Morgunblaðið - 18.12.1983, Blaðsíða 2

50
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 18. DESEMBER 1983
hlutverk, sem hún hafi sungið, sé
Rosína í Rakaranum frá Sevilla í
Þjóðleikhúsinu ’58 og þá vitum
við það.
Þrjátíu og fimm
ára söngafmæli
Þuríði telst svo til að Baba sé
tuttugasta og áttunda persónan,
sem hún túlkar í óperu. Sú
fyrsta var Gilda í Rigoletto —
frumsýning 26. janúar 1952 í
Rubini-leikhúsinu í Bergamo á
ftalíu. Árið áður hafði hún hafið
söngnám í Mílanó. Eftir „Gildu"
og glæsilega dóma stóðu margar
dyr opnar, en Þuríður fór heim
til íslands, þá gift kona og móðir
hér heima. En þegar við fikrum
okkur aftur í tímann kemur í
ljós að Þuríður ætlaði sér ekki að
verða söngkona í upphafi. „Eftir
gagnfræðapróf fór ég í Handíða-
og myndlistarskólann, ætlaði að
verða málari og auglýsinga-
teiknari, en það var þá alveg
nýtt fag hér.
Svo fór ég í Tónlistarfélags-
kórinn og það varð til þess að ég
Með Magnúsi Jónsxyni í Ævintýri Hoffmanns í Þjóð- Þessi mynd af mæðgunum Þuríði og Kristínu Norð-
leikhúsinu ’66. Hoffmann og Juliette. mann er tekin þegar Þuríður var sextán ára, skömmu
áður en Kristín lést.
Þuríður og Jórunn Viðar hafa unnið mikið saman í gegnum tíðina. Hér eru
þær með fjórum nemendum Þuríðar, sem útskrifuðust með alþjóðlegt sögu-
kennarapróf úr fyrsta árgangi Söngskólans 1981. Frá vinstri: Asrún Davíðs-
dóttir, Valgerður Gunnarsdóttir, Elísabet F. Eiríksdóttir og Katrín Sigurð-
ardóttir.
Miðillinn í Iðnó 1952. Þurfður sem Moníka og Steindór Hjörleifsson sem
Toby.
datt niður í söngáhugann eða
varð réttara sagt altekin og upp
frá því komst ekkert annað að,“
segir hún. „Ég var að vísu búin
að syngja mikið áður, læra á pí-
anó há Katrínu Viðar, hljóm-
fræði hjá dr. Urbanich og söng
hjá Sigurði Birkis og Guðrúnu
Sveinsdóttur, en kórinn gerði út-
slagið. Löngu seinna tók ég svo
upp á því að fara að mála aftur,“
bætir Þuríður við og það kemur í
Ijós þegar líður á viðtalið, að
söngurinn er ekki eina listin sem
henni er lagið að fást við, því
hún er aldeilis prýðilegur mál-
ari.
„Árið 1945 fór ég svo til Lond-
on, þá átján ára, tók inntökupróf
inn í kennaradeild Royal Áca-
demy of Music og stóðst það.
Dvölin í London varð hins vegar
ekki langvinn því það kom í ljós
að fyrsta barnið mitt var á leið-
inni. Maðurinn minn tilvonandi,
Örn Guðmunsson, viðskipta-
fræðingur, gat ekki hugsað sér
að setjast að erlendis og það
varð úr að ég fór heim á miðjum
vetri og gifti mig. Þá fór ég að
syngja með Útvarpskórnum og
söng gífurlega mikið á þessum
árum, fór strax að syngja „sóló“
og núna eru því þrjátíu og fimm
ár frá því ég söng ég fyrstu stóru
einsöngshlutverkin," segir Þur-
íður og minnist líka á óratoríur
og kirkjutónlist. „Svo hleypti ég
heimdraganum aftur tuttugu og
þriggja ára, sá fram á að ef ég
færi ekki þá færi ég aldrei og var
sem sagt í Mílanó í rúmt ár til að
byrja með. Fór heim og síðan
þrisvar út aftur. En ég á þrjú
börn, Kristínu, Guðmund Pál og
Laufeyju. Það var erfitt að fara
frá þeim og eftir að sú yngsta
fæddist treysti ég mér ekki í
fleiri utanferðir. Það þýðir ekk-
ert að ráða sig í vinnu í útlönd-
um ef maður ætlar að halda
saman heimili og er með lítil
börn,“ segir Þuríður og er víst
ekki fyrsta íslenska konan sem
hefur komist að þeirri niður-
stöðu þótt ákvarðanirnar hafi
verið misstórar eftir atvikum.
Það getur þó varla hafa verið
átakalaust að neita tveimur
Rússlandsferðum og tilboðum,
sem fylgja í kjölfar þess að
hreppa annað sætið í árlegu
söngkeppninni í Mílanó, þar sem
frægustu söngvarar Ítalíu eru í
dómarasætum og svona mætti
telja. — Ekki þarf Kristján Jó-
hannsson að hugsa svona, hugs-
ar blaðamaður en tekur sig svo
á, enda verður Þuríður seint
kölluð kona hinna glötuðu tæki-
færa með sinn fjölbreytta feril.
„Einu hlutverki sá ég nú eftir
erlendis," segir hún þó, þegar
gengið er á hana. „það var Vio-
letta í La Traviata í uppfærslu
Norina í Don Paaquale 1960. Þjóö-
leikhúsið.
Valencienne í Kátu ekkjunni í Þjóð-
leikhúsinu ’56. Þjóðleikhússtjóra
þótti Þuríður lyfta pilsinu of hátt, en
varla þætti það nú í dag.
Welsku óperunnar. Warwick
Braithwait, aðalstjórnandi óper-
unnar i Wales, stjórnaði II
Trovatore í Austurbæjarbíói ’57
þar sem ég söng Leonoru og bauð
okkur Guðmundi Jónssyni að
koma út. Mér til að syngja Vio-
lettu og Guðmundi „Germont" í
La Traviata. Við vorum bæði
ákveðin í að taka þessu, en þegar
til kom fengust ekki atvinnuleyfi
fyrir okkur. Þá var allt slíkt
miklu stífara en það er núna. Ég
var búin að æfa mig sérstaklega
Þuríður heiðruð á sviði íslensku
óperunnar að aflokinni frumsýningu
á Miðlinum í desember 1983, þar
sem hún hefur fengið geysilega góða
dóma.
Rosina í Rakaranum frá Sevilla.
Þjóðleikhúsið ’58.
r-.
Gilda í Rigoletto í Rubíno-leikhús-
inu í Bergamo á Ítalíu.
fyrir hlutverkið á Ítalíu hjá
kennaranum mínum, Linu Pagli-
ughi. Hún er ein frægasta söng-
kona Ítalíu og seinna hafði ég
milligöngu um að ólöf Kolbrún
færi til hennar."
„Aldrei
verið í klíku“
Þegar talið berst að öðrum
söngkonum, kemur nafn Guð-
rúnar Á. Símonar upp í hugann.
Því eins og alþjóð veit og hefur
reyndar notið góðs af, eru þær
Þuríður góðar vinkonur, jafnt
innan sviðs sem utan. Þær voru
einnig samtímis við nám á Ítalíu
um tíma.
„Já, við Guðrún höfum verið
samskipa alla okkar ævi og góð-
ar vinkonur, þó báðar séum
skapmiklar," segir Þuríður.
„Við höfum unnið mikið sam-
an og ekki borið skugga þar á.
Annars verð ég að segja að mér
finnst mórallinn ekki eins góður
meðal listamanna og hann var.
Listamenn eru að verða eins og
sértrúarsöfnuður, sem dregur
sig saman í klíkur, sem ákveða
hverjir fá að vera með og hverjir
ekki. Ég hef aldrei verið í klíku
og þetta háttalag gerir ekki ann-
að en að skaða málstað lista-
manna út á við.
Svo er annað sem ég er ekki
sátt við og það er þetta „frí-
stundahugtak". Listsköpun felst