Morgunblaðið - 31.07.1984, Blaðsíða 38

50
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIDJUDAGUR 31. JÚLl 1984
Minning:
Ingibjörg Ásta
Blomsterberg
Fædd 7. mars 1940
Dáin 17. júlí 1984
Himna-föður eilíf ást
annist þig og geymi,
okkur síðan unni að sjást
í öðrum betra heimi.
Jón Þorláksson
frá Bægisá.
Það eru ljúfar minningar, sem
streyma um huga okkar við fráfall
Ingu, kær vinur er kvaddur um
stund, og skal þakkað fyrir birtu
og yl, er hún gaf okkkur.
Gfst er í huga umhyggja hennar
og tryggð við sína stóru fjölskyldu
og kunningjahóp, sem hún rækti
svo vel að til fyrirmyndar var og
einkenndi allt hennar líf. Mánu-
! daginn 9. júlí ræddumst við síðast
saman í sima, þá var hún orðin
mjög veik og átti erfitt um mál, en
hugurinn var sá sami. Hún spurði
um fólkið mitt norður á Sauðár-
króki og bað fyrir kveðju til aldr-
aðrar móður minnar, hún hafði
áhyggjur af tengdaföður okkar,
hafði um það orð hvað það væri
langt fyrir hann að fara upp í
kirkjugarð að leiði konu sinnar, en
hún lést 20. júní sl. Svona var um-
hyggja hennar takmarkalaus og
hún sýnir bezt hvaða mann hún
hafði að geyma. Hún var alltaf
boðin og búin að rétta öðrum
hjálparhönd, hafði alltaf nógan
tíma. Hún var sú fyrsta er ég sá og
kynntist úr minni tengdafjöl-
skyldu, er hún kom með son sinn
þá kornungan til min og frá þeirri
j stundu til þessa dags hefur hún
I ávallt verið gefandinn og ég farið
j ríkari af hennar fundi.
; Hún var víðlesin, fylgdist vel
j með veraldarmálum, var ljóðelsk
j og hafði unun af lestri góðra bóka.
é Hún var mjög söngelsk, starfaði í
kórum frá barnsaldri, lék á hljóð-
færi og þau hjón áttu mikið og
gott hljómplötusafn. Hún var fé-
lagslynd, starfaði mikið að félags-
málum þau sl. tíu ár er hún starf-
aði á bæjarskrifstofum Vest-
mannaeyja, enda kosin þar til for-
ustu og falin trúnaðarstörf.
Inga var fædd í Reykjavík 7.
mars 1940. Foreldrar hennar eru
Ásta Hannesdóttir og Bjarni
Blomsterberg, þau skildu. Eina al-
systur á hún búsetta á Akureyri,
alls á hún sjö hálfsystkini, þrjú
frá móður og fjögur frá föður.
Hún giftist Braga Ólafssyni 21.
október 1961 og stóð heimili þeirra
í Eyjum alla tíð að undanskildum
; smátíma eftir gos. Við þökkum
; fyrir samverustundirnar á heimili
þeirra gegnum árin. Þar ríkti gleði
* og hamingja, sem yljar okkur um
j ókomin ár. Þau hjón voru mjög
samhent um velferð barna sinna
og hag heimilis síns, enda ber
handbragð þeirra þess fagurt
vitni. Söknuðurinn er sár, ekki síst
einkasyninum, sem misst hefur
' móður sína og ömmu á svo stutt-
um tíma, er hann hefur dvalið við
i nám erlendis. Foreldrum hennar,
mökum þeirra, systkinum, og öðr-
‘ um ættingjum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Kæri bróðir og mágur, Ásta Sig-
rún, óli, Guðmunda og Bragi
yngri. Guð styrki ykkur og styðji f
ykkar mikiu sorg. Blessuð sé
minning Ingibjargar Ástu.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Anna Jóna og Siggi
Inga frænka mín er dáin. Þvílíkt
reiðarslag fyrir mig og fjölskyldu
mína sem þótti svo vænt um hana.
Það var auðvelt að þykja vænt um
Ingu, því hún var alveg einstök,
alltaf glöð og hress og til f aö
hjálpa öðrum. Alltaf var fullt af
fólki í kringum hana, því fólki leið
vel i návist hennar. Heimili henn-
ar og eiginmanns hennar stóð allt-
af öllum opið og var þar að finna
ólíkt fólk á öllum aldri. Þó ég væri
25 árum yngri en hún, leit ég á
hana sem mína bestu vinkonu.
Alla tíð hef ég litið upp til hennar
og þráð að líkjast henni og er svo
enn.
Ég veit að ég mæli fyrir munn
fjölskyldu minnar þegar ég segi að
við söknum hennar sárt. En við
eigum eftir minninguna um ein-
staka manneskju og erum þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast
henni, þó það væri of stuttur tíma.
Án þess að hafa kynnst henni væri
líf okkar tómlegra.
Bið ég guð að styrkja og blessa
ástvini hennar sem syrgja hana.
Hún unni fjölskyldu sinni svo
heitt og var okkur öllum svo góð.
Hvíli hún í friði og hafi þökk fyrir
allt. Við söknum hennar.
Ása frænka
Fyrstu kynni mín af Ingu voru
sumarið 1982, þegar ég kom sem
sumarstarfsmaður til Eyja og
kom sem gestur inn á heimili
hennar og Braga. Þau tóku mér
opnum örmum og dvaldist ég þar
sem einn af fjölskyldunni.
Mér líkaði vel í Eyjum og vel fór
um mig. Jólin þar á eftir sendi
Inga mér lopapeysu, sem hún
hafði prjónað handa mér. Gjöf
þessa þykir mér afar vænt um.
Sagan endurtók sig næsta
sumar þegar ég fór aftur til starfa
í Eyjum um mánaðartíma. Mér
leið alltaf eins og ég væri heima
hjá mér I návist Ingu og Braga.
Inga átti við erfiðan sjúkdóm að
stríða en aldrei heyrði ég hana
kvarta undan heilsufari sínu. Það
eina sem ég heyrði að henni mis-
líkaði var hversu oft var ófært
milli lands og Eyja.
Ég vil aðeins sýna virðingu
mína og þakklæti með þessum fáu
orðum um yndislega konu, sem ég
hafði aldrei annað en gott af að
segja. Innilegustu samúðarkveðj-
ur til ykkar allra, sem um sárt
eigið að binda.
Davíð Másson
Hratt flýgur stund. Fyrir 25 ár-
um kom Bragi í. ólafsson, um-
dæmisstjóri Flugleiða, með brúði
sína heim til Eyja.
Þessi glæsilega kona var Ingi-
björg Blomsterberg, sem við
kveðjum i dag frá Landakirkju.
Hún fékk kallið, sem okkur allra
bíður, í blóma lífsins, 17. júli sl. 44
ára að aldri.
Enginn má sköpum renna, en
sárt er að sæta þeim örlögum að
sjá á eftir eiginkonu, móður og
ömmu, þegar allt leikur í lyndi.
Ekki er nema hálft ár, er ljóst
var, að Inga yrði að leita sér lækn-
inga vegna blóðsjúkdóms, sem
gert hafði vart við sig.
Engum sem þekkti þessa táp-
miklu og tignarlegu konu datt i
hug, að neitt alvarlegt væri á
seyði. Hún bar sig með reisn að
vanda, öll uppgjöf fjarri, enda af
svo miklu að taka.
Inga bjó fjölskyldu sinni fallegt
heimili, sem bar glöggt vitni
óvenju smekkvísi og nærfærni.
Inga og Bragi eignuðust son,
Ólaf, sem nú stundar flugnám í
Bandaríkjunum, er hann kvæntur
Guðmundu Magnúsdottur, og var
sonur þeirra Bragi augasteinn
ömmu sinnar. Dóttur átti Inga,
Ástu Erlingsdóttur, sem er i
heimahúsum.
Um árabil starfaði Inga á
barnaheimilinu Sóla. Börnin
hændust að þessari kátu og lífs-
glöðu konu, sem tók gjarnan gítar-
inn fram spilaði og söng, enda var
Inga hrókur alls fagnaðar í starfi
og leik. Sl. 10 ár vann Inga á skrif-
stofu kaupstaðarins og tók virkan
þátt i félagsmálum. Eiga sam-
starfsmenn hennar á þeim vett-
vangi nú að baki að sjá formanni
Starfsmannafélags Vestmanna-
eyjabæjar, en þá stöðu hafði Inga
skipað síðustu árin og sýnir það
gleggst hve mikils hún var að
verðleikum metin.
Þá var Inga aðaldriffjöðrin í
Málfreyjudeildinni Hafrót, er
stofnuð var fyrir nokkrum árum.
Svo sem iauslega er að vikið,
kveðjum við í dag konu, sem full
var af lífsorku og starfslöngun
fyrir samferðafólk sitt, en fyrst og
fremst vini sína og fjölskyldu.
Inga stóð við hlið Braga við dán-
arbeð móður hans, Sigrúnar Guð-
mundsdóttur, í síðasta mánuði.
Nú stendur hann yfir moldum
ástkærrar eiginkonu, sem svo
óvænt er horfin yfir móðuna
miklu.
Allt hefur sá, sem trúna hefur,
og við treystum því, að á þessum
örlagatímum í lífi Braga og fjöl-
skyldu hans hljóti þau styrk Guðs,
sem öllu ræður til þess að bera það
sem á þau er lagt.
Á þessari stundu streymir hug-
ur hluttekningar og samúðar til
Braga og ástvinanna allra, er svo
mikið hafa misst, en jafnframt
eiga fyrir svo mikið að þakka.
Guð blessi minningu Ingu
Blomsterberg.
Jóhann Friðfinnsson
Það er erfitt að setjast niður og
skrifa þessar línur. Ástæðan er sú
að hún hefur alltaf verið nærri og
og alltaf verið hægt að hafa sam-
band fyrirvaralaust. Við áttum
svo margt órætt og enn var margt
ógert. Hún ætlaði að fara í ferð til
Ameríku strax og hún væri laus af
sjúkrahúsinu og hitta augastein-
inn sinn, „litla" Braga, sem hún
þráði svo heitt að fá að hafa hjá
sér. En langvarandi veikindi
breyttu því og hún fór í aðra ferð,
ferðina sem við eigum öll eftir að
fara. Við töluðum oft um þessa
ferð og líka það hve óviðbúin við
erum þegar einhver kveður og
leggur af stað. Svo er einnig nú
þegar Inga hverfur á braut. Við
vissum að sjúkdómur hennar var
alvarlegur og gat snúist á báða
vegu, en við vonuðum og báðum
um að hún fengi heilslu sína á ný.
Það var mikill sorgardagur í Vest-
mannaeyjum 17. júlí þegar fréttist
að hún kvaddi þann morgun. Hér
átti hún svo marga vini og kunn-
ingja sem sakna hennar. Hún sem
átti sérstaklega auðvelt með að
eignast vini og var trygg þeim.
Það var gott að leita til Ingu með
vandamál sín. Hún reyndi alltaf
að hjálpa til og hressa upp á ef
eitthvað var að. Alltaf var tekið
vel á móti fólki hvernig sem á stóð
og allir voru velkomnir. Félags-
lyndari manneskju hef ég ekki
kynnst. Hún vildi lifa lífinu lif-
andi og ósjálfrátt var hún ætíð
orðin miðpunkturinn hvar sem
hún kom. Oft vildi hún gera
eitthvað skemmtilegt, breyta til
og koma með nýjar hugmyndir.
Það var líka alltaf sagt ef gera átti
eitthvað sérstakt, gefa gjöf eða
halda skemmtun, „við tölum við
Ingu, hún kemur með hugmynd".
Inga var mjög dul manneskja og
flíkaði ekki tilfinningum sinum,
hugsaði alltaf vel um þá sem voru
minnimáttar og varði þá sem hall-
að var á. En hún gat líka orðið sár
óvægum ummælum og ósanngirni.
Hún var mjög ljóðelsk og músík-
ölsk og þær voru margar ánægju-
stundirnar sem við áttum með
henni við söng og spil, á þann hátt
tókst henni svo vel að sameina
fólk. Ég og fjölskylda min munum
sakna Ingu mikið og við þökkum
henni fyrir tryggð og vináttu. Við
höfum nú eftir 14 ára kunnings-
skap og vináttu eignast margar
minningar um vin og erum rik af
reynslu þeirri að hafa fengið að
kynnast henni. Við sendum Braga
og börnum svo og foreldrum og
systkinum innilegar samúðar-
kveðjur. Að lokum eru hér ljóðlín-
ur úr kvæði eftir Gunnar Dal, eft-
irlætis höfund Ingu, en þessar lin-
ur finnst mér eiga við nú.
„Þú skilur ekki augnablikið fyrr en það
er farið.
Það skilur engin nýja sköpun, fyrr en
henni er lokið.
Og enginn þekkir stund hamingjunnar,
fyrr en hún er liðin.“
Fari hún í friði.
Lovísa Jónsdóttir.
Skjótt hefur sól brugðið sumri,
því í dag verður til moldar borin
félagi okkar, Ingibjörg Ásta
Blomsterberg, aðeins 44 ára að
aldri.
Fráfall hennar kom okkur á
óvart þrátt fyrir að við vissum að
hún var haldin alvarlegum sjúk-
dómi, lífsgleði hennar blindaði
okkur. En eins og skáldið segir:
Það grípur enginn fallandi stjörnu,
það stöðvar enginn hjól forlaganna,
og það flýtir enginn opnun blómsins.
(Gunnar Dal)
Allar málfreyjur stefna að
auknum sjálfsþroska í samfélagi
við aðra sem vilja læra með
ástundun og æfingum. í þessum
anda starfaði Inga. Hún gerði sér
glögga grein fyrir grundvelli og
ávinningi málfreyjustarfsins.
Hún var alltaf reiðubúin til að
takast á við erfiðari og þyngri
verkefni, hún vildi aldrei skerast
úr leik, jafnvel eftir að sjúkdóm-
urinn var farinn að ná tökum.
Við fengum að njóta hugmynda-
ríki hennar og sköpunargáfu og
kynntumst hennar innra manni.
Allt var gert með reisn, hvort
heldur móttaka erlendra gesta eða
undirbúningur sérstakra funda.
Fordómalaus umræða um
mannlífið var henni að skapi og
hún bar virðingu fyrir skoðunum
annarra.
Hún hafði ekki starfað lengi
með okkur þegar hún var valin í
stjórn sem ritari og síðan 2. vara-
forseti.
Að lifa er að elska, allt hitt er dauði,
og allt sem lifir er fætt af ástinni,
því að veröldin er sköpun hennar.
(Gunnar Dal)
Þessar ljóðlínur lýsa Ingu betur
en mörg orð. Frá henni streymdi
Iíf og elska og þannig ávann hún
sér vináttu og virðingu mjög
margra. Hún kunni þá list að gefa
af sjálfri sér.
Kæri Bragi, börn og ættingjar,
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur. Við vitum að minningin um
hrífandi konu sem sárt er saknað
mun lengi lifa.
Leggðu þvi sál þína að fótum jarðarinnar,
í læknandi hendur himinsins
og í faðm hins mikla djúps.
Þegar stund mannsins er komin,
mun lífið sjálft leiða hann heim.
(Gunnar Dal)
Hafi Ingibjörg Ásta þökk fyrir
allt og allt.
Málfreyjur í Hafróti
Laufin falla, dökknar draumaborgin.
Dísir mínar safna bleikum rósum.
Minningin og systir hennar — Sorgin.
(Gunnar Dal)
Ingibjörg Ásta Blomsterberg er
öll. Einstakur starfskraftur og
frábær félagi er horfinn frá vinum
og vandamönnum í blóma lífsins.
Fyrir tæpum tíu árum hóf hún
störf á skrifstofu Vestmannaeyja-
bæjar og þar hefur aðalstarfs-
vettvangur hennar verið síðan
með vaxandi ábyrgð ár frá ári.
Inga var mjög félagslynd og
vann ötullega að framgangi hinna
ýmsu framfaramála í Starfs-
mannafélagi Vestmannaeyjabæj-
ar, og valdist hún snemma til
hinna ýmsu trúnaðarstarfa á veg-
um félagsins og gegndi m.a. for-
mannsstarfi frá árinu 1981 til
dauðadags.
Glæsileiki einkenndi Ingu og
var löngum eftir því tekið, þar
sem hún fór, hvort sem var á
vinnustað eða mannamótum. öll
framkoma hennar og fas féll
okkur vinnufélögunum mjög í geð
og munum við minnast ánægju-
legra samfunda með Ingu með
söknuði og trega.
í hvers kyns tilbreytingu frá
erli starfa okkar í Ráðhúsinu var
Inga ævinlega tilbúin og frum-
kvöðull í að gera sér og vinnufé-
lögunum dagamun.
Verður þess ævinlega minnst að
ávallt sá hún skoplegu hliðarnar,
hvort sem var í leik eða starfi, og
skopaðist þá jafnt að sjálfri sér
sem vinnufélögum.
Eins var ef um var að ræða inn-
kaup og val tækifærisgjafa, s.s. af-
mælisgjafa o.s.frv., á tímamótum
einhverra vinnufélaganna, að Inga
dreif þau mál í gegn og er viðbúið
að einhvern tíma hefðu þessir
þættir drabbast niður ef ekki
hefði komið til atorka og frum-
kvæði hennar.
Inga var höfðingi heim að sækja
og bauð til veislu á stórhátíðum,
eða til notalegra húsakynna í kaffi
og spjall.
Hún var söngelsk og naut góðr-
ar tónlistar á vinnustað sem
einkaheimili og greip oft í gítar
eða hljómborð við ýmis tækifæri.
Minnug mjög á lagatexta og virt-
ist ævinlega kunna milliröddina i
hverju lagi sem raulað var. Var
hún um tíð söngfélagi í Samkór
Vestmannaeyja og naut þess fé-
lagsskapar i hvívetna. Auk þess
sótti hún leiklistarnámskeið og
leitaðist við að túlka hverja tján-
ingu, sem best hún gat og lék á
tíðum atriði, sem borið höfðu á
góma, fyrir vinnufélagana á
vinnustað.
Einnig var hún í Mál-
freyjufélaginu Hafróti og kynnti
rækilega framlag vinnu sinnar og
þeirra, sem hlut áttu að máli
hverju sinni, ýmist fyrir eða eftir
fundi.
Inga var einkar barngóð og
hændust krakkar mjög að henni
og þóttu þar i góðum höndum.
Minntist hún ævinlega dýrðardag-
anna á barnaheimilinu á Sóla, er
hún vann þar að gæslustörfum og
duldist okkur aldrei að milli henn-
ar og krakkanna á Sóla eða
krakka vinnufélaganna, sem hún
umgekkst, var ekkert kynslóðabil.
Inga var heimskona og naut þess
að ferðast um víða veröld og voru
áningarstaðir margir á lífsleið-
inni, en síðasta utanför hennar
var í vor sem leið, til elskulegs
sonar, tengdadóttur og barna-
barns, ömmudraumsins Braga
Ingibergs, þar sem þau dvöldu við
nám í Bandaríkjunum.
Sjaldnast kom Inga tómhent úr
utanferðum sínum og nutu stelp-
urnar þess í hvívetna nær alltaf og
strákarnir einatt, því gjafmildi
var eitt af hennar aðalsmerkjum
og var svo jafnan aðgjafir hennar,
smáar sem stórar, hittu svo sann-
arlega í mark.
Inga var víðlesin og hafði eink-
um yndi af lestri ljóðabóka og
vitnaði oft til margra helstu
ljóðskálda okkar, en mest dáði
hún Gunnar Dal. Þá hafði hún
einnig gaman af spakmælum og
málsháttum og átti gott safn
slíkra bóka og hafði oft uppi við
hin ýmsu tækifæri. Var snaggara-
leg og glúrin að finna viðeigandi
lesningar, þegar við átti.
Með Ingu er horfinn einstakur
starfsmaður og félagi. Félagi sem
Ijúft er að minnast. Megi góður
Guð gefa ástvinum öllum styrk og
hvatningu í söknuði þeirra sam-
kvæmt lífsviðhorfi Ingu, að lifa
lífinu lifandi.
Samstarfsfólk Ráðhúsi Vest-
mannaeyjabæjar.
f dag felldu blómin mín blöðin sín
og húmið kom óvænt til mín.
Ég hélt þó að enn væri sumar og sól-
skin.
Þessar ljóðlínur Tómasar Guð-
mundssonar komu upp í huga
okkar í starfsmannafélagi Vest-
mannaeyjabæjar er við fréttum að
formaður okkar væri látinn, en