Morgunblaðið - 26.02.1984, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. FEBRÚAR 1984
Við sem ætluðum að verða
stórleikkonur í höfuðborginni
— segir svslumannsfrúin og leikkonan
Ingunn Jensdóttir í viðtali
Það var ekki laust við að undrunarsvip brygði fyrir á andliti danska
siðameistarans Trampe greifa sem hann var sestur upp í bflinn í Öræfasveit
og æddi í bflalestinni með lögreglu á undan og eftir á eftir drottningu sinni
Ingríði, forseta íslands og sýslumanni, er hann áttaði sig á því að það var
sýslumannsfrúin sjálf sem sat undir stýri á þessu ferðalagi. Undirrituðum
blaðamanni Mbl. kemur ekki á óvart þótt Ingunn Jensdóttir láti sér ekki
bregða óvænt verkefni, eftir að hafa hvað eftir annað verið drifin aðvörunar-
laust með fleira fólki inn á heimili hennar í mat og veglegar móttökur á
undanförnum árum. Borgarbarnið úr Reykjavík, ballettdansarinn og leik-
konan úr l>jóðleikhúsi höfuðborgarinnar hefur sannarlega hlotið nýtt og
ólíkt verkefni og lífsstfl fyrir fimm árum, er hún gerðist sýslumannsfrú í
Höfn í Hornafirði. En leiklistin hefur þó ekki verið látin víkja fyrir verkefn-
um og aðstæðum, því brátt tók hún að setja á svið og síðan að leika sjálf með
Leikfélaginu í Höfn, sem flutti m.a. Skáld-Rósu við góðan orðstír heima og í
Osló í fyrrasumar með Ingunni í titilhlutverkinu. Og þegar við gripum hana í
viðtal í borgarferð með sýslumanninum og litlu dótturinni, rétt sloppin
þangað í bfl áður en vatnavcxtirnir miklu lokuðu leið, hafði hún af því mestar
áhyggjur að komast ekki snarlega akandi til baka vegna æfinga á nýju
íslensku leikriti, sem frumsýna á í Höfn undir leikstjórn Brynju BenedikLs-
dóttur. En taflrnar í borginni útilokuðu einmitt fyrir henni öllum undan-
komuleiðum frá löngu ámálguðu viðtali.
hár, meira að segja fædd og uppal-
in í Vesturbænum, einkabarn
þeirra Guðrúnar Ingileifar Guð-
mundsdóttur frá Lómatjörn og
Jens Magnússonar, íþrótta-
kennara, sem árum saman var
fimleikameistari fslands. Ekki
heldur Ingunn þó að fimi föður
hennar og áhugi á líkamsþjálfun
hafi haft áhrif á að hún féll svo
fyrir ballettdansinum að hún
helgaði honum nánast líf sitt frá
10 ára aldri fram yfir tvítugt. —
Ástæðan fyrir því að við ákváðum
allar vinkonurnar að fara í ballet-
skóla Þjóðleikhússins þegar hann
var stofnaður 1951—52 var sú að
ballettmeistarinh danski Erik
Bisted leigði heima hjá einni vin-
konunni á Grenimel 16, segir hún.
Þegar móðir vinkonu minnar ætl-
aði svo að aka okkur öllum tíu í
litla Austin 8 bílnum sínum, æxl-
aðist það svo að ég gleymdist. Beið
árangurslaust og hljóp svo í
spretti upp í Þjóðleikhús, þar sem
ég ætlaði ekki að þora að leggja til
inngöngu í þetta musteri þegar á
hólminn var komið. Valgerður
Tryggvadóttir var þá fram-
kvæmdastjóri nýstofnaðs List-
dansskóla Þjóðleikhússins og tók á
móti okkur.
Fall var fararheill þarna sem
oft áður. Ingunn var sú eina af
vinkonunum sem hélt áfram í
ballettinum. — Erik Bisted var
svo mikil persóna, segir hún.
Hann var eins og guð í okkar aug-
um. Hann gaf sig algerlega að
þessu verkefni og tókst að byggja
ballettinn upp. Þótt hann hafi
kannski ekki verið fullkominn
kennari, þá var áhuginn svo mikill
að hann hreif mann með. Ég man
að hann stökk sjálfur með manni
þvert yfir sviðið. Hann og kona
hans Lísa Kjæregaard pöntuðu
fyrir okkur æfingaskó og táskó,
sem ekki voru til hér, og við feng-
um að koma inn til þeirra til að
máta skóna. Að fá að koma inn í
herbergið þeirra fannst okkur
vera að koma inn í musteri. Ilmur-
inn þar og allt umhverfið hreif
mann. Einn okkar var Helgi
Skúlason, ballettdansari, sem
Bisted tók með sér út til Dan-
merkur.
Þarna í Þjóðleikhúsinu eyddi
Ingunn Jensdóttir því drjúgum
hluta af æsku- og unglingsárun-
um. — Maður hálf-ólst þar upp,
segir hún. Var þar í listdansskól-
anum á hverjum degi og á vorin
þegar færðir voru upp söngleikir,
sem var árvisst meðan Guðlaugur
Rósinkrans réði þar ríkjum, þá lá
við að maður flytti þangað alfarið.
Auðvitað var reynt að líta í skóla-
bækurnar fyrir vorprófin svona
inn á milli, en þarna var svo
margt sem glapti augu og eyru,
þannig að lítið varð úr lær-
dómnum. En auðvitað heillaði
þetta líf.
Lá viö að barnið kæmi í splitt
Það hefur þá kannski verið eðli-
legt framhald að Ingunn færðist
af tánum og yfir í hlutverk leikar-
ans á sviðinu. — Það var tilviljun,
ég hafði ekkert slíkt í huga, full-
yrðir hún. En það var yfirleitt ég
sem lenti í því að tala, ef einhver
úr ballettflokknum þurfi að segja
setningu á sviðinu. En ég var svo
hræðilega smámælt að félagarnir
stríddu mér á því og mér þótti það
leiðinlegt. Datt því í hug að fara
til Ævars Kvarans og fá hjálp til
að losna við smámælið. Það tókst
ekki í fyrstu og margir kennarar
höfðu reynt að hjálpa mér með
ýmsum aðferðum, þegar Gunnar
Eyjólfsson benti mér á Brand
Jónsson, talkennara og skóla-
stjóra Heyrnleysingjaskólans.
Hann kenndi mér að setja tung-
una niður með gómnum á essun-
um og það dugði. En Ævar hafði
viljað að ég færi í leiklistarskóla
Þjóðleikhússins. 30 höfðu pantað
skólavist, en aðeins 4 mættu svo f
inntökuprófið þegar að því kom. 3
fengu skólavist, þar á meðal ég.
Við nutum svo góðs af þessu og
þetta urðu næstum einkatímar
hjá okkur.
Þá var farið að draga úr dansin-
um hjá Ingunni. Enda átti hún þá
orðið tvö börn, eiginmann og
heimili. Gifti sig þegar hún var að
dansa í My Fair Lady, komin
fimm mánuði á leið. Dansaði can-
can á sviðinu, svo að læknirinn
hennar trúði varla sínum eigin
augum þegar hann sá hana uppi á
sviði. — Guðlaugur Rósinkrans og
Erik Bisted urðu fyrstir til að vita
um hvernig ástatt var, fyrir utan
fjölskylduna, því barnið var komið
af stað þegar æfingar hófust og
þurfti að ákveða hvort ég yrði
með, segir Ingunn hlæjandi. En
þetta gekk allt vel. Maður var svo
grannur þá, að þetta var ekkert
áberandi. Og barnið kom á réttum
degi. Þjálfunin var bara til bóta.
Guðjón Guðnason fæðingarlæknir
sagði í gamni að ekki hefði munað
miklu að barnið kæmi í splitt, því
Ingunn Jensdóttir. Myndina tók ÓI.K.Mag. í gardinum á æskuheimili hennar í Vesturbænum, er hún var á ferðinni
í Reykjavík um daginn.
splitt fylgdi dansinum á sviðinu.
Þegar ég svo átti drenginn árið
eftir, var ég að dansa í Pétri Gaut,
og var skömmu seinna komin í
Táningaást.
En hvernig fór hún að þessu
með tvö lítil börn? Því var auð-
svarað: — Ég vaknaði klukkan 6 á
morgnana til að þvo bleyjur, svo
allt væri komið í lag þegar
mamma kom til að gæta barn-
anna, nægilega snemma til að ég
kæmist á æfingu niður í Þjóð-
leikhús kl. 10. Æfingarnar voru á
morgnana og svo oft 3—4 sinnum í
viku sýningar á kvöldin. Ég hikaði
ekkert við að leggja það á mig,
áhuginn var svo mikill.
Svo skemmtilega vildi til að
fyrsta danshlutverk Ingunnar var
í ballettinum Dimmalimm þegar
hún var 11 ára gömul og fyrsta
leikhlutverkið hennar var í barna-
leikritinu Dimmalimm, sem Helga
Egilson samdi upp úr sögu Muggs.
En síðast dansaði hún i Kabarett,
m.a. kossadansinn. — Lengsti koss
sem sést hefur á sviði, stóð í 3
mínútur, meðan við Þórir Stein-
grímsson dönsuðum charleston,
segir hún hlæjandi. Þórir var
skólabróðir minn úr leiklistar-
skóla Þjóðleikhússins. Við vorum
þar þrjú saman, við Þórir og Edda
Carlsdóttir, prestsmaddama á
Bergþórshvoli. Að okkur Eddu
dytti í hug að það ætti fyrir okkur
að liggja að verða sýslumannsfrú
og prestsmaddama úti á landi var
af og frá. Við sem ætluðum að
verða stórleikkonur í höfuðborg-
inni.
Þurfti að láta í sig 7 egg
Leikhúsgestir í Reykjávík og
sjónvarpsáhorfendur þekkja Ing-
unni Jensdóttur úr mörgum hlut-
verkum á sviði og á skjánum, jafn-
vel á hvíta tjaldinu. Minnisstæð er
t.d. Aníta í sjónvarpsleikritinu um
Kristrúnu í Hamravík, ísa í Silf-
urtunglinu í Þjóðleikhúsinu og
hún var í sjónvarpskvikmyndinni
Flæðarmál, sem Ágúst Guð-
mundsson gerði eftir sögu Jónsar
Árnasonar, í skemmtiþáttunum
„Á vorkvöldi" með Sigurði Sigur-
jónssyni, áramótaskaupi og mörg-
um öðrum leikritum. I hinni
margumtöluðu sjónvarpsmynd um
Lénharð fógeta hlaut Ingunn hlut-
verk konunnar sem var nauðgað.
Þá var nýbúið að skera hana upp
og taka botnlangann, rétt búið að
taka sauminn. Flosi Ólafsson lék
nauðgarann. Þetta var því ekkert
þægilegt, því tökurnar voru víst
einar 32 áður en yfir lauk. — Ég
var alltaf að standa upp á milli og
athuga hvort saumurinn hefði lát-
ið sig, segir Ingunn. Það er ýmis-
legt á sig lagt. Seint mun ég t.d.
gleyma eggjunum sjö, sem ég varð
að láta í mig þegar við vorum að
taka Kristrúnu í Hamravík. Þá
þurfti að taka atriðið þar sem
Kristrún gamla færir Anítu
svartfuglsegg og könnu af mjólk
sjö sinnum.
Og hún bætir við: — Þegar ég er
að setja á svið, segi ég stundum
þeim sem verða óþolinmóðir af því
að þurfa að bíða í 10 mínútur frá
því hvernig þetta var þegar var
verið að setja upp söngleikina á
vorin í Þjóðleikhúsinu og maður
varð kannski að standa án þess að
hreyfa sig úr stað frá kl. 8 til kl. 12
meðan verið var að segja tii kórn-
um, kannski 30 manns, 15 dönsur-
um og leikurum. Einu sinni var ég
komin með beinhimnubólgu af því
að standa svona lengi kvöld eftir
kvöld, enda var ég þá að vaxa. En
auðvitað verður að sviðsetja alla.
Þetta er eins og umferð, þegar
einn fer hér á annar að fara þar.
Þetta tekur allt tímann sinn þegar
margir eiga að vera á sviðinu í
einu. Sjálfri þykir mér mjög gam-
an að setja á svið. Fór dálítið út á
land til þess.