Morgunblaðið - 08.11.1984, Qupperneq 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 8. NÓVEMBER 1984
Minning:
Þórdís Eiríks-
dóttir Steinsen
Fædd 3. mars 1887
Dáin 18. október 1984
Mig langar að minnast elsku-
legrar frænku minnar, Þórdísar
Eiríksdóttur Steinsen, nú þegar
hún er horfin okkur sýnum á vit
annars heims.
Þórdís var föðurafasystir þeirr-
ar sem þetta ritar, hún var fædd 3.
mars 1887 á Hvalnesi, Lóni,
Austur-Skaftafellsýslu.
„Hjartkæra frænka mín, þú
varst svo heil og sönn eins og sú
náttúra sem þú varst sprottin upp
úr.
Eins og brattir hamrar Eystra-
horns vaktir þú alltaf tilfinningu
um stórbrotleika, traust og fegurð,
þú varst einörð og hreinskilin, en
þú veittir einnig öðrum skjól gegn
stormviðri lífsins.
Samúð þín með öllu sem lifði og
hrærðist var svo djúp og rík, ekki
síst með hinu smáa.
Alltaf tókst þér að gleðjast með
glöðum og hryggjast með döprum,
háum sem lágum."
Foreldrar Þórdísar voru þau
hjónin Eiríkur Halldórsson og
Guðrún Björg Einarsdóttir.
Hún ólst upp í faðmi fjallanna
með hafið á aðra hönd, lífsbarátt-
an var oft hörð og allir þurftu að
taka til höndunum, börn sem full-
orðnir.
Ekki munu þau systkinin heldur
hafa farið á mis við andleg hugð-
arefni, minntist hún þess oft með
ástúð og þakklæti þegar faðir
þeirra var að segja þeim ýmsar
sögur, ævintýri og fróðleik jafnvel
upp úr erlendum bókum. Hann var
að sögn dagfarsprúður hæglætis-
maður, þjóðhagasmiður og bók-
hneigður, móðir þeirra var lífsglöð
kjarnakona.
Mun þetta hafa mótað viðhorf
þeirra systkina og gert þau að
þeim viðsýnu lífsglöðu atorku-
manneskjum sem ég þekkti þau öll
að.
Sem ung stúlka fór Þórdís til
Seyðisfjarðar og lærði þar karl-
mannafatasaum.
Árið 1923 giftist hún Benedikt
Steinsen frá Krossbæ, Nesjum,
sem er næsta sveit við Lónhrepp.
Þau hjónin settust síðan að á
Höfn í Hornafirði, þar var þá að
vaxa upp lítið kauptún, þau stofn-
uðu þar heimilið „Bjarg“ á falleg-
um stað með útsýni til hafs og
fjalla.
Oft minntist hún hins ríka sam-
hugar og fagra mannlífs þar
eystra með ást og þakklæti, ekki
er ég í nokkrum vafa um að það
hafa þau hjónin sjálf átt virkan
þátt í að móta svo mjög sem lýs-
ingin af því var í þeirra anda.
Benedikt var móðurömmubróðir
undirritaðrar, og þegar tímar liðu
voru þau hjónin alltaf að bæta
mér upp skyidleikann á einn eða
annan hátt. „Hún Guðrún litla er
nú jafn skyld okkur báðum," var
setning sem ósjaldan heyrðist og
var sögð á þann hátt að hún sagði
meira en mörg blíðuyrði til sam-
ans.
Þau hjónin fluttust til Reykja-
víkur ásamt uppkomnum syni sin-
um, Ólafi Steinsen, þegar undir-
ritaður var aðeins á öðru árinu,
þannig að i byrjun voru persónu-
leg kynni ekki mikil, en alltaf voru
nöfnin „Dísa, Bensi, Óli“ og
„Bjarg“ sterk í vitundinni, með
hvílíkri tryggð og virðingu sem
þau voru nefnd.
Heimili þeirra Bjarg bar vissu-
lega nafn með rentu, um það voru
allir sammála jafnt skyldir sem
óskyldir, allir voru þar boðnir og
velkomnir hvenær sem var, alltaf
var þar gnægð rýmis í öllum skiln-
ingi.
Nýja heimilið þeirra að Rauðar-
árstíg 7 gegndi áfram svikalaust
þessu sama hlutverki.
Þau hjónin munu hafa verið
mjög samtaka um að halda heim-
ili, þar var bakað, saumað, smíðað
og prýtt.
Benedikt frændi minn var smið-
ur að mennt og mikill áhugamað-
ur að öllu sem hann gekk, hann
var að sögn kunnugra ekki lengi
að brjóta niður vegg eða smíða ný
skilrúm ef svo bar undir, og hún
var mikill aðdáandi fagurra hluta
og hafði yndi af að prýða í kring-
um sig.
Sjálf var hún fríð og fönguleg
kona og var á orði haft hvað þau
hjón væru fín og virðuleg uppá-
klædd, og voru það orð að sönnu,
hann í svörtu fötunum sínum
vandlega burstuðum með silfur-
gráa hárið og hún í íslenska bún-
ingnum með hrafnsvörtu flétturn-
ar.
Hún var alltaf ung í anda og
hafði gaman af nýjungum.
Tilhneigingin að gefa var mjög
rík hjá þessum heiðurshjónum, og
er mér sagt að frænka mín hafi oft
rétt lófann aftur fyrir bak fullan
af ýmiss konar góðgæti og raulað
um leið fyrir munni sér.
Allt frá því að undirrituð fór
sína fyrstu ævintýraför til
Reykjavíkur ellefu ára gömul og
dvaldi ásamt foreldrum sínum á
Rauðarárstíg 7 hjá Dísu Bensa og
Óla og þar til hún hóf þar skóla-
nám og síðar líf og störf, var hún
boðin og velkomin inn á þetta
heimili og átti þar alltaf skjól og
hlýju.
„Elsku Dísa mín þú studdir mig
alltaf og styrktir og tókst af svo
mikilli einlægni þátt í gleði minni
yfir því lífsstarfi sem ég valdi
mér, og ef einhver kom dapur inn
á heimili þitt, fór hann alltaf glað-
ari af þínum fundi“.
„Ég geri þetta ef eigingirni, ég
hef sjálf svo gaman af því,“ sagði
Dísa stundum þegar hún var að
miðla af andlegum og veraldlegum
gæðum sínum.
Þórdís frænka mín fór ekki
varhluta af erfiðleikum lífsins
fremur en aðrir hluthafar þess,
aldrei bugaðist hún, alltaf átti
hún nóg í afgang að miðla öðrum.
Benedikt mann sinn missti hún
árið 1977, eftir það hélt hún heim-
ili ásamt Ólafi syni sínum þar til
hún var komin á tíræðisaldurinn,
þá fór hún á sjúkrahús og átti ekki
afturkvæmt þaðan, kraftarnir
voru þrotnir.
Að leiðarlokum vil ég enn einu
sinni þakka elsku frænku minni
alla þá hlýju og gleði sem hennar
hreina og sanna sál var megnug að
leiða inn í líf mitt og annarra.
Guð blessi hana og minningu
hennar.
Guðrún Eiríksdóttir
Guðrún Jónsdóttir
Gilsfjarðarbrekku
Guðrún Ásgeirs-
dóttir — Minning
Fædd 29. september 1902
Dáin 21. júlí 1984
Er jeg stóð við kistu Guðrúnar
systur minnar, opnaði ég Nýja
testamentið mitt og kom þá niður
á 13. kapítulann í 1. Korintubréf-
inu, sem kallaður hefur verið
kærleikans kapítuli.
Mjer hefur alltaf fundist yfir-
skriftin yfir lífi Guðrúnar vera
kærleikur. Hún var fylt af kær-
leika Jesú Krists og alt hennar líf
bar þess vott. Hún var dugleg að
taka á bænadælunni, til þess að
dæla blessun yfir vini og vanda-
menn. Já, yfir land okkar og þjóð.
Hún bað um blessun yfir alla, sem
hún komst í snertingu við. Jeg
þakka Guði af öllu hjarta fyrir
kærleika hennar og alt hennar líf
og starf, sem varð mjer svo mikils
virði, og tíð ómetanlegrar blessun-
ar.
En nú er hún komin heim til
síns himneska Frelsara, sem hún
strax á æskuárum gaf hjarta sitt
heilsteypt til fylgdar og þjónustu.
Og hún fylgdi Honum ætíð síðan.
Hún vissi að það er eini gæfuveg-
urinn að fylgja Drottni Jesú, hon-
Örfá kveðjuorð:
um, sem keypti okkur með sínu
heilaga blóði, og hefur rist okkur á
lófa sína og innritað okkur í Lífs-
ins bók hjá sjer. Hann gaf Guð-
rúnu að smakka á náð sinni í Heil-
ögum Anda. Drottinn gaf henni
mikil verðmæti andleg og líkam-
leg. Hún vildi líka leggja alt sitt í
hans heilögu sterku hendur. Hún
starfaði mikið við sunnudaga-
skóla, fyrst í KFUM og síðar í
Hvítasunnusöfnuðinum. Og í
Mjóuhlíð 16 byrjaði hún á litlum
sunnudagaskóla sem hún starfaði
við í nokkur ár. Einnig hafði hún
þar almennar samkomur á sunnu-
dagskvöldum í nokkur ár. Þar til
heilsa hennar fór að bila svo að
hún varð að leggja þær niður
vegna vanheilsu.
Guð gefi okkur öllum náð að
vera ávaxtarík í verki Drottins.
Guð gefi okkur öllum náð að vinna
fyrir Jesú meðan dagurinn er.
Vökum og biðjum að Drottinn
brynji okkur í krafti trúar og
Heilags Anda.
Guðrún var elst 8 systkina. Hún
var gift Óskari Guðlaugssyni frá
Siglufirði, sem nú lifir konu sina.
„Nær mitt lifstarf er endað til míns
föðurlands jeg fer,
þá mjer fyrst hin bjarta morgunstjama skín,
Jesú himneska náðarandlit auga mitt þá sjer,
Hann í elsku sinni brosir ljúft til mín.
Jeg mun sjá hann, jeg mun sjá hann,
ó, hve sæll við hans hlið dvel jeg þar.
Jeg mun sjá hann, jeg mun sjá hann.
Jeg mun sjá hann er þyrnikransinn bar.“
(Fanny Crosby úr Söngbók aðventista).
Hafi Gunna systir mín þökk
fyrir alt og alt. Nú er hún friði
skírð í örmum Jesú. Guði sje lof
fyrir vonina um endurfundina
heima á himnum.
Anna G. Jónsdóttir
sjálfstæðu búi í tíu ár, en einnig á
Krossstekk og Skógum í Mjóafirði.
I Neskaupstað bjó hann um tíma,
en 1962 flyzt hann til Reyðarfjarðar
og býr á Sómastaðagerði til ársins
1982, að hann fer til Neskaupstaðar.
Lífsförunautur Gunnars, eigin-
konan Ásta Ketilsdóttir, var lífsg-
æfa hans mest. Ásta er hin mesta
atgerviskona, dugmikil, hjartahlý
Fædd 18. júlí 1933
Dáin 26. október 1984
Mig setti hljóða er ég heyrði lát
bernskuvinkonu minnar, Guðrún-
ar Ásgeirsdóttur. Lífið er stund-
um stutt og óöruggt. Guðrúnar
verður minnst sem fallegustu og
bestu stúlkunnar og mun verða
saknað af öllum sem þekktu hana.
Það sem mest prýddi hana var
hvað hún var góð, enda átti hún til
góðra að telja. Hún fæddist inn í
sumardýrðina á Eydölum í
Breiðdal og var mikil gleði yfir
þessu barni og þar bjó hún við ör-
yggi og sælu til fermingaraldurs.
Foreldrar hennar voru hjónin
Kristrún Franzdóttir úr Reykja-
vík og Ásgeir Vigfússon, sonur
Vigfúsar Þórðarsonar sem þá var
prestur á Eydölum og frú Sigur-
bjargar Bogadóttur. Heimilið og
fólkið á Eydölum var með því
besta sem maður hefur kynnst, en
þess á eftir að verða minnst ann-
ars staðar.
Það varð mikil breyting á hög-
um Gunnu og annarra þegar sr.
Vigfús hætti prestskap og fólkið
flutti suður til Reykjavíkur. Við
og góðum gáfum gædd. Henni var
gott að kynnast og því betur féll
mér við þessa indælu konu sem ég
kynntist henni betur. Þar fer mæt
mannkostakona, sem allir bera hið
besta orð. Þau eignuðust sex börn,
sem öll eru á lífi, dugnaðar- og
greindarfólk. Ekki mun ég rekja
náið lífshlaup hans. Það munu aðrir
gera.
Gunnar á Gerði er horfinn.
Hressandi andblær atorku og
áræðni fylgdi honum ævinlega.
Björt og heið var lífssýn hans, þar
sem jöfnuður og réttlæti skyldu
ríkja. Umbúðalaust sagði hann mér
til syndanna sem öðrum, en aldrei
fylgdu því ónot eða kali og oftast
var það hollt til íhugunar og allrar
athygli vert. En svo var líka slegið á
glitrandi létta strengi og hann unni
landinu, gögnum þess og gæðum.
Ég minnist í hljóðri þökk dreng-
skaparmannsins hreinlynda og
hugumglaða. Við sendum öllum að-
standendum, Ástu og börnunum þó
helzt og fyrst, okkar einlægustu
samúðarkveðjur. Það er heiðrikja
yfir góðri minningu Gunnars Víg-
lundssonar. Blessuð sé minning
hans.
Helgi Seljan
Gunna skoðuðum þá Reykjavík
saman og fannst mikið til koma og
vissum ekki um nein öngstræti.
Hún giftist kornung Jóni Bjarna-
syni verslúnarmanni og var
hjónabandið hið ágætasta. Gunna
var sæl og ánægð og hugsaði vel
um börn sín og heimili. Börnin
urðu þrjú, Viðar, búsettur á Siglu-
firði, Kristrún, býr í Svíþjóð, og
Ólafur í Reykjavík. Þau hjónin
slitu samvistum eftir margra ára
hjónaband. Ég sá Gunnu því mið-
ur mjög sjaldan á seinni árum. Þó
fannst mér henni brugðið og allur
galsi horfinn og brosin færri. Nú
er hún horfin og við minnumst
hennar harmi slegin.
Ég votta móður hennar, Krist-
rúnu Franzdóttur, innilega samúð,
en hún á nú mjög um sárt að
binda, einnig börnum hennar og
öðru skyldfólki.
Blessuð sé minning Guðrúnar
Ásgeirsdóttur.
Þú Ijós sem ávallt lýsa vildir mér
þú logar enn.
I gegnum báru, brim og voðasker
nú birtir senn
og ég finn aftur andans fögru dyr
og engla þá sem barn ég þekkti fyr.
(J.H.N. - MJoch.)
Nanna Tryggvadóttir
Gunnar Víglundsson
frá Sómastaðagerði
Fæddur 4. júní 1913
Dáinn 24. október 1984
Genginn er af sviði góður dreng-
ur og gegn. Örfá kveðjuorð skulu
flutt að leiðarlokum. Þar sem
Gunnar Viglundsson fór, gneistaði
af honum Iífsorkan, tilsvörin meitl-
uð og mergjuð, því tæpitunga var
honum hvergi að skapi. Atorkan og
athafnaþráin var honum í blóð bor-
in. Eðlisgreind hans var ótvíræð,
skoðanamyndun hans fór ekki eftir
neinni forskrift. Hrjúfleikinn hið
ytra, hjartagæðin innra, hreinskilni
og hreinskiptni voru honum að
skapi. Það var gaman og gott að
kynnast Gunnari og fyrir það er
þakkað. Lengi mun hláturinn hans
létti hljóma i eyrum, lengi munu
mér í minni orðræður við þennan
gremda alþýðumann, þar var ekki
verið að skafa utanaf hlutunum og
hver fékk sitt, en réttlætiskenndin
rík og virðingin fyrir vinnunni ein-
kenndu orð hans öll. Sjálfur var
hann erfiðismaður alla tíð, og aldr-
ei var neinn bilbugur á honum,
áfram skyldi staðið meðan stætt
var. Hugvit hans og góð greind
hefðu án efa notið sín enn betur
annars staðar en i hversdagsins
starfi og striti, þó þaö yrði hans
hlutskipti. Gunnar Viglundsson
gekk eigin götur og það var ævin-
lega viss reisn yfir honum, skapferli
hans og skoðanir féllu aldrei að far-
vegi meðalmennskunnar, þar var
logndeyða lágkúrunnar víðs fjarri.
Gunnar var Mjófirðingur, fædd-
ist á Krossi í Mjóafirði, sonur hjón-
anna Viglundar Þorgrímssonar
bónda þar og síðari konu hans Jón-
ínu Gunnarsdóttur. Kross var
æskuheimili hans og þar bjó hann