Morgunblaðið - 27.11.1984, Blaðsíða 50

58
MORGUNBLAÐID, ÞRIDJUDAGUR 27. NÓVEMBER 1984
+
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
MARKÚ8 BENJAMÍN ÞORGEIRSSON
björgunarnetahönnuöur,
Hvaleyrarbraut 7,
Hafnartlröt,
varö bráökvaddur aö kvöldl 24. nóvember.
Helena Rakel Magnúadóttir
og dcetur.
Eiginmaöur minn,
MARTEINN EINARSSON,
Alfaskeiöi 37,
lóst heimili sinu aöfaranótt sunnudags 25. þ.m. Fyrir mina hönd og
annarra vandamanna.
Sigrún Björnsdóttir.
+
Elskuleg eiginkona min, móöir okkar, tengdamóöir og amma,
RAGNHILDUR GUÐMUNDSDÓTTIR,
Asgarói 75,
andaöist i Borgarspitalanum aö morgni 26. nóvember.
Siguröur Gunnar Sigurósaon,
Guömundur Sigurösson, Helga G. Halldórsdóttir,
Siguröur Agúst Sigurösson, Guörún Björk Björnsdóttir
og barnabörn.
+
Ástkær faöir minn,
HJÖRVAR KRISTJÁNSSON,
Skipasundi 69, Reykjavík,
andaöist aö kvöidi 23. þ.m. I Borgarspitalanum.
Fyrir hönd okkar systkinanna og annarra aöstandenda,
Kjartan Hjörvarsaon.
Eiginmaöur minn og faöir okkar,
ÓLAFUR HREIDAR JÓNSSON,
Vogatungu 26, Kópavogi,
lést i Borgarspitalanum aö morgni 24. nóvember.
v
Hólmfriöur Þórhallsdóttlr,
Steinþór Ólafsson, ÓKna Geirsdóttir,
Þórhallur Ólafsson, Gróa Dagmar Gunnarsdóttir,
Einar Jón Ólafsson, Aöalbjörg Lúthersdóttir,
Þorgeir Olafsson, Helga Jónsdóttir,
Sigrún Ólafsdóttir, Ágúst Þór Eiriksson,
Arnar Már Ólafsson,
Hóimfriöur Ólöf Ólafsdóttir
og barnabörn hins látna.
+
Móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
HANNA GUOJÓN8DÓTTIR
pianókennari,
K jartansgötu 2,
er lóst i Landspitalanum 18. nóvember, veröur jarösungin frá
Dómkirkjunni miövikudaginn 28. nóvember kl. 13.30.
Aöstandendur.
+
Utför eiginmanns mins, fööur, tengdafööur og afa,
HARALDAR Á. SIGURÐSSONAR,
veröur gerö frá Dómkirk junni fimmtudaginn 29. nóvember kl. 13.30.
Guörún ólaffa Sigurösson,
bórdfs Sigurösson Aikman, John Aikman,
Inger Anna Aikman, Haraldur Asgeir Aikman,
Skorri Andrew Aikman.
+
Bróöir okkar,
ÓSKAR GUOLAUGSSON
frá Siglufirói,
Mjóuhlfö 16,
Reykjavfk,
veröur jarðsunginn frá Fossvogskirkju I dag, þriöjudaginn 27.
nóvember, kl. 10.30.
Lovfsa Guölaugsdóttir, Sigriður Lérusdóttir
og aörir aöstandendur.
Minning:
Guðrún Stefanía
Guðjónsdóttir
Fædd 4. ágúst 1891
Dáin 19. nóvember 1984
Nú hefur ein af hetjum hvers-
dagslifsins kvatt þennan heim eft-
ir langt æviskeið. Hinn 19. þessa
mánaðar lést á Hrafnistu tengda-
móðir mín, Guðrún Stefanía Guð-
jónsdóttir, 93 ára að aldri. Hún
var fædd 4. ágúst 1891 að Álfta-
vatni í Staðarsveit. Foreldrar
hennar voru Guðjón Jónsson og
Guðbjörg Jónsdóttir. Hún var elst
af átta systkinum og eru nú tvö
þeirra á lífi, Styrkár Már og Sæ-
unn Sigríður, bæði búsett i
Reykjavík.
Þegar Stefanía er átta ára göm-
ul flytja foreldrar hennar búferl-
um að Galtárhöfða i Norðurárdal
og er hún þar hjá þeim til 11 ára
aldurs, er hún fer að Sveinatungu
til sæmdarhjónanna Ingibjargar
Siguröardóttur og Jóhanns Eyj-
ólfssonar. í Sveinatungu er hún til
17 ára aldurs, er hún leggur land
undir fót í fylgd föður síns, fót-
gangandi yfir heiðar og fjöll að
Fellsenda i Miðdölum, en þar
bjuggu þá stórbúi Guðrún Tóm-
asdóttir og ólafur Finnsson. Hún
ræður sig þar i vinnumennsku og
er þar samfleytt í 12 ár. Þar kynn-
ist hún eiginmanni sínum, Hann-
esi Gunnlaugssyni, sem var þar
vinnumaður. Hann var fæddur á
Litla-Vatnshorni i Haukadal 30.
sept. 1891. Stefania átti góðar
minningar frá dvöl sinni á þessum
heimilum og minntist alltaf fólks-
ins þar með hlýjum huga og hélt
vináttu og tryggð við það fólk alla
tíð.
Árið 1921 þann 29. október
gengu þau Stefanía og Hannes i
hjónaband og hófu búskap á föð-
urleifð hans að Litla-Vatnshorni
og bjuggu þar til ársins 1949 er
Hannes lést 5. september það ár.
Eigi munu efnin hafa verið mik-
il þegar þau hófu búskap að Litla-
Vatnshorni, litilli jörð með þýfðu
túni. En þau voru ung og samhent
og bæði dugnaðarforkar til allra
verka og hlífðu sér hvergi. Það var
handaflið eitt sem á varð að
treysta á þeim tímum. Þau hófu
strax að slétta túnið og á næstu
árum að endurbyggja húsakostinn
af miklum dugnaði. En aldrei voru
þau svo önnum kafin að þau hefðu
ekki tíma til að gera öðrum greiða,
eða taka á móti gestum og gang-
andi, enda þeirra mesta ánægja í
lífinu að gera öðrum gott.
Þau Stefania og Hannes eignuð-
ust þrjú börn. Elstur þeirra var
Gunnlaugur Eysteinn, f. 19. nóv.
1921, d. 25. júlí 1975. Gunnlaugur
var tvíkvæntur. Fyrri kona hans
var Guðrún Sigurðardóttir frá
Lundi i Fljótum, þau eignuðust
þrjá syni. Þau slitu samvistum.
Seinni kona Gunnlaugs og eftirlif-
andi ekkja er Ása Gísladóttir frá
Pálsseli í Laxárdal, eignuðust þau
fimm börn. Næst elst er Ragn-
heiður Hildigerður gift Víglundi
Sigurjónssyni og þau eiga þrjú
bðrn. Yngstur er Olafur kvæntur
Nönnu Jónsdóttur og eiga þau
fjögur börn. Barnabörnin eru því
15 og barnabarnabörnin eru orðin
12.
Það skiptust á skin og skúrir í
lífi Stefaníu. Henni var það mikið
áfall að missa eiginmanninn á
miðjum aldri. Hún gat þó ekki til
þess hugsað að vera annars staðar
en á Litla-Vatnshorni. Árið eftir
að hún missti eiginmanninn var
erfiður tími I lífi hennar. Naut
hún þá ómetanlegrar aðstoðar
nágranna sinna er seint verður
fullþökkuð.
Árið 1951 hóf Gunnlaugur bú-
skap á Litla-Vatnshorni með fyrri
konu sinni, Guðrúnu. Tíminn
græddi sárin og Stefanía vann af
lífi og sál að búi þeirra og sá
myndarlegan barnahóp vaxa úr
grasi, býlið breytast í betri jörð
með nýrri tækni og dugnaði sonar-
ins.
Enn dró ský fyrir sólu er Gunn-
laugur veiktist og lést 25. júlí 1975
frá fimm ungum börnum og konu
sinni, Ásu Gísladóttur, dugnað-
arkonu, sem hefur brotist áfram
að koma upp barnahópnum með
aðstoð móður sinnar og tengda-
móöur.
Ég dáðist oft að því hvað þessar
öldruðu mætu konur voru sam-
taka við að hlynna að heimili og
börnum, sívinnandi frá morgni til
kvölds. Það var auðséð að þær
mátu hvor aðra mikils, enda var
samkomulagið gott. Þannig starf-
aði Stefanía meðan kraftar entust
og hennar ánægja og sólargeisli
voru börnin á heimilinu.
Fyrir fimm árum tók heilsu
hennar að hraka. Hún varð fyrir
því áfalli að lærbrotna og leggjast
í sjúkrahús. Þar með mátti heita
að dvöl hennar fyrir vestan væri
lokið, og var hún til heimilis og
umönnunar hjá Ragnheiði dóttur
sinni og þess á milli á hjúkrunar-
heimilum, þar til hún fór á sjúkra-
deild Hrafnistu í desember á síð-
astliðnu ári og dvaldi þar til
hinstu stundar.
Fyrir hönd systkina og annarra
ættingja vil ég færa starfsfólki
sjúkradeildar Hrafnistu innileg-
ustu þakkir fyrir góða umönnun.
Stefanía var sérstakur persónu-
leiki, sem aldrei kvartaði yfir
hlutskipti sínu í lifinu, gerði engar
kröfur til annarra, en því meiri til
sjálfrar sín. Aldrei heyrðist æðru-
orð af hennar vörum. Hún var
stálminnug og greinargóð og hafði
gaman af þjóðlegum fróðleik, og
mundi gamla daga til síðustu
stundar.
Ég og fjölskylda min dvöldum
oft i sumarleyfum á Litla-
Vatnshorni og eigum þaðan góðar
minningar við veiðar i vatninu og
sveitastörf. Aldrei sá ég Stefaniu
glaðari en á þeim stundum.
Nú að leiðarlokum þakka ég
henni alla vináttu og tryggð.
Miklu ástfóstri tóku þau Hannes
við sveitina sina og Litla-
Vatnshorn og þar vildu þau bera
beinin. Lét Hannes gera heima-
grafreit í gamla túninu, þar sem
vitt sér um sumarfagran dalinn.
Þar verður nú 35 árum síðar hin
trúfasta eiginkona hans lögð til
hinstu hvilu við hlið hans.
„Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.”
(V.Briem)
Víglundur Sigurjónsson
‘Ég minnist tveggja handa er hár mitt struku
einn horfinn dag“. (St Steinarr.)
Fyrsti dagurinn í sveitinni var
erfiður fyrir ungan og óframfær-
inn borgardrenginn. Nýtt fólk og
nýr framandi heimur. þegar pabbi
var farinn suður aftur um kvöldið
yfirbugaðist sá litli sem snöggvast
af heimþrá og feimni. Þá tók
amma hann sér í fang og bægði
burt öllum kvíða. Síðan var hún
óhagganlegur miðpunktur tilver-
unnar í sveitinni.
Þó amma væri sivinnandi, inn-
an húss sem utan, bar hún hag
okkar barnanna stöðugt fyrir
brjósti. Og gaman var að hlusta á
hana segja sögur frá gamalli tið af
fólki og veraldarvafstri þess í
Haukadalnum. Enn man ég hvað
hún var dreymin á svipinn er hún
sagði frá því hvernig hún veiddi
silung til matar í svuntuna sfna að
loknu dagsverki við heyskapinn.
„Þá var fiskur í hverjum polli,"
sagði hún.
Amma var kona gamla tímans á
Islandi. Nægjusemi, dugnaður,
æðruleysi, kímni og trúfesta voru
hennar traustu dyggðir. Og þó
henni þætti stundum nóg um
lífsgæðakapphlaupið hjá okkur
fyrir sunnan stóð hún ekki i neinu
ævarandi striði við nýja timann.
Aldrei kvaddi hún sveitargestina
að hausti án þess að læða vænum
seðli í litinn lófa. Þegar hún há-
öldruð gisti hjá okkur í Keflavik
um tima sprangaði hún oftlega ein
og óstudd bæinn á enda til að
heimsækja Guðlaugu systur sína
eða sinna öðrum erindum — rétt
eins og hún hefði búið þar alla tið.
Lítil og veikburða var hún jafn
kvik og örugg með sig i umferðinni
og þegar hún mundaði prjónana
sína í sveitinni.
Nú er þagnað glamrið i prjónun-
um hennar ömmu, en áfram lifir
hin ljúfa minning. Guð blessi
hana.
Stefán, Ómar, Jónína,
Atli og fjölskyldur.
I dag er til moldar borin sæmd-
arkonan Guðrún Stefanía Guð-
jónsdóttir, fyrrum húsfrú að
Litla-Vatnshorni, Haukadal,
Dalasýslu, en hún andaðist á
Hrafnistu í Reykjavfk 92 ára að
aldri, þar sem hún dvaldist siðasta
æviár sitt.
Þegar við barnabörnin og
barnabarnabörnin kveðjum ömmu
og langömmu horfum við aftur til
þeirra ára þegar við dvöldum hjá
henni að Litla-Vatnshorni sem
börn og unglingar. Við rifjum upp
góðar og ljúfar minningar frá
þeim tíma, sem ekkert okkar vildi
vera án. Tilhlökkunin var alltaf
jafn mikil yfir því að heimsækja
ömmu í dalina, þar sem sólin og
fjöllin spegluðust f vatninu á góð-
viðrisdögum og nýveiddur silung-
urinn beið okkar í pottinum.
Amma bar ekki tilfinningar sfn-
ar á torg. Hún var hörð af sér,
enda hafði hún reynt mikið á sinni
löngu ævi, en aldrei heyrðist hún
kvarta. Hún var sérstaklega
hreinskilin kona og var vön að
segja skoðanir sínar hispurslaust.
Amma var vinnusamasta kona
sem við höfum kynnst, áreiðanleg,
gestrisin og hlý heim að sækja. En
hún átti það sem okur er öllum svo
mikilvægt að eiga, en það er trúin
á algóðan guð.
Við þökkum henni samfylgdina
og þá umhyggju sem hún sýndi
okkur i gegnum árin. Við biðjum
guð að blessa minningu hennar.
„En ástin er björt sem barnsins trú,
hún blikar í ljóssins geimi,
og fjarlægð og nálægð, fyrr og nú,
oss frnnst þar í eining streymi.
Frá heli til lffs hún byggir brú
og bindur oss öðrum heimi.
Af eilifðar Ijósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort lif, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri’ en auga sér
mót ðllum oss faðminn breiðir.“
(Einar Benediktsson.)
Trausti og fjölskylda,
Stefanía og fjölskylda.