Morgunblaðið - 13.01.1985, Blaðsíða 32

I
32
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. JANÚAR 1985
Útgefandi hf. Árvakur, Reykjavík.
Framkvæmdastjóri Haraldur Sveinsson.
Ritstjórar Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson.
Aðstoöarritstjóri Björn Bjarnason.
Fulltrúar ritstjóra Þorbjörn Guðmundsson,
Björn Jóhannsson, Árni Jörgensen.
Fréttastjórar Freysteinn Jóhannsson, Magnús Finnsson,
Sigtryggur Sigtryggsson, Ágúst Ingi Jónsson.
Auglýsingastjóri Baldvin Jónsson.
Ritstjórn og skrifstofur: Aöalstræti 6, sími 10100. Auglýsingar: Aö- alstræti 6, sími 22480. Afgreiösla: Kringlan 1, sími 83033. Áskrift- argjald 330 kr. á mánuöi innanlands. í lausasölu 25 kr. eintakiö.
Raforkubúskapur
— öryggi og arðsemi
Allt frá landnámi hafa ís-
lendingar byggt afkomu
sína á tveimur „lífbeltum": hið
innra belti er gróðurmoldin —
hið ytra fiskimiðin. Báðar þess-
ar auðlindir hafa nýtingarmörk;
höfuðstól, sem ekki má ganga á
eða rýra. Þess vegna höfum við
á síðustu áratugum horft æ
meir til þriðju auðlindarinnar,
orkunnar í fallvötnum og jarð-
hita. Einnig á þeim vettvangi
þarf að þræða hinn gullna með-
alveg, sem byggir hvorutveggja
á öryggi og arðsemi.
Varamaður í stjórn Lands-
virkjunar — á vegum Alþýðu-
bandalagsins — hefur formlega
sett fram harða gagnrýni á
orkustefnu og orkuframkvæmd-
ir liðinna ára og áratugar, vegna
meintrar offjárfestingar í
orkukerfinu og ónógs trúnaðar
við arðsemissjónarmið. Tvennt
vekur einkum athygli í þessari
gagnrýni. í fyrsta lagi hlýtur
hún að hluta til að beinast að
hæstráðanda orkumála í land-
ifiu 1978—1983, Hjörleifi Gutt-
ormssyni, sem stýrði ráðuneyti
orkumála á þessu tímabili. í
annan stað sá nýi tónn, a.m.k. í
herbúðum Alþýðubandalagsins,
um arðsemi sem hinn eina og
sanna vegvísi í framkvæmdum
landsmanna. Þessi nýi tónn er
fagnaðarefni. Hitt er verra, að
„röksemdirnar", sem varamað-
urinn tínir til máli sínu til
stuðnings, eru í veigamiklum at-
riðum innantómar og steyptar í
mót pólítísks áróðurs.
í orkuskorti, sem hér sagði til
sín 1979—1981 og kom m.a. fram
í niðurskurði á sölu og skömmt-
un orkunnar, setti Landsvirkjun
sér þá öryggiskröfu, að hér skuli
jafnan tiltækar 250 GWst á ári í
orkuöflunarkerfinu, umfram
það sem orkuspá gerir ráð fyrir.
Við þessa ákvörðun var horft til
hliðstæðra öryggiskrafna á
Nýja-Sjálandi, þar sem aðstæð-
ur eru um margt svipaðar og
hér; sem og þeirrar staðreyndar,
að orkugetuútreikningar höfðu
ekki reynzt eins traustir og áður
var talið.
Á fyrrnefndum skömmtunar-
tíma orkunnar var miklu fé var-
iö til framleiðslu á raforku með
olíu, þ.e. innfluttum orkugjafa,
sem að sjálfsögðu hafði áhrif á
gjaldeyris-, viðskipta- og
skuldastöðu okkar við umheim-
inn. Þá verður að horfa til þess
að orkustaðan hefur verið hag-
stæð um árabil vegna góðs
vatnsbúskapar, þ.e. vegna mik-
illar úrkomu. Við verðum hins-
vegar að vera við því búin að
tryRgja orkuöryggi einnig í
þurrum árum, en munur orku-
framleiðslu milli slæmra og
góðra vatnsára er geysimikill,
eða allt að 500—600 gígawatt-
í stundir, að dómi Landsvirkjun-
ar. Enginn vafi er á því að
ingtenging raforkukerfisins
um landið, sem nú er loks lokið,
með og ásamt fyrrnefndri ör-
yggisákvörðun Landsvirkjunar,
hefur stóraukið raforkuöryggi
heimila og fyrirtækja i landinu.
Þær öryggiskröfur, sem
Landsvirkjun byggir orkustefnu
sína að hluta til á, verða að telj-
ast eðlilegar. Það er hinsvegar
út í hött að þær hafi hækkað
raforkuverð í landinu óeðlilega,
þar eð smærri virkjanir, sem
Alþýðubandalagið hefur einkum
augastað á til að ná meintu
jafnvægi milli framboðs og eft-
irspurnar orkunnar, hefðu leitt
til mun dýrari orku, án þess að
fyrirbyggja tímabundna um-
framframleiðslu.
Hitt er eðlilegt, enda standa
ákvarðanir Landsvirkjunar til
þess, að áætlun virkjunar-
framkvæmda verði endurskoð-
uð, m.a. í ljósi þess að nýjar
upplýsingar benda til minni inn-
lendrar orkueftirspurnar á
næstu árum en áætlanir Orku-
spárnefndar, sem birtar vóru
1983, stóðu til. Þessi endurskoð-
un hófst í desembermánuði sl.
og Iýkur væntanlega í endaðan
febrúarmánuð. Það sem helzt er
um rætt er að hægja á fram-
kvæmdum við kvíslaveitur (5.
áfanga), fresta aukningu miðl-
unar í Þórisvatni, og endurmeta
framkvæmdahraða við Blöndu-
virkjun, en þessi atriði öll eru
enn á athugunar- og umræðu-
stigi.
Ötullega er nú unnið að því að
leita samstarfsaðila um frekari
uppbyggingu á orkufrekum iðn-
aði. Þá er rætt um stækkun ál-
versins í Straumsvík, nýtt álver
annars staðar og kísilmálm-
verksmiðju í Reyðarfirði. Stað-
an í orkumálum auðveldar
okkur þessa samninga, en jafn-
framt verðum við að vera
raunsæir í verðlagningu.
Hagvöxtur eða verðmæta-
vöxtur í þjóðarbúskapnum, sem
er forsenda batnandi lífskjara,
hefur að langdrýgstum hluta
verið sóttur til sjávarútvegs á
liðnum áratugum, fyrst og
fremst með tæknivæðingu veiða
og vinnslu. Aflatakmarkanir,
sem byggðar eru á fiskifræði-
legum rannsóknum og niður-
stöðum, útiloka, að æskilegur
hagvöxtur verði i sama mæli
áfram sóttur til sjávarútvegs,
a.m.k. í næstu framtíð. Þess-
vegna hefur verið horft til nýrra
atvinnugreina, s.s. lífefnaiðnað-
ar, rafeindaiðnaðar, fiskeldis og
stóriðju, sem jafnframt skapaði
markaðs- og arðsemisforsendur
nýrra stórvirkjana. Það er
ánægjuefni að talsmenn Al-
þýðubandalags, flokksgervings
tregðulögmálsins, skuli tylla
tám sínum á lífskjaragildi arð-
seminnar, jafnvel þótt í áróð-
urslegum látbragðsleik sé.
tanríkisráðherrar
Bandaríkjanna og Sov-
étríkjanna settu svip
sinn á fyrri hluta vik-
unnar. Fjölmiðlamenn
komust að þeirri niður-
stöðu, að ráðherrarnir
væru að ræðast við í fullri alvöru í Genf.
Af hverju drógu fjölmiðlamennirnir
þessa ályktun? Jú, séð var til þess, að
þeir fengju sem minnst að vita af því
sem þeim George Shultz og Andrei
Gromyko fór á milli.
Eftir viðræðurnar liggur ljóst fyrir,
að fulltrúar Bandaríkjanna og Sovét-
ríkjanna ætla að taka þráðinn upp að
nýju í afvopnunarmálum. Sérfróðir
menn frá hvorum tveggja taka á næst-
unni til við að ræða um það hvernig
unnt sé að stemma stigu við fjölgun
langdrægra eldflauga, meðaldrægra
eldflauga og varnarkerfa úti í geimnum.
Því hefur verið haldið á loft af ýmsum
til dæmis af fréttamönnum íslensku
ríkisfjölmiðlanna, að hinn nýi þáttur í
samskiptum risaveldanna sem nú er að
hefjast eigi rætur að rekja til sinna-
skipta hjá Ronald Reagan, Bandaríkja-
forseta. Erfitt er að greina skynsamleg
rök fyrir fullyrðingum af þessu tagi.
Það voru Sovétmenn sem riftu viðræð-
um um afvopnunarmál undir árslok
1983. Sovétmenn hafa hafnað öllum til-
lögum Bandarikjamanna um niðurskurð
kjarnorkuvopna, hvort heldur þau eru
langdræg eða meðaldræg.
Aðdragandi viðræðnanna í Genf var
hlaðinn talsverðri spennu. Þeir sem lít-
inn áhuga hafa á alþjóðamálum gætu
kannski dregið þá ályktun af öllu bram-
boltinu vegna þessa tveggja daga fund-
ar, að hann væri eitthvert einsdæmi;
Málum er síður en svo þannig háttað.
Utanríkisráðherrar risaveldanna hafa
oft hist. Fulltrúar þeirra hafa áður efnt
til fjölmargra funda um afvopnunar-
mál. Ríkisstjórnir Bandaríkjanna og
Sovétríkjanna hafa gert með sér ýmsa
samninga um takmörkun kjarnorku-
vopna í einu eða öðru formi.
Varnarkerfi í
geimnum
Nýmælið í þeim afvopnunarviðræðum
sem fyrir dyrum standa er það, að nú á
ekki aðeins að ræða sóknar-kjarnaorku-
vopn heldur einnig varnarkerfi gegn
langdrægum eldflaugum, en bæði
Bandaríkjamenn og Sovétmenn hafa
slík kerfi í undirbúningi. Og að ýmsu
leyti standa Sovétmenn þar feti framar
en Bandaríkjamenn. Það er hin banda-
ríska áætlun á þessu sviði sem átt er við
þegar rætt er um geimvopn Reagans,
„stjörnustríð" hans og fleira í þeim dúr.
Sovétmenn hafa hamrað á því undan-
farna mánuði, að nauðsynlegt sé að
takmarka bandarísk geimvopn, það sé
algjört sovéskt skilyrði.
Þeir sem muna eftir aðdraganda þess,
að fulltrúar risaveldanna settust niður
til að ræða um takmörkun á meðal-
drægum eldflaugum, hljóta að sjá að
þráðurinn í áróðri Sovétmanna er sá
sami nú og þá. Atlantshafsbandalags-
ríkin samþykktu í desember 1979 tví-
þætta áætlun er fól í sér að meðaldræg-
ar, bandarískar kjarnorkueldflaugar
yrðu fluttar til Vestur-Evrópu á árinu
1983 ef ekki hefði tekist samkomulag við
Sovétmenn fyrir þann tíma um að þeir
fjarlægðu meðaldrægar eldflaugar sín-
ar sem ógna ríkjum Vestur-Evrópu. Þá
sögðust Sovétmenn ekki setjast til
samninga nema Atlantshafsbandalags-
ríkin hættu við áform sín, Bandaríkja-
menn mættu ekki eignast meðaldrægar
kjarnorkueldflaugar í Vestur-Evrópu.
Ætlun Sovétmanna var að einoka þenn-
an jiátt kjarnorkuvígbúnaðarins.
Ymislegt bendir til að hið sama sé
upp á teningnum þegar til nýrra varn-
arkerfa eða geimvopna er litið. Sovét-
menn hafa verið að smíða vopn af þessu
tagi. Ronald Reagan lýsti því f frægri
ræðu sinni um þessi mál í mars 1983, að
með nýju strategísku varnar-frumkvæði
Bandaríkjamanna (Strategic Defense
Initiative) yrðu kjarnorkuvopn í raun
gerð óvirk. Þau myndu missa gildi sitt.
Bæði þessi hugmynd og framkvæmd
hennar hefur sætt gagnrýni. Reagan
segist ekki ætla að ganga lengra en
koma af stað rannsóknum svo að eftir-
menn sínir í Hvíta húsinu hafi tækni-
legar forsendur til að ákveða hvort
framleiða eigi ný vopnakerfi af þessu
tagi. Um slíkar rannsóknir sé ekki unnt
að semja við Sovétmenn.
Kremlverjum er ljóst, að þeir stand-
ast Bandaríkjamönnum ekki snúning í
þessu efni frekar en öðrum, þar sem
beinlínis kemur til keppni milli ríkj-
anna, hvað svo sem líður sovésku for-
skoti. Nú segja Sovétmenn sem sé enn
og aftur: Við skulum semja um það sem
ykkur tilheyrir en látum okkar vopn í
friði. Þetta komust þeir ekki upp með í
viðræðunum um meðaldrægu eldflaug-
arnar, þrátt fyrir dyggan stuðning há-
værra afla í lýðræðisríkjunum. Þetta
mega þeir ekki komast upp með nú.
Of mikil kynning
Þegar fjölmiðlamenn fengu engar
fréttir af viðræðum utanríkisráðherr-
anna i Genf á mánudag og þriðjudag,
drógu þeir þá ályktun að rætt væri sam-
an í alvöru. Sé þessi niðurstaða færð
yfir á umræður um ríkisstjórnina og
stjórnmálaástandið hér á landi undan-
farna daga ætti ályktunin að verða sú
að ekkert markvert gerist í málefnum
ríkisstjórnarinnar.
Of mikil kynning á málum, sem ekki
eru fullmótuð, getur haft öfug áhrif.
Ljóst er að Steingrímur Hermannsson,
forsætisráðherra, hleypti nýju lífi í um-
ræðurnar um stöðu ríkisstjórnarinnar
og stjórnarflokkanna með áramóta-
ávarpi sínu á gamlárskvöld. Þar impr-
aði forsætisráðherra bæði á nauðsyn
þess, að gerðar yrðu breytingar á
stjórnarstefnunni og gerð yrði upp-
stokkun í stjórnarráðinu. Síðan vakti
NT, málgagn forsætisráðherra og
Framsóknarflokksins, máls á því að
uppstokkun í stjórnarráðinu fylgdi
breyting á skipan manna í ráðherrasæti
og sagði að þar kæmi jafnt til álita að
skipta um ráðherra Framsóknarflokks-
ins sem Sjálfstæðisflokksins.
Jónatan Þórmundsson, prófessor,
benti á það í vel rökstuddri grein hér í
blaðinu á fimmtudag, að hvað sem liði
vilja manna til að breyta stjórnarráðs-
lögunum, færi illa á því að gera slíkt í
tengslum við pólitískar sviptingar af því
tagi sem hér um ræðir. I forystugrein
NT á miðvikudag kom vel í ljós í hvaða
ógöngur menn rata þegar þeir ímynda
sér að með því að breyta reglugerð um
Stjórnarráð íslands sé unnt að gera tvo
ráðherra verkefnalausa, eins og það var
orðað. Jafn lítt ígrundaðar pólitískar
vangaveltur eru sem betur fer sjaldséð-
ar í dagblöðunum, og er þá mikið sagt.
Löggjöfin um Stjórnarráð íslands er
frá 1969. Hún var samin og samþykkt
eftir mikinn stöðugleika í íslenskum
stjórnmálum, þegar viðreisnarstjórn
Sjálfstæðisflokks og Alþýðuflokks hafði
setið í 10 ár við völd. Þessi lög eru auð-
vitað ekki frekar alfullkomin en önnur
mannanna verk. En þau fjalla um við-
kvæmt og flókið efni sem ástæðulaust
er að hrófla við í fljótræði vegna stund-
arhagsmuna í pólitískri dægurbaráttu.
Er enginn vafi á því, að sá háttur, sem
nú virðist á döfinni hjá einhverjum, er
ekki til að flýta fyrir því að nauðsynleg
samstaða náist um breytingar.
Markmið í
efnahagsmálum
Stjórnarstefnan í efnahagsmálum
beið skipbrot í kjaraamningunum á ný-
liðnu hausti. Um það er ekki deilt.
Spurningin snýst um það núna hvort
aftur tekst að ná sömu stefnu og stjórn-
arflokkarnir voru sammála um við gerð
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. JANÚAR 1985
33
REYKJAVlKURBRÉF
laugardagur 12. janúar
Morgunblaðið/Arni Sœbera
stjórnarsáttmálans vorið 1983. Á þeirri
leið eru gamalkunn sker. Verðbólgu-
hraðinn er of mikill. Viðskiptahallinn er
of mikill. Ekki er nægilega mikið til
skiptanna til að fullnægja óskum allra.
Ríkissjóður býr við hallarekstur. Inn-
lendan sparnað þarf að auka og draga
úr erlendum lántökum o.s.frv., o.s.frv.
1. júní næstkomandi rennur út bannið
við verðtryggingu launa, sem sett var
með bráðabirgðalögum við mvndun rík-
isstjórnarinnar í maí 1983. A það mun
reyna hvort samstaða er um að fram-
lengja það. Kjarasamningar verða enn á
döfinni í ár. Ósamið er við sjómenn og
engin einföld lausn í sjónmáli þar. Ný-
genginn kjaradómur um laun alþing-
ismanna og æðstu embættismanna rík-
isins verður óhjákvæmileg viðmiðun í
öllum umræðum um kjaramál.
Úrræðin eru einnig gamalkunn. Menn
vona, að sú breyting verði á þessu ári, að
þriggja ára samdráttarskeiði í þjóðar-
búskapnum sé lokið. Það er mikilvæg
breyting, sem gefur vonir um að meira
verði til skiptanna. En mestu skiptir að
friður haldist í þjóðlífinu, að sættir ná-
ist á vinnumarkaði og menn deili ekki
svo hart á þeim vettvangi, að allir tapi
að lokum eins og í haust.
Skipbrot stjórnarstefnunnar á rætur
að rekja til þess, að ríkisstjórninni tókst
ekki í haust að veita þá forystu í þjóð-
málum sem dugði til að friður héldist og
sættir tækjust án dýrkeyptra átaka.
Ríkisstjórnin ræður yfir margvíslegum
hagstjórnartækjum en þau duga
skammt, ef þeim er ekki beitt af lagni.
Því verður ekki neitað, að óbilgirni við-
semjenda ríkisstjórnarinnar var mikil.
Og sökin er síður en svo öll hjá stjórn-
arherrunum. Nú hlýtur þess að verða
beðið með mestri eftirvæntingu, hvort
stjórnarflokkunum tekst að skapa nýjan
flöt á samstarfi við aðila vinnumarkað-
arins. Takist það ekki stefnir allt í sama
farið. Þurfi að stokka upp í ríkisstjórn-
inni til að ná þessu markmiði eiga menn
að segja það skýrt og skorinort en ekki
vera með fánýtar vangaveltur um upp-
stokkun á Stjórnarráði íslands og gefa
til kynna að hún skipti sköpum um
lausn aðkallandi þjóðmála á líðandi
stund.
Stjóm Reykja-
víkurborgar
Um svipað leyti og Steingrímur Her-
mannsson, forsætisráðherra, tók að
dusta rykið af tillögunum um breyt-
ingar á stjórnarráðinu, sem hann
kynnti fyrst í desember 1983, samþykkti
borgarstjórn Reykjavíkur verulegar
breytingar á stjórnkerfi borgarinnar.
Að þessu máli hafði verið unnið undir
forystu Markúsar Arnar Antonssonar
og skilaði hann því fullbúnu, áður en
hann tók við störfum útvarpsstjóra nú
um áramótin.
Vinstrisinnar í borgarstjórn hafa
reynt að gera þessar breytingar tor-
tryggilegar. Á þeim fjórum árum sem
þeir höfðu meirihluta í borgarstjórn-
inni, 1978 til 1982, einkenndist stjórn
höfuðborgarinnar af sundurlyndi og
glundroða, þar sem menn reyndu að
skjóta sér undan ábyrgð til skiptis. All-
ar breytingar sem þá voru gerðar mið-
uðu að því að draga úr virkni stjórn-
kerfisins og auka á nefndafarganið.
Samhentur meirihluti sjálfstæð-
ismanna undir forystu Davíðs Oddsson-
ar, borgarstjóra, hefur tekið öðru vísi á
málum. Stjórnkerfisbreytingin miðar að
því að gera kerfið skilvirkara; fækka í
nefndum og sameina undir eina stjórn
þá málaflokka sem eiga samleið.
Best hefur það sýnt sig við fjármála-
stjórn Reykjavíkur á liðnu ári, hve mik-
ils virði það er, að markvisst sé haldið á
málum og áætlanir gerðar af raunsæi.
Staða borgarsjóðs gagnvart viðskipta-
banka sínum, Landsbankanum, hefur
sjaldan eða aldrei verið jafn góð við ára-
mót og nú. I vetur var hjá því komist að
taka erlent rekstrarlán til að fleyta
borgarsjóði yfir tekjurýrustu mánuðina.
Hefur það ekki gerst um langt árabil.
Fyrirtæki borgarinnar standa betur en
áður og þannig mætti áfram telja.
Sjálfstæðismenn hafa þó ekki hækkað
skatta á borgarbúum. Þvert á móti
lækkuðu þeir fasteignaskatta um rúm
15% I ársbyrjun 1983 og útsvar úr
11,88% í 11% á síðasta ári. Davíð
Oddsson, borgarstjóri, hefur nú boðað
að útsvar lækki í 10,8% í ár.
Menn hljóta að velta því fyrir sér,
hvers vegna ekki er unnt að standa að
stjórn landsmála með jafn markvissum
hætti og hér er lýst. Hluti af skýring-
unni felst í því, að glundroðinn á Al-
þingi hafi í för með sér svipað ef ekki
sama stjórnleysis-ástand og ríkti í borg-
arstjórn Reykjavíkur á vinstri stjórnar-
árunum þar. Álltof mörg tækifæri gef-
ist til að skjóta sér undan ábyrgð eða
skella skuldinni á aðra, enda eru til-
burðir í þá átt mikið einkenni á mál-
flutningi þingmanna, hvort heldur þeir
ræða um samherja eða andstæðinga í
pólitíkinni.
Nýr útvarpsstjóri
Á þeim 55 árum sem Ríkisútvarpið
hefur starfað hafa aðeins þrír menn
gegnt störfum útvarpsstjóra á undan
Markúsi Erni Antonssyni sem tók við
embættinu nú um áramótin. Þeir eru
Jónas Þorbergsson sem var útvarps-
stjóri frá 1930 til 1953, Vilhjálmur Þ.
Gíslason frá 1953 til ársloka 1967 og
Andrés Björnsson frá 1968 til síðustu
áramóta. Þessir embættismenn hafa
hver um sig verið betur þekktir meðal
þjóðarinnar en flestir embættismenn
aðrir, enda felst það í starfi útvarps-
stjóra að hafa meira beint samband við
fólkið í landinu en aðrir opinberir
starfsmenn.
Með Andrési Björnssyni kveður síð-
asti útvarpsstjórinn sem starfar við þær
aðstæður allan sinn feril, að Ríkisút-
varpið hefur einkarétt í útvarpsrekstri í
landinu. Andrés fór ekki í launkofa með
þá skoðun sína, að hann sá ýmsar hætt-
ur því samfara fyrir Ríkisútvarpið að
einkaréttur þess yrði afnuminn. Ráð
hans í því efni byggjast á langri reynslu
í baráttu fyrir öflugri stöðu útvarpsins
sem stofnunar. Markús Örn Antonsson
hefur hins vegar um árabil verið í hópi
þeirra sem telja eðlilegt að afnema ein-
okun ríkisins á öldum ljósvakans.
Stjórnmálaandstæðingar Markúsar
Arnar hafa með ýmsu móti reynt að
gera skipun hans í embættið tortryggi-
lega. Ekki hafa þeir haft erindi sem erf-
iði í því efni. Málefnalegar forsendur
fyrir slíkum árásum eru engar.
Því miður hefur það dregist á Alþingi,
að frumvarpið að nýjum útvarpslögum,
þar sem ríkiseinokunin er afnumin, nái
fram að ganga. Hitt er ljóst að það verð-
ur ekki tafið til lengdar, að þessi mikil-
væga breyting verði gerð. Þess sjást nú
ýmis merki að einstaklingar og samtök
þeirra eru að búa sig undir frjálsræði á
þessum vettvangi. Ekki er vafi á því að
handagangur verður í öskjunni, þegar
að frelsinu kemur. Ekki á öllum eftir að
heppnast jafn vel að keppa við hina
gamalgrónu ríkisstofnun. Með því verð-
ur fylgst með athygli hvernig Ríkisút-
varpið býr sig undir nýja tíma á næstu
vikum og mánuðum.
„Þegar fjöl-
miðlamenn
fengu engar
fréttir af við-
ræðum utan-
ríkisráðherr-
anna í Genf á
mánudag og
þriðjudag,
drógu þeir þá
ályktun að rætt
væri saman í
alvöru. Sé
þessi niður-
staða færð yfir
á umræður um
ríkisstjórnina
og stjórnmála-
ástandið hér á
landi undan-
farna daga ætti
ályktunin að
verða sú, að
ekkert mark-
vert gerist í
málefnum rík-
isstjórnarinn-
ar.“