Morgunblaðið - 10.05.1984, Síða 44
ð4
44
t'get ÍAM OX flUOACÍUTMMI'í .QIQAJaMIJOflOM
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. MAÍ 1984
+
Konan mín,
ÁRNÝ GUÐMUNDSDÓTTIR,
Brávallagötu 44,
lést í Vífilsstaöaspítala miövikudaginn 9. mai.
Ragnar Kristjánsson.
t
Móðir mín,
KRISTÍN I. EYFELLS,
handavinnukennari,
lést á heimili sínu þann 5. maí.
Dóra Hjálmarsdóttir.
+
Dóttir mín og systir okkar,
HILDUR GUÐLAUGSDÓTTIR DUNBAR,
lést á heimili sínu í Flórída 3. mai.
Bálför hefur fariö fram.
María Björnsdóttir,
Guórún Guölaugsdóttir,
Lilja Guölaugsdóttir,
Álfheiöur Guölaugsdóttir.
+
Systir okkar,
ÁGÚSTA SIGURBORG STEINÞÓRSDÓTTIR,
Hvassaleiti 20,
andaöist í Borgarspítalanum 8. maí.
Sigrún Steinþórsdóttir,
Ingibjörg Steinþórsdóttir,
Charlotta Steinþórsdóttir.
+
Útför móöur okkar, tengdamóður og ömmu,
KRISTJÖNU VIGDÍSAR JÓNSDÓTTUR,
sem lést á Hrafnistu þann 1. mai sl., fer fram frá Áskirkju föstudag-
inn 11. maí kl. 3 síödegis.
Gunnar J. Sígtryggsson,
Kristján Sigtryggsson,
Ólafur H. Sigtryggsson,
Kristinn G. Sigtryggsson,
og
Guöbjörg Jónsdóttir,
Sigrún Guömundsdóttír,
Sigrún Danielsdóttir,
Ingunn Ragnarsdóttir
barnabörn.
+
Eiginkona mín, móöir okkar, tengdamóöir og amma,
RAGNHILDUR EYJÓLFSDÓTTIR,
Goöalandi 13,
veröur jarösungin frá Bústaðakirkju föstudaginn 11. maí kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaöir.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á líknarstofnanir.
Ármann Friöriksson,
Helga Ármannsdóttir, Siguröur Ólafsson,
Eyjólfur Agnar Ármannsson, Ólafía Sveinsdóttir,
Ármann Ármannsson, Lára Friöbertsdóttir
og barnabörn.
+
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
SIGURHJARTAR JÓNSSONAR,
skipstjóra,
Hlíöarvegi 40, ísafiröi.
Helga Breiöfjörö,
Snorri Sigurhjartarson,
Guörún Sígurhjartardóttir,
Sigrún Sigurhjartardóttir.
+
Alúöarþakkir fyrir auösýnda samúö og vináttu viö andlát og
jarðarför fööur míns, tengdafööur, afa og bróöur okkar,
JÓNS JÓHANNESSONAR,
Ásabraut 9, Keflavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Landspítalans og Sjúkrahúss
Keflavikur.
Anna Jónsdóttir, Skarphéöinn Njálsson,
barnabörn og systkini.
Daggrós Stefáns-
dóttir — Minning
Fædd 10. nóvember 1929
Dáin 1. maí 1984
Við viljum kveðja kæra vinkonu
okkar og frænku og minnast henn-
ar örfáum orðum.
Daggrós eða Didda, eins og hún
var ævinlega kölluð af ættingjum
og vinum, barðist hetjulegri bar-
áttu gegn þeim vágesti er herjar á
svo marga þrátt fyrir öll vísindi og
nútímaþekkingu. Víst er það sárt
að sjá á eftir konu í blóma lífsins
hverfa okkur sjónum en best er þó
að þjáningum hennar skuli vera
lokið.
Daggrós var fædd í Hergilsey á
Breiðafirði en fluttist að Bakka í
Tálknafirði 7 ára að aldri, þar sem
móðir hennar, Guðný Guðmunds-
dóttir, gerðist ráðskona eftir lát
Stefáns Jónssonar föður Daggrós-
ar. Ólst Daggrós upp hjá móður
sinni og Sigurði Heiðberg kennara
og bónda að Bakka. Síðar fluttist
Daggrós til Reykjavíkur þar sem
hún giftist eftirlifandi manni sín-
um, Halldóri Helgasyni prentara
og átti með honum sex uppkomin
börn: Ragnar Örn, Stefán Þröst,
Hafdísi Guðnýju, Hafliða Þórð,
Bryndísi Sigríði og Arndísi Auði.
Það var sagt um Bergþóru
Skarphéðinsdóttur í Njálu að hún
hefði verið drengur góður og
vissulega var Daggrós Stefáns-
dóttir drengur góður, og miðlaði
okkur sem þekktum hana af
drenglyndi sínu og veglyndi. Við
vissum að hún unni lífinu og því
sem lifði og kannski var það ein-
mitt þess vegna sem hún játaði sig
ekki sigraða fyrr en alveg undir
lokin, og tók því þá með þögn og
æðruleysi sem verða vildi. En
jafnframt vissum við það að hún
átti trú sem veitti henni von og
staðfastan vilja til að mæta örlög-
um sínum eins og drengi sæmdi.
Daggrós var ekki bara góð
mamma og amma heldur líka
frænka og systir. „Hún Didda er
nú eiginlega besta frænka mín,“
segir lítil hnáta og vissulega mun
alnafna hennar litla fá að kynnast
henni f minningu barna, vina og
vandamanna, því minningin verð-
ur aldrei frá okkur tekin. Minn-
ingin um góða konu lifir. Konu
sem trúði á hið góða í lífinu og
manninum og veitti okkur í svo
ríkum mæli af auðlind hjarta síns.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við þig Didda mín um
leið og við vottum þér Dóri minn
og börnum ykkar samúð okkar og
ósk um að minningin um góða
konu megi veita ykkur stuðning á
komandi tímum.
Dúdda, Villi, Hafliði,
Guðný, makar og börn.
Kveðja frá barnabörnum
Veturinn var búinn að vera
dimmur og langur. Það var eins og
hann ætlaði aldrei að enda. Og þó
að einn og einn dagur kæmi, þar
sem sólin skein og kallaði fram
hugmyndir um leiki utan dyra, þá
varð hun alltaf að beygja sig fyrir
einhverju dökku skýi eða grimm-
um vindi. En svo kom hún samt.
Sólin tók til við að skína og það
var bjart og fagurt og allt svo ynd-
islegt. En þegar sólin skein hvað
bjartast og allt vra sem fegurst,
þá dimmdi skyndilega að hjá
okkur öllum. amma var dáin. Og
þó megum við ekki hugsa um þetta
eins og að sólin hafi sezt. Það
myndi henni ekki hafa líkað. Hún
var alitaf svo bjartsýn og það
brást aldrei, að hún sæi einhvers
staðar bjarma sólar og yndisgeisla
hennar, þó að öðrum fyndist
dimmt og drungalegt. Hún var
alltaf sólarbarn, hún amma okkar.
Og það hlýtur því að vera, að Guð
hafi viljað láta hana hverfa inn í
birtuna, þar sem aldrei dimmir.
Og þar er líka gott aö eiga hana,
sérstaklega þar sem við vissum
það svo vel, að ógurlegir sjúkdóm-
ar ríktu í líkama hennar, þótt þeir
gætu aldrei bugað styrk hennar og
andlegan þrótt, hvað þá kælt
kærleika hennar og umhyggju.
Nei, Guð hefur tekið hana Diddu
ömmu til sín, þegar sólin var að
skína, af því að hann hefur vitað
það svo vel, hvað henni þótti vænt
um sólina og fagra geislana henn-
ar. Þess vegna megum við ekki
gefast upp, heldur horfa eftir
hverjum geisla og láta þá verma
okkur og þannig minna á ömmu
okkar, svo góða og verndandi.
Já, hún amma er dáin, segja all-
ir okkur. Hún Didda amma er
horfin til Guðs, farin. Og þó er
hún ekki horfin. Við vitum, að Guð
leyfir henni að lifa hjá sér, og hún
er heldur ekki horfin frá okkur.
Við munum alltaf muna það, hvað
það var gott að koma til hennar.
Hún átti alltaf það bros, sem enn
lýsir af og þann faðm, sem alltaf
var nógu stór fyrir okkur. Og þó
að hún væri svo þjáð, að jafnvel
við sáum, að henni leið illa, þá
leyfði hún okkur alltaf að hamast
í kringum sig og kvartaði aldrei
undan því, þótt hávaði fylgdi leikj-
um okkar og galsa. Og ef pabbar
okkar og mömmur þurftu að
bregða sér frá, þá hlökkuðum við
alltaf mikið til að mega vera hjá
Diddu ömmu á Dvergó, af því að
þar var bæði gaman að koma og
margt að sjá og amma alltaf góð
og blíð og hjálpsöm. og þolinmæði
+
Útför konu minnar, móöur okkar og tengdamóöur,
GUNNHILDAR SIGURJÓNSDÓTTUR,
fer fram frá Dómkirkjunni föstudaginn 11. þ.m. kl. 13.30.
Steingrímur Sveinsson,
börn og tengdasynir.
+
Þökkum vináttu og samúð við andlát og útför
ÓLÍNU ÞORBJÖRNSDÓTTUR,
Laugavegi 100.
Fyrir hönd vandamanna,
Stefanía Runólfsdóttir.
+
Þökkum innilega vináttu og samúö vegna andláts og jaröarfarar
ÓLAFS OTTÓSSONAR,
Vallholti 18, Selfossi.
Fyrir hönd foreldra, systkina og tengdafólks.
Elísabet Siguróardóttir
og börn.
hennar var slík, að stundum urð-
um við sjálf alveg hissa á því, að
hún skyldi ekki skipa okkur að
hafa hægt um okkur og hafa ekki
svona hátt. Nei, hún amma bara
brosti og tók þátt í öllu með okkur
eftir því sem hún gat fyrir sjúk-
dómi sínum.
En nú er hún amma farin, þótt
sumarið sé komið og sólin eigi að
skína á hverjum degi. En við von-
um, að Guð láti alltaf vera bjart í
kringum hana og hjálpi okkur til
þess að vera þannig börn, að
ömmu okkar líki það vel. Nú þökk-
um við henni fyrir allt, allan kær-
leikan og allar stundirnar og biðj-
um Guð að blessa hana, afa og
fjölskylduna alla.
Guðni Þór, Thelma Dögg,
Halldór Örn, Bergþór,
Arnar Þór, Stefán Örn,
Júlíus Ragnar og Daggrós.
í dag fer fram frá Bústaða-
kirkju útför mágkonu minnar,
Daggrósar Stefánsdóttir, er lést í
Landspítalanum 1. þ.m., eftir að-
eins nokkurra daga dvöl þar að
þessu sinni. Það var fyrir rúmum
fjórum árum að hún kenndi fyrst
þess illkynja sjúkdóms sem nú
náði að leggja þessa lífsglöðu og
sterku konu að velli. En á þessu
tímabili hefur hún þráfaldlega
verið ýmist á sjúkrahúsi eða öðr-
um stofnunum, milli þess sem hún
gat dvalið heima með fjölskyldu
sinni, mislengi hverju sinni vegna
lasleika þess sem sífellt þjáði
hana og smá saman þjakaði lífs-
þrótt hennar. Og oft mun sú þrá
hennar, að geta verið heima orðið
getu hennar yfirsterkari. Skapi
hennar var þannig varið varðandi
eigin lífsmáta, að engar fortölur
gátu breytt þar um nokkru, og
lífslöngunin var mikil allt til síð-
ustu stundar.
Andlát Daggrósar kom engum,
sem fylgst hafa með heilsufari
hennar nú um nokkurn tíma, á
óvart. Það var frekar að hugsa
mætti til þess, hve löng biðin gæti
orðið úr því sem komið var, eftir
hvíldinni og líkn dauðans. í þessu
tilviki, að verða að sjá á eftir ást-
vini af okkar sjónarsviði, verður
sársaukinn og eigingirni að víkja
úr hugum okkar sem eftir lifum.
Daggrós var annað barn hjón-
anna Guðnýjar Guðmundsdóttir
og Stefáns Jónssonar, eldri var
Hafliði og yngst þeirra þriggja
systkina er Sigríður, gift Gísla
Vilmundarsyni, símvirkja.
Bæði eru foreldrar þeirra nú
látin. Stefán fórst með báti á
Breiðafirði á meðan börnin voru
enn ung að árum og Guðný lést
hér í bænum 14. júní 1981. Sonur-
inn, Hafliði, fórst með togaranum
Júlí í aftakaveðri við Nýfundna-
landi í febrúar 1959 ásamt þrjátíu
skipsfélögum sínum.
Eftir að Guðný hafði misst eig-
inmann sinn með svo sviplegum
hætti varð hún að koma börnun-
um sínum fyrir hjá skyldfólki
þeirra um tíma, en sjálf réðist hún
ráðskona til Sigurðar Heiðbergs,
kennara og síðar póstþjóns í
Reykjavík. En vegna drengilegrar
umhyggjusemi hans fyrir því að
systkinin mættu alast upp saman
hjá móður sinni, fluttust þau öll á
heimili hans, þar sem þau svo
dvöldu þar til þau gátu sjálf séð
sér farborða.
Daggrós giftist eftirlifandi eig-
inmanni sínum, Halldóri Helga-
syni, prentara, 18. nóvember 1953.
Þau hjónin eignuðust sex mann-
vænleg börn, sem nú munu öll
vera farin úr foreldrahúsum og
hafa stofnað eigin heimili.
Það er margs að minnast af
meira en þrjátíu ára kynnum sem
við hjónin höfum haft af Dagg-
rósu, lengi vel daglegur samgang-
ur, ferðalög og ótal samfagnað-
arstundir við hin ýmsu tækifæri
hjá stórri fjölskyldu, sem nú rifj-
ast ósjálfrátt upp, og þá ekki hvað
síst hve þær svilkonurnar hafa
löngum verið samrýndar öll þessi
ár, og vinfengi þeirra í millum.
Okkur mun öllum sem fengum
notið þess að fá að vera samvist-
um við þessa geðþekku sæmdar-
konur sem Daggrós svo sannar-
lega var, vera af henni sár og
tregablandin eftirsjá, og þá ekki
hvað síst eiginmanni hennar og