Morgunblaðið - 25.07.1984, Page 48

48
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 25. JÚLÍ1984
Minning:
Gunnar Tryggvason
frá Skrauthólum
Fæddur 1. desember 1924
Dáinn 15. júlí 1984
Kveðja frá Olduselsskóla
Sunnudaginn 15. júlí lést í
Reykjavík Gunnar Tryggvason
umsjónarmaður Ölduselsskóla,
tæplega sextugur að aldri. Allt of
stuttu æviskeiði er lokið.
Þegar ölduselsskóli í Breiðholti
tók til starfa árið 1975 var aðeins
lítill byggðakjarni kominn í Selja-
hverfi, en skólahverfið byggðist
hratt og nemendum fjölgaði mjög
ört.
Nemendur og kennarar komu úr
ýmsum áttum, sömuleiðis annað
starfsfólk.
Á þriðja starfsári skólans tók
Gunnar að sér starf umsjónar-
manns og gegndi því starfi þar til
hann lést.
Það var mikið lán fyrir skólann
að fá þau hjón Gunnar Tryggva-
son og konu hans, Hallfríður Ás-
mundsdóttur, til starfa, en hún
gerðist svokölluð kaffikona skól-
ans um sama leyti. Bæði hafa þau
reynst skólanum sérlega vel.
Það segir sig sjálft, að skóli sem
er I uppbyggingu að innri og ytri
gerð, þarf öðrum fremur að hafa á
að skipa hæfu starfsliði.
Margan vanda þarf að leysa,
sveigjanleik að sýna og af þolin-
mæði að þrauka.
Með samstilltu átaki tókst
þetta. Nú, þegar sér fyrir endann
á uppbyggingu skólans og betri tiö
blasir við, hverfur Gunnar skyndi-
lega af sjónarsviðinu, kveður jarð-
vistina og leggur inn á nýja leið. í
þeirri ferð fylgja honum hlýjar
kveðjur og góðar óskir frá öllu
starfsfólki skólans.
Gunnar var mjög vel látinn af
samstarfsfólki sínu og samskipti
við nemendur voru mjög góð. Það
kom að vísu fyrir að þeim fannst
hann full kröfuharður um um-
gengni, en þeir fundu að hann var
þeim velviljaður og ég efast ekki
um að nemendur skólans eiga eftir
að hugsa til hans með hlýhug og
þakklæti, enda gaf Gunnar sér oft
tíma til þess að ræða við þá.
Persónulega hef ég Gunnari
mikið að þakka. Ég fann það alltaf
hve vel og samviskusamlega hann
vann skóla sínum og hve reglu-
samur hann var í hvívetna.
Ég efast um að við samstarfs-
menn Gunnars höfum gert okkur
grein fyrir því að hann gekk ekki
heill til skógar síðustu mánuðina,
en hann kvartaði aldrei og sinnti
sínu starfi af alúð meðan kraftar
entust.
Hallfríöi konu Gunnars, sem
stóð sem klettur við hlið hans,
sendi ég fyrir hönd allra nemenda
skólans og alls starfsfólks hug-
heilar samúðarkveðjur, sömuleiðis
sonum þeirra, Tryggva og Hall-
dóri.
Við þökkum Gunnari samstarf-
ið.
Blessuð sé minning hans.
Áslaug Friðriksdóttir
Það er orðið býsna langt síðan
við Gunnar Tryggvason kynnt-
umst. Hratt flýgur stund og þegar
litið er um öxl hefur fjórðungur
aldar liðið hjá eins og örskots-
stund. Eftir sitja í huganum ljúfar
minningar.
Þegar ég kynntist Gunnari var
hann starfsmaður Hestamanna-
félagsins Fáks, sem þá var að
hefja mikið uppbyggingarstarf
undir forystu Þorláks Ottesen og
fleiri mætra manna. Fáa mun þá
hafa órað fyrir þeirri þróun sem
síðan hefur orðið, og hversu ör
hún yrði.
Á fáum árum hafði Fákur byggt
yfir nærri 500 hross og álag á
starfsmenn aukist mikið, bæði
vetur og sumar. Auk daglegra
starfa við hirðingu hrossa fór
mikill tími í alls konar aðstoð við
eigendur þeirra og leiðbeiningar.
Slíka aðstoð veitti Gunnar ávallt
af fúsum vilja og af stakri ljúf-
mennsku. í dag munu margir
minnast Gunnars með þakklátum
huga fyrir þá hvatningu sem hann
veitti þeim, oft óhörðnuðum ungl-
ingum í upphafi hestamennsku.
Einn var sá þáttur í fari Gunn-
ars sem vert er að minnast á og
mun einstakur. Hann var svo
hestglöggur, að hann villtist
naumast á hesti sem hann hafði
einu sinni séð, enda var hann oft
fenginn til að skera úr þegar vafi
lék á um hver hesturinn væri og
eigandi hans. Þessi glöggskyggni
kom sér oft vel, þegar hestar töp-
uðust í hagagöngu, eða eigendur
áttu í erfiðleikum með að þekkja
hesta sína að hausti er þeir höfðu
skrýðst vetrarbúningi.
Gunnar var hestamaður í orðs-
ins bestu merkingu. Hann var al-
inn upp við hesta og átti sjálfur
einatt góða hesta, suma afburða-
góða, landsfræga gæðinga sem
enn eru í minnum hafðir. Flesta
hafði hann alið upp og tamið sjálf-
ur enda fékkst hann við tamn-
ingar um árabil.
Gunnar hafði mikið yndi af að
ferðast á sumrin ríðandi um land-
ið bæði í byggð og um óbyggðir.
Hann var oft fenginn til að stýra
ferðum með margt fólk og fjölda
hesta í lengri eða skemmri ferð-
um. Fórst honum það ævinlega
vel, enda lagði hann alúð við allan
undirbúning, svo allt mætti ganga
snurðulaust og án áfalla. í ferðum
var hann sívakandi yfir velferð
bæði manna og hesta og margar
nætur mun honum ekki hafa orðið
svefnsamt.
Mér eru þó minnisstæðastar
fjölmargar ferðir sem farnar voru
í smærri hóp vina Gunnars. Þar
var hann ávallt sjálfkjörinn for-
ingi og Hallfrlður Ásmundsdóttir
kona hans annaðist matseldina
þegar lengra var farið, oft við erf-
iðar aðstæður, en ávallt af mynd-
arskap.
Margra þessara ferða minnist
ég sem ævintýra sem seint mun
fyrnast yfir. Ekki gleymi ég held-
ur sumrinu þegar við riðum um
uppsveitir Árnessýslu, Kristín
kona mín og ég, í fylgd Hallfríðar
og Gunnars. Þá nutum við þess að
þau voru alls staðar aufúsugestir.
Fyrir allt þetta og margt annað,
sem ekki verður tíundað hér,
þökkum við hjón í dag.
Síðustu árin starfaði Gunnar
sem umsjónarmaður við öldusels-
skóla í Breiðholti. Um svipað leyti
og hann hóf þar starf eignuðust
þau hjón íbúð í Teigaseli 5 í næsta
nágrenni skólans. Þau Hallfríður
og Gunnar eiga tvo syni, Tryggva
og Halldór, sem báðir eru upp-
komnir og hinir ágætustu drengir,
svo sem vænta mátti.
Nú hafa orðið snögg umskipti,
sem engan vinanna grunaði fyrir
stuttu. En minningin um Gunnar
Tryggvason lifir.
Við hjónin biðjum Hallfríði og
fjölskyldunni allri blessunar.
Einar G. Kvaran
Það er skarð fyrir skildi í röðum
Fáksfélaga, þegar Gunnar
Tryggvason er allur. Hann var
sérstakur maður, heilsteyptur og
hreinskiptinn, hollráður og hjálp-
samur. Hann var einstaklega
vammlaus maður og verkvandur.
Á fundum var hann ævinlega yfir-
vegaður og tillögugóður, raunsær
og markviss í málflutningi. Um
langt árabil hafði Gunnar á hendi
verkstjórn og umsjón með hest-
húsarekstri Fáks og var þar sem
annars staðar sú kjölfesta sem
aldrei haggaðist.
Fáa hef ég þekkt sem sýndu
hrossum jafnmikla umhyggju í
hverju þvi er laut að velferð
þeirra. Með hreinum ólíkindum
var hversu glöggur hann var að
bera kennsl á hross, sem hann
hafði einu sinni litið augum, þó ár
liðu. Ósjaldan mátti Gunnar
„grípa í taumana" þegar einhver
hestamaðurinn hugðist teyma
gæðing sinn upp á bílpall úr
haustbeit. „Ertu nú viss um að þú
sért með réttan hest?“ var gjarn-
an spurt. Síðan var vandræða-
legum hesteiganda bent á hvar
rétti hesturinn stóð, innan um
tugi eða hundruð annarra hrossa.
Gunnar var um langt skeið
fremstur þeirra sem tömdu og
sýndu góðhesta. Hann var fyrir-
myndin sem þeir yngri dáðu og
það svo að ekki þótti hæfa annað
en að reyna að halla eilftið undir
flatt, „eins og Gunnar".
Gunnar Tryggvason naut álits
og viðurkenningar meðal hesta-
manna um allt land, sem mátu að
verðleikum störf hans, þekkingu
og reynslu. Hann var gæfumaður í
einkalífi sínu, kvæntur Hallfríði
Ásmundsdóttur. Börn þeirra eru
Tryggvi, lögfræðingur í landbún-
aðarráðuneytinu, kvæntur Þóru
Sigurðardóttur frá Hverabakka,
Hrunamannahreppi, sonur þeirra
er Gunnar Smári, þá er Halldór,
nemandi í Fjölbrautaskólanum í
Breiðholti. Ég votta þeim innilega
samúð mína á þessari kveðju-
stund.
Ragnar Tómasson
1 dag verður til moldar borinn
Gunnar Tryggvason frá Skraut-
hólum sem andaðist í Landspítal-
anum 15. júlí sl. Gunnar var bú-
settur í Seljahverfi og starfaði þar
sem umsjónarmaður við öldusels-
skólann frá 1977.
Á þeim tíma voru skólinn og hið
unga Seljahverfi í örum vexti og
fylgdist Gunnar af miklum áhuga
með allri uppbyggingu þar.
Við stofnun Seljasafnaðar 15.
júní 1980 var Gunnar kosinn í
sóknarnefnd og reyndist hann
hinn traustasti liðsmaður i því
mikla starfi sem framundan var í
hinum nýja og fjölmenna söfnuði.
Ótal verkefni biðu úrlausnar. Út-
vega þurfti bráðabirgðahúsnæði
til guðsþjónustuhalds og annars
safnaðarstarfs og átti Gunnar
drjúgan þátt í að leysa það mál á
farsælan hátt.
Eftir að guðsþjónustuhald var
flutt frá Seljabraut 54 í öldu-
selsskólann veittu þau hjón Gunn-
ar og Hallfríður margháttaða að-
stoð og fyrirgreiðslu í sambandi
við athafnir þar.
Um leið og sóknarnefndin þakk-
ar Gunnari samfylgdina og fórn-
fúst starf er konu hans og sonum
vottuð innileg samúð.
Sóknarnefnd Seljasóknar
í dag verður til moldar borinn
Gunnar Tryggvason, löngum
kenndur við Skrauthóla á Kjal-
arnesi. Við fráfall hans sér Hesta-
mannafélagið Fákur á bak einum
sínum ötulasta og styrkasta liðs-
manni.
Gunnar Tryggvason fæddist 1.
desember 1924 að Barkarstöðum í
Miðfirði, Vestur-Húnavatnssýslu.
Gunnar var því aðeins á 60. ald-
ursári er hann lést 15. júlí sl. For-
eldrar hans voru hjónin Tryggvi
Stefánsson og fyrri kona hans,
Guðrún Sigurðardóttir. Gunnar
var næstelstur fjögurra barna
þeirra Tryggva og Guðrúnar. Árið
1928 missti móðir Gunnars heils-
una og varð að fara suður til lækn-
inga. í framhaldi af þessu áfalli
fjölskyldunnar varð Tryggvi að
leysa upp heimili sitt og koma
börnunum í fóstur, en flutti sjálf-
ur suður árið 1929. Gunnar var
tekinn í fóstur af hjónunum Ingi-
björgu og Ólafi i Kothvammi í
Kirkjuhvammshreppi, V-Húna-
vatnssýslu.
Þegar Gunnar var ellefu ára
flutti hann suður til föður síns,
sem þá var ráðsmaður á Skraut-
hólum á Kjalarncsi, og hóf þar
síðan sjálfstæðan búskap árið
1937.
Hinn 1. desember 1955 gekk
Gunnar að eiga eftirlifandi eigin-
konu sina, Hallfriði Steinunni Ás-
mundsdóttur frá Akranesi. Þau
hjón eignuðust tvo syni, Tryggva,
sem er lögfræðingur að mennt,
deildarstjóri í landbúnaðarráðu-
neytinu, og Halldór, sem er nemi í
Fjölbrautaskólanum í Breiðholti.
Frá blautu barnsbeini hafði
Gunnar mikið yndi af hestum og
var umhirða og tamning þeirra
starfsvettvangur hans um árabil.
Gunnar lét einnig félagsmál
hestamanna mikið til sin taka.
Hann var einn af stofnendum
Hestamannafélagsins Harðar í
Kjósarsýslu og var formaður fé-
lagsins árið 1953 en lét af því
starfi er hann flutti til Reykjavík-
ur ári síðar.
Eftir að Gunnar flutti til
Reykjavíkur stundaði hann ýmsa
vinnu, en árið 1961 hóf hann störf
sem fastur starfsmaður hjá
Hestamannafélaginu Fáki og
starfaði þar óslitið til haustsins
1977, frá þeim tíma og til dauða-
dags starfaði hann sem umsjónar-
maður við ölduselsskóla í Breið-
holti. Þótt vinnudagurinn hjá Fáki
væri oft langur gaf Gunnar sér þó
tíma til að skreppa á hestbak og
var þá jafnan eftir honum tekið
því maðurinn var hestfær í besta
lagi og átti lengi gæðinga í
fremstu röð. Því var það oft að
fólk leitaði til hans um þjálfun og
sýningar á gæðingum sinum.
Gunnar var einnig annálaður
ferðamaður á hestum og eftirsótt-
ur og farsæll fararstjóri á slíkum
ferðum. Gunnar var óvenju glögg-
ur á hesta og lá það orð á, að þegar
hann starfaði hjá Fáki hafi hann
þekkt allflesta ef ekki alla hesta í
Reykjavík og auk þess vitað hverj-
ir eigendur þeirra voru.
Gunnar var dyggur og áhuga-
samur liðsmaður í félagsmálum
Fáks og hefur Hallfríður kona
hans einnig lagt drjúga hönd á
plóginn og munu þau vera orðin
ófá kaffihlaðborðin sem hún hefur
unnið við.
Gunnar var fulltrúi Fáks á
fjölda landsþinga hestamanna og
vallarstjóri á hvítasunnukapp-
reiðum árum saman svo nokkuð sé
nefnt af þeim félagsstörfum sem
Gunnar innti af henti fyrir Fák.
Með þessum fátæklegu orðum
vill stjórn Fáks þakka Gunnari
samfylgdina og liðsstyrkinn. Hall-
fríði, sonum og öðrum ástvinum
vottum við samúð okkar og biðjum
þeim Guðs blessunar.
Stjóm Hestamanna-
félagsins Fáks.
Hildur Gests-
dóttir - Minning
Hildur Gestsdóttir frá Vík á
Selströnd við Steingrímsfjörð var
jarðsungin 7. júlí.
Hildur fæddist 20. september
1896 dóttir hjónanna Guðrúnar
Árnadóttur og Gests Kristjáns-
sonar sem bjuggu þá á Hafnar-
hólmi á einum þriðja jarðarinnar.
Börn þeirra hjóna voru mörg og
mun oft hafa verið þröngt í búi
hjá þeim hjónum eins og hjá flest-
um á þeim árum. En þá var gripið
til þess ráðs að leita fanga á fjar-
lægum slóðum, s.s. vestur að
Djúpi, eins og þá var tekið til orða.
Fóru þá fátækari bændur eftir há-
tíðar að vetrum og voru við sjó-
róðra til júní að sumrum. Sinntu
þá konur og börn um búin, og ef
vel fiskaðist var þetta björg í bú.
Oll urðu börn þeirra hjóna
traust og vel gefið fólk.
Þegar ég kynntist Hildi var ég
sjö til átta ára. Það mun hafa ver-
ið vorið sem hún fermdist, að hún
var lánuð móður minni henni til
hjálpar með sinn stóra barnahóp.
Hildur var með fríðustu konum
þar í sveit, meðalhá og vel vaxin,
hafði dökkt hár, svo þykkt og sítt
að af bar. Hún varð skjótt félagi
okkar systkina, glöð og fús til
leikja með okkur, ef henni vannst
tími til. Hún var móður minni
mikil hjálp, afbragðsfljót og lagin
við öll störf.
Hildur giftist Lofti Torfasyni
frá Asparvík. Þau reistu sér hús í
víkinni við sjóinn á Hafnarhólmi,
er hlaut nafnið Vík. Fáar voru
skepnurnar, enda landrými lítið.
En Loftur var sjómaður góður.
Þegar drengirnir voru orðnir það
stórir, að þeir gátu haldið um ára-
hlunn, fóru þeir með honum á
hans eigin fari. Þá var gnægð
fiskjar á Steingrfmsfirði. Síðar
fékk hann vél í sinn bát eins og
aðrir, öllum til þæginda, árin að-
eins notuð til vara.
Hildur og Loftur eignuðust níu
börn, eitthvað misstu þau, en flest
komust til fullorðinsára, dugmikið
og skynsamt fólk, traustir þegnar
þjóðfélagsins. Af þeim er stór
ættbálkur kominn.
Nú þegar ég rifja upp æviferil
Hildar og annarra samtíðar-
kvenna hennar, þá vil ég segja að
þar hafi farið afreksfólk. Allt
komst af hjá þessum hjónum fyrir
hagsýni, nýtni og sparsemi. Þá
voru engin barnameðlög eða aðrir
styrkir til að bæta hag fólksins.
Það var gott að koma í Víkina,
sama glaða og góða viðmótið og
ekki vantaði að framreitt væri það
sem best var til, þótt af litlu væri
að taka.
Við Hildur þekktumst frá því ég
var barn, aðeins stutt bæjarleið á
milli, þar til ég flyt að Bæ á
Selströnd 1914. Þá fækkaði fund-
um. Báðar höfðu nóg að starfa, en
aftur verður sama vegalengdin á
milli okkar, er ég flyt að Gauts-
hamri 1929, ein bæjarleið. Þá varð
mikill samgangur og sóttu börn
okkar sama skóla, sem þá var á
Drangsnesi. En 1948 skilur leiðir,
er við hjónin flytjum til Hólma-
víkur.
Hildur unni heimabyggð sinni
og hvergi vildi hún frekar vera.
Eftir að hún missti mann sinn bjó
hún í nokkur ár með syni sínum
Gesti, og hin síðari ár varð hún að
fá að koma þar um tíma á sumrin.
En Gestur fór á undan henni yfir
landamærin.
Ég fylgdist ekki með hennar
högum um árabil eða til 1971. Þá
er hún hjá Sóleyju dóttur sinni,
sem er gift Bjarna bróðursyni
mínum. Þau búa á eignarjörð
sinni, hálfri jörðinni Bæ á Sel-
strönd við Steingrímsfjörð. Mér
brá þegar ég sá hana eftir öll þessi
ár. Þá var hún það illa farin, að
það sem hún hreyfði sig varð hún
að styðjast við tvær hækjur.
Hvenær hún varð fyrir því mikla
áfalli kann ég ekki að skýra frá, en
þann kross bar hún þar til yfir
lauk. Hún hefur fengið mörg stór
áföll í lífinu, en tvennt var óbreytt
þegar ég sá hana, það var við-
mótshlýjan og fallega hárið, þó að
flétturnar væru farnar.
Börnin voru henni umhyggju-
söm og góð. En oftast var hún hjá
Sóleyju í Bæ. Hin síðustu árin átti
hún athvarf á sjúkrahúsi Hólma-
víkur og þar andaðist hún 30. júní.
Hún var jarðsungin frá Drangs-
neskapellu og jörðuð i vinalega
grafreitnum sem kapellunni til-
heyrir, þar sem maður hennar og
sonur hlutu legrúm.
Hin langa þraut er liðin. Það
ber oss að þakka fyrir hennar
hönd. Ég kveð og þakka samfylgd-
ina. Jesús sagði: Komið til mín all-
ir þér, sem erfiðið og þunga eruð
hlaðnir, ég mun veita yður hvíld.
— Friður guðs þig blessi.
Á Hrafnistu,
Þuríður Guðmundsdóttir frá Bæ.