Morgunblaðið - 26.02.1984, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 26. FEBRÚAR 1984
Mæðgnaminning:
Guðrún Steindórs-
dóttir og Guðrún
Stefánsdóttir
Mig langar að minnast hér með
örfáum orðum mágkonu minnar
Guðrúnar Steindórsdóttur er lést
18. febrúar sl.
Það er erfitt að sætta sig við
þegar góður vinur er kvaddur svo
snögglega héðan.
Kynni okkar hófust 1963 er und-
irrituð giftist bróður hennar, Sig-
urði. Strax frá fyrstu kynnum urð-
um við góðar vinkonur, og hélst sá
vinskapur alla tíð. Guðrún var
mjög elskuleg í viðmóti, trygg-
lynd, hjálpfús, greiðvikin og ein-
staklega gjafmild og gestrisin
kona.
Umhyggja Guðrúnar fyrir börn-
um mínum var mikil, og fram til
hins síðasta fylgdist hún af áhuga
með uppvexti og námi þeirra.
Að lokum vil ég þakka fyrir
margar ánægjulegar stundir er
við áttum saman, og óska henni
góðrar heimkomu í ríki hins eilífa
friðar.
Blessuð sé minning hennar.
Irmgard Steindórsson.
Þegar við fréttum lát Guðrúnar
Steindórsdóttur sl. laugardags-
kvöld vorum við harmi lostnar.
Við áttum erfitt með að trúa því
að Guðrún væri ekki lengur á
meðal okkar í þessu jarðlífi.
Við nutum einstakrar vinsemd-
ar hennar í hvert sinn er við kom-
um til íslands til dóttur okkar og
frænku. Við áttum margar
ánægjulegar samverustundir þar
með henni. Okkur þykir leitt að
Guðrún gat aldrei heimsótt okkur
til Þýzkalands.
Við þökkum Guðrúnu fyrir allan
kærleika er hún svndi okkur og
fjölskyldu okkar á Islandi.
Þar sem við vitum að Guðrún
var kona mjög trúuð, efumst við
ekki um að vel verði tekið á móti
henni á leiðarenda.
Við vottum öllum ættingjum
hennar og vinum á Islandi okkar
dýpstu samúð.
Paula Scherrenbacher-Sonnentag,
Martha Sonnentag.
Guðrún Stefánsdóttir
Faedd 11. júní 1885
Dáin 19. júní 1982
Gudrún Steindórsdóttir
Fædd 14. ágúst 1919
Dáin 18. febrúar 1984
Er ég undirrituð frétti lát Guð-
rúnar Steindórsdóttur, en útför
hennar fer fram á morgun, mánu-
dag, frá Hallgrímskirkju, birtust
mér minningar löngu liðinna
tíma. Hugurinn hvarflaði í sveit-
ina sólbökuðu, Hrunamannahrepp
í Árnessýslu, þar sem rigningar-
sumur voru óþekkt, fagur fjalla-
hringurinn blasti við, hvert sem
auga var litið, og síðast en ekki
sízt voru yndislegir foreldrar og
gnægð leikfélaga, bæði unglinga,
barna og dýra.
Næstu nágrannar voru á bæn-
um Ási. Þar var alltaf gott að
koma til heiðurshjónanna Stein-
dórs Eiríkssonar, bónda þar og
eiginkonu hans Guðrúnar Stefáns-
dóttur. Þau hjón eignuðust 12
börn en 10 komust til fullorðins-
ára. Þeirrar glaðværðar og gest-
risni, sem þar ríkti er mér ljúft að
minnast.
Guðrún húsfreyja tók ávallt
ljúfmannlega á móti okkur systr-
unum, er við komum að Ási til
þessa góða fólks, sem þar bjó.
Guðrún var fyrirmannleg kona og
falleg og út frá henni streymdi
það aðdráttarafl, sem laðar að
menn og málleysingja eins og seg-
ull og ekki sízt lítil börn. Steindór
bóndi var myndarlegur maður,
röskur og duglegur og gamansam-
ur, sístarfandi úti við, ýmist að
byggja, breyta eða bæta, eins og
það er nefnt á nútímamáli. Þau
hjón voru jafnokar hvort á sínu
sviði og mynduðu það andrúmsloft
glaðværðar og góðvildar, sem sí-
fellt dró að gesti og gangandi.
Þá er komið var að Ási var það
venja okkar systranna að fara
fyrst að rúmi Elínar Þorsteins-
dóttur og heilsa henni, en hún lá
rúmföst í mörg ár á heimilinu og
var óskyld heimilisfólkinu, en
tengd því á þann hátt, að bróðir
hennar, Markús Þorsteinsson var
kvæntur móðursystur Guðrúnar
húsfreyju. Þau hjón bjuggu að
Frakkastíg 9 í Reykjavík. Um-
hyggja Guðrúnar og Steindórs
fyrir Elínu sýndi, hvaða hjartalag
húsráðendur þessa stóra heimilis
höfðu.
Að loknu spjalli við Elínu voru
okkur boðnar góðar veitingar, sem
þegið var með þökkum, en áður en
heim var snúið, sníkti ég sýru, sem
í dag er kölluð mysa. En þannig
var, að í skemmu var alltaf stór
sýrutunna. Minnist ég ennþá, hve
köld og góð sýran var hjá Guðrúnu
húsfreyju, vinkonu minni, en aðra
eins sýru hef ég hvergi fengið.
Mikið var reynt að fá mig til að
hætta þessum sníkjum, en allt
kom fyrir ekki. Er ég sá stóru
tunnuna hennar Guðrúnar var
mér allri lokið, mændi til hús-
freyju, sem mér fannst þá ákaf-
lega stór og sagði í bænarrómi:
„Heldurðu, Guðrún mín, að ég
gæti fengið dálitla sýru?" „Já,
elskan mín,“ hljóðaði svar þessar-
ar góðu konu. „Þó það nú væri.“
Ávítur systur minnar á heimleið-
inni lét ég mér í léttu rúmi liggja,
en þó hvarflaði stöku sinnum að
mér, að ef til vill hefði hún nú á
réttu að standa.
Eins og áður er getið var heimil-
ið mannmargt, því þar fyrir utan
voru stundum aðkomubörn, svo og
barnabörnin, er þau komust á
legg, sem dvöldust þar lengri eða
skemmri tíma. Var því þar oft
mikið fjör á ferðum. Sum voru á
okkar reki en önnur eldri. Börn
þeirra hjóna voru öll fædd í Ási
sem og móðir þeirra, sem var þar
heimasæta á sinni tíð en Steindór
maður hennar bóndasonur frá
Sólheimum í sömu sveit og fæddur
þar 24. júní 1884. Hann lézt 5.
september 1967.
Guðrún Steindórsdóttir, dóttir
þeirra hjóna, sem við kveðjum nú,
var fædd í Ási. Hún var ógift og
barnlaus, trygglynd, vinaföst og
myndarleg í öllum verkum. Hún
fór 18 ára gömul að heiman til að
vinna fyrir sér hér í Reykjavík í
vist. Árið 1939 fór hún til Svíþjóð-
ar með Elínu systur sinni, og unnu
þær systur við hótelstörf þar í 6
t
Hjartans þakkir til allra sem auösýndu okkur samúö og hlýhug viö
andlát og jaröarför mannsins míns,
GUOLEIFS K. BJARNASONAR,
•imvirkja,
Sörlaskjóli 44.
Biöjum Drottin aö blessa ykkur öil.
Fyrir hönd fjölskyldunnar.
Sigurborg Eyjólfsdóttlr.
mánuði. Veturinn 1940—41 stund-
aði Guðrún nám í húsmæðraskóla
þeim, er sú þekkta myndarkona
Árný Filippusdóttir rak í Hvera-
gerði um árabil. Síðan lá leiðin til
Reykjavíkur aftur og starfaði
Guðrún í nokkur ár hjá Mjólkurfé-
lagi Reykjavíkur, en þó lengst af á
heimili Hannesar læknis Þórar-
inssonar og fjölskyldu, þar sem
hún sá um húshaldið. Hún hafði
alltaf verið heilsuhraust og hafði
ekki kennt sér meins, svo vitað sé,
er hún varð bráðkvödd.
Börn þeirra hjóna, sem eftir lifa
eru:
Stefán, vinnumaður að Krossi í
Landeyjum f. 1909, ókvænur og
barnlaus. Guðmundur bifreiða-
stjóri, Langholtsvegi 95, R., f.
1911, kvæntur Þuríði Hjálmtýs-
dóttur og eiga þau 5 börn. Guð-
mundur var áður kvæntur Guð-
björgu Jörgensdóttur, sem hann
missti en þau áttu 3 börn. Kristín
húsfrú, Skyggni, Hrunamanna-
hreppi, f. 1914, var gift Stefáni
Guðmundssyni bónda þar, en
hann lézt á nýársdag sl. Þau áttu 4
börn. Elín húsfrú, Rauðarárstíg 5,
f. 1916, gift Magnúsi Vilhjálms-
syni, bifreiðastjóra. Þau eru barn-
laus. Eyrún húsfrú, Grindavík, f.
1921, gift Guðjóni Guðlaugssyni,
starfsm. hjá Fiskimjöli og Lýsi hf.
Þau eru barnlaus. Sveinbjörn
bóndi að Heiði, Ásahr., Rang., f.
1924, og kvæntur Sigurbjörgu
Finnbogadóttur. Þau eiga einn
son. Ágúst starfsm. hjá ísal,
Hraunbraut 26, Kópavogi, f. 1925,
kvæntur Sigríði Sigurðardóttur.
Þau eiga 6 börn. Eiríkur bóndi í
Ási, f. 1928, kvæntur Barböru
Suchanek, sem er pólsk. Þau eiga 3
börn. Sigurður starfsm. hjá Eim-
skip, f. 1930, kvæntur Irmgard
Steindórsson, sem er þýsk. Þau
eiga 2 börn.
Öll eru börn þeirra hjóna Guð-
rúnar og Steindórs, svo og barna-
börn, dugnaðar- og myndarfólk.
Er faðir minn hætti starfi sakir
aldurs, gafst fjölskyldunni dálítið
tóm til að heimsækja sveitina
fögru á ný og rifja þar upp gömul
kynni. Víða var farið og meðal
annars að Ási, þar sem þau Eirík-
ur og Barbara kona hans hafa
reist sér nýtt, afar fallegt og
smekklegt hús með stórkostlegu
útsýni til allra átta. Þar er alltaf
jafn skemmtilegt og notalegt að
koma til þessa gestrisna fólks. Úr
stofuglugganum blasir við kirkjan
í Hruna, en þar söng Guðrún Stef-
ánsdóttir í söngkór á sinni tíð í
mörg ár, og alla tíð sótti hún vel
kirkju á meðan kraftar hennar
entust. Þó að öll börn hennar hafi
verið henni góð, svo og tengda-
börn, þá held ég, þó á engan sé
hallað að hlutur Eiríks og Barbörn
sé þar stærstur. Guðrún dvaldist
hjá þeim í mikilli ást og umhyggju
og lengst af við góða heilsu hjá
þessum einstaklega samhuga og
samhentu, gestrisnu hjónum.
Mér er það minnisstætt, eitt
skipti, er við komum í heimsókn,
stuttu áður en Guðrún Stefáns-
dóttir lézt, að hún sat hress á rúmi
sínu með handavinnu að vanda, en
kisa sat fyrir ofan hana. Sælli kött
hef ég ekki séð á ævi minni, og hef
ég þó séð margan ánægðan kött-
inn. Hann var vissulega hjá vin-
konu sinni.
Báðum þessum heiðurskonum
flyt ég innilegar þakkir fyrir allar
ógleymanlegar samverustundir og
bið þeim blessunar frá mér og
fjölskyldu minni. Hugheilar
kveðjur fylgja þeim á nýjum
brautum.
Elín Karitas Thorarensen
Gestur Þórðar-
son — Minning
Það er sólríkur sunnudagur,
tveim árum fyrir síðara stríð. Á
uppfyllingunni við kolakranann
stendur hár maður og vörpulegur
og leiðir við hönd sér drenghnokka
með nær hvítan kollinn. Þeir eru
að virða fyrir sér skonnortu og
hinn eldri miðlar óspart af fróð-
leik um fjarlæg lönd og merki-
legar siglingar skipa. Honum
rennur sjómannsblóð í æðum og
það bregður dreymnum svip á
andlitið þegar hann talar um víð-
áttur heimsins. Það er ekki vandi
að skilja að þessi maður hefði vilj-
að sigla ef hann hefði átt þess
kost. Þessi er með fyrstu minning-
um af mörgum góðum sem ég á
um vin minn Gest Þórðarson
verslunarmann, sem lést hinn 21.
þ.m. eftir löng og ströng veikindi.
Gestur var eins og áður segir
mikill að vallarsýn, beinn í baki og
þrekinn. Andlitið var frítt og
karlmannlegt, hár dökkt, mikið og
liðað, skeggstæðið eilítið dökkt,
miklar augabrúnir bogadregnar
og augun móbrún og sérlega
greindarleg og hýr. Hann var ein-
stakt snyrtimenni og prúðmenni
svo af bar, ætíð vel klæddur, eng-
inn trúi ég að hafi séð öðruvísi þau
77 ár sem hann setti svip sinn á
miðborg Reykjavíkur. Rétt nýlega
rakst ég inn í Fatabúðina, þar sem
annað prúðmennið af eldri kyn-
slóðinni í verslunarstétt afgreiðir
enn viðskiptavinina nákvæmlega
eftir þeirra þörfum, en ekki lög-
málum prangs og skrums. Hann
hafði orð á því að þeim færi fækk-
andi af hans kynslóð, en hún mót-
aði sannarlega vandaða verslunar-
hætti þessa lands. Hvernig við
höldum á í dag er svo annar kapít-
uli. Þá áratugi sem Gestur vinur
minn starfaði við verslun, þekkt-
ust ekki víxlar „án afsagnar" og ég
veit að hann þekkti ekki annað en
hárfína nákvæmni í starfi. Hann
hóf ungur störf við heildverslun
Ingimars Brynjólfssonar, að mig
minnir hann segði 1923, en það
fyrirtæki hét síðar I. Brynjólfsson
& Kvaran og var það ætíð allum-
svifamikið fyrirtæki í innflutn-
ingsverslun, vel virt stofnun þar
sem Gestur eyddi allri sinni
starfsævi sem gjaldkeri, þar til
hann lét af störfum árið 1979, þá
orðinn heilsutæpur.
Þangað kom ég oft til hans fyrr-
um. Vörugeymsla var á fyrstu
hæðinni og lagði gjarna höfugan
þef af sekkjavöru, kryddi og álna-
vöru um stigagangana og húsið
allt. Sami fjarræni þefurinn og við
Gestur önduðum að okkur úr búlk-
um farskipa á sunnudagsgöngum
okkar. Á skrifstofunni var inn-
virðulegur blær, starfsmenn ílent-
ust gjarna og gagnkvæm vinátta
gjarna í fleiri ættliði með eigend-
um og starfsmönnum og mikill
styrkur hefur fyrirtækinu verið að
ráðvendni Gests. Hans orð var
sem gull og aldrei hefi ég heyrt
annað en lof og virðingu í hans
garð af annarra munni.
Gestur Þórðarson var fæddur að
Vesturgötu 10 hinn 6. september
1907 og bjó æ síðan fyrir vestan
læk og voru foreldrar hans hjónin
Þórður Magnússon, Björnssonar
bónda í Fagradal í Mýrdal, og Sól-
veigar konu hans og Þórunn
Sveinsdóttir frá Efri-Ey í Meðal-
landi og Karítasar. Af bræðrum
Þórunnar varð Jóhannes listmál-
ari Kjarval nafntogaðastur og var
alltaf mjög kært með þeim Gesti
og man ég sem næst daglegar
heimsóknir Jóhannesar til frænda
síns um árabil.
Úr Verslunarskóla íslands út-
skrifaðist Gestur 1927, en hans
gæfudagur var 29. maí 1937, er
hann kvæntist föðursystur minni.
Kristínu Helgadóttur, Guð-
mundssonar málarameistara i
Reykjavík, og Guðnýjar konu
hans. Þeirra sonur er Helgi, fædd-
ur 4. janúar 1949, kvæntur Auði
Eir Gúðmundsdóttur og eru þeirra
börn Jón Gestur og Kristín.
Svo hagaði til að við Gestur
dvöldumst undir sama þaki meðan
hann lá sina hinstu legu, langa og
stranga. Stundum leit ég til hans
þegar getan leyfði og við vorum
horfnir aftur allar götur til
sumarsins ’37 þegar við horfðumst
i fyrsta skipti í augu brosandi án
þess að orða þyrfti við.
Eins og segir í einni fornsög-
unni: Aldrei heyri ég svo góðs
manns getið að mér detti ekki
fóstri minn í hug.
Þannig mun ég minnast mins
góða vinar.
Landi
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.