Morgunblaðið - 10.03.1984, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 10. MARZ 1984
Tómasína Hansen
Akureyri — Minning
Fædd 3. ágúst 1915
Dáin 29. febrúar 1984
Þegar góðir vinir deyja verður
manni stirt um stef — einkum
þegar vináttan hefur í senn verið
blandin náinni frændsemi, órofa
tryggð frá barnæsku til hins síð-
asta dags og ljúfum minningum
uppvaxtaráranna.
Því er stefið stirt, þegar Tómas-
ína Hansen er í dag kvödd hinztu
kveðju í Akureyrarkirkju af ást-
vinum sínum, frændfólki og stór-
um vinahópi.
Tómasína Hansen var Austfirð-
ingur að ætt, fædd á Seyðisfirði 3.
ágúst 1915. Foreldrar hennar voru
Sigríður Einarsdóttir og Vigfús
Jónsson, áður búendur á Fjarðar-
seli í Seyðisfirði.
Það hefur áreiðanlega verið
leiftrandi bros og kæti yfir Tóm-
asínu — eða Tommu frænku —
þegar hún steig það örlagaríka
spor að yfirgefa æskustöðvarnar,
þá aðeins 16 ára gömul. Fram að
þessu hafði heimsmynd hennar
ekki náð út fyrir fagra fjallaum-
gerð Seyðisfjarðar, en fyrsti án-
ingarstaðurinn var Egilsstaðir og
var þá farið ríðandi yfir Fjarðar-
heiði. Ferðinni var heitið alla leið
til Akureyrar og var hún að fara í
vist til Sollu frænku. f höfuðstað
Norðurlands ílengdist hún, þar
varð hennar heimili og lífsham-
ingja, börn og aðrir afkomendur.
Þar festi hún rætur og þaðan
hvarf hún á brott — óvænt en lífs-
glöð og brosandi til síðasta andar-
taks. Eftir fyrstu dvölina á heimili
Sollu frænku á Syðri-Brekku víkk-
aði Tomma enn sjóndeildarhring-
inn. Stundaði hún nám við Hús-
mæðraskólann á ísafirði veturinn
1935—36. Að því loknu bar hún
gæfu til að dvelja nokkur ár við líf
og störf á heimili þeirra ágætu
hjóna Borghildar og Jakobs Frí-
mannssonar, og reyndust þau
henni sem beztu foreldrar. Á því
menningarheimili öðlaðist hún
bæði þroska og lífsreynslu, sem
varð henni síðar ómetanlegt vega-
nesti.
Þrátt fyrir vistaskiptin slitnuðu
aldrei vináttu- og tryggðarböndin
við Sollu frænku og hennar fjöl-
skyldu. Er leitun að slíkri rækt-
arsemi bæði við átthagana og
skyldmenni, hvort sem þau áttu
heima fyrir austan eða sunnan, og
stóð sú tryggð allt til síðustu
stundar.
Eins og segir í Hávamálum:
„Veiztu, ef þú vin átt,
þann er þú vel trúir,
og vilt þú af hánum gótt geta,
geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta
fara að finna oft.“
Þetta var lífsviðhorf Tommu og
fram á síöasta dag voru á dagskrá
ferðalög til ættingja og vina. Á
síðastliðnu sumri náði hún að
heimsækja æskuslóðirnar enn þá
einu sinni og engan gat grunað, að
hún færi nú um í síðasta sinn til
að hlúa að nýjum og gömlum vin-
áttutengslum.
11. nóvember 1939 giftist
Tomma norsk-íslenskum manni,
Inga Hansen. Hann var starfs-
maður Mjólkursamlags KEA og
undir stjórn mjólkursamlagsstjór-
ans var Ingi sá hagi tæknimaður,
sem lagði gjörva hönd á tækni-
væðingu eyfirzks mjólkuriðnaðar,
tækniþróun, sem olli straum-
hvörfum bæði í eyfirzku og ís-
t
Móðir mín og dóttir,
ÞÓRA RUNÓLFSDÓTTIR,
Kleppavegi 32,
andaöist í Landakotsspítala fimmtudaginn 8. mars.
Ingólfur Birgisson,
Krístín Skaftadóttir
og aórir vandamenn.
t
Maöurinn minn og faöir okkar,
MARSVEINN JÓNSSON,
Álfaskeiöi 28, Hafnarfiröi,
lést fimmtudaginn 8. mars.
Sólveig Guðsteinsdóttir og börn.
t
Maöurinn minn, faöir okkar og tengdafaöir,
ÞORVARDUR ÞORVARÐSSON,
fyrrverandi aöalféhiröir,
lést í Landspítalanum 8. mars.
Guörún Guömundsdóttir,
Guðrún Þorvaröardóttir, Hermann Pálsson,
Þóröur Þorvarösson, Halla Nikulásdóttir.
t
Konan mín, 1
TRINA VETVIK,
andaöist í Landspítalanum 1. mars.
Útförin hefur fariö fram í kyrrþey aö ósk hinnar látnu.
Harald Vetvik.
lenzku samvinnustarfi. Verður
Inga lengi minnzt fyrir hans mik-
ilvæga þátt. Þau eignuðust fjögur
börn: Arnvíð, Hans Normann,
Ruth og Stefán ívar. Börnin hafa
ávallt borið ríkt mót foreldra
sinna. Haustið 1958 lézt Ingi og
var þá yngsta barnið aðeins átta
ára. Það hafði verið einstaklega
kært með þeim hjónum og missir-
inn var mikill fyrir þau öll. Með
hjálp barna sinna og velgjörðar-
manna tókst henni að brjótast
áfram og skapa fjöiskyldunni nýtt
heimili á Syðri-Brekkunni. —
Skömmu eftir fráfall Inga hóf hún
störf hjá Sundlaug Akureyrar og
varð það annar starfsvettvangur
hennar í 25 ár. Eignaðist hún þar
trausta vini, bæði meðal starfs-
fólks og gesta sundlaugarinnar.
Hún talaði ávallt um þá með mik-
illi hlýju og virðingu. Ótalin eru
öll þau störf er hún vann fyrir
Kvenfélagið Hlíf og Kvenfélag
kirkjunnar og voru þau flest í
þágu barnaheimilis eða barna-
deildar sjúkrahússins.
Skapgerð Tómasínu Hansen
mótaðist framar öllu öðru af ein-
lægri gleði, fágætri tryggð við um-
hverfi sitt og sína nánustu og
vinsemd og nærgætni við sam-
ferðamennina. í erlendu spakmæli
segir: „Allir vita, að glaður vinur
er eins og sólskinsdagur, sem strá-
ir birtu allt í kringum sig, og það
er á færi okkar flestra, að gera
þennan heim ýmist að höll eða
fangelsi." Heimili og allt umhverfi
Tommu var sannarlega höll gleð-
innar, hvort sem það var litla
heimilið þeirra í Samlaginu eða
heimilin tvö uppi á Brekkunni. Á
síðasta ári flutti hún í það síðara,
en dvölin þar varð allt of stutt.
Dagur var að kveldi kominn en
engum datt í hug að nóttin væri að
skella á. Það var notalegt að eiga
þess kost að heimsækja hana
glaða og reifa á síðasta áningar-
staðnum og rifja upp gamlar
endurminningar, hvort sem það
voru fjallaferðir með einn til reið-
ar á æskuslóðum hennar eða
ógleymanleg jólaboð á gamla
heimilinu í Grófargili. Þau fóru
ávallt fram á nýársdag og í hugum
barna þess tíma var hátíðinni að
því loknu að mestu lokið, slíkur
viðburður var jólaboðið hjá
Tommu frænku og fjölskyldu
hennar, þar sem heimafólk og
gestir skemmtu sér við spil eða
aðra leiki — þar var Tomma alltaf
hrókur alls fagnaðar.
Ibsen: „Blóm kærleikans þarfn-
ast meiri og minni regnskúra til
að standa í blóma." Tomma var
allt sitt líf að vökva þessi blóm, nú
síðast annan dag jóla, þegar hún
bauð heim öilum nánustu ástvin-
unum. Það var jólaboð barna nú-
tímans. Tímarnir eru breyttir, en
Tomma var alltaf sú sama.
Á kveðjustund er góðs vinar
sárt saknað. Saknað er tryggðar
og festu, er aldrei brást, saknað er
andrúmslofts æskuheimilanna,
+
Móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
HALLFRÍÐUR ÓLAFSDÓTTIR,
Vesturbrún 14,
veröur jarösungin frá Fossvogskirkju mánudaginn 12. mars kl.
10.30.
Karl Kristmundsson,
ída Siguröardóttir, Guðmundur Ólafsson,
Ólafur Alfreö Sigurösson, Erla Jóhannsdóttir,
Arnar Sigurðsson, Elsý Emilsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Eiginmaöur minn,
KRISTINN MARTEINSSON,
. skipstjóri,
Dagsbrún, Neskaupstaö,
veröur jarösunginn frá Norðfjarðarkirkju mánudaginn 12. mars kl.
14.00.
Rósa Eiríksdóttir.
+
Útför eiginmanns míns,
RAGNARS TÓMASAR ÁRNASONAR,
fyrrum útvarpsþuls,
fer fram frá Dómkirkjunni mánudaginn 12. mars kl. 13.30.
Fyrir hönd barna, tengdabarna og annarra vandamanna,
Jónína Vigdís Schram.
sem aldrei líður úr minni, saknað
er kátínu og einlægni, sem aldrei
haggðist. Saknað er góðrar konu,
sem ræktaði frændsemisböndin
jafnt í nærveru sem í fjarlægð og
veitti umhverfi sínu og samferða-
mönnum glaðværð, rósemi og
kærleika.
Blessuð sé minning hennar.
Hrefna Hannesdóttir,
Heimir Hannesson,
Sigríður J. Hannesdóttir,
Gerður Hannesdóttir.
í uppvexti mínum á Akureyri
heyrði ég svo oft þau ummæli
ömmu minnar um Tómasínu að
þau urðu mér hversdagsleg: „Ó,
blessunin hún Tomma mín, alltaf
er hún jafn hugulsöm."
Með árunum hefur þessi setning
öðlast meira gildi. Engin tengda-
dóttir hefði geta reynst tengda-
móður sinni betur en Tómasína
gerði. Það mun hafa verið mikill
hamingju- og gæfudagur fyrir
ömmu mína, Sesselíu Stefánsdótt-
ur Hansen, er elsti sonur hennar,
Inge Arnvid Hi.nsen, gekk að eiga
Tómasínu Vigfúsdóttur frá Seyð-
isfirði.
Tómasína fæddist á Seyðisfirði
3. ágúst 1915, önnur í röð tveggja
barna hjónanna Sigríðar Einars-
dóttur, ættaðrar úr Fljótsdalshér-
aði, og Vigfúsar Jónssonar, að því
mér er best kunnugt, Seyðfirðings
að uppruna.
Foreldrar og öll systkini Vigfús-
ar fluttust vestur um haf er hann
var barn að aldri og mun hann
hafa verið skilinn einn eftir af
stórum systkinahópi vegna ungs
aldurs. Lítið sem ekkert er kunn-
ugt um vesturfarana í dag. Eitt
systkini Tómasínu lifir hana og er
það Ólafur Vigfússon, fæddur
1912, búsettur á Seyðisfirði,
trésmiður að iðn, vel kvæntur og
öll hans börn myndarfólk.
Sextán ára að aldri mun Tómas-
ína fyrst hafa komið til dvalar á
Akureyri. Réðst hún þar í vist hjá
Sólveigu Einarsdóttur, móðursyst-
ur sinni, og manni hennar, Hann-
esi J. Magnússyni, skólastjóra.
Alla tíð síðan munu Sólveig og
Hannes (sem nú bæði eru látin) og
börn þeirra hafa staðið Tómasínu
mjög mjög nærri hjarta.
Síðan liggur leið hennar til ísa-
fjarðar í húsmæðraskóla. Ef
heimilisverk Tómasínu voru henni
ekki í blóð borin, þá hefur að
minnsta kosti Húsmæðraskólinn á
ísafirði verið góður skóli. Að
loknu prófi kemur Tómasína aftur
til Akureyrar og ræðst þá í vist
hjá Borghildi Jónsdóttur og Jak-
obi Frímannssyni, kaupfélags-
stjóra. Tómasína hélt tryggð við
þau hjón og fjölskyldu þeirra allt
til dauðadags. Tel ég það hafa ver-
Birting
afmœlis- og
minningar-
greina
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
+
Útför eiginkonu minnar,
GUÐBJARGAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Melabraut 8, Settjarnarnesi,
fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn 12. marz kl. 15.00.
Fyrír mína hönd og annarra vandamanna,

+ Krossar á leiðí.
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö viö andlát og útför STEINUNNAR GÍSLÍNU KRISTINSDÓTTUR, Framleiði krossa
Nönnufelli 3. á leiði.
Fyrir hönd vandamanna. Mismunandi geröir. Uppl. í síma 73513.
Dagbjartur G. Guömundsson.
Ingimundur Pétursson.