Morgunblaðið - 04.05.1984, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 4. MAf 1984
Ólöf Kristjáns-
dóttir — Kveðjuorð
Fædd 14. aprfl 1921
Dáin 26. aprfl 1984
Árið 1972 var ég á Vífilsstaða-
spítala, hafði lagst þar inn að nýju
eftir páskana. Eg hafði fótavist,
og það var 14. apríl að ég var á
ferð eftir ganginum. Verður mér
litið inn í setustofuna, og sé að þar
situr kona, sjúklingur, sem ég
hafði ekki áður séð. Ég fór inn og
heilsaði henni, og tókum við tal
saman, og einhver hafði orð á því,
að ég mætti óska henni til ham-
ingju, því það væri afmælið henn-
ar. Þessi kona var ólöf Kristjáns-
dóttir, sem til moldar er borin í
dag.
Ölöf Kristjánsdóttir var fædd á
Þingeyri við Dýrafjörð 14. apríl
1921. Foreldrar hennar voru
Kristján Tómasson trésmiður og
Jóna Bjarnadottir, sem þar
bjuggu, bæði ættuð úr Arnarfirði.
Ólöf fór ung að vinna fyrir sér, á
barnsaldri var hún langtímum á
ísafirði, gætti barna og var í öðr-
um snúningum. Um tíma var hún í
Stykkishólmi, en 1939 fer hún til
Hafnarfjarðar, og er tvö ár hjá
Þórði Edilons lækni og Helgu
Gröndal.
Árið 1941 tekur hún að sér litla
kaffistofu við höfnina í Hafnar-
firði, sem kölluð var Turninn.
Einn af lögreglumönnum í Hafn-
arfirði var Guðsveinn Þorbjörns-
son, og kom hann oft í kaffistof-
una til að fá sér hressingu. Þar
kynntist hann ólöfu heitinni, og
urðu þau kynni til þess að þau
felldu hugi saman, og giftust þann
7. nóvember 1942. Börn þeirra eru
tvö, Gunnar örn, sem býr með
Helgu Guðmundsdóttur í Reykja-
vík, og Oddrún gift Gesti Guðna-
syni í Keflavík. Barnabörnin eru
sjö og eitt barnabarnabarn. Fjög-
ur systkini eignaðist ólöf heitin,
Knút, sem dó aðeins niu ára, en
hin eru Sigurrós, Ingibjörg og
Knútur, sem öll búa í Hafnarfirði.
Eins og kunnugt er, var Guð-
sveinn maður Ólafar einn af
stofnendum Knattspyrnufélagsins
Hauka í Hafnarfirði og forystu-
maður þess í fjölmörg ár. Það varð
því fljótt gestkvæmt á heimili
ungu hjónanna, og má segja að
þar hafi verið í þá tíð félagsheim-
ili Hauka eins og húsrúm leyfði.
Tók ólöf að sér að þvo búninga
þeirra og geymdi og fægði verð-
launabikarana, sem félagiö eign-
aðist. Um fjögurra ára skeið sá
ólöf um veitingar í sjálfstæðis-
húsinu í Hafnarfirði, og höfðu þau
hjónin íbúð þar í húsinu. Ólöf var
með eindæmum fær í allri matar-
gerð, enda var hún oft fengin til að
annast matráðskonustörf, og þeg-
ar hún vann á Hótel Sögu, var
rómað smurða brauðið hennar.
Annars vann hún hvar sem vinnu
var að fá, ef hún hafði tíma, og
veikindi hömluðu ekki.
Eins og ég sagði í upphafi
kynntumst við Ólöf heitin á Víf-
ilsstöðum fyrir tólf árum, en þó
við dveldum þar oft síðar vorum
við þar aldrei samtímis.
ólöf fékk berkla þegar hún var
um fertugt, og lagðist hún þá á
Vífilsstaði en þó hún læknaðist af
berklunum, náði hún sér aldrei í
lungunum eftir það. Hún var einn-
ig veik í höfði, og var heilablásin
hér heima og erlendis, en fékk
aldrei fullan bata. En fyrir nokkr-
um árum fékk hún þann sjúkdóm,
sem að lokum yfirbugaði hana
langt fyrir aldur fram. Það má
segja að síðustu sex mánuðina,
sem hún lifði, hafi hún legið á
sjúkrahúsi, fékk aðeins að fara
heim örfáa daga, og var hún oftast
sárþjáð.
Fljótlega eftir að ólöf kom heim
af Vífilsstöðum 1972 kynntist ég
manni hennar, og var síðan stöðug
vinátta með okkar fjölskyldum.
Sjálfsagt hefði ég átt að geta þess
fyrr, að á sjöunda áratugnum
hætti maður ólafar lögreglustörf-
um í Hafnarfirði og fluttu þau til
Reykjavíkur 1965. Þegar Guð-
sveinn hætti að geta unnið erfið-
isvinnu, og fékk hálfsdags vinnu
við póststörf, tók Ólöf heitin að
sér húsvarðarstörf að Vesturbergi
78 og annaðist það starf í sjö ár. Á
því tímabili fluttum við hjónin
þangað í húsið og áttum við þar
heima samtímis í sex ár. Voru
ólöf og maður hennar okkur hjón-
unum sérstaklega góð. Og þegar
þau hjónin fluttust burt á síðast-
liðnu hausti söknuðum við þeirra
mjög, og fannst mér að konu
minni, sem fór tæpum tveim mán-
uðum á undan þessari vinkonu
sinni yfir móðuna miklu, hafi þá
að vissu leyti misst öryggi og fót-
festu í lífinu.
ólöf var sérstaklega lífsglöð og
dugleg þrátt fyrir öll sin veikindi,
og hvar sem hún lá á sjúkrahúsi
var hún kát og upplífgandi, svo að
bæði sjúklingar og starfsfólk
söknuðu hennar þegar hún fór
heim, en gladdist þó með henni ef
hún fékk einhvern bata. ólöfu
þótti mjög vænt um Dýrafjörðinn
og fæðingarbæ sinn og Sandafell-
ið, og hafði yndi af að ganga þang-
að upp og horfa yfir Dýrafjörðinn.
Sem barn fór hún stundum einför-
um, og átti sér álfa að vinum,
sagði þeim frá áhyggjum sínum og
áhugamálum, og þóttist stundum
hafa verið að leik með þeim. ólöf
bar mikla umhyggju fyrir eigin-
manni sínum, börnum og barna-
börnum, og hvar sem erfiðleikar
voru, hvort sem var hjá skyldum
eða óskyldum, reyndi hún að verða
að sem mestu liði. Hjálpsemi
hennar er ógleymanleg.
Að lokum vil ég þakka ólöfu
samfylgdina. Ég votta eiginmanni
hennar, börnum hennar og fjöl-
skyldum þeirra, systkinum hennar
og öðrum vandamönnum mína
dýpstu samúð.
Guðmundur Þórðarson
Arfur getur verið margs konar.
Stundum er það hlutur uppi á
hillu, sem hægt er að benda til og
þannig tengja minningu þess sem
horfinn er — nema úr huga. Oft er
hann líka á annan veg, og ekki
síður dýrmætur en sá hlutur, sem
fagurlega skartar. Arfur getur
verið vinátta. Slíkur arfur fyrnist
ekki og hann skín ekkert síður en
gljáfægður hlutur uppi á hillu.
Það er fyrir slíkan arf sem mig
langar til þess að þakka núna,
þegar hún Lóa vinkona mín er
ekki lengur hér á meðal okkar. Ég
vissi fyrst af henni og kynntist
henni af því að þau hjónin þekktu
föður minn og töldu vináttu þeirra
og hans mikils virði, og lýsti það
sér jafnvel í því, að að honum
látnum stofnuðu þau minningar-
sjóð tengdan nafni hans. Sýnir
þetta virðingu þeirra fyrir honum
og um leið þá hugsunarsemi, sem
ekki er síður dýrmæt en hvað það
annað, sem til ágætis er talið. Og
þessi vinátta þeirra og föður míns,
Garðars S. Gíslasonar, færðist yf-
ir á mig og síðar dóttur mína.
Vegna fyrri kynna bað ég þau
hjón eitt sinn um að gæta dóttur
minnar og heimilis, þegar ég hélt
til útlanda. Þeim þótti mikið færst
í fang, en þeim datt ekki annað f
hug en gera það, sem dóttir hans
Garðars vildi fara fram á. Og þau
fluttu heim til mfn, og gættu dótt-
ur minnar þann veg meðan ég var
í burtu, að hún vildi helzt eftir það
hvergi annars staðar vera en hjá
Lóu. Skömmu síðar fluttu þau
hjónin í Vesturberg 73. Þar gerð-
ist hún húsvörður og sinnti þvf
starfi með sóma. Svo vel vildi til
að ég og börnin mfn fluttum lfka f
þetta hús og þótt Lóa yrði dag-
mamma dóttur minnar, þá varð
hún eiginlega mamma okkar allra.
Stundirnar voru góðar á hlýju og
notalegu heimili þeirra.
Börnin þekkja það öðrum betur
hvern viðmælendur hafa að
geyma. Og því þekki ég það bæði
af eigin reynslu og viðbrögðum
dóttur minnar, hvern mann hún
Lóa hafði að geyma. Hún var í
engu smá. Hún gaf af þeim rfku-
lega kærleika, sem alla vermir er
fá að njóta, og hún vildi á engu því
níðast, sem henni var fyrir trúað.
Glettnin ljómaði af henni og hún
kunni vel að segja frá, en það er
hlýjan og verndandi umhyggja
sem hvað hæst ríkir nú í huga
mér, þegar skilnaðarstundin er
runnin upp.
Þetta á ekki að verða minn-
ingargrein. Þess vegna eru ekki
æviatriði rakin. Aðeins fáorð þökk
fyrir það, sem getur erfst frá einni
kynslóð til annarrar, en fellur
aldrei á, þegar vel er metið, þegið
og veitt. Ég votta Guðsveini og
börnunum innilegrar samúðar, og
þakka henni Lóu minni fyrir allt
og bið henni blessunar Guðs.
Ragnheiður Garðarsdóttir
f dag er til moldar borin vin-
kona mín kær, Ólöf Kristjánsdótt-
ir, sem andaðist á Landspítálan-
um 26. apríl sl. eftir langvarandi
og erfið veikindi. ólöf var Vest-
firðingur að uppruna, fædd á
Þingeyri 14. apríl 1921. Dvaldist
hún vestra fram um tvítugsaldur
en þá lá leið hennar suður til
Hafnarfjarðar og síðar til Reykja-
víkur, þar sem hún var búsett sl.
20 ár.
Ég kynntist ólöfu fyrst fyrir
einum fimmtán árum, er hún kom
á heimili okkar til að sjá um bú og
börn í fjarvist minni við vinnu
utan heimilis. Næstu fimm til sex
árin, eða þar til hún varð að hætta
sökum heilsubrests, var hún okkar
hjálparhella og heimilisvinur,
ekki síst barnanna, sem hún um-
gekkst og annaðist af elskusemi og
hlýju, sem væru hennar eigin
börn. ólöf, — Lóa eins og hún var
jafnan kölluð, var bráðrösk og
myndarleg til allra verka, og
hreinn snillingur var hún í að búa
til mat, enda veitti hún oft ýmsum
mötuneytum hér í bænum for-
stöðu í lengri eða skemmri tíma.
Hún gekk hress og glöð til verks,
var ræðin og skemmtileg, þegar
tóm gafst í dagsins önn, og aldrei
neinn bilbug á henni að finna, þótt
hún, þegar á þessum árum, gengi
ekki alltaf heil til skógar.
Lóa eyddi ekki löngum tíma
ævinnar á skólabekk, en hún var
það sem kallað er náttúrugreind
— skýrleikskona, bókhneigð og
áhugasöm um hvaðeina, sem á
döfinni var í almennum þjóðmál-
um, og gallhörð sjálfstæðiskona.
öll hálfvelgja og linka var henni
fjarri skapi. Hún naut fagnandi
þess góða og ánægjulega, sem lífið
rétti að henni, en tók andbyr og
erfiðleikum af óbilandi kjarki og
æðruleysi. Há og grannvaxin,
jafnan smekkleg, „smart" í klæða-
burði, þótt hún hefði ekki alltaf
miklu úr að spila, gekk Lóa, tein-
rétt og fjörleg í fasi, götu sína til
hinztu stundar. Margar þjáninga-
fullar sjúkrahúslegur nú síðustu
árin buguðu hana ekki fyrr en síð-
ustu kraftar voru þrotnir, og yfir
lauk.
Lóa var mikil fjölskyldumann-
eskja, var samrýnd og samhent
góðum eftirlifandi eiginmanni,
Guðsveini Þorbjörnssyni, og
tveimur börnum þeirra, Gunnari
og Oddrúnu, sem guldu í sömu
mynt ástúð og umhyggju góðra
foreldra. Þeim öllum og öðrum að-
standendum sendi ég og fjöiskylda
mín einlægar samúðarkveðjur og
Lóu okkar góðu hinstu þökk fyrir
elskuleg kynni, tryggð og vináttu.
Guð blessi minningu hennar.
Sigurlaug Bjarnadóttir
1 dag, föstudag, fer fram útför
ólafar Petrínu Kristjánsdóttur
frá Fossvogskirkju. Ólöf var fædd
14. apríl 1921 og lést 26. apríl 1984.
Þegar sómakona sem Ólöf er
kvödd, reynist erfitt að koma til
skila í orðum þeim tilfinningum,
sem slíkt veldur, og í þessu tilfelli
verður aðallega reynt að minnast
þáttar hennar í starfi og uppbygg-
ingu Hauka.
Það verður seint eða aldrei full-
þakkað það sem þau hjónin —
Guðsveinn Þorbjörnsson, fyrrver-
andi formaður félagsins, og Lóa,
eins og flestir drengirnir og stúlk-
urnar þeirra kölluðu hana, gerðu
fyrir félagið í heild, sem og ungl-
ingana er tóku til við það á árun-
um 1953—1954, að vinna að því að
hefja félagið til vegs og virðingar
á nýjan leik, eftir að nærri áratug-
ur var liðinn síðan starfsemin stóð
f blóma.
Það má segja með sanni að stór
hópur Hauka hafi átt sitt athvarf
og alist upp að verulegu leyti inná
heimili þeirra hjóna og þar átti
Lóa sinn stóra þátt í því með eld-
legum áhuga, ljúfmennsku og
elskulegheitum að móta þá æsku
er síðar meir átti eftir að hefja
nafn félagsins hátt í keppni og síð-
armeir ómældu félagsstarfi.
Það er ómetanlegt fyrir eitt
íþróttafélag og einstaklinga í röð-
um þess að eiga slika konu að, sem
Lóa var. Ég vil nota þetta tæki-
færi og koma á framfæri innileg-
um þökkum, samkvæmt beiðni frá
stórum hóp þess fólk, til Lóu og
Guðsveins, sem nú verður að sjá á
eftir mikilhæfri eiginkonu. Enn-
fremur vill stjórn Knattspyrnufé-
lagsins Hauka koma á framfæri
alúðarþökk, um leið og við sam-
hryggjumst ykkur, Guðsveinn, og
börnum ykkar Gunnari og
Oddrúnu. Megi ljúfar minningar
um mæta konu lifa og verða ykkur
skjól í sorg ykkar. Blessuð sé
minning hennar.
F.h. stjórnar Knattspyrnufé-
lagsins Hauka,
ísleifur Bergsteinsson.
Minning:
Rósmundur Sigfús-
son sjómaður
Fæddur 10. ágúst 1906
Dáinn 24. apríl 1984
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga
tárin eru beggja orð.
(ólöf frá Hlöðum)
Þá fyrst skiljum við dauðann er
hann leggur hönd sína á einhvern
sem við unnum.
Rósmundur fæddist á Arnarhóli
í Fróðárhreppi þann 10. ágúst
1906. Foreldrar hans voru Sigfús
Vigfússon og Steinunn Magnús-
dóttir. Hartn var aðeins níu ára
gamall er hann var búinn að missa
bæði móður og föður. Faðir hans
var í skipsrúmi hjá Kristleifi
Jónatanssyni skipstjóra þegar
hann lést og tók þá Kristleifur
drenginn til sín og ólst hann síðan
upp hjá þeim sæmdarhjónum,
Kristleifi og konu hans, Soffíu
Arnadóttur, að Hrísum í Fróð-
árhreppi og taldi hann það hafa
verið sitt mikla lán að alast upp
hjá þeim hjónum og börnum
þeirra sem voru honum sem kær
systkin alla tíð, og stóðu hjarta
hans næst ásamt æskuvinunum að
vestan sem héldu alltaf vinskap og
tryggðum gegnum árin.
Rósmundur var ekki gamall
þegar hann byrjaði að stunda sjó-
inn, þrettán ára var hann skráður
í skipsrúm hjá fóstra sfnum og
stundaði hann síðan sjóinn óslitið
eftir það, á litlum bátum og síðar
togurum til ársins 1962. Eftir að
hann kom í land vann hann sem
verkamaður hjá Reykjavíkurborg
í ein 17 ár eða þar til hann lét af
störfum sjötfu og þriggja ára að
aldri.
Rósmundur kvæntist 3. maí
1947 Friðbjörgu Ebenesersdóttur.
Foreldrar hennar voru Guðrún
Hansdóttir frá Einarslóni og
Ebeneser Bergsveinsson úr
Breiðafjarðareyjum.
Friðbjörg var einkabarn for-
eldra sinna og bjó alla tíð undir
sama þaki og þau. Þegar hún gifti
sig fluttu foreldrar hennar til
ungu hjónanna og voru í skjóli
þeirra meðan líf þeirra entist. Var
það friðsæl og farsæl sambúð og
mátu þau Rósmund mikils og mun
það hafa verið gagnkvæmt. Rós-
mundur var mikill heiðursmaður.
Hans aðal var samviskusemi,
skyldurækni og snyrtimennska.
Hann var vinnusamur og taldi það
mikla gæfu fyrir hvern mann að
vera frískan og geta unnið störf
sín. Hann var vammlaus maður
sem gekk hljóðlega um og gerði
aldrei kröfur nema til sjálfs sín.
Teitur Magnússon skipstjóri
sem var honum samtfða til sjós
um átján ára skeið sagði að hann
hefði verið með afbrigðum hjálp-
samur og sérstaklega hefði hann
verið natinn við unga og reynslu-
litla menn og tekið þá að sér og
var þeim þá vel borgið. Margt
fleira væri hægt að segja um
Rósmund en ekki væri honum að
skapi löng tala svo látlaus sem
hann var í öllu sínu lífi. Síðustu
þrjú ár voru honum erfið, var
hann meira og minna sjúkur allan
þann tima og gekk í gegnum lfk-
amlegar og andlegar þrengingar
og lauk svo lífi sínu á Landa-
kotsspítala þann 24. aprfl sl. Kona
hans reyndist honum ágætlega vel
í veikindum hans. Hann var heima
hjá henni eins lengi og hægt var
og hún hjúkraði honum eins vel og
hún gat, og eins eftir að hann fór á
sjúkrahúsið siðustu vikurnar sem
hann lifði heimsótti hún hann eins
oft og hún treysti sér til og sat hjá
honum er hann kvaddi lífið. Á
Landakoti fékk hann hina bestu
hjúkrun og umönnun og skulu hér
færðar þakkir til lækna og alls
starfsfólks þar á deild 1B, þar sem
hann lá oftast.
Að endingu viljum við hjónin,
börn okkar og tengdabörn þakka
Rósmundi fyrir allt sem hann var
okkur og fyrir að hafa átt hann að
vini. Það var oft glatt á hjalla þeg-
ar Fríða og Rósi komu í heimsókn,
þá var gjarnan tekið í spil og
spjallað. Rósmundur kunni vel að
umgangast börn og unglinga og
fylgdist hann alltaf vel með okkar
börnum og því sem þau tóku sér
fyrir hendur. Og þegar hann lá
helsjúkur sfðustu daga lffs síns og
mátti vart mæla þá var hann að
spyrja um þeirra líðan og okkar og
lýsir það honum betur en mörg
orð, enda þótti þeim öllum mjög
vænt um hann.
Elsku Fríða, okkar innilegustu
samúðarkveðjur, Guð blessi þér
minninguna um þinn mæta mann
og sannarlega getum við tekið
undir hin fleygu orð:
Þar sem góðir menn fara eru
guðs vegir.
Krla Bergmann