Morgunblaðið - 01.11.1984, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 1. NÓVEMBER 1984
41
Minning:
Einar Sveins-
son, Gauksmýri
Fæddur 5. aprfl 1908.
Dáinn 23. september 1984.
„Nú er hann kominn á lífsins láð
og lifir þar sæll fyrir Drottins
náð.“
Þessi orð Jónasar Hallgríms-
sonar komu mér í hug er ég frétti
lát mágs míns, Einars Sveinsson-
ar.
Jónas er þarna að kveðja Eggert
Ólafsson, hinn rnikla vin foldar-
skartsins, smávinanna fögru. Ein-
ar okkar var líka vinur gróðursins.
Jörðina okkar bræðranna, Gauks-
mýri, sem við elskuðum, tók hann
upp á arma sína, græddi og gæddi
nýju lífi.
Ellefu árum ævi sinnar varði
hann þar til ræktunar og upp-
byggingar. Hann var þó engan
veginn alheill til heilsu, þar eð
hann var giktveikur, en karl-
mennska og ósérhlífni mannsins
réði mestu, lengi vel.
Svo þegar honum elnaði sóttin
svo að hann varð að selja jörðina,
tók hann til við smádútl, „eins og
hann kallaði það“, smíði báta,
rokka og skrautkista. Við vinir
hans vonuðum að hann fengi nu
lengi að halda heilsu, er hann
hægði á sér við stór átök, en svo
varð ekki, því miður.
Hinn 14. maí 1980 fékk hann
heilablóðfall og var fluttur á
sjúkrahús. Við vonuðum öll að
hann hresstist og mikið var beðið
fyrir honum, bæði af ástvinum
hans og kirkjunnar mönnum. En
bænheyrsla er ekki alltaf sjálfs-
ögð og í mörg ár mátti hann sæta
hjóla-stólsævi á ofhlöðnu elli-
heimili.
En i júlí sl. breyttust veikindi
hans í sótt þá, er dró hann til
dauða. Síðustu ævidagana dvaldi
hann á Borgarspítalanum og þótti
honum þá og konu hans, sem dag-
lega heimsótti hann, sem þau
hefðu komist í annan og fegurri
heim. Svo dásamlega var hugsað
um hann þar, allt til síðustu
stundar að hann fékk frelsið og
var kvaddur heim, inn á land lif-
enda. Mikið voru þau hjónin
þakklát hinu indæla sjúkraliði og
læknum spítalans, þetta fólk varð
þeim ímynd hinna heilögu engla,
sem biðu hans hjá algóðum Guði,
þar sem hvorki er harmur, vein né
mæða, því hið fyrra er farið.
SSB.
Hvenær þarft þú
ápeningumaó
halda í framtíðinni ?
*
I Kjörbók Landsbankans verða ekki
kaflaskil við úttekt.
Það getur verið býsna erfitt að sjá nákvæmlega fyrir hvenær þörf er á
handbæru fé í framtíðinni. Þá er lítið öryggi fólgið í því að eiga peninga undir
innlánsformi þar sem ávöxtunin lyppast niður við hverja úttekt.
Kjörbók Landsbankans rís undir úttektum, ávöxtun hennar er örugg og
stígandi. Berðu Kjörbókina saman við tilboð annarra banka.
Hafðu í huga að innstæður eru ávallt lausar til úttektar og að allt, sem eftir
stendur við úttekt, fær stighækkandi ávöxtun. Þú þarft ekki að stofna margar
bækur eða reikninga þó að þú þurfir að hreyfa hluta innstæðunnar á
sparnaðartímanum. Leitaðu til Landsbankans. Starfsfólk Landsbankans veitir
þér skýrar upplýsingar um hvaða sparnaðarform hentar þér best.
KJÖRBÓK LÁNDSBANKANS
EINFÖLD BÓK — ÖRUGG LEIÐ
Rff LANDSBANKINN
V’r/ Grœddur er geymdur eyrir
Minning:
Lára Eyjólfs-
dóttir Múlakoti
Fædd 1. aprfl 1902
Dáin 24. september 1984
Perlurnar mínar frá Múlakots-
árunum eru að hverfa. Þessar
perlur, sem mótuðu öðrum fremur
lífsfesti mína og voru mér talna-
band.
Fyrst fór Óli, listamaðurinn
góði, sem tók á móti gestum með
bros á vör. Svo fór Nína, þessi
tryggi, duglegi þjónn og vinur þess
heimilis í áratugi. Síðan fór Lillý,
æskunnar barn í anda, eftir erfið
veikindi og líkamlegan vanmátt.
Þá var kallað á Villu, trausta
vinkonu sem í mörg sumur vann í
Múlakoti og hélt tryggð við það
heimili og rétti hjálparhönd með-
an styrkur leyfði. Og nú var Lára
að hverfa sjónum mínum.
Þessar perlur mínar áttu eitt
sameiginlegt. Þær voru ekta. Þær
glitruðu og tindruðu, og þær báru
af, þó oft væri þeim ekki hampað
né þær bornar á flauelsdúk.
Bjarmi þeirra sést ekki lengur, en
þeir, sem hafa séð og vitað um
tilvist slíkra gersema, muna þær
ævilangt og þakka fyrir að hafa
fengið að njóta þeirra og vita um
mátt og traust þess, sem ekta er.
Með hverju flóði sðkkva sævarsker,
þó sólin vefi tindum kuflinn rauða.
En hinzta kvöldið mun ég mæta þér
á mörkum dags og nætur, lífs og dauða.
Úr móðu stíga morgunroðans lönd,
en móti okkur streymir fjallasvali.
Þú réttir þínum vini heita hönd,
og himnar opna sína bláu dali.
D.St.
Lára Eyjólfsdóttir var kvödd
frá Hlíðarendakirkju í Fljótshlíð
laugardaginn 6. október sl. og
jarðsett í heimagrafreit í Múla-
koti hjá eiginmanni, dóttur og
nánustu ættingjum. Hún fæddist í
Reykjavík 1. apríl 1902 og lést á
Sjúkrahúsi Suðurlands 24. sept.
1984.
Um æsku og uppvöxt Láru veit
ég lítið, en eitt veit ég þó, að til
Reykjavíkur átti hún sterkar
taugar, þar sem rómantík og feg-
urð voru efst í huga. Sjálfsagt hef-
ur hún verið ein af Austurstræt-
isdætrum, sem gengu glaðar um
götur, frjálsar og fagrar. Oft sló
hún því fram í spaugi, að á efri
árum færi hún á Elliheimilið
Grund og spjallaði við gamla
æskuvini.
Það varð þó ekki af þeirri för, þó
til Reykjavíkur ætti hún leið undir
lokin. Hún var flutt helsjúk á
Landspítalann laust fyrir síðustu
jól. Heim af sjúkrahúsum átti hún
ekki afturkvæmt. Dásamlegt var
að vita, og við því mátti búast, að
hún héldi sinni sálarró og heilli
hugsun allan þann tíma, sem hún
var veik. Hvað hún var glöð, þegar
hún sagði frá blómum og gjöfum,
sem henni bárust á afmælisdaginn
í vor og hvað hjúkrunarfólkið var
dásamlegt og gerði henni daginn
gleðiríkan með óvæntri uppákomu
um morguninn ásamt myndatök-
um og munaði. Þetta var ævi-
kvöldið.
Tvítug að aldri réðst þessi
Reykjavíkurmær til sumarstarfa
að Arkvörn í Fljótshlíð. Unga
kaupakonan og einkasonurinn í
Múlakoti, Ólafur Túbals, felldu
hugi saman. Ævidagurinn var
ákvarðaður. Þau voru gefin saman
árið 1924 og hófu sinn búskap í
sambúð við foreldra Ólafs, þar
sem Guðbjörg móðir hans hafði
skapað landsins frægasta garð.
Ólafur og Lára bjuggu alla sfna tíð
í Múlakoti, tóku þar við búi og um-
svifamiklum hótel- og gistihúss-
rekstri.
Að koma og vera á þessum stað
á uppgangsárum staðarins var
eins og að koma í framandi borg,
listamenn gengu um sali, innlend-
ir sem erlendir. Þegar morgunsol-
in glitraði gekk húsbóndinn með
trönur sínar og liti á vit náttúr-
unnar og málaði málverk, á meðan
hornsteinn heimilisins, húsmóðir-
in, vinnandi að þjónustustörfum
við gesti og gangandi, veitandi
bros, góð orð og vináttuþel. Það
var stundum stuttur svefn og lítil
hvíld, þó ekki væri hægt að marka
það af þessari sívökulu og kviku
konu. Hún fór fyrst á fætur og
síðust að sofa.
Ef einhvern tíma er hægt að
nota orðið mannbætandi, þá á það
við um hana. Frá hennar garði var
ekki gengið öðruvísi en með betri
hugsanir og vor í huga. Ævinlega
sagði hún sögur af vinum og
vandamönnum, þær voru alltaf af
hinu góða, allir voru góðir, vel
gefnir og alls staðar gekk svo vel.
Það segir sögu af hennar innri
manni.
Rúm sextíu ár hefur heimili
Láru verið í Múlakoti. Henni þótt
vænt um þennan stað og kunni að
meta þá náttúrufegurð, sem blasti
við augum.
Æviskeið hennar er runnið,
kvöldið liðið, nóttin komin. Henn-
ar nótt hófst að morgni dags,
þennan sama dag kom ég seint
heim. Það var stjörnubjartur him-
inn, norðurljósin sindruðu, og ég
horfði á fegurð himinsins og dá-
samaði tign þess ókunna, sem vis-
indamenn hugsa sér að kanna.
Þangað í ómælda fegurð og vidd
var hún Lára mín komin.
Börnum Láru, Reyni og Fjólu,
svo og vinum hennar öllum sendi
ég samúðarkveðjur.
Sjöfn Árnadóttir
Birting afmœlis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.