Morgunblaðið - 23.05.1984, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 23. MAÍ 1984
+
Ástkær dóttir okkar og systir.
ÁGÚSTA RANDRUP SVAVARSDÓTTIR,
Heiðarhvammi 1, Keflavík,
andaóist aö morgni sunnudagsins 20. maí í sjúkrahúsi í London.
Sigríður Helga Georgsdóttir, Svavar Júlíus Gunnarsson,
Hrefna Sif Svavarsdóttir.

+ Eiginmaöur minn, PÉTUR GUDMUNDSSON, skipstjóri, Granaskjóli 12, Reykjavík, » andaöist þann 21. maí síöastliöinn. Jaröarförin auglýst síöar. Fyrir hönd aöstandenda, Kristjana M. Siguröardóttir.

+ Eiginmaöur minn, ÓSKAR GUDFINNSSON, Otrateígi 4, sem andaöist 19. maí, veröur jarösunginn frá Laugarneskirkju J föstudaginn 25. maí kl. 10.30 f.h. í Fyrir mína hönd, barna, tengdabarna og barnabarna, Hallveig Ólafsdóttir.

+ Systir okkar og mágkona, INGIBJÖRG GÍSLADÓTTIR, fyrrv. kaupmaöur, Ránargötu 4, veröur jarösungin frá Dómkirkjunni fimmtudaginn 24. þ.m. kl. 13.30. Kristin Gísladóttir, Gísli Gislason, Áslaug Benjamínsdóttir, Ágústa Gísladóttir, Davíö Ólafsson.

+ Eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaöir og afi, KRISTJÁN JENSSON, Álftamýri 10, veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 24. maí kl. 10.30. Katla Ólafsdóttir, Björn Kristjánsson, Anna Leósdóttir, Hrafnhildur Kristjánsdóttir, Guölaugur Ólafsson, fris Kristjánsdóttir og barnabörn.

+ Bróöir okkar, TÓMAS ÁSGEIRSSON, veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni flmmtudaginn 24. maí kl. 10.30. Fyrir hönd ættingja og vina, Erna, Svanhildur og Ásgeröur Ásgeirsdætur.

+ Þökkum innilega samúö og vináttu vegna andláts og útfarar HALLDÓRUHALLDÓRSDÓTTUR. Sérstakar þakkir til sjúkradeildar Grundar fyrir frábæra hjúkrun og velvild. Elin Halldórsdóttir, Líney Pálsdóttir, Kristjana Pálsdóttir, Hannes Flosason, Halldóra Haflióadóttir, Kristjana Jónsdóttir.

+ Innilegar þakkir öllum þeim fjölmörgu sem vottað hafa okkur samúö sína vegna fráfalls ÓLAFAR JÁRNBRÁR ÞÓRARINSDÓTTUR. Guölaug Einarsdóttir, Þórarinn Magnússon, Rósalind Reynisdóttir, Emil Þór Reynisson, Árni Árnason, Sigurður G. Þórarinsson, Ásmundur J. Þórarinsson.
Arni Kárason
Minningarorð
Fæddur 26. ágúst 1918
Dáinn 10. maí 1984
Enn einu sinni hefur verið
höggvið skarð í hóp frænda og
vina, þegar Árni Kárason andaðist
skyndilega hinn 10. maí síðastlið-
inn. Reyndar kom það ekki mjög á
óvart, því að heilsu hans hafði
lengi farið hnignandi og þó eink-
um síðasta árið.
Árni fæddist í Garði í Keldu-
hverfi 26. ágúst 1918. Foreldrar
hans voru þau Kári, bóndi í Garði,
Stefánsson, bónda og smiðs í
Ólafsgerði, Erlendssonar, bónda
og alþingismanns í Ási, Gott-
skálkssonar, og kona hans, Sigrún
Grímsdóttir, bónda í Garði, Þór-
arinssonar, bónda á Víkingavatni,
Grímssonar. Móðir Kára var
Margrét Þórarinsdóttir frá Grá-
síðu, en Þórarinn var bróðir
Sveins, föður Jóns rithöfundar
(Nonna). Móðir Sigrúnar var
Kristjana Guðbjörg Kristjáns-
dóttir, bónda á Víkingavatni,
Árnasonar.
t hópi þriggja systkina var Árni
í miðið. Hann var 7 ára að aldri,
þegar faðir hans varð að fara á
heilsuhæli. Eftir það ólst hann
upp hjá Margréti ömmu sinni í
Ólafsgerði, uns hann fluttist aust-
ur á Seyðisfjörð árið 1934 til for-
eldra sinna, en Kári hafði þá um
skeið verið ráðsmaður sjúkrahúss-
ins þar. Þá sá ég undirritaður
þennan frænda minn í fyrsta sinn.
Hann fræddi mig, 8 ára snáðann,
um marga leyndardóma og merka
og varð mér næstu árin fyrirmynd
um flest annað en sláttumennsku,
sem mér fannst honum farast
óhönduglega, og hnoðaði því sam-
an þessum barnslega leirburði:
Árni Kára er að slá
með hræðilegu orfi.
Ofan í jörðu beitir hann ljá,
en mest kemur upp af torfi.
Árið eftir að Árni komt il Seyð-
isfjarðar, andaðist faðir has
(1935). Síðan var hann tvo vetur á
Laugaskóla í Reykjadal, en stund-
aði að því búnu ýmis störf á Seyð-
isfirði, svo sem akstur, vélgæzlu í
Rafstöðinni og var lögregluþjónn í
ígripum.
Þar kom um síðir, að leið Árna
lá til Reykjavíkur árið 1944. Fyrst
í stað stundaði hann bygginga-
vinnu, en árið 1945 hóf hann störf
á Tollpóststofunni í Reykjavík og
vann þar, meðan kraftar entust.
Framan af var hann búsettur í
Reykjavík, en síðar í Kópavogi í
heimili með móður sinni, systur-
inni Kristjönu og hennar manni,
Hauki Davíðssyni lögfræðingi, og
síðast með systur sinni eftir lát
hinna tveggja.
Árni var einn af stofnendum
Leikfélags Kópavogs í ársbyrjun
1957 og lék þegar í fyrsta leikrit-
inu, sem sýnt var sama ár. Næstu
tvo áratugina munu þær sýningar
félagsins hafa verið fáar, sem
Árni tók ekki þátt í. Þarna naut
hann tilsagnar margra ágætra
leikstjóra, m.a. Haralds Björns-
sonar og Lárusar Pálssonar, sem
hann mat mikils. Árna lét það
einna bezt að leika menn með
þungan vandlætingarsvip eða þá
órólega menn.
Frístundum sínum varði Árni
drjúgum til lestrar og var því
einkar fróður á mörgum sviðum,
enda minnugur vel. Meðal annars
bjó hann yfir miklum fróðleik um
mannlíf í Kelduhverfi fyrr og síð-
ar. Hann hafði yndi af góðri tón-
list, greip stundum í orgel og hafði
þýða söngrödd.
Árni var einstakt prúðmenni og
háttvís í framkomu. ókunnugum
gat fundizt hann vera formfastur
um of eða jafnvel þóttafullur, en
slíkt var fjarri lagi. Hann var
einkar vandaður í allri breytni,
hjálpsamur og greiðvikinn, og það
var alltaf notalegt að vera í návist
hans. Hann var gamansamur og
þá stundum broddur í giensinu að
hætti hinna eldri Keldhverfinga.
Og mér er ekki grunlaust um, að
eitthvað hafi blundað í honum af
eðli Erlends Gottskálkssonar,
langafa hans, sem orðlagður var
fyrir ýmsar brellur og prakkara-
strik á yngri árum. Þegar vel lá á
Árna, hló hann mjög hjartanlega,
Minning:
Ólöf Járnbrá
Þórarinsdóttir
Fædd 8. október 1951
Dáin 5. maí 1984
Ég minnist ennþá okkar fornu kynna,
og ennþá man ég ljómann drauma þinna,
er bernskan móti báðum okkur hló...
Tómas Guðmundsson.
Laugardaginn 12. maí var jarð-
sett í Vestmannaeyjum æskuvin-
kona mín, Lóló. Hún lést eftir
stranga baráttu við erfiðan sjúk-
dóm, aðeins 32 ára.
Það er svo stutt síðan við vorum
litlar stelpur í búleik í kofanum
sem pabbi Lólóar smíðaði handa
henni. í „húsinu okkar", eins og
við kölluðum kofann, létum við
okkur dreyma um framtíðina og
hve gaman það yrði að verða stór-
ar. Þarna áttum við okkar eigin
heim, þar sem áhyggjur og vand-
ræði voru ekki til.
Árin liðu og þegar Lóló var 12
ára flutti hún með foreldrum sín-
um upp í Reykholt í Biskupstung-
um.
Við héldum vinskap áfram, en
eftir því sem við urðum eldri hitt-
umst við æ sjaldnar.
Innilegar þakkir tyrir auösýnda samúö vlö andlát og útför móöur
okkar, tengdamóöur, ömmu og langömmu,
RAKELAR VETURLIÐADÓTTUR,
Álftamýri 6, Reykjavtk.
Starfsfólki á deild A-5, Borgarsjúkrahúsinu, þökkum viö sérstak-
lega fyrir góöa umönnun.
Krístjana Valdimarsdóttir, Höröur Ingólfsson,
Finnbogi Höskuldsson, Hildigunnur Þóröardóttir,
Auöur Óskarsdóttir, Preben Boye Nielsen,
Veturliði Óskarsson, Hólmfríöur Jóhannesdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
nærri því að segja með öllum lík-
ama sínum, sem lengi hafði verið
feitur og þungur um of. Honum
var það eiginlegt að vera gleði-
maður á góðri stund.
Einhverjar ánægiulegustu
minningar mínar um Arna eru
tengdar ferðalögum okkar norður
í Kelduhverfi, tvívegis með fjöl-
skyldufólki hans, en í þriðja skipt-
ið fórum við tveir saman sumarið
1973 og lentum þá alla leið til
Seyðisfjarðar, þar sem við hittum
góða vini frá fyrri tíð. Hann var
einstaklega þægilegur ferðafélagi
og úrræðagóður, enda hafði hann
þjálfazt í útilegum með Farfugl-
um á yngri árum.
Árni átti auðvelt með að kynn-
ast fólki og umgangast það og átti
því fjölda kunningja, en fáa vini
og trausta. Samt sem áður var
hann einrænn að eðli. Einhvern
veginn var það svo, að hann leyndi
jafnan sínum innsta manni, lét sig
aldrei uppi við neinn. í rauninni
var Árni svo margslunginn að
gerð, að engin von var til þess, að
jafnvel hans nánustu gætu ráðið
að fullu þær dulrúnir, sem ristar
voru á skjöld þann, er sýnilegur
var. í hugarheimi átti hann auð-
legð sína og leyndardóm.
Nú hefur Árni Kárason rækt þá
skyldu okkar lifenda að „fara í ljós
annað". Hann skildi líka eftir sig
ljós, sem logar skært í minning-
unni. Megi honum vel farnast á
ljóssin vegum.
Gunnar Sveinsson
Vegna mistaka, sem beðist er
velvirðingar á, birtist þessi grein
ekki í blaðinu í gær, eins og vera
átti.
Þegar Lóló var gift og komin
með fjölskyldu, fluttist hún aftur
til Vestmannaeyja.
Við hittumst nokkru sinnum og
rifjuðum upp gömlu dagana í kof-
anum. Hlógum af barnaskap
okkar og uppátækjum.
Draumar okkar höfðu að vísu
ekki allir ræst og lífið var ekki
eins áhyggjulaust og við héldum
þá.
Lóló eignaðist tvö börn: Rósa-
lind og Emil Þór, sem nú eru hjá
foreldrum hennar.
Kæru Þórarinn, Lauga, börn og
bræður. Ég vona að guð gefi ykkur
styrk í ykkar miklu sorg.
Guðrún