Morgunblaðið - 02.11.1984, Blaðsíða 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 2. NÓVEMBER 1984
Þorsteinn Þ. Víg-
lundsson - Kveðja
Fæddur 19. október 1899
Dáinn 3. september 1984
Á þessari öld hraðans finnst
okkur mönnunum gjarnan að jörð-
in sé í raun svo ógnarlítil, að í
raun sé ekkert tiltökumál að búa
hvar sem er. Það er auðvelt að
skjótast á milli landa og jafnvel
heimsálfa, það er auðvelt að
hringja heimshorna á milli og
heyra í vinum okkar eða ættingj-
um.
En þegar fréttin um andlát afa
míns barst leiðina frá íslandi
vestur um haf varð fjarlægðin svo
ógnarmikil og enginn hraði nægi-
legur til þess að bera mig að dán-
arbeði hans, né tækni svo fullkom-
in að hún fengi breytt lögmáli lífs-
ins.
Ríkur af góðum minningum um
afa minn held ég svo áfram lífs-
göngunni, staðráðinn í að halda
áfram við mannræktarstarfið þar
sem hann afi skildi við það.
Dauðann fær enginn umflúið og
sá sem býr sig ekki undir að ein-
hvern tíma muni hann knýja dyra,
sem sjálfsagt framhald af lífinu,
hefur lítið lært af þessari jarðvist.
Afi minn var vel búinn þessari
visku og þótt spurning væri ef-
laust í huga hans hvað biði hand-
an hinnar miklu móðu, vissi hann
mæta vel að tími farar nálgaðist.
Hann kvaddi sáttur og glaður í
hjarta, en fyrst og fremst þakklát-
ur fyrir að hafa fengið að starfa
svo vel og lengi að hugðarefnum
sínum, fá svo miklu áorkað. Lítið
t
Eiginmaður minn,
KRISTINN EINARSSON,
klaaöskori,
Holtageröi 46, Kópavogi,
lést í Landspítalanum miövikudaginn 31. október.
Helga Helgadóttir.
t
Móöir mín, tengdamóöir, amma og langamma,
ÞORFINNA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Sólbakka, Fossvogi,
er andaöist á Borgarspítalanum 26. október veröur jarösungin í
Fossvogskapellu þriðjudaginn 6. nóvember kl. 15.00.
Guórún Ingimarsdóttir, Vigfús Ingvarsson,
Ingi Þór Vigfússon, Hardts ivarsdóttir,
Ingvar Vigfússon, Áslaug Svavarsdóttir,
Hrönn Vigfúsdóttir, Finnbogi Pólsson,
Edda Vigfúsdóttir, Hannes Eyvindsson,
Elfa Björk Vigfúsdóttir, Júlíus Magnússon,
og barnabarnabörn.
t
Þökkum auðsýnda vináttu og hlýhug viö andlát og útför
GUDRÚNAR RAGNHILDAR GUÐMUNDSDÓTTUR
frá Vík í Mýrdal,
til heimilia aö Laugavegi 155.
Guóni Ó. Gestsson, Stella ögmundsdóttir,
Ólafur Rósmundsson, Karitas Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Aiúöarþakkir fyrir auösýnda samúö, vináttu og hlýhug viö andlát
og útför eiginkonu minnar, móöur okkar, tengdamóöur, ömmu og
langömmu,
JÓNEYJAR S. JÓNSDÓTTUR,
fv. húsfreyju aö Kletti og Gróf í Reykholtsdal,
er lóst 2. október sl.
Einar Sigmundsson,
Þóröur Einarsson, Bergný Jóhannsdóttir,
Jón E. Einarsson, Hugrún Guöjónsdóttir,
Sigrún Einarsdóttir, Bjarni Guðróósson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Birting afmælis- og
minningargreina
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í minn-
ingargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Þess
skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frumort
ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera vélrituð
og með góðu línubili.
dæmi lýsir vel ró hans og þakk-
læti, hugarástandi sem því miður
of fáir hafa öðlast þegar kallið
kemur. Ég var með Bryndísi, konu
minni, og dætrum í sunnudags-
kaffi hjá afa og ömmu. Talið barst
að hugðarefnum afa, íslensk-
norsku orðabókinni, gagnfræða-
skólanum í Eyjum, byggðasafninu
og sparisjóðsstofnuninni.
„Arni, ég ætla að biðja þig að
hugleiða spurningu sem við amma
þín höfum verið að velta fyrir
okkur,“ sagði afi. „Þegar við lítum
yfir farinn veg undrumst við
hverju við höfum fengið áorkað í
lífinu, hversu forsjónin hefur ver-
ið okkur hliðholl. Hverju eigum
við allt þetta örlæti að þakka?"
Ég hugleiddi þessi orð þá og
hugleiði enn því líf afa og ömmu
hefur síður en svo alltaf verið
dans á rósum. Og verkin sem hon-
um voru af „örlæti" gefin komu
síður en svo á silfurbakka. Fyrir
menningar- og framfaramálum,
sem nú þykja ómissandi þáttur í
samfélagi okkar, þurfti að berjast.
Og oft spurði afi hvers vegna
hann væri svo lánsamur að hafa
haft ömmu sér við hlið í lífsins
gleði og andsteymi. Hverju bar
allt þetta að þakka?
Minningar margra ára geymi ég
í hjarta mínu og ég er þakklátur
fyrir svo margt. Ég fékk að læra
af honum afa mínum, fékk að
njóta elsku hans, þekkingar og
visku. Það hlýtur að vera markmið
allra velhugsandi manna að fá að
taka þátt í að skapa og bæta þann
heim sem við búum í, vera full-
trúar manngildis og réttlætis.
Slíkur maður var hann afi minn.
Ég er þakklátur guði fyrir að
hafa gefið dætrum mínum litlu og
Bryndísi tækifæri til þess að njóta
hlýju hans og umhyggju síðustu
árin. Það er mér gleðiefni að fá að
minna á hann í því mannrækt-
arstarfi sem foreldrahlutverkið
er. •
Ég spyr því sömu spurningar og
hann afi minn spurði mig stuttu
áður en leiðir skildu: Hvers vegna
hefur lífið verið mér svo örlátt; að
fá að eiga afa og ömmu öll þessi
ár? — Og enn á ég ömmu, og því
afa, vegna þess að ást og þlýja
annars þeirra enduspeglar allt hið
besta í hinu. Megi guð gefa mér vit
og þekkingu til þess að varðveita
og rækta þessar perlur alla æfi.
Árni Sigfússon.
Dag hvern berast okkur tilkynn-
ingar úr fjölmiðlum, blöðum eða
útvarpi, um fólk, sem helst hefur
úr lestinni miklu, er lífsgönguna
þreytir hversdagslegir atburðir og
sjálfsagðir og vekja litla eftirtekt
nema þegar svo vill til, að í hlut á
einhver kunnugur eða nákominn,
vinur eða vandamaður, ef til vill
frá löngu liðnum árum. Þá
hrökkvum við snöggvast við og
finnst sem þessi frétt komi okkur
við. Dauðsfall kemur jafnan að
óvörum, þeim sem eftir standa,
t
Innilegar kveðjur og þakkir til allra nær og fjær sem auðsýndu
samúö og einstakan hlýhug og hjálpsemi viö fráfall
ÓLÍNU SIGTRYGGSDÓTTUR,
Hjaróarholti, Húsavík.
Guð fylgi ykkur.
Aöstandendur.
t
Þökkum auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og jarðarför
bróöur okkar,
EGGERTS HAUKDALSJÓNSSONAR,
Bogahlíö 10, Reykjavík,
er lést 14. október sl.
Systkinin tró Höll í Haukadal.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vináttu viö andlát og útför
eígnmanns míns og fööur okkar,
SIGURÐAR KRISTJÁNS JÓNASSONAR
fró Stokkseyri,
Borgarhrauni 10, Grindavík.
Guöbjörg Elsíe Einarsdóttir
og synir.
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug viö andiát og
útför eiginmanns míns,
PÉTURS GUNNBJÖRNS BJÖRNSSONAR,
fyrrverandi kaupmanns.
Einnig vll ég og fjölskylda mín þakka læknum og hjúkrunarfólki á
7. hæö og öldrunardeild Borgarspitalans fyrir frábæra hjúkrun.
Guö blessi ykkur öll.
Guóríöur Gisladóttir,
Ingvar Þ. Gunnbjörnsson, Steinunn Helgadóttir,
Gunnbjörn Þ. Ingvarsson, Jóna Ágústa Gísladóttir,
Anna Ingvarsdóttir, Arnór Stefónsson,
Steinunn Arnórsdóttir.
líka þegar svo stendur á, að það
ætti ekki að gera það. Ef til vill
höfum við lengi ætlað að heim-
sækja hinn látna, en það dregist
úr hömlu, við áttum kannski ósagt
orð, sem hefði glatt hann, ógoldna
þakkarskuld. Allt þetta kemur nú
upp í hug okkar, og þá er það sem
við grípum í síðasta hálmstráið til
að bæta fyrir vanrækslusyndina
og skrifum minningargrein um
hinn látna eða a.m.k. nokkur
kveðjuorð.
Það er einmitt þetta heiti, nokk-
ur kveðju- og þakkarorð, sem ég
kýs að velja þessu greinarkorni,
helguðu minningu míns gamla og
góða samstarfsmanns og vinar,
Þorsteins Þ. Víglundssonar, fyrr-
verandi skólastjóra í Vestmanna-
eyjum, nú við brottför hans. Verð-
uga minningargrein eða eftirmæli
um hann munu aðrir skrifa, sem
nánari kynni höfðu af æviferli
hans og fjölþættum störfum.
Þetta verða nokkrir sundurlaus-
ir efnismolar, er varða fyrst og
fremst okkar kynni og samskipti.
Atvikin höguðu því þannig að
samstarf okkar og samvistir stóðu
aðeins eitt skólaár, enda þótt við
hefðum báðir viljað lengja þann
tima, en Þorsteinn skildi ástæð-
urnar og sætti sig við rök þeirra.
Og kynni okkar héldu áfram fyrir
það og samband rofnaði aldrei að
fullu, þótt vík yrði milli vina.
Það var haustið 1952, að ég var
ráðinn kennari við Gagnfræða-
skólann í Vestmannaeyjum, þar
sem Þorsteinn var þá skólastjóri.
Ég var þá byrjandi í starfi, ný-
sloppinn frá prófborðinu, hann
með aldarfjórðungs reynslu að
baki í skólastjórn og kennslustarfi
og hafði a.m.k. nokkra æfingu í
flestum námsgreinum skólans, því
að ekki fengust alltaf sérhæfðir
kennarar á svo einangraðan stað
sem Vestmannaeyjar voru þá.
Kom þá í hans hlut að kenna það
námsefni, sem aðrir treystust ekki
til.
Ekki höfðum við sést, áður en ég
kom til Eyja, og vissum ekki held-
ur mikið hvor um annan. En eitt
símtal höfðum við þá átt, áður en
ég var ráðinn. Er mér það símtal
enn minnisstætt. Þær hugmyndir,
sem það gaf mér um Þorstein,
brugðust ekki. Hreinlyndi hans og
hispursleysi og vöflulaus umsvif
komu þar strax í ljós. Vissulega
var honum vandi á höndum, hann
var ekki aðeins að ráða starfs-
mann að þeirri stofnun, sem hann
hafði byggt upp og mótað og bar
svo mjög fyrir brjósti, heldur líka
að velja leigjanda í hús sitt og
heimili, því að þar bjó ég þann
tíma, sem ég dvaldist í Eyjum,
undir hans þaki og konunnar hans
elskulegu, hennar Ingu eða Ingi-
gerðar Jóhannsdóttur eins og hún
heitir fullu nafni, í húsinu, sem
þau nefndu því fagra nafni Goða-
steinn í stað númers við hvers-
dagslegt götuheiti. Það kom líka
fljótt í ljós, að leigjandinn átti
ekki að verða ókunnugur aðkomu-
maður í húsinu eða framandi gest-
ur, heldur heimilismaður og fjöl-
skylduvinur. Hann var að vísu
ekki í fæði þar, heidur í matsölu
niðri í bæ, en ekki þótti ástæða til,
að hann færi út í vont veður til
þess eins að borða eða drekka
kaffi. Og í Eyjum var oft rok og
rigning þennan vetur. Ekki hækk-
aði húsaleigan þó fyrir þetta, enda
bar Þorsteinn meiri umhyggju
fyrir fjárhagslegri og almennri
velferð undirmanns síns en gerist
og gengur. Kom það m.a. fram í
því, að hann bauð mér alla þá
kennslu við skólann, sem ég gæti
annað og kærði mig um. Hann
vissi, að byrjunarlaun kennara
voru ekki há.
Það fór líka svo, að brátt mynd-
uðust tengsl góðrar kynningar og
vináttu, sem haldist hafa síðan,
þótt samband hafi orðið slitrótt-
ara með árunum, eins og verða
vill, en ljúfar, liðnar samveru-
stundir geymast, en gleymast
ekki. Eftir þennan vetur bar fund-
um okkar ekki oft saman og þá
gjarnan af hendingu. Bréf fóru
milli okkar og jólakveðjur, og
aldrei gleymdi Þorsteinn að senda
mér ársritið Blik, sem hann byrj-
aði útgáfu á sem skólablaðs, en
varð í höndum hans mikið og
rnerkilegt heimildarrit, helgað