Tíminn - 08.09.1965, Blaðsíða 11

MTÐVIIÍUÍ)AGlTI{ 8. september 1965
TÍMINN
JOHN
MACDONALD
: ^ ^ 1
liliilaiii
iiiii i s ii
— Hver er Tom Haskell? spurði
Irena.
— GóSur vinur. Hann er lög-
fræðingur, svo að hann sér einn-
ig um þau mál fyrir okkur, sem
krefjast lögfræðilegrar þekking-
ar. Því spyrðu?
— Hann hringdi í dag. Hann
hafði frétt, að Johnny væri úr
lífshættu og spurði, hvenær hann
gæti fengið að tala við þig.
— Ég verð víst að hringja til
hans á morgun. Ég þarf að tala
við hann um trygginguna á bíln-
um. Ég þarf víst líka að hringja
á skrifstofuna og tala við Donald
— allt svoleiðis. Hún geispaði og
rétti úr sér, renndi fingrum gegn
um rauðgyllt hárið og brosti til
systur sinnar. — Nú byrjar lífið
aftur, Irená. Lífið með öllum sín-
nm sorgum og gleði og hínum
ýmsu vandamálum, sem leysa þarf.
Og guði sé lof fyrir það.
— Heldurðu að það verði auð-
velt?
Jane starði hissa á hana. — Ég
heyri ekki betur en þú sért reið.
-r— Ég er ekki reið. En kannski
er ég dálítið óþolinmóð, vina mín.
Irena var glæsileg kona á fer-
tugsaldri. Hún var alltaf veiklædd
og vel snyrt, en hún fanm alltaf
eitthvað til að vekaj gremju sína.
— Óþolinmóð? Vegna þess að
ég hef ekki þotið milli lögfræð-
inga og tryggingatrfólks? Irena, þú
hlýtur að skilja að ég hef ekki
haft hugsun á öðru en . . .
— Það skil ég fjarska vel. Það
er ekki það, sem ég er að hugsa
um. En ég ef á tilfinningunni,
að þú hafir ekki gert þér ljóst,
hversu málið er alvarlegt.
Jane horfði skilningsvana á
hana.
— Hvað málið er alvarlegt?
Hvað í ósköpunmm áttu við?
— Jane, lögreglan ákærir
Johnny fyrir að hafa ekið bifreið
undir áhrifum víns. Hann eyddi
kvöldinu á viðbjóðslegri búlu og
húkkaði sér þar viðbjóðslega götu
drós os olii dauða hennar bejaar
slysið varð. Fjölskylda stúlkunn-
ar ætlar í skaðabótamál. Og það
taka engin tryggingarfélög á sig
— Nei, hevrðu mig nú!
— Jane eg veit sitt af hverju
um svona 'hluti. Heldurðu að hann
geti gert sér vonir um að halda
atvinnu sinni?
— Þú dæmir hann sem sagt líka
— eins og blöðin gerðu? Irena,
hefurðu ekki hugsað út í það, að
Johnny hefur ekki fengið neitt
tækifæri til að útskýra, hvað gerð-
ist?
Irena brosti kuldalega.
— Hvað gæti hann svo sem út-
skýrt? Það hefur komið fyrir að
eiginmaður drekki sig fullan og
það gerisf líka að hann fái sér
götustelpu til dægrastyttingar og
einstöku sinnum fer það illa og
allt kemst upp. Þannig er lífið,
vina mín. Ég dáist að hvað þú
ert hraust og sterk og vilt verja
þinn mann, en ég held þér kæmi
betur ef þú vildir horfast í augu
við staðreyndir.
— Irena. saeði Jane eftir and-
artaks þögn. — Ég er þér mjög
þakklát fyrir allt sem þú hefur
gert fyrir mig þennan tíma. Ég
veit ekki, hvemig ég hefði fadð
að, hefði þín ekki notið við. Og
ég sé ekki hvemig ég gæti staðið
í þessu áfram í sumar án þín.
En ég elska Johnny og ég treysti
honum. Ég trúi ekki að þetta hafi
verið eins og allir virðast halda.
Johnny er ekki svoleiðis maður
Eg kæri mig ekki um, að þú
eða aðrir tali niðrandi um hann,
— að minnsta kosti ekki fyrr en
hann hefur fengið tækifæri til að
segja frá því sem gerðist.
— Ef þetta gerðist aðeins tutt-
ugu og fimm kílómetrum héðan,
hvers vegna kom hann þá ekki
heim, fyrst hann var búinn að
ganga frá því sem hann þurfti að
gera. Og ef hann hafði ekki lokið
sínum málum af, hvers vegna
kom hann þá ekki heim og var
hér um nóttina og gat þá farið
aftur morguninn eftir?
— Það er einmitt þetta, sem
innar. Já, þarna stóð hnífurinn í kúnni, ef svo mátti segja
— við gátum ekki raunverulega auglýst eftir stúlkum í dag-
blöðunum. Það yrði meira að segja ekki minnzt á það nokk-
urs staðar, að hinum innfæddu væri boðið að taka þátt
í opnuninni. Þetta fór með allar mínar ráðagerðir. Á síðustu
stundu var meira að segja dregin til baka smáauglýsing,
sem hafði átt að koma í einu blaðanna.
Ég leitaði til allra Don Juana, sem ég náði í, Þeir
gætu sagt stúlkunum, sem þeir þekktu, að segja vinkonum
sínum að koma. Þetta var mín eina von. Margir hermenn,
sem höfðu gaman af að láta vita af því, hver margar ís-
lenzkar stúlkur þeir þekktu, komu til mín annað slagið:
— Ég veit um þrjár stúlkur, sem ætla að koma, eða —
ég get komið með sex. Þó varð ég fyrir alvarlegu áfalli,
þegar hermaður nokkur kom til mín. — Ég skal koma með
fullan vörubíl af stúlkum, ef þú sérð mér fyrir bílnum. Ég
hafði aldrei séð þennan hermann áður. Þar, sem ég hélt,
að hann væri að gera að gamni sínu, sagði ég, að við gæt-
um ekki notað flutningatæki hersins í þessum tilgangi, og
gleymdi svo uppástungunni. Næsta kvöld birtist hann á heim-
ilinu og dró mig afsíðis mjög dularfullur á svipinn. Líttu
nú á, þú vilt að þessi dansleikur heppnist, eða hvað? Ég
kinkaði kolli. — Og þú átt að sjá um að útvega stúlkumar.
Hvernig á dansleikurinn að geta orðið skemmtilegur án
þeirra?, Hann hafði á réttu að standa, en ég mótmælti, og
sagði, að einhverjar stúlkur myndu koma, því mennimir
væru að bjóða þeim persónulega. — Ó, ég á ekki við, að
ég ætli aðeins að koma með fáeinar, ég meina fimmtíu —
sextíu — eða jafnvel áttatíu stúlkur!
Þetta var meira en ég gat þolað. Ég leit alvarlega á hann.
Hann sá svipinn á æidliti mínu og fíýtti sér að segja. —
Þetta er ekkert svik*rall, þú mátt alls ekki taka það svo.
Þetta verða góðar stúlkur og þú verður að sjá til þess, að
komið verði vel fram við þær — það verður að' vera nóg
af herlögreglumönnum til þess að ömggt sé, að ekkert komi
fyrir. Hvar myndi hann fá allar þessar stúlkur? Hver var
hann?
Hvemig átti ég að bregðast við Þessu? spurði ég sjálfa mig.
— Nú, þetta er það, sem ég get gert fyrir þig, ef þú vilt,
sagði hann hreinskilnislega. — Vel getur verið, að ég geti
séð um flutninginn sjálfur, ég mun fá að vita það fyrir
v iöi d niuigua. mg í.xl xiciiid vxu ug öcgi pcx iicl pvl.
Hann hvarf svo snögglega á brott, að ég hafði ekki fengið
tækifæri til þess að spyrja hann þeirra spuminga, sem mig
langaði til að spyrja, áður en við steyptum okkur allt of
djúpt í þetta stórvirki.
Og það brást ekki, næsta kvöld kom hann inn og var
ánægjulegur og um leið dularfullur á svipinn, en nú vor-
um við orðnir félagar. Hann hvíslaði hásri röddu: — Allt
er í lagi. Ég er búinn að útvega tvo flutningabíla, og á
hvomm þeirra get ég flutt að minnsta kosti fjörutíu til
fimmtíu stúlkur. Hann neri saman höndunum og sleikti út
um. — Já, frú mín góð, Það er allt í lagi, dansleiknum er
borgið. Loks fékk ég málið á ný: — Heyrðu, ég skil ekki
alveg, hvers vegna þú leggur allt þetta á þig — það er fal-
lega gert af þér, og við kunnum að meta það, en ég verð
að gera þér ljóst, að við getum ekki tekið á okkur
ábyrgðina á þessum stúlkum, nema á meðan þær era
innan veggja heimilisins. Ef þær em þess konar stúlkur,
sem við viljum fá sem gesti okkar, og þú segir að þær
séu það, þá ert þú jólasveinninn sjálfur og ofurmenni í senn.
Hann ljómaði af ánægju. — Þú hefur á réttu að standa?
Jæja, ég sé þig á dansleiknum. Hann gekk í átt til dyr-
anna, svo hikaði hann sem snöggvast. —Á meðan ég man,
vanti þig nælonsokka, þá láttu mig vita. Ég þakkaði honum
fyrir og sagði, að ég hefði nóg af þeim (ég vildi óska að
ég hefði það nú!) og hann svaraði: — Viljir þú láta þá
endast vel, skaltu láta þá liggja í bleyti í hálftíma, eftir
að þú hefur verið í þeim. Vertu svo sæl. Það veit guð, að
ég er alltaf að læra, sagði ég við sjálfa mig.
— Það er komið, sagði Bettý, og truflaði hugsanir mín-
ar. — Ha? Hverjir era komnir? — Nýja starfsfólkið — það
er komið. — Ég trúi því ekki fyrr en ég sé það. Ef til
vill hefurðu á réttu að standa . . . Á sama augnabliki
kom Doris hlaupandi inn í skálann. — Stúlkurnar eru komn-
ar, ég sá þær niðri á Borg. Ó, nei, gat ekki verið, að
hjálpin hefði að lokum borizt okkur! Það reyndist þó vera
satt, og síðar um daginn höfðum við allar hitt nýju stúlk-
urnar, en þó aðeins lauslega, þar sem við vorum svo önn-
um kafnar. Við höfðum upphaflega hugsað okkur að bjóða
þessum átta stúlkum til kvöldverðar, eða halda þeim veizlu,
en þar sem engin okkar hafði tíma aflögum til þess að
undirbúa móttökurnar, þá fóru þær að mestu fyrir ofan
n
Rest best koddar
Endurnýjum gömlu sængurnar
Eigum dún og fiðurheld ver
æðardúns og gæsadúnssængnr
og kodda af ýmsum stærðum
- PÓSTSENDUM -
Dún- og
fiðurhreinsun
Vatnsstig 3 — Simj 18740
(Örfá skref frá LaugavegD
ég átti við, Irena — ég sætti mig
ekki við að þú segir svona á mínu
heimili. Ég ætla frekar að reyna
að bjarga mér án þinnar hjálpar.
— Þetta er anzi mi’kið upp í
sig tekið, vina mín . . .
— Ég meinti það ekki svoleiðis,
Irena . . . Ég vil bara að þú vitir,
hver afstaða mín er.
Irena kinkaði kolli.
— Ég skil þig vel. Og það var
alls ekki aetlun mín að særa þig.
Ég reyni aðeins . . . .að.hlífa þér
við frekari erfiðleikum.
— Ef Johnny hefði farizt hefði
fólk haldið áfram að trúa ein-
hverju sem ég veit að er ekki satt.
— Við skulum ekki tala meira
um þetta Jane. En þú verður að
skilja, að hvað sem fyrir kemur
er þér óhætt að treysta mér.
Jane hringdi til Tom Haskell
og þau bundu fastmælum að hún
kæmu upp á skrifstofu hans fljót
lega eftir hádegi næsta dag. Tom
var alúðlegur maður með ljóst hár
sem farið var allmjög að þynnast,
hann hafði rjóðar kinnar og brosti
vingjarníega. Hann lót í ljós gleði
sína yfir bata Johnny og þau töl-
uðu um daginn og veginn nokkra
stund, unz hann varð alvarlegur
og sagði:
— Eg vil ekki, að þú haldir, að
ég sé að næla mér í „mál,“ Jane.
Það eru satt að segja ekki svona
mál, sem lögfræðingur hefur venju
lega áhuga á. Þegar ég hringdi og
vildi tala við þig var það vegn-a
þess að ég veit að þú og Johnny
þarfnist allrar þeirrar hjálpar sem
hægt er að fá. Ég hef látið á mér
skilja að John Foley sé skjólstæð-
ingur minn. Hef ég leyfi þitt til
þess?
— Auðvitað.
— Ég hef talað við Kim Mayn-
ard.
— Já, um trygginguna.
— Já. Bíllinn er gerónýtur og
sú hlið málsins veldur í sjálfu sér
engum erfiðleikum. Það mun
kosta fimmtíu dollara að fjarlægja
flakið. Við getum víst samþykkt
það. Ávísunin mun hljóða upp
á . . . bíddu við . . . ég hef töi-
urnar einhvers staðar hér a . ..
1610 dollara Skuldin er 721 og
þáð þýðir að þið fáið 889. Kim
segir að þið ættuð að gera sætt
ykkur við það. Ávísunin verður
stíluð á Johnny, en þið getið sett
upphæðina inn á sameiginlegan
bankareikning ykkar. Kim hef-
ux í sinni vörzlu þá persónulegu
muni sem í bílnum voru — barm
lítur inn til þín einhvem daginn
og lætur þig fá þá.
— Það er skrítið að hafa ekki
bfl, þegar maður er því vamur.