Morgunblaðið - 09.08.1984, Blaðsíða 40

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. ÁGÚST 1984
40
Minning:
Ása Steinunn
Sverrisdóttir
Fædd 19. júlí 1950
Dáin 3. ágúst 1984
Þeear fjalla vötn luktust saman
fyr Asu Steinunni Sverrisdóttur
og hún átti aö baki mikilvægustu
reynslu lífsins, sjálfan dauðann,
eins og höfundur Sólarljóða hefur
trúað okkur fyrir henni, og hugur-
inn leitaði hana uppi i gömlum
minningum sá ég hana fyrir mér
eins og blóm sem brosir við sumri
og sól, vitandi um nálægð þess
sem slær allt hvað fyrir er.
Samt teygaði hún sól hvers dags 1
botn eins og liljur vallarins sem
lýst er í helgri bók. Og ég sé hana
fyrir mér hávaxna og kvenlega,
dökkleita og spyrjandi, hárið mik-
ið og slegið en frjálst eins og
óbeizluð æskuþrá og umgjörð
augnanna lituð af gáskafullri
kímni eins og til að lífga upp á
umhverfið. Ása Steinunn minnti
mig helzt á hvað það er skemmti-
legt að lifa og hvað lífið getur ver-
ið margbreytilegt þrátt fyrir fá-
breytt störf og daga sem eru hver
öðrum líkir. Og nú er hún öll. Ung
kvaddi hún þetta hvunndagslega
leiksvið okkar af ástæðu sem eng-
inn veit, alltof ung. Samt er eins
og okkur gruni einhvern leyndar-
dóm sem við þekkjum ekki nema
af afspurn: Við hinum látna blasir
vera svo björt sem sólin og fylgir
honum inní ókunna veröld mikilla
ævintýra, ef marka má höfund
Sólarljóða, en hann kunni skil á
ýmsu því sem lærðir háskólamenn
glíma nú við af eðlislægri forvitni.
Að Ásu Steinunni stóðu sterkir
stofnar, íslenzkar bjarkir og
danskur ilmviður. Ásgeir móður-
afi hennar var kunnur skipstjóri,
Þórður föðurafi hennar læknir á
Kieppi og atkvæðamikill stjórn-
málamaður og þjóðsaga bæði lífs
og liðinn. Minnisstæðustu tíðindi
af því óskiljanlega astralplani sem
mér hafa enn borizt eru bundin
sálförum hans. Eyjólfur vinur
minn Eyfells sagði mér frá því
þegar hann hitti Þórð við skyldu-
störf á eilífðarplaninu og lýsti því
nákvæmlega, en Eyjólfi voru sál-
farir einnig jafnhversdagsleg
reynsla og sálubótarganga á
sumardegi. Mörgum árum seinna
sagði Þórbergur mér frá því
hvernig Þórður á Kleppi hafði
sagt honum þegar hann hitti Eyj-
ólf á astralplaninu og lýsti því
fyrir mér nákvæmlega eins og
Eyjólfur hafði gert mörgum árum
áður. Sama reynsla úr tveimur
ólíkum áttum, það var eftirminni-
legt. Ásu Steinunni og ættmenn-
um hennar voru slíkir leyndar-
dómar ekki ókunnir með öllu. Því
er þetta nú rifjað upp. Það sakar
ekki þótt meira sé um vert að eiga
nú og ávallt þau fyrirheit sem
flutt voru blómstrinu eina í orðum
Jesú Krists. Það vita þeir bezt sem
mest hafa hugsað um astralplanið.
Þegar Ása Steinunn veiktist
báðum við þess í kvíða og van-
mætti að henni yrði hlíft, svo
ungri. En þegar á leið veikindi
hennar vissum við betur, vissum
að ekki varð undan litið. Það var
sárar en lýst verður. En þó sárast
að horfa upp á sársauka vina
sinna. svo vanmáttug sem við vor-
um. Ása Steinunn, þetta brosandi
vorblóm, átti ekki að fá að
blómstra áfram í sól og birtu
sinna nánustu. En því meiri varð
virðingin fyrir hógværð vina
okkar og þreki sem innri sársauki
jókst. Sjálf hélt Ása Steinunn sál-
arþreki sínu til hinztu stundar.
Það er raunar með ólíkindum
hvernig henni var líknað með and-
legum styrk, svo viðkvæmri konu.
Hún kvartaði aldrei mér vitanlega
eða harmaði hlutskipti sitt, fylgd-
ist samt með hverju eina og spurði
undir lokin hverjar batahorfur
væru — þráði að sjálfsögðu að lifa
svo ung sem hún var.
Eins og hríðirnar fylgja fæðing-
unni, þannig kemur dauðinn einn-
ig í heimsókn — og því skyldi hon-
um þá ekki fylgja nýtt vor, guðleg
forsjón vonar og gleði sem okkur
sést yfir á leið um þá dimmu dali
sem Davíð yrkir um í sálarstyrkj-
andi sálmi sínum. Við Sverrir töl-
uðum eitt sinn um hvort dauðinn
mundi ekki vera slík reynsla, slík
fyrirheit, svo ægileg sem örlög
mannsins væru. Ekki vissu dýrin
hvað biði þeirra. Þeim væri hlíft
við vitneskjunni um dauðans
óvissan tíma. Einnig blómunum
sem við rífum upp og geymum til
næsta dags. En við vitum. Þessari
vitneskju sem er óbærileg þjáning
í sjálfri sér hlýtur að vera ætlað
eitthvert hlutverk i lífi mannsins
og dauða. Það er ekki einasta að
allt hafi sinn tíma, heldur hefur
þekkingin sinn tilgang. Og ekki
kæmi mér á óvart að vissan um
dauðann sé krossfestingin fyrir
upprisuna. Ég ætla að minnsta
kosti að hafa það fyrir satt þangað
til annað kemur í Ijós, en þá skipt-
ir það hvort eð er ekki máli frekar
en þau örlög, ef örlög skyldi kalla,
sem bíða blindrar og skynlausrar
náttúru.
Ung vorum við Hanna á heimili
foreldra Ásu Steinunnar að Leifs-
götu — ung og eins hamingjusöm
og grasið er grænt, svo vitnað sé í
frægt ljóð eftir Dylan Thomas frá
þeim árum. Ilmur í lofti, gróandi.
Allt óráðið. Sverrir og Hildur
einnig ung og engum hefði dottið
annað í hug en Ásu Steinunni væri
ætlað að standa yfir moldum
okkar. En við erum ekki spurð.
Hitt skiptir þó mestu hvernig Ása
Steinunn lifði og hvernig hún tók
hlutskipti sínu. Jákvæð stúlka, góð
og glaðvær óx hún úr grasi og
varpaði fallegu Ijósi á umhverfi
okkar sem fengum hlutdeild í
þessu heillandi vori. Oft vorum við
Sverrir saman á vöktum á Morg-
unblaðinu og fylgdumst að heim
um nætur eftir langa og erfiða
vinnudaga. Morgunblaðið batt
okkur Hönnu vináttuböndum við
Sverri og Hildi, ásamt öðru. Marg-
ir eru vinirnir orðnir á vegum
blaðsins. Þangað höfum við sótt
dýrmæta reynslu. Gleðin var
okkur Sverri börnin og heimilið,
sorgin þeir sem við höfðum skrif-
að um fréttir og áttu um sárt að
binda, því það er ekki einasta í
skáldinu sem fólk á bágt, heldur
blaðamanninum. Tungl og stjörn-
ur, Leifsgata og Nökkvavogur, allt
hefur sinn stað og sinn tíma —
einnig gleðin og sorgin. Og nú er
það sorgin. Hún var víðs fjarri
þegar börn okkar voru að vaxa úr
grasi og Ása Steinunn réðst ung
að Morgunblaðinu og veröld okkar
var björt veröld, án skugga. Aldrei
var svo létt yfir starfsfólki Morg-
unblaðsins að Ása Steinunn yki
ekki á gleðina og hafði þannig
sömu gáskafullu áhrifin á um-
hverfi sitt og faðir hennar þegar
við vorum ungir. Síðan vann hún
skyldustörf sín af sama áhuga á
auglýsingadeild blaðsins og hann
á ritstjórninni. Þannig fylgdust
þau að, feðginin. Og þannig höfum
við öll fylgzt að. Nú síðast um
dimma dali þegar ekkert getur
huggað nema einn stafur. Og einn
sproti.
Af tregafullum vanmætti skrifa
ég þessar línur í þotu yfir Atl-
antshafi. Hugurinn leitar heim,
ótal hugsanir leita heim. Okkur er
þungt fyrir brjósti. Og í 34 þúsund
feta hæð yfir suðurhluta Atlants-
hafs verður ísland eins og á mörk-
um draums og veruleika.
Eða hvað á að segja á slíkri
stundu annað en að Ása Steinunn
megi látin halda áfram að minna
okkur á fögnuð lífsins eins og hún
gerði á hérvistardögum sínum; að
ástvinir hennar megi lifa í þeirri
fullvissu að hún eigi eftir — meira
að starfa guðs um geim. En eitt er
víst: Minningin er öðrum veru-
leika mikilvægari. Minninguna
getur enginn tekið frá okkur;
þannig munum við ávallt eiga Ásu
Steinunni og aðra vini okkar. í
harmanna helgilundi höfum við
skjól af minningu sem tekur á sig
gervi sorgar og gleði — og nú er
það sorgin sem við blasir. En þá er
að muna það að án gleði engin
sorg. Sól fylgja skuggar, en myrk-
ur sólarfalli. Við stöndum nú í
miðjum skugga af mikilli birtu. Á
slíkum stundum, þegar tungan er
til trés metin, þá er minningin því
mælskari.
Mágur, oft ert þú vitrari en ég,
segir Einar Ingibjargarson við
Hvamm-Sturlu. Andspænis dauð-
anum eru allir vitrari en ég. Því
eru þessi orð af vanmætti skrifuð.
Þau eru einungis kveðja, þegar
þögnin hæfir aðstæðum bezt.
Tallahassee,
Florida, 8. ágúst.
Matthías Johannessen
Ása Steinunn er látin. Við sem
störfuðum með henni á auglýs-
ingadeild Morgunblaðsins höfum
vitað að hverju stefndi í erfiðum
veikindum Ásu Steinunnar en
vegna lífsgleði hennar og dugnað-
ar kom það engu að síður sem
reiðarslag er þessi setning hljóm-
aði á föstudagsmorguninn í síð-
ustu viku.
Ása Steinunn Sverrisdóttir
starfaði í mörg ár á auglýsinga-
deild Morgunblaðsins og þar áður
gegndi hún öðrum störfum á blað-
inu. Hún var einstök. Einlægur
vinur vina sinna sem flestir voru
jafnframt samstarfsmenn hennar
og vinsæl meðal viðskiptavina
blaðsins — hún var í stuttu máli
hvers manns hugljúfi. Frá henni
stafaði í senn gleði og kraftur
þannig að hún hlaut að hrífa fólk
með sér. Gamansemi hennar setti
svip á umhverfið.
Það er skarð fyrir skildi á Morg-
unblaðinu. Ása Steinunn lét aldrei
deigan síga andspænis erfiðum
verkefnum heldur tók jafnan for-
ystu þegar mest á reyndi. Starfs-
þreki hennar var viðbrugðið og
hún gekk hiklaust að hverju við-
fangsefni og hvatti aðra til hins
sama.
Ása gaf umhverfinu ætíð eitt-
hvað af sjálfri sér. Hún sinnti
störfum sínum af lífi og sál en átti
jafnan nóg til að gleðja aðra ef á
þurfti að halda. Ekki síst vegna
þessarar gjafmildi hennar er
kveðjustundin þungbær fyrir sam-
starfsmenn hennar og vini á
Morgunblaðinu.
Fyrir hönd Morgunblaðsins er
mér ljúft að færa Ásu Steinunni
Sverrisdóttur hugheilar þakkir
fyrir frábær störf.
Við samstarfsmenn á Morgun-
blaðinu vottum vinum okkar,
ómari Skúlasyni, Petru og Sverri
Þórðarsyni og öllum ástvinum
Ásu Steinunnar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning góðrar
stúlku.
Baldvin Jónsson
Við sem erum ung að árum eig-
um erfitt með að sætta okkur við
að fólk í blóma lífsins sé frá okkur
tekið á svo dapurlegan hátt sem
oft vill verða. Svo var með vinkonu
okkar og samstarfskonu Ásu
Steinunni Sverrisdóttur sem lést
aðfaranótt föstudags eftir að hafa
lotið í lægra haldi fyrir þeim
mætti sem fyrr eða síðar bankar
upp á hjá okkur öllum.
Það er ekki auðvelt fyrir okkur
sem með henni unnum svo og
viðskiptavini okkar að hugsa sér
auglýsingadeild Morgunblaðsins
án hennar. Á farsælan hátt auðn-
aðist henni að leysa úr þeim
vandamálum sem upp komu, hún
bar virðingu fyrir lífinu og þeim
sem minna máttu sín.
Ása var einstakur dýravinur og
tók dýrunum sem jafningjum
okkar mannanna. Hún var frá
okkur tekin í blóma lífsins en það
sem hún gaf okkur af sinni
skemmtilegu kímnigáfu og fallega
brosi eigum við til minningar um
góða stúlku. Okkur langar til að
kveðja vinkonu okkar með þessum
orðum sem standa í Spámannin-
um eftir Kahlil Gibran um leið og
við vottum ómari sambýlismanni
hennar, bræðrum og foreldrum
okkar innilegustu samúð.
„Ég kveð ykkur synir og dætur.
Þessi dagur er liðinn.
Skamma stund mun ég hvíla í faðmi
vindanna og síðan verða endurborinn af
nýrri móður.”
Guð blessi minningu hennar.
Andrea og Sigga
Ása Steinunn bjó sem barn
ásamt foreldrum sínum og systk-
inum í sama húsi og við, fjöl-
skyldufeðurnir voru bræður.
Börnin okkar voru bræðrabörn,
mikill samgangur á milli og oft
glatt á hjalla.
Ása Steinunn var myndarlegt
og bráðþroska barn. Sérstaklega
er mér minnisstætt hve músikölsk
hún var. Hún sat oft tímunum
saman í rólu í eldhúsdyrunum hjá
mömmu sinni, söng hvert lagið á
fætur öðru og kunni lögin rétt og
textana 4—5 ára gömul. Seinna
skildu leiðir og við sáum hana
sjaldnar þegar hún var að vaxa
upp sem falleg og myndarleg kona,
ákveðin í fasi og hafði sínar skoð-
anir, en átti auðvelt með að sjá
broslegu hliðarnar á tilverunni, og
hló þá oft hjartanlega og smit-
andi.
Við söknum af heilum hug þessa
glæsilega fjölskyldumeðlims, sem
varð að fara frá okkur svona ung
og full af lífskrafti og starfsgleði.
Við biðjum guð að blessa for-
eldra hennar, systkini og eigin-
mann, sem hún var svo mikils
virði. Einkadóttirin, sem alltaf
var þeim öllum til sóma og gleði
alla sína daga, og stóð sig eins og
drottning í sínum óumflýjanlegu
örlögum.
Hjartans kveðjur til Ásu Stein-
unnar. Við hittumst öll aftur. Guð
blessi sálu hennar.
Herdís Þorvaldsdóttir
Nú blundar fold í blíðri ró,
á brott er dagsins stríð,
og líður yfir land og sjó
hin ljúfa næturtíð.
Þá mæða sálar hverfur hver,
svo hvílst þú getur rótt,
og sjálfur Drottinn sendir þér,
er sefur, góða nótt.
J. Helgason
Í dag er borin til hinstu hvíldar
mín besta vinkona, Ása Steinunn
Sverrisdóttir. Það er erfitt að trúa
því, að þessi lífsglaða og góða
stúlka sé horfin hér á jörð.
Ása Steinunn var fædd 19. júlí
1950 og því aðeins 34 ára er hún
lést. Foreldrar hennar voru hjónin
Petra G. Ásgeirsdóttir og Sverrir
Þórðarson, blaðamaður.
Ég man þá tíð er ég hóf störf á
auglýsingadeild Morgunblaðins
fyrir um það bil 13 árum og hitti
Ásu Steinunni. Persónuleiki henn-
ar og lífsþróttur snart mig strax
og ég átti því láni að fagna að með
okkur þróaðist mjög góð vinátta,
er hélst til hinstu stundar. I blfðu
og stríðu var Ása Steinunn alltaf
sannur vinur vina sinna. Hún var
opinská, hrein og bein í framkomu
við alla sem við hana mæltu. Það
er ekki orðum aukið að Ása Stein-
unn hefur verið einn besti starfs-
maður auglýsingadeildar Morgun-
blaðsins árum saman. Það sýndi
sig ávallt í verkum hennar og við-
móti við samstarfsfélaga, við-
skiptamenn blaðsins og alla þá er
í hlut áttu. öllum gat hún komið
til að brosa með sinni einstöku
kímnigáfu. Allir nutu hlýja við-
mótsins hennar, sem hún sýndi
þeim, er við hana áttu samskipti.
Þegar Ása Steinunn veiktist
snögglega í marsmánuði 1983
trúði maður því alls ekki að þessi
lífsglaða og hressa stúlka hyrfi
okkur svona fljótt sjónum, en veg-
ir Guðs eru órannsakanlegir. Ég
trúi því núna sem sagt er „þeir
sem guðirnir elska deyja ungir".
Ása Steinunn var hetja í þung-
bærum veikindum. Andlegur
styrkur hennar efldist við hvert
nýtt áfall í sjúkdómsbaráttunni og
alltaf var henni efst í huga hvern-
ig okkur stallsystrum hennar og
ástvinum öllum reiddi af. Þannig
var hugur Ásu Steinunnar allt
fram á síðustu stund.
Ása Steinunn var sannur
mannvinur og einstakur dýravin-
ur. Allt líf var henni mikils virði.
Hún naut þess ávallt að vera úti í
náttúrunni ásamt sambýlismanni
sínum, ómari Skúlasyni, og finna
fegurð landsins okkar.
Ég og fjölskylda mín vottum öll-
um ástvinum Ásu Steinunnar
okkar dýpstu samúð. Megi góður
Guð varðveita minninguna um
góða og trygglynda stúlku um
ókomin ár. Hvíli hún í friði.
Kristín Andrewsdóttir
í dag er lögð til hinstu hvílu
vinkona mín, Ása Steinunn, en
hún andaðist fyrir aldur fram eft-
ir baráttu við þungbæran sjúkdóm
aðeins 34 ára gömul. Margs er að
minnast er litið er til baka siðustu
20 ár og margt að rifja upp, en
kynni okkar Ásu hófust er við vor-
um aðeins 14 ára gamlar í gagn-
fræðadeild Miðbæjarskólans og
hélst vinskapur okkar allt til
hinstu stundar. Árið 1967 var ég
svo lánsöm að Ása vinkona mfn
útvegaði mér vinnu á Morgunblað-
inu og urðum við því ekki aðeins
vinkonur heldur samstarfsmenn
líka. Ása var traustur vinur og
sannkallaður vinur vina sinna og
alltaf var gott að leita til hennar
ef eitthvað var sem vantaði svar
við.
Ása var sterkur persónuleiki og
sá sem sá hana og hitti einu sinni
gleymdi henni ekki aftur. Hún var
húmoristi mikill og hélt alltaf
sinni góðu kimnigáfu, þótt hvert
áfallið ræki annað í veikindum
hennar.
Sonur minn, Óli, 15 ára gamall
átti því láni að fagna að vera f
miklu uppáhaldi hjá henni allt frá
fæðingu og má segja að fyrstu 5
árin hafi hún átt mikinn þátt i
uppeldi hans með mér og vorum
við oft stoltar yfir því hvað vel
gekk.
Sem fyrr segir vann Ása Stein-
unn í um 20 ár hjá Morgunblaðinu
og undanfarin ár var hún hægri
hönd auglýsingastjórans og verð-
ur seint eða aldrei fyllt það skarð
sem varð við fráfall hennar, en við
munum alltaf minnast hins góða
anda er henni fylgdi jafnt í starfi
sem annars staðar.
Hugur Ásu var mikið bundinn
starfi hennar á Morgunblaðinu og
má með sanni segja að hún hafi
unnið meðan kraftar hennar ent-
ust.
Ég trúi því að Ásu líði vel núna.
Þegar sonur minn 5 ára heyrði að
Ása væri dáin sagði hann:
„Mamma, þá er hún farin til Guðs
og afa óla og þá verður hún glöð.“
Þetta voru hans huggunarorð til
mín.
ómari, foreldrum hennar og
bræðrum votta ég og fjölskylda
mín hina dýpstu samúð.
Hvíli hún f friði og hafi þökk
fyrir allt.
Magga Ólafs
Laugardaginn 30. júnf sl. hringdi
Lilja vinkona okkar í mig og sagði
mér þau sorglegu tíðindi að hún Ása
Steinunn væri þungt haldin á
sjúkrahúsi og ætti sennilega ekki
afturkvæmt heim. Nú, rúmum mán-
uði síðar, er hún öll. Ég vissi að hún
átti við alvarlegan sjúkdóm að
stríða, en ég vildi ekki trúa þvf og
hleypti þeirri hugsun aldrei að mér,
að hún, þessi duglega og sfkáta
stúlka, myndi ekki sigra.
Ásu Steinunni kynntist ég fyrir
fjórtán árum á mfnum gamla og
góða vinnustað og er erfitt að
fmynda sér að koma við á Moggan-
um án þess að hitta hana með allar
sfnar brellur og fjör. Þær eru svo
ótal margar ánægju- og gleðistund-
irnar sem hún veitti okkur vinnu-
félögum sínum, við komum aldrei að
tómum kofunum hjá Ásu, það var
eins og hugmyndaflug hennar og
húmor væri ótæmandi.
Það eru liðin níu ár frá því að ég
hætti á Mogganum, en þrátt fyrir