-
an allra klára, sama hvernig á
stæði. „Við búum uppi við Vatns-
enda og erum með hann í kofa
þar,“ bættu þær við. Og Sokki,
sem er tólf vetra, virtist vera því
fegnastur að hitta sitt fólk og sjá
fram á það að komast í hús.
„Við tökum inn í seinna lagi í
ár,“ sögðu hjónin Kristján Bern-
ard og Valdís Helgadóttir, og
bættu því við að þau hefðu sleppt
jólabakstrinum í bili til þess að
geta „tekið inn“ í dag. Það var
heldur ekki á þeim að merkja
Ekki voru allir jafn fúsir að yfirgefa hagana og takast langferð á hendur (eða hófa).
„Þeir koma um leið og þeir heyra í okkur raddirnar,“ sögðu þau Svanur og
Unnur um klárana sína, Randver, Seif og Jarl og það voru orð að sönnu.
„Hann var orðinn svo feitur í haust en er orðinn alveg mátulegur núna,“
sagði Guðbjörg Halldórsdóttir, sem var nýbúin að líta undir hófana á Ljúfi
sínum, „til þess að gá hvort þetta vsri nú ekki alveg örugglega hann“. Með
þeim Ljúfi og Guðbjörgu á myndinni eru hinir knáu smalamenn Erlingur
Bótólfsson og Guðmundur Einarsson.
Sokki var svolítið laslegur og mjór þegar þær mæðgur, Ingibjörg og Lilja,
fundu hann, en þeim þótti þó mikið vænt um að heimta hann aftur. „Hann er
svo blíðlyndur og góður,“ sögðu þær, „sama á hverju gengur.“
„Maður sleppir nú jólabakstrinum fyrir þetta,“ sögðu hjónin Kristján og
Valdís, sem voru mætt að sækja þá Sörla og Vafa.
neina eftirsjá að jólabakstri eða
öðru amstri þegar þau voru búin
að hitta þá Sörla og Vafa. Sörla
kváðu þau vera sonarson Sörla
frá Sauðárkróki, þess mikla ætt-
föður. En nafngift Vafa kom hins
vegar þannig til, að þau áttu
hryssu, sem vafamál var hvort
væri fylfull þegar hún var keypt.
„Hún átti ekkert að vera fylfull,
en það var sama hvað gert var við
hana, hún fitnaði alltaf þangað
til sýnt var að hverju dró og Vafi
leit dagsins ljós,“ sagði Valdís og
kímdi. „Það er reyndar ennþá
vafi um hann,“ bætti hún við,
„því við erum að temja hann og
það á eftir að koma í ljós hvað í
honum býr.“
Á leiðinnni uppeftir fyrr um
daginn fór bill fram úr okkur,
sem ekki er í frásögur færandi
nema fyrir þær sakir, að við stýr-
ið sat maður, sem blm. var með
það sama sannfærður um að væri
hestamaður, og kæmi eitthvað
við sögu þeirra á Kjalarnesinu
þennan dag. Það er nefnilega
hægt að þekkja sanna hestamenn
á færi. Það sannaðist a.m.k. í
þetta skipti, því þarna var á ferð-
inni framkvæmdastjóri Fáks,
Örn Ingólfsson. Hann hafði yfir-
umsjón með smöluninni þennan
dag og naut dyggilegrar aðstoðar
þeirra guðmundar Einarssonar
og Erlings Bótólfssonar, starfs-
manna Fáks, sem sögðu að vel
hefði smalast yfir daginn, enda
vanir menn og hestar á ferð.
Veðrið hélst sæmilegt, utan
hvað litlar skæðadrífur gengu yf-
ir við og við og vetrarríkið er mun
áþreifanlegra utan borgarmark-
anna en innan þeirra. „Það er
minna gras núna en oft áður, en
ætti þó að vera nóg að bíta fyrir
þá sem ekki fara inn núna,“ sagði
Örn. „Ef rignir og frýs í svörðinn,
þá klammar hins vegar allt, og þá
versnar í því.“ Ekki átti Örn
sjálfur hesta á Kjalarnesinu, en
sagðist vera með tvo í Grímsnesi
og aðra tvo á Ragnheiðarstöðum.
„Alls erum við með á sjötta
hundrað hross í haustgöngu í ár,“
sagði Örn, „og þeir eru yfirleitt
vel á sig komnir. Þó er alltaf ein
og ein undantekning, og sumir
eru með orma. Svo er misjafnt
hvernig fólk hugsar um hestana
sína, sumir koma hingað upp eft-
ir um hverja helgi, aðrir aldrei.
Núna erum við með sex til átta
óskilahross hér,“ sgði Örn og vatt
sér því næst í aðkallandi útrétt-
ingar, sem nóg framboð var af á
staðnum.
Þegar hér var komið sögu voru
þó flestir reiðskjótarnir samein-
aðir eigendum sínum eftir að-
skilnaðinn og almenn ánægja
virtist ríkja yfir þeim endurfund-
um, jafnt meðal tví- sem fjór-
fættra. Skammdegið var skollið á
í öllu sínu veldi og allir brunuðu í
bæinn á fararskjótum með fjór-
um hjólum undir.
Texti: H.H.S.