Morgunblaðið - 27.01.1985, Blaðsíða 26
26
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. JANÚAR 1985
ÉG HEFÐIEKKI VIUAÐ
MISSA AF ÞESSUM ÁRUM
- segir Ásgrímur Björnsson prindreki Slysavama-
félags íslands sem lét af störfum um áramótin
, ^ ( Morgunblaðid/Emília
Asgrímur Björnsson við gamlan björgunarbát. Þennan bát notar hann til siglinga út í Viðey á sumrin. Fyrst
með börnunum og nú með barnabörnunum.
Asgrímur Björnsson erindreki
Slysvarnafélags íslands lét af störf-
um nú um áramótin. Ásgrímur var
erindreki félagsins á árunum 1956-
1960 og 1980-1984. Hann er og hef-
ur verið virkur félagi og sjálfboða-
liði í starfi Björgunarsveitarinnar
Ingólfs í Reykjavík og formaður á
björgunarbátnum Gísla J. Johnsen.
Blaðamaður Morgunblaðsins
ræddi við Ásgrím á dögunum um
störf hans í Slysavarnafélaginu
og fleira.
Ásgrímur var fyrst spurður um
hvernig hann kynntist fyrst
starfi Slysavarnafélagsins.
„Ég gekk í Slysavarnafélagið
þegar ég var átta ára gamall
drengur úti í Viðey ásamt fleirum
fyrir tilstilli frænku minnar Jó-
hönnu Bjarnadóttur."
Ert þú fæddur í Viðey?
„Nei ég er fæddur Vestur-
bæingur en ólst upp í Viðey frá
tveggja ára aldri. Þar var ég
þangað til ég byrjaði á sjónum 16
ára gamall. Þá var öldin önnur
því það var erfitt að komast að á
góðum bát. Þá þurftu ungir menn
að standa á bryggjunni og bíða
þess að einhver forfallaðist svo
þeir fengju tækifæri. Þá var úr-
val íslenskra karlmanna á sjón-
um. Nú virðast fáir ætla sér að
gera sjómennskuna að ævistarfi.
Enda er ekki litið upp til sjó-
manna í dag eins og áður var. í
rauninni býður þetta hættunni
heim, þar sem þessum ungu
mönnum, sem ætla sér aðeins að
vera á sjó i stuttan tíma, finnst
ekki taka því að eyða tíma í að
fara á námskeið um meðferð ör-
yggistækja og þess háttar."
Hefur þú alltaf verið sjómað-
ur?
„Já ég hef mikið verið á sjón-
um. Enn þann dag í dag reyni ég
alltaf að komast af og til á sjóinn.
I fyrra fór ég t.d. sem stýrimaður
á Suðurlandinu og notaði þá
tækifærið þegar ég kom í höfn
erlendis og hélt æfingu fyrir sjó-
menn á nokkrum íslenskum skip-
um sem þar voru. Ég nota hvert
tækifæri sem gefst til þess að
prédika “fagnaðarerindi Slysa-
varnafélagsins“,“ sagði Ásgrímur
og brosti við.
Hefur starfið hjá Slysvarnafé-
laginu breyst mikið frá því að þú
byrjaðir þar 1956?
„Já, það hefur mikið breyst.
Þetta er orðið mikið fjölbreyttara
starf en áður. Á árunum 1956-
1960 voru gúmmíbjörgunarbátar
að ryðja sér til rúms og tók félag-
ið að sér að kynna notkun þeirra.
Þetta var mikið starf. Nú hefur
margs konar útbúnaður bæst við
svo sem björgunargallar, neyð-
arsendar og net svo eitthvað sé
nefnt. Starf erindreka félagsins
er fólgið í því að fara út á land og
kynna þessi tæki og notkun
þeirra. Ánnars er enginn vafi á
að sjálfboðastarf fólks út um allt
land er viðamesta starf félagsins.
Þarna á ég ekki einungis við fé-
lagsbundið fólk því margir taka
þátt í björgunarstörfum, ekki síst
sjómenn bæði á innlendum og
erlendum skipum. Sjómennirnir
eru þaulæfðir og vita nákvæm-
lega hvernig á að bregðast við ef
eitthvað bjátar á. Þá tekur for-
ystu best failni foringinn og er
það yfirleitt þegjandi samkomu-
lag meðal skipverja á þeim skip-
um sem eiga I hlut, hver það er
hverju sinni. Þegar varðskip
kemur á vettvang tekur það síðan
við forystunni."
Þarf ekki gífurlega skipulagn-
ingu við björgunarstörf?
„Sannleikurinn er sá að þetta
gengur mikið sjálfkrafa. Það vita
allir, sem taka þátt í sjálfboða-
starfi sem þessu, hvað ber að
gera. Skipulagningin fellst í að
virkja þessa menn og gera þá
sjálfstæða, þannig að þeir geti og
þori að taka ákvarðanir þegar
þörf er á.“
Byggist félagið mikið upp á
sjálfþoðastarfi?
„Þetta fólk leggur á sig ómælda
vinnu við fjáröflun og hjálpar-
starf. Ég hef kynnst þessu fólki á
ferðum mínum um landið og tel
mig ekki sama mann eftir það.
Oft eru það fyrirvinnur í heilu
sveitarfélagi sem eru í björgun-
arsveitinni og þessir menn eru
boðnir og búnir til þátttöku í
björgunarstörfum hvenær sem
kallið kemur. Ég hef alltaf verið
talinn talsmaður landsbyggðar-
innar, en ég hef þá trú að þaðan
komi ábendingar um það sem bet-
ur má fara í þessari starfsemi. Ég
tel nauðsynlegt að treysta á fólk-
ið á hverjum stað. Annað er röng
stefna. Hugmyndirnar koma frá
þessu fólki og mitt verk er að
reyna að koma þeim til skila og
sjá um að þær séu framkvæmdar.
Ég hef oft verið gagnrýndur fyrir
það að reyna að troða mínum
skoðunum upp á fólk. En sann-
leikurinn er sá að ég heyri
straumana frá fólkinu og þaðan
koma mínar skoðanir. Það getur
enginn verið í þessu starfi og ætl-
að að þröngva skoðunum sínum
upp á fólkið sem vinnur sjálf-
boðastarfið. Það veit hvað betur
má fara.“
Hvernig leggst það í þig að
hætta að starfa sem erindreki?
„Það leggst vel í mig. Sérstak-
lega þar sem tveir valinkunnir
sjómenn á besta aldri eru teknir
við. f gegnum árin hefur þetta
starf mitt komið í veg fyrir að ég
gæti sinnt heimili og fjölskyldu
sem skyldi og ætla ég nú að bæta
úr því. Annars líður mér hvergi
betur en á sjó og ætla ég að
skreppa á sjóinn af og til.“
Hefur þú fórnað miklu fyrir
starfið?
„Það er oft talað um að maður
sé að fórna hinu og þessu. Ég hef
þá trú að þegar allt kemur til alls
þá er það sem maður hefur gefið
það eina sem fylgir manni úr
þessu jarðlífi. Það er það eina
sem hefur gildi. Fólkið sem ég hef
kynnst í gegnum starfið hefur
haft geysileg áhrif á mig. Ég
hefði ekki viljað missa af þessum
árum,“ sagði Ásgrímur að lokum.
STAÐREYNDIR UM INNLANSREK
OFULLIR VEXTIR STRAX
FRÁ FYRSEÁ MÁNUÐI EFTIRINNLEGG.
FULLVEF
ÁTÍMUM ME
VEXTIR JAFN HÁIR OG ÁVERETRYGGÐUM
INNLANSREIKNINGUM MEÐ 3JA MANAÐA BINDINGU.
ENGIN SKERÐING
ÁUNNINNAVAXTA
BINDING FJÁR-A EINN EÐAANNAN HÁIT, GETUR REYNST SKAÐLE
©