Morgunblaðið - 01.05.1984, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR L MAÍ1984
t
Konan mín,
CHRISTA JÓNSSON f. EDELMANN,
lést í Mainz í V-Þýskalandi 24. apríl.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á Sjálfsbjörg.
Ragnar Sk. Jónsson.
t
Móöir okkar, tengdamóöir og amma,
HLÍN HULDA KRISTENSEN,
Maríubakka 16,
lést i Landspitalanum aöfaranótt 28. apríl.
Karen Aradóttir, Valur Sigurósson,
Þorbjörn Jensson, Guðrún Kristinsdóttir,
Arna Jensdóttir, Ola Haugdo
og barnabörn.
t
Faöir minn, tengdafaöir og afi,
JÓN JÓHANNESSON,
Ásabraut 9, Keflavík,
er látinn.
Anna Margrét Jónsdóttir, Skarphéöinn Njálsson
og barnabörn.
t
Eiginmaöur minn,
ÞORSTEINN FREYDAL VALGEIRSSON,
andaðist á heimili sínu Framnesvegi 65, Reykjavík að kvöldi 2.
páskadags.
Utförin verður gerð frá Keflavikurkirkju miðvikudaginn 2. maí kl. 2 e.h.
Fyrir mína hönd og annarra vandamanna,
Anna Jóna Kristjánsdóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóöir og amma,
LAUFEY BRYNDÍS JÓHANNESDÓTTIR,
Garóastræti 43,
veröur jarösungin frá Fríkirkjunni í Reykjavík miövikudaginn 2. maí
kl. 13.30.
Jóhannes Örn Óskarsson, Ólöf Erla Kristinsdóttir,
Jóhann Erlendur Óskarsson, Lydia Edda Thejll,
Óskar Gunnar Óskarsson, Kolbrún Valdimarsdóttir
og barnabörn.
Útför
t
SIGURÐAR JÓNSSONAR,
prentara,
fer fram frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 3. maí kl. 13.30.
Brynjúlfur Jónsson.
Ólafur Ottósson
Selfossi - Minning
Fæddur 11. mars 1938
Dáinn 23. apríl 1984
Á morgun verður til moldar
borinn Ólafur Ottósson, Vallholti
18, Selfossi. Hann var fæddur á
Fáskrúðsfirði 11. mars 1938, sonur
hjónanna Valborgar Tryggvadótt-
ur og Ottós Vestmans, næstyngst-
ur fimm systkina.
Þótt ólafur hafi ekki gengið
heill til skógar síðustu árin var
andlát hans svo snöggt og óvænt
að maður á bágt með að trúa því
að hann sé dáinn, hvað þá sætta
sig við það.
ólafur fór ungur til sjós og vann
í mörg ár til sjós. Eftir að hann
kom suður lauk hann námi í vél-
virkjun og eflaust hefur hann ætl-
að aftur á sjóinn, en atvikin hög-
uðu því svo til að hann fór að
vinna í landi. Ólafur var giftur
Elísabetu Sigurðardóttur kenn-
ara, greindri og góðri konu. Þau
eignuðust þrjú efnileg börn sem
öll eru við nám, Sigrún í Fjöl-
brautaskólanum Breiðholti, Óttó
Valur í Fjölbrautaskólanum Sel-
fossi, og Guðlaug í Gagnfræða-
skólanum Selfossi. ólafur starfaði
sem fangavörður á Litla Hrauni
og var um tíma forstöðumaður á
Kvíabryggju í Grundarfirði.
Ólafur var búinn að koma sér
vel fyrir að Vallholti 18, þess bera
ummerki öll þar glöggt vitni.
Gaman var að koma til þeirra í
gróðurhúsið í velhirtum garðinum
þeirra þar sem þau undu sér öllum
stundum á sumrin.
Ólafur var hár og karlmannleg-
ur á velli, áhuga- og atorkumaður
að hverju sem hann gekk,
skemmtilegur, ákveðinn í skoðun-
um, félagi sem gaman var að
blanda geði við. Við höfðum þann
hátt á að geta bankað uppá hjá
hvort öðru, og spjallað saman
smástund yfir kaffibolla.
Sár harmur er nú konu og börn-
um að sjá á bak góðum maka og
föður og sendum við hjónin þeim
og öldruðum foreldrum hans og
systkinum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Guðmundur Axelsson.
Á morgun, 2. maí, verður Ólafur
Ottósson jarðsettur frá Selfoss-
kirkju. Það eru að verða 22 ár síð-
an ég kynntist Óla. Hann kom á
heimili foreldra minna haustið
1962 sem unnusti systur minnar.
Ég var bara þrettán ára stelpa og
dálítið feimin, en spennt að kynn-
ast þessum unga, myndarlega
manni, sem systir mín hafði valið
sem sinn lífsförunaut. Feimnin
hvarf strax við nánari kynni og
stuttu seinna hafði ég eignast
minn eina „bróður".
Óli hét fullu nafni Ólafur Sigþór
Ottósson. Hann var fæddur 11.
mars 1938 á Fáskrúðsfirði, sonur
hjónanna Valborgar Tryggvadótt-
ur og Ottós Vestmann. óli var
næstyngstur fimm systkina og sá
fyrsti til að kveðja þennan heim.
Oli kvæntist Elísabetu Sigurðar-
dóttur þann 17. ágúst 1963. Þau
eignuðust þrjú börn: Sigrúnu,
fædd 15. júní 1963 á afmælisdegi
móðurafa síns, Ottó Valur, fæddur
20. nóvember 1964, og yngst er
Gauðlaug, fædd 21. október 1969 á
afmælisdegi föðurömmu sinnar.
Það er oft talað um að gaman sé
að eiga stóra fjölskyldu, en það
hlýtur að fara eftir því hve sterk
tengsl eru á milli fjölskyldumeð-
lima. Okkar fjölskylda var lítil,
bara ég, systir mín og foreldrar
okkar. Svo kom Óli og börnin
þeirra og síðar eignaðist ég mann
og börn og allt varð þetta ein stór
fjölskylda með óvenju sterk
tengsl. Óli átti ekki síst þátt í
+
Maðurinn minn, faðir okkar og sonur,
ÓLAFUR OTTÓSSON,
Vallholti 18, Selfossi,
veröur jarösunginn frá Selfosskirkju miövikudaginn 2. maí kl.
13.30.
Elísabet Siguröardóttir,
Sigrún Ólafsdóttir,
Ottó Valur Ólafsson,
Guólaug Ólafsdóttir,
Valborg Tryggvadóttir,
Ottó Vestmann.
Faöir okkar, tengdafaöir og afi,
RAGNAR KRISTJÁNSSON,
fyrrverandi vörubifreióastjóri,
veröur jarðsunglnn frá Fossvogskirkju miövikudaginn 2. maí kl.
13.30.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á líknarstofnanir.
Ólafur Ragnarsson, Ásta Guöjónsdóttir,
Kristján Ragnarsson, Guðveig Arnadóttir,
Þorvaldur Ragnarsson, Ásdís Haraldsdóttir
og barnabörn.
+
Eiginmaöur minn, faðir og tengdafaöir,
ÁKI KRISTJÁNSSON,
fyrrum bifreiðastjóri á Akureyri,
Ljósheimum 16,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 3. maí kl.
13.30.
Þeim sem vildu minnast hins látna er vinsamlega bent á líknar-
stofnanir.
Ólöf Jóhannesdóttír,
Margrét Ákadóttír, Jóhann L. Jónasson.
+
Faðir okkar, tengdafaöir og afi,
HANNES ELÍSSON,
Bergþórugötu 37, Reykjavík,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 3. maí kl.
10.30.
Helga Hanneadóttir, Jóhann Sigurðsson,
Berta G. Hannesdóttir,
Reynar Hannesson, Sigríöur Sigfúsdóttir,
Hallveig G. Hannesdóttir, Magnús Guömundsson,
Richard Hannesson, Ingibjörg Ásmundsdóttir
og barnabörn.
þessari einu stóru fjölskyldu og
börnin mín voru alveg eins börnin
þeirra og öfugt. Þegar við hjónin
bjuggum norður í landi en þau á
Selfossi var síminn óspart notaður
og þegar við skruppum til Reykja-
víkur var komið frá Selfossi í
hvelli þó misjafnlega stæði á, bara
til að sjá okkur og börnin, sem þá
voru mjög ung, og „knúsast" svo-
lítið. Það var einmitt þetta knús
sem skipti máli hjá Óla. Þessi
stóra hlýja og einlægni sem ein-
kenndi hann í samskiptum við
okkur varð til þess að manni þótti
vænt um hann án skilyrða. Síðar
bjuggum við öll í talsvert nánu
sambýli, við bæði skapmikil og
bráð, létum allt fjúka í hrein-
skilni, en augnabliki seinna var
knúsast. Börnin voru hans yndi og
voru oft lánuð til „nánara uppeld-
is“ til Cla og Betu. Oft var hringt
og spurt hvort Siggi Jónas eða
Arnrún mættu nú skreppa í ferða-
lag með þeim, jafnvel austur á
firði. Það skipti börnin litlu máli
hvort þau voru hjá okkur eða Óla
og Betu, það var svo gaman þar.
Allar sögurnar sem óli sagði þeim
eru orðnar efni í heila bók. Sér-
staklega þótti þeim skemmtileg
sagan um „Loðinbarða Strútsson"
og stóra úlfinn hans. Þá byrjaði
hrollurinn hjá litla fólkinu á fót-
unum og læddist upp allan kropp-
inn, en það gerði ekkert til því þá
var kúrt í milliplássinu og allt ör-
uggt. Stundum var ÓIi tekinn í
gegn af smáfólkinu, skeggið plokk-
að og snyrt, hárið greitt og hann
gerður fínn.
Annar dagur páska var vordag-
ur hjá okkur í Reykholti. Við hjón-
in brugðum okkur á hestbak síð-
degis, fundum fyrir vorinu, sáum
fyrstu lóur sumarins og ræddum
um að nú færu Óli og Beta að
koma í heimsókn því ekki bjugg-
umst við við fleiri kuldahretum og
ófærð á þessu vori. Það kom nú
samt kuldahret og það verra en'
við hefðum nokkurn tíma búist
við. Síminn hringdi rétt eftir að
við komum heim og systir mín til-
kynnti okkur skyndilegt andlát
Óla. Hann verður lengi að bráðna
ísklumpurinn, sem þá settist við
hjartað. Þrettán ára gömul eign-
aðist ég stóran og hlýjan bróður-
faðm, sem alltaf var opinn ef
eitthvað bjátaði á. Síðar var sami
faðmurinn opinn börnunum mín-
um. Það er erfið hugsun að Óli
skuli ekki eiga eftir að skreppa í
heimsókn í Reykholt oftar eða við
öll að vera saman í ferðalögum
eins og svo oft áður.
Nú er Óli kominn til „Guðs og
afa“ eins og börnin okkar segja.
Afi, tengdafaðir Óla, sem honum
þótt svo mjög vænt um, hefur ef-
laust beðið hinum megin landa-
mæranna með faðm sinn opinn
fyrir 'Óla. Guð veri með systur
minni, börnun þeirra, öldruðum
föður og móður, sem vegna veik-
inda verður ekki viðstödd útför
sonar síns, og verði þeim styrkur í
sorg þeirra. Guð verndi elsku óla
okkar og leiði í nýju lífi.
„Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð."
(V. Briem.)
Mágkona