Morgunblaðið - 27.06.1984, Síða 8

48
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 27. JÚNÍ 1984
Séd niður á barð
Þeir hurfu fram
af bjargbrúninni
Gálgahúmor í hávegum hafður meðan beðið er eftir uppferð
FÖSTUDAGINN 25. maí fór
Björgtinarsveit Slysavarnafé-
lags íslands á Patreksfírði í
eggjatökuferð í Látrabjarg
en slík ferð hefur verið farin
árlega síöastliðin 8 ár, til
þess að fjármagna rekstur
sveitarinnar. Að þessu sinni
fóru 30 manns að bjargbrún-
inni, þ.ám. þrír sigmenn og
einn Ijósmyndari en hinir sáu
um aö slaka sigmönnunum
niður. Sigið var niður á stall
sem nefndur er „Barðið“ og
skagar um 150 metra út frá
sjálfu bjarginu. Barðið er
frægt fyrir það að af því er
dregið nafn sýslunnar,
Barðastrandarsýsla. Sigið
niður á bjargið er langt og
hættulegt og vart framkvæm-
anlegt nema undir traustri
stjórn reyndra bjargmanna.
Bjargið sjálft er á þessum
stað 220 metra niður í sjó, en
barðið stendur um 50 metra
upp úr sjó, er því sigið niður
á Barð um 160 m. Bjargið er
því þrisvar sinnum hærra en
Hallgrímskirkjuturn.
Sá sem fyrstur fór í bjargið
að þessu sinni heitir Erlend-
Gæúaeftirlitið að starfi
Kggin send upp
ur Kristjánsson, sem var
fyrsti maður til að síga niður
á Barð ásamt Jóhanni Svav-
arssyni eftir 40 ára hlé, en þá
hafði afí Erlendar verið síð-
asti sigmaður á Barðið.
Ég stóð einn eftir á bjargbrún-
inni. Þá sagði einhver: „Þú ert
næstur góði.“ Ég verð að viður-
kenna að þegar ég hugsaði um mig
eftir örstutta stund hangandi í
bandi niður 160 m sig fékk ég að-
eins i magann. Jæja, hugsaði ég,
ég er ennþá lifandi og því skyldi ég
ekki lifa þetta af, auk þess er ég
alltof ungur til að deyja. En
lengra komust vangaveltur mfnar
ekki, því nú þurfti ég að fara í
„sigbuxurnar" og tilheyrandi út-
búnað, og taka t.d. talstöð með
mér sem ég átti að nota til að
segja hversu hratt ég vildi síga,
þ.e. hratt, rólega eða stopp. Nú
þegar undirritaður var búinn að
síga rólega niður fyrstu 40 m eða
svo með hjartað í buxunum þá
ætlaði sá hinn sami að sýna hvað í
honum byggi og bað um „hratt" og
það var hratt, en svo illa vildi til
að skömmu eftir þessa vanhugs-
uðu ákvörðun bilaði talstöðin
(þessi elska) þannig að þegar Keli
litli (ég) vildi fara hægar heyrðist
ekkert í talstöðinni uppi og ég hélt
áfram með sama hraða niður, með
þeim afleiðingum að minnstu
munaði að eitthvað fleira færi f
buxurnar en hjartað. Þetta var þó
ekki nóg heldur snilliputtinn ég
(trúlega þumalputti) að fara vit-
laust niður og lenti því ekki á
barðinu fræga heldur framhjá og
langleiðina niður í sjó þar til einn
bjargmannanna með talstöð í lagi
gat gert viðvart þannig að ég var
hífður spottakorn upp aftur og gat
leiðrétt þessa skekkju. Ég komst
síðan heilu og höldnu niður á