Morgunblaðið - 10.05.1984, Qupperneq 45
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. MAÍ 1984
45
börnum þeirra. Einnig öllum öðr-
um nánum aettingjum hennar,
eins og Sigríði systur hennar, en
með þeim veit ég að var alla tíð
sérstaklega kært.
Þessu fólki öllu sendi ég innileg-
ar samúðarkveðjur og bið því
guðsblessunar í harmi þess, um
leið og ég kveð sjálfur þessa mág-
konu mína hinstu kveðju.
Helgi Helgason
Horfin er yfir móðuna miklu
mæt mannkostakona. Hugljúf
verður mér minningin um Dagg-
rös.
Hvorki voru kynnin löng né ná-
in, en öll voru þau á eina lund.
Með björtu brosi sínu varpaði hún
gullnum geislum á veg okkar, sem
áttum með henni samfylgd. Sár-
þjáð gat hún miðlað öðrum hugg-
un og von.
Hún var vorsins barn í sínu
innsta eðli með vermandi viðmót
og innileika alúðarinnar í allri
framgöngu.
í hetjulegri baráttu við vágest-
inn voðalega var hún ævinlega
æðrulaus og sterk; auðvitað sagði
hún allt hið bezta, áhyggjur og
umhyggja hennar sneri að öðrum,
þar sem hún var hinn örláti veit-
andi sannrar hjartahlýju.
Það var því að vonum, að vina-
hópur hennar yrði stór, hvar sem
hún fór. Svo var á Reykjalundi
1979, þar sem fundum okkar bar
fyrst saman. Aðlaðandi og elsku-
leg framkoma þessarar bjartleitu,
fríðu konu fékk jafnvel þá fáskipt-
ustu til að brosa og tala. Falslaus
var gleði hennar og hláturinn
hlýr, hvergi örlaði á biturð eða
beizkju, það fann ég bezt í fyrra,
er ég ræddi við hana alltof stutta
stund. Enn ljómaði bros á vör og
glettið blik í auga, enn var vonin í
öndvegi, enn var hlýjan söm til
allra, sem hún minntist.
Örlaganornir spunnu henni vef
veikinda og þjáninga, en óbuguð
hvarf hún á vit þess, sem æðra er,
sönn hetja í hversdagsins önn og
amstri dægranna.
Aðeins skal stiklað á æviatrið-
um. Fædd var hún i Hergilsey 10.
nóvember 1929 og voru foreldrar
hennar hjónín Guðný Guð-
mundsdóttir og Stefán Jónsson.
Ung missti hún föður sinn, er
hann drukknaði í Breiðafirði.
Þurfti ekkjan þá að koma börnun-
um sínum fyrir í smátíma, en al-
systkini Daggrósar voru Hafliði
Þórður, sem fórst með togaranum
Júlí 1959 og Sigríður, húsmóðir í
Reykjavík.
Um tíma bjó Daggrós hjá
frænku sinni á Patreksfirði, þar
til fjölskyldan sameinaðist aftur
og fluttist að Bakka í Tálknafirði.
Þar gerðist Guðný ráðskona hjá
Sigurði Heiðberg, bónda og kenn-
ara þar.
Til Reykjavíkur fluttist fjöl-
skyldan svo 1944 og þar átti
Daggrós heimili upp frá því.
Þann 18. nóvember 1953 giftist
hún Halldóri Helgasyni, prentara.
Eignuðust þau sex börn, sem öll
eru uppkomin. Þau eru: Ragnar
Örn, Stefán Þröstur, Hafdís Guð-
ný, Hafliði Þórður, Bryndís Sig-
ríður og Arndís Auður. Barna-
börnin eru nú 8.
Það kom engum á óvart, þó allir
kunnugir ljúki upp einum rómi um
það, hversu góð móðir og myndar-
leg húsmóðir Daggrós hafi verið.
Slíkt bar hún með sér, hvar sem
leið hennar lá.
Með virðingu og þökk er hún
kvödd þakklátum huga þess, er
varð vináttu hennar aðnjótandi
alltof skamma stund. Það er mik-
ilvægur þáttur lífsgæfunnar að
mega eiga samleið með slíku af-
bragðsfólki. Það merlar um minn-
ingu Daggrósar í mínum huga og
með söknuði er henni send hinzta
kveðjan.
Eiginmanni, börnum og öllum
aðstandendum sendi ég einlægar
samúðarkveðjur. Vinhlý verður
kveðja margra í dag með ívafi
tregans tæra, sem fylgir hinni
mætu minningu Daggrósar.
Helgi Seljan.
í dag er til moldar borin einlæg
vinkona mín, Daggrós Stefáns-
dóttir, Didda eins og hún var köll-
uð, hafði hún í rúm fjögur ár bar-
ist við þann sjúkdóm sem allt of
marga hefur lagt að velli.
Mér er minnisstætt hve lítið
hún talaði um veikindi sín, alltaf
stóð hún brosandi upp úr þeim.
Kynni okkar hófust árið 1970
þegar við fluttum í sama hús, að
Dvergabakka 8. Yngri börn okkar
voru á svipuðu reki og varð því
mikill samgangur á milli fjöl-
skyldna okkar, og hittumst við
daglega yfir kaffibolla.
Við fórum saman í ferðalög og
áttum saman dýrmætar og
ánægjulegar stundir, sem seint
líða mér ur minni. Hin seinni ár
kom þó hetur í ljós hversu hún
þjáðist mjög og varð það ljóst að
eiginmaður minn og hún áttu við
sama sjúkdóm að stríða.
Efst er mér í huga þakklæti
fyrir þann styrk sem hún sýndi
mér og börnunum mínum á síð-
astliðnu hausti.
Didda hélt mjög upp á yngstu
dóttur mína, Döggina sína, og þeg-
ar ég sagði henni frá andláti henn-
ar, varð henni að orði: „Nú er
Didda hjá pabba á himnum."
Ég og fjölskylda mín vottum
fjölskyldu hennar og öðrum að-
standendum okkar dýpstu samúð.
„Far þú í friði
friður Guðs þig blessi. v
Hafðu þðkk fyrir allt og allt.“
Laufey Kristjánsdóttir
1. maí þegar sólin skein sem
skærast og vorið vár óðast að boða
komu sína kvaddi þennan heim
vinkona mín, Daggrós Stefáns-
dóttir. Ekki að það hafi komið mér
svo á óvart, því veikindi höfðu
dregið svo mjög úr lífsþrótti henn-
ar nú síðustu vikur og vitað var að
hverju stefndi. Engu að síður var
andlát hennar mér sem reiðarslag
því þar fór einstök kona og mikill
vinur vina sinna.
{ huga mínum birtast Ijósar og
ljúfar minningar um gæsku og
gleði þess tíma er kynni okkar
Diddu hófust fyrir um það bil 35
árum, er við báðar byrjuðum að
vinna hjá sælgætisgerðinni Vík-
ingi, þá strax varð mér ljóst hve
góð og heilsteypt stúlka hún var.
Hjúskapur og barnauppeldi
settu svip sinn á líf okkar beggja
og í mörg ár átti ég því láni að
fagna að búa í næsta nágrenni við
hana.
Þrátt fyrir veikindi hennar á
síðustu árum dáðist ég alltaf af
lífsorku hennar og dugnaði. Það
var sama hvað amaði að, hún var
alltaf sem sólargeisli, brosandi og
falleg og bar með sér birtu og yl
hvenær sem hún kom í heimsókn.
Að taka eitt fram yfir annað
þegar hugurinn reikar um farinn
veg í vináttu okkar Diddu í gegn-
um árin, er ekki hægt, þó kemur
aftur og aftur í huga mér mynd
frá fögrum degi á liðnu sumri, er
við ókum saman til Hafnarfjarðar
í stutta heimsókn. Að heimsókn-
inni lokinni fórum við víða um bæ-
inn í góða veðrinu og áttum saman
stund er verður mér ógleymanleg
og dýrmæt í safni minninga um
hana.
Þakklæti býr mér efst í huga á
þessari stundu fyrir tryggðina og
vináttuna traustu í gegnum árin
og fram á síðasta dag, ég bið góð-
an guð að geyma Daggrósu Stef-
ánsdóttur.
Eftirlifandi eiginmanni Hall-
dóri Helgasyni, börnum og öðrum
ástvinum sendum við hjónin
okkar dýpstu samúðarkveðjur með
ósk um blessun guðs.
Sigga vinkona
Ingólfur Blöndal
læknir — Minning
Fæddur 21. júlí 1912.
Dáinn 20. apríl 1984.
Andlát Ingólfs vinar okkar kom
okkur vissulega mjög á óvart, er
fregnin um það barst hingað til
lands.
Hann hafði veikst skyndilega er
hann var í heimsókn hjá dóttur
sinni og tengdasyni í Japan og var
látinn að viku liðinni.
Ingólfur var bekkjarbróðir
okkar í Menntaskóla Reykjavíkur
og lukum við stúdentsprófi saman
árið 1931.
Við höfum því margs að minn-
ast frá samvistum okkar við hann
á menntaskólaárunum, ljúfar
endurminningar um góðan dreng.
Allir fórum við í Háskóla ls-
lands, og stunduðum þar nám
samtímis. Treystust þá vináttu-
böndin enn frekar.
Ingólfur var mjög vel gefinn og
afbragðs námsmaður og lauk
hann læknaprófi með ágætri ein-
kunn í febrúar 1937.
Ásamt honum luku þá embætt-
isprófi í læknisfræði Erlingur
Þorsteinsson, Gunnar J. Cortes og
Höskuldur Dungal. Af þeim er nú
Erlingur einn á lífi, starfandi
læknir í Reykjavík.
Skömmu eftir að Ingólfur lauk
námi hér hélt hann til Danmerkur
til framhaldsnáms. Fyrsta árið
var hann námskandidat á Amts-
og borgarspítalanum í Vejle. Að
því loknu hóf hann nám í skurð-
lækningum hjá frænda sínum
Daniel Bartels, yfirlæknir við
Sjúkrahúsið í Viborg, en hann og
móðir Ingólfs voru bræðrabörn.
í Vejle mun Ingólfur hafa
kynnst eftirlifandi eiginkonu sinni
Ragnhild, hjúkrunarkonu, og
stofnuðu þau heimili þar. Þau
eignuðust þrjú börn, tvær dætur
og einn son.
Hann starfaði á ýmsum sjúkra-
húsum í Danmörku að almennum
skurðlækningum en þó einkum að
kvensjúkdóma- og fæðingarhjálp.
Farnaðist honum mjög vel í störf-
um sínum enda var hann duglegur
og samviskusamur læknir.
Ingólfur hætti að starfa á
sjúkrahúsum árið 1951, en hélt
áfram að stunda lækningar í Vejle
á lækningastofu sinni þar til hann
hætti alveg störfum árið 1979.
Eftir að hann fluttist til Dan-
merkur urðu samfundir okkar
strjálli. Þó kom hann alloft hingað
til lands og sumir okkar hittu
hann í Danmörku nokkrum sinn-
um.
Árið 1951, þegar við bekkjarfé-
lagarnir vorum orðnir tuttugu ára
stúdentar, tókum við upp þann sið
að hittast og halda fagnaðarfund
fyrsta laugardagskvöld í þorra.
Síðan höfum við haldið þessa
fundi árlega á heimilum okkar til
skiptis.
Við söknuðum þess þá mikið að
hafa ekki Ingólf vin okkar með og
höfðum fyrir reglu að senda hon-
um símskeyti við þau tækifæri.
í okkar bekkjardeild voru að-
eins tíu nemendur. Smám saman
hefur fækkað í hópnum, þar eð
nokkrir eru látnir, svo að síðustu
árin höfum við aðeins verið fjórir
á þessum fundum, þar til í fyrra
að Ingólfur var staddur hér í borg
og slóst þá að sjálfsögðu í hópinn.
Það var okkur mikil ánægja þótt
það væri í fyrsta og einasta skipt-
ið sem hann var með okkur á slík-
um fundi.
Ingólfur var afbragðs félagi,
stilltur og prúður en þó ræðinn og
skemmtilegur, traustur og ábyggi-
legur og góður vinur vina sinna.
Betri og umhyggjusamari fjöl-
skylduföður er vart hægt að hugsa
sér.
Ragnhild eiginkona hans er
dóttir Kristians Valdimars Krist-
offersen, landbúnaðarráðunauts í
Vejle og eiginkonu hans, Marie
Kristoffersen f. Andersen. Bjó
Ragnhild manni sínum fagurt og
vistlegt heimili og var hjónaband
þeirra mjög farsælt.
Foreldrar Ingólfs voru Ole Pet-
er Jósepson Blöndal, póstritari í
Reykjavík og eiginkona hans,
Hedvig Dorthea Henriksdóttir,
kaupmanns í Reykjavík, Bartels.
Þau eru bæði látin.
Við bekkjarbræður Ingólfs
sendum ekkju hans, börnum og
ættingjum innilegar samúðar-
kveðjur og biðjum honum Guðs
blessunar á þeim leiðum er hann
nú hefur lagt út á.
Blessuð veri minning hans.
Egill Sigurgeirsson,
Erlingur Þorsteinsson,
Þormóður Ögmundsson,
Þorsteinn Björnsson.
Valur Smári Geirs-
son og Engilbert Eiðs-
son — Minning
í minningu svila minna, er fór-
ust með m/b Hellisey, þeirra Vals
Smára Geirssonar og Engilberts
Eiðssonar, vil ég láta þessi orð
falla, sem vott um það að ég hef
engu gleymt í minningunni um þá,
og mun engu gleyma.
Örlögin eru miklir leikstjórar.
Leiksvið þeirra það stærsta og
margbrotnasta sem til þekkist.
Þau ráða yfir þeim stærsta hópi
leikenda, sem til er. Áhrifamáttur
þeirra svo mikill, að sumum er
ekki sjálfrátt í höndum þeirra.
Enda finna held ég allir fyrir því á
lífsleiðinni, hvernig þeir eru knúð-
ir áfram af mætti þeirra, þar sem
auðna litlu ræður.
Margir hljóta þó umbun erfiði
síns, rísa hátt sem sigurvegarar,
eins og leikendur, eftir að hafa
unnið stóran leiksigur. Þakkir
hljóta þá örlögin fyrir blíðar
hendur.
Kannski láta sumir það vel í
höndum örlaganna, að leiksigur
þeirra hafi verið það stór, að þeim
beri að fá tækifæri á æðri stöðum.
Það sé það sem átt er við með
máltækinu: „Þeir sem guðirnir
elska deyja ungir."
Þannig var mér innanbrjósts,
þegar ég sat í Landakirkju í Vest-
mannaeyjum laugardaginn 7. apr-
íl, er minningarathöfnin um þá
ungu menn er fórust með m/b
Hellisey fór fram.
Ráðþrota sat ég meðal syrgj-
enda, og fann hversu lítill maður
getur orðið á stund sorgarinnar.
Stóð mig að þeim breyskleika, að
vera ósáttur við það sem skrifað
stendur, að vegir Guðs séu órann-
sakanlegir, en róaðist við orð
prestsins, þegar hann minnti okk-
ur á kærleika Guðs og þá mein-
ingu er fellst í faðirvorinu. Hvern-
ig máttur hans hafði brotist fram
á örlagastund, er þeir báðu faðir-
vorið á kili bátsins. „Verði þinn
vilji, svo á jörðu, sem á himni,"
mæltu þessir ungu menn.
Ég átti því láni að fagn að kynn-
ast þeim Smára og Engilberti.
Þeir voru mætir menn og að mínu
skapi. Höfðu báðir góðar persónur
að bera, þar sem hæglát og fáguð
framkoma var aðalsmerki. Ég
hafði líka góðar spurnir af fram-
tíðaráætlunum þeirra, húsa- og
bílakaupum er þeir höfðu lagt í.
Þeir ætluðu sér að gera gott í
þessum heimi og veðjuðu á þau
gjöfulu mið sem eru umhverfis
Vestmannaeyjar, sér til fulltingis.
Það er sárt að sjá að baki svo
góðum drengjum, sem þeir voru,
og sárast fyrir mágkonur mínar,
og litlu börnin hans Smára, að
njóta ekki blíðra handa þeirra.
Það er líka mikill missir fyrir
sjómannastéttina, sem ekki má
viö stórum höggum, að missa unga
menn, sem eru það hugaðir að
leggja til orustu við líf, sem er
fullt af hættum. Menn sem eru
sáttir við að fá umbun erfiðisins
einn dag á ári.
Þar sem fánar blakta
börnin dreymir í rigníngunni
að bera sverð og skjöld
svo nál fálkaorðunnar
fái hvergi stúngið í hjartastað.
Að vísu þekkti ég Smára betur
en Engilbert. Hann hafði fyrr
gifst inní fjölskyldu konu minnar.
Þau tengsl urðu líka upphaf að
góðum kynnum við foreldra hans.
Það góða fólk, sem þurft hefur að
sjá á eftir tveim af sonum sínum
„í gin hafsins". Það þarf stórar
sálir, til að bera svo þungan harm.
Ég veit hversu erfitt þið syrgj-
endur eigið, þegar vonir bresta og
stoðum er kippt undan fótum.
Hvað huggunarorð vega lítið mót
sorgarskálinni. Þegar framtíðar-
draumar verða að ösku við fætur
manna og menn verða að byggja
úr öskunni, áður en þeir sjá sól-
skinsblett í heiði.
Já, lífið er ekki eins strengs
hljóðfæri, heldur hljóðfæri
margra strengja, sem þenja má án
afláts, þótt sumir strengir bresti.
Hljómkviða þess heldur áfram, þó
svo hún hefði fegri verið, ef enginn
strengur hefði brostið.
Janus Hafsteinn Engilbertsson
t
Þökkum auðsýnda samúð og vinsemd við andlát og útför fööur
okkar, tengdafööur, afa og langafa,
RAGNARS KRISTJANSSONAR,
fyrrum vörubifreiöarstjóra.
Ólafur Ragnarsson, Ásta Guðjónsdóttir,
Kristján Ragnarsson, Guöveig Arnadóttir,
Þorvaldur Ragnarsson, Ásdís Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.