Morgunblaðið - 01.05.1984, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR L MAÍ 1984
27
Laufey B. Jóhann-
esdóttir — Minning
Fædd 17. júní 1906
Dáin 20. aprfl 1984
Laufey B. Jóhannesdóttir lést á
heimili sínu að morgni föstudags-
ins langa, þann 20. apríl sl. Hún
fæddist 18. júní 1906. Foreldrar
hennar voru þau Arndís Magnús-
dóttir Blöndal frá Hvammi í
Vatnsdal og Jóhannes Guðmunds-
son, skipstjóri frá Hamri á Barða-
strönd. Laufey ólst upp á heimili
foreldra sinna á Nýlendugötu 24
ásamt einkabróður sínum, Magn-
úsi. Jóhannes faðir þeirra var
skútuskipstjóri m.a. á hinu þekkta
skipi Sigurfara. Ung að árum hóf
Laufey verslunarstörf hjá Jacob-
sen, sem var þá með stærstu versl-
unum í bænum. Minntist hún ætíð
starfa sinna þar með mikilli
ánægju en sagði jafnframt að þar
hefði aginn verið mikill. Ekki var
ætlast til að starfsfólkið settist
niður, þótt hlé yrði á afgreiðslu og
þær urðu að vera snyrtilega
klæddar og á háhæluðum skóm.
Hins vegar var vel gert við fólkið,
t.a.m. var því boðið upp á leikfimi-
tíma, enda eigandinn áhugamaður
um líkamsrækt. Hjá Jacobsen
eignaðist Laufey margar sínar
bestu vinkonur og hélst sú vinátta
alla tíð.
Árið 1930 giftist Laufey Óskari
B. Erlendssyni, lyfjafræðingi.
Fyrstu þrjú árin bjuggu þau á
Bergþórugötu 25 en fluttu þá í
Garðastræti 43 og bjuggu þar síð-
an. Var heimili þeirra fágað og
glæsilegt, enda smekkvísi þeirra
beggja viðbrugðið. Ekki var þar
hlaupið eftir duttlungum tískunn-
ar, samt fannst mér sem þessir
fallegu húsmunir, er margir ent-
ust allan þeirra búskap, bæru af
öllu öðru og þar sagði hver hlutur
sína sögu.
Þau Laufey og Óskar eignuðust
þrjá syni: Jóhannes Örn, flug-
rekstrarstióra hjá Flugleiðum,
kvæntan Ollöfu Erlu Kristinsdótt-
ur; Jóhann Erlend, leigubílstjóra,
kvæntan Lydíu Eddu Thejell, og
Óskar Gunnar, borgarbókara,
kvæntan undirritaðri. Barnabörn-
in eru ellefu og barnabarnabörnin
tvö.
Árið 1972 missti Laufey mann
sinn, en hjónaband þeirra var alla
tíð ákaflega ástríkt. Þá stóð við
hlið hennar og æ síðan Jóna
Bjarnadóttir sem ómetanleg stoð
og stytta, en hún kom fyrst á
heimilið fyrir þrjátíu og sjö árum
og hefur verið sem ein af fjöl-
skyldunni síðan.
Kærleikur og fáguð framkoma
voru aðaleinkenni Laufeyjar. Við-
mót hennar var svo gefandi og
ástríkt að ósjálfrátt varð maður
að betri manni við það eitt að
kynnast henni. Gætti hún þess
ávallt að særa engan með orðum
sínum, en hún var ákaflega til-
finningarík og næm og skynjaði
því betur en margir aðrir mátt
hins talaða orðs. Mörg fórum við
til hennar með sorgir okkar sem
hún megnaði ætíð að sefa.
Hverju hversdagsverki sinnti
hún af slíkri alúð og hlýju að unun
var á að horfa. Hvort sem hún var
að baka, elda eða pakka inn smá-
gjöf var slík alúð lögð í verkið að
það var ógleymanlegt. Yfirleitt
voru pakkarnir frá henni alger
listaverk. Hún kenndi mér margt
og þá ekki síst hve smáatriðin
skipta óendanlega miklu máli.
Með því að rækta garðinn sinn á
þann hátt sem hún gerði auðgum
við líf okkar og allra sem í kring-
um okkur eru.
Siðfágun Laufeyjar var slík sem
ekki verður í skólum lærð en hún
umgekkst alla jafnt, háa sem lága.
Slík var reisn hennar, að hún hefði
getað sómt sér vel jafnt sem hefð-
arkona í glæstum sölum sem
bóndakona á íslenskum sveitabæ.
Aldrei heyrði ég hana leggja iilt
orð til nokkurs manns og allar
gróusögur um náungann voru
fyrir neðan virðingu hennar.
Snyrtimennsku hennar var þannig
háttað, að hún steig aldrei út úr
húsi nema snyrt og uppábúin, en í
þessu fólst virðing hennar gagn-
vart sjálfri sér og öðrum.
Fyrir nokkrum árum fékk Lauf-
ey snert af heilablóðfalli en hún
náði aftur fullum bata. Eftir það
leit hún á sérhvern dag sem hátíð
í lífi sínu, sem hún var þakklát
fyrir og henni tókst með sínu
jákvæða hugarfari og dugnaði að
hrífa mann með sér.
Margs er að minnast og mikið
að þakka. Mig langar til að þakka
Laufeyju, tengdamóður minni,
fyrir allt það sem hún var okkur
öllum í gegnum árin. Blessuð sé
minning hennar.
Kolbrún Valdemarsdóttir
Þakklæti er efst í huga mér þeg-
ar ég skrifa þessar fáu línur í
minningu frú Laufeyjar B. Jó-
hannesdóttur.
Þakklæti fyrir að hafa fengið að
kynnast þessari glæsilegu, já-
kvæðu og hjartahlýju konu.
Þakklæti frá sonum mínum sem
hún auðsýndi sömu ástúð og um-
hyggju og væru þeir hennar eigin
afkomendur.
Söknuður er okkur öllum ofar-
lega í huga.
Söknuður yfir að eiga ekki oftar
eftir að koma á hið fallega heimili
hennar í Garðastræti 43, í kaffi,
góðgerðir og upplífgandi umræður
en Laufey var einstaklega gestris-
in og skemmtileg heim að sækja
og hélt andlegri reisn til hinsta
dags.
Hún var sérstaklega góður full-
trúi sinnar kynslóðar, trúrækin og
treysti á það besta í hverjum og
einum, ávallt vel klædd og snyrti-
leg svo af bar.
Hafi hún þökk fyrir allt. Bless-
uð sé minning góðrar konu.
Sigríður Karlsdóttir
Kveðja:
Halldór Þorbergs-
son vélstjóri
Góður vinur og félagi er geng-
inn fyrir ætternisstapann. Honum
er hvíldin góð ungum manninum,
svo hart var hann leikinn um ára-
bil af ólæknandi sjúkdómi.
Halldór varð aðeins 54 ára
nokkrum dögum áður en hann dó,
fæddur í Miðvík í Aðalvík vestra,
15. apríl 1930. Hann fluttist ungur
að árum með foreldrum sínum til
Súðavíkur, Þorbergi Þorbergssyni
og Rannveigu ljósmóður Jónsdótt-
ur og lifir hún son sinn í hárri elli.
Við Halldór vorum skólabræður
í Gagnfræðaskólanum á ísafirði
árin 1944—1947. Að loknu gagn-
fræðaprófi hélt hann til Þingeyrar
og sótti þar mótornámskeið, sem
svo var kallað, en prófi frá Iðn-
skólanum í Reykjavík lauk hann
1952 og síðan brautskráður vél-
stjóri frá Vélskóla íslands 1955.
Þaðan í frá stundaði Halldór vél-
stjórn allt til ársins 1970. Fyrst
um árs skeið á togaranum Aust-
firðingi og síðan á skipum undir
stjórn Þórðar bróður míns, Þor-
Fæddur 6. aprfl 1936
Dáinn 23. aprfl 1984
Þegar mesta skammdegi vetrar-
ins var að ganga í garð í lok síð-
asta árs, var áhugasamt fólk á öll-
um aldri að taka höndum saman
og stofna húsnæðissamvinnufé-
lagið Búseta. Á örskömmum tíma
varð til félag sem taldi á þriðja
þúsund félagsmenn. Fólk sem
aldrei hafði áður hist og ekkert
þekktist var allt í einu komið hlið
við hlið og hafði eignast sameig-
inlegt takmark — að brjóta blað í
húsnæðismálum á íslandi og
skapa öllum, ungum sem öldnum,
húsnæðisöryggi með leið sam-
vinnu og samtakamáttar. Margur
var rekinn áfram af brýnni þörf,
aðrir af hugsjón og ýmsir af
hvorutveggja. En einn maður gekk
öðrum rösklegar fram í að hvetja
fólk til þátttöku í Búseta — Þor-
steinn Valgeirsson.
Hann sagði við okkur í forystu
félagsins þegar skráning stofnfé-
laga hófst — „ég verð ekki ánægð-
ur nema ég fái 100 manns til að
ganga í félagið". Þær urðu tvö-
steini Ingólfssyni 1956—1959,
vélbátnum Auðuni úr Hafnarfirði
1960—1963 og síðan á vélskipinu
Ögra þar til í aprílbyrjun 1970.
Árið 1970 hóf Halldór kennslu-
störf við Vélskóla íslands og
gegndi því starfi meðan heilsa og
kraftar entust.
Hinn 9. október 1956 gekk Hall-
dór að eiga Sigrúnu Sigurðardótt-
ur frá Fáskrúðsfirði, Jónssonar
vélstjóra og konu hans, Jónínu
Þórðardóttur.
Þeim Sigrúnu og Halldóri varð
fimm mannvænlegra barna auðið.
Rannveig Guðrún er elzt, f. 19.6.
1955, stundar sálfræðinám og býr
með Sigurði Helgasyni, lækni, og
eiga þau einn son, Halldór Hauk, á
fjórða ári.
Þá er Sigurður næstur í röðinni,
f. 10.8. 1957, stundar arkitektúr í
Noregi, kvæntur Elísabetu Kon-
ráðsdóttur, hjúkrunarfræðingi, og
eiga þau einn dreng á öðru ári,
Sindra Pál.
Inga Jóna er þriðja barn þeirra,
hundruð inntökubeiðnirnar sem
Þorsteinn kom með á rúmum
mánuði og gekk hann þá ekki heill
til skógar.
Þessi eldmóður og áhugi rak
okkur hin áfram og þegar koma
þurfti út blaði og vinna verk sem
margar hendur þurfti til, var
Þorsteinn óðar kominn með flokk
fólks til starfa. En nú er þessi fé-
lagi okkar og vinur allur. Síðast
lagði hann hönd á plóginn þegar
Búseti stóð fyrir fjöldafundi í Há-
skólabíói 8. apríl sl.
Ekki gat okkur grunað þá í ljósi
atorku hans og áhuga, að tíma-
glasið væri brátt að renna út.
Ég sem festi þessi orð á blað
kynntist Þorsteini aðeins í starf-
inu hjá Búseta og kynntist ekkert
hans lífshlaupi að öðru leyti. Og
nú er of seint að spyrja spurninga.
I hvatningarræðu á einum af
fundum okkar lét Þorsteinn þessi
orð falla í lokin: „Okkur hlýtur að
létta stórlega þegar fyrsta skóflu-
stungan verður tekin á vegum
Búseta, og við skulum vona að Al-
þingi samþykkti sem fyrst hús-
f. 22.7. 1959, stundar nám í við-
skiptafræðum við Háskóla Is-
lands.
Þorbergur er fjórði, f. 17.9.1961,
gullsmiður að mennt, og lestina
rekur Elísabet, f. 6.11. 1964, og
stundar nám við Menntaskólann
við Sund.
Við Halldór vorum góðir kunn-
ingjar frá því er við stunduðum
nám í gagnfræðaskóla Hannibals
Valdimarssonar á ísafirði. Það er
næðisfrumvarp, svo við getum
strax hafist handa um byggingu
Búsetaíbúða."
Því miður gaf lífið þessum bar-
áttufélaga okkar ekki þá stund að
leggja hönd að fyrstu skóflustung-
unni, en við sem eftir stöndum
höfum fengið í nestið þá trú á góð-
um málstað, sem vonandi dugar til
að ná settu marki.
Eiginkona, börn og aðrir að-
standendur. Innileg samúð.
Reynir Ingibjartsson
Þorsteinn Val-
geirsson — Minning
þó ekki fyrr en hálfum öðrum ára-
tug síðar að leiðir okkar liggja
saman á ný. Eins og fyrr segir
hafði Halldór verið í skipsrúmi
hjá Þórði bróður allt frá árinu
1956. Árið 1962 taka þeir Þórður
og Halldór svo höndum saman og
stofna hlutafélagið Ögra hf. ásamt
okkur Birni Þórhallssyni sem að-
stoðarmönnum í landi.
Var ráðizt í smíði 200 smálesta
stálfiskiskips í Noregi, sem þeir
félagar hófu sjósókn á 1963. Varð
Ögri hin mesta happafleyta og
samvinna þeirra félaga með ágæt-
um svo aldrei bar skugga á.
Á sama tíma höfðum við Björn
átt hlut að stofnun annars hluta-
félags, Vigra hf., þar sem voru að-
almennirnir Gísli Jón bróðir minn
og Pétur Gunnarsson, vélstjóri.
Síðast á sjöunda áratugnum,
þegar síldin hvarf af miðunum,
varð þungt undir fæti fyrir útgerð
þessara skipa. Þá er það sem eig-
endur Ögra og Vigra taka höndum
saman og stofna hlutafélagið Ög-
urvík hf. um kaup á tveimur
skuttogurum í Póllandi, fyrstu
skuttogurunum sem um var samið
af hálfu íslendinga.
Halldór Þorbergsson átti sæti í
stjórn Ögurvíkur hf. frá upphafi
og til dauðadags. Hann bar vakinn
og sofinn velferð þess fyrir brjósti.
Allra manna glaðlyndastur og
ljúfastur í framgöngu, en lét
ógjarnan hlut sinn ef sannfæring
bauð honum annað.
Við Ögurvíkingar sjáum á bak
tryggum vini og verðmætum sam-
starfsmanni. Fyrir það viljum við
þakka af alhug. Við sendum þeim
sem mest hafa misst, eiginkonu,
börnum og barnabörnum, hugheil-
ar samúðarkveðjur og biðjum
þeim blessunar. Guð geymi okkar
góða vin.
Sverrir Hermannsson
t
Útför fööur okkar og tengdafööur,
SIGURÐAR GUÐBRANDSSONAR,
fv. mjólkurbúaatjóra í Borgarnesi,
Hæðarbyggö 13, Garóabæ,
fer fram frá Garöakirkju föstudaginn 4. maí kl. 14.00.
Ingibjörg Siguröardóttir, Pótur Jónsson,
Elísabet Siguröardóttir, Björn E. Pétursson,
Ólöf Siguröardóttir, Skúli Br. Steinþórsson,
Siguróur Fjeldsted, Hrafnhildur Gunnarsdóttir.
t
Innilegar þakkir fyrir samúö og hlýhug viö andlát og útför eigin-
konu minnar,
ELÍNBJARGAR GEIRSDÓTTUR,
Smáratúni 1,
Svalbaröseyri.
Fyrir hönd barna, systkina, tengdabarna og annarra vandamanna,
Pétur Friörik Jóramsson.
t
Þökkum auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför móöur
okkar og tengdamóður,
ÁSU SIGURÐARDÓTTUR,
Hofteigi 14, Reykjavík.
Sérstakar þakkir eru færöar læknum, hjúkrunarliöi og starfsfólki
deildar A-4, Borgarspítalans.
Anna M. Jensdóttir,
Baldur E. Jensson,
Leifur Steinarsson,
Atli Steinarsson,
Bragi Steinarsson,
Helgi M. Kristófersson,
Hólmfríöur Eyjólfsdóttir,
Ingibjörg Brynjólfsdóttir,
Anna Bjarnason,
Ríkey Ríkarösdóttir.