Morgunblaðið - 13.03.1985, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐID, MIÐVIKUDAGUR 13. MARZ1985
23
Tvær alveg eins úr Garðabæ, Hugrún og Heiðrún.
Minningartónleíkar
— Markmiðin voru mörg með
að koma upp i ölver, m.a. að hitta
aðra krakka, kynnast trúnni bet-
ur, lofa Drottinn, heyra aðra
krakka sogja frá sinni trúar-
reynslu ti' að uppbyggjast sjálf
eða þá bara til að hitta nýja
stráka, eins og ein orðaði það.
Sumir þessara krakka voru á
fermingaraldri og eiga að ferm-
ast í vor. Meðal þeirra voru
Kris; in og Margrét úr Garðabæ.
Krakkarnir hafa eitt-
hvað fram yfir okkur
Þær sögðust hafa komið á mót-
ið til þess að reyna að finna Guð.
Og hvernig tókst það?
— Við vorum að hugsa um að
hætta við að láta ferma okkur af
því að við tryðum ekki á Guð, en
síðan fórum við að hugsa um það,
að e.t.v. gætum við fundið Guð
áður en athöfnin yrði. Við sóttum
fundi í æskulýðsfélaginu í Garða-
bæ og líka hjá Kristilegum skóla-
samtökum til að leita Guðs sem
víðast. Okkur fannst ekki nóg að
sækja fundi einu sinni í viku í
Garðabæ.
Þegar við heyrðum um, að
þetta mót ætti að vera hér í Öl-
ver, þá fannst okkur sjálfsagt að
fara. Það er eins og að krakkarnir
sem hafa trú á Krist á mótinu
hafi eitthvað fram yfir okkur, eru
einhvern veginn hamingjusamari
en við.
— Finnst ykkur þið vera nær
Guði eftir að hafa verið á mót-
inu?
— Þegar við komum á mótið,
þá var Guð lengra frá okkur held-
ur hinum krökkunum. Núna
skiljum við betur, hvað er á ferð-
inni og höfum dregizt nær Guði
eftir að hafa verið á móti sem
þessu.
Hérna eru margir, sem eru
fermdir og þau eru svo nærri
Guði. Við öfundum þau af að geta
lyft upp höndum, þau eru frjáls,
skammast sín ekkert, en við get-
um ekki gert það, því við getum
ekki hræsnað.
Mörgum finnst þetta já fyrir
framan altarið vera saklaust, en
fyrir okkur þá er það töluvert og
við viljum vera heilar í því að
segja jáið. Okkur finnst eins og
að mótið hafi hjálpað okkur í þvi
að vera það, og sem meira er um
vert, fært okkur nær Guði.
Pétur Þorsteinssoa er guðfræðing-
ur að mennt.
í upphafi vill undirritaður
biðja lesendur að virða það til
betri vegar, þó þessi pistill verði
persónulegri en venjulega gerist.
Það er tæpast hægt að fjalla um
leik meistara Serkins, án þess að
verða upptekinn af eigin upplifun.
Ég man er Serkin kom til ís-
lands í fyrsta sinn og lék með
Adolf Busch. Hvort það var f
sama skipti að Serkin lék Pathet-
ique-sónötuna eða seinna, er
hann kom einn til landsins, man
ég ekki. En svo vildi til, að um
þetta leyti var ég sjálfur að æfa
meistaraverk Beethovens. Það
sem gerðist er trúlega ekki óal-
gengt, en fyrir mig var þetta upp-
götvun á þeim reginmun hvers-
dagsins og þeirri stundu, er allt
virðist slegið galdri „kraftbirt-
ingarhljómsins". Þarna stóð ég á
tröppunum upp að Parnassum.
Skyndilega opnast fyrir mér dýrð
hinnar algerðu fegurðar og ég
finn að ég er óverðugur. Svo mikil
áhrif hafði þessi flutningur á mig
að ég gekk fjörur fram undir
morgun og enn skynja ég
dvergmál stundarinnar djúpt í
huga mér. Fyrir mér er það því
eins konar lok sögu, er ég kann f
raun ekki að segja, að heyra
meistara Serkin leika þetta verk.
Inn í þessa sögu, sem að efni til
hefur umhverfst f hljóma og lag-
brot, minnumst við þess að annar
maður tengist þessari sögu, mað-
ur sem ef til vill hefur skynjað sig
óverðugan, en þó fundið innra
með sér hvernig undursamleiki
mikillar listar getur sest að sál
Rudolf Serkin
manna og að dvergmál undursins
verður það eina sem skiptir máli
að eiga sér. Það sem sé skiptir
máli, að muna með sér þessi
gullslegnu augnablik, varðveita
þau sér til sáluhjálpar og það
gerði maðurinn sem við minn-
umst með þessum tónleikum og
því er upplifun okkar, samleikur
við meistaralegan leik Serkins,
þar sem allt stefnir til einnrar og
ópersónubundinnar upplifunar
„kraftbirtingarhljómsins".
Verkin á efnisskránni eru
táknræn fyrir þessa sögu. Samof-
in sorginni, er vinar kveðjan og
síðasta verkið er ábending um að
lífið haldi áfram, að enn séu mörg
verk óunnin og að minning fái
fyrst merkingu með því að halda
verkinu áfram, þaðan er frá var
vikið um stund. Þannig skynja ég
efnistök Serkins með Sónötu
„Pathetique", op. 13, „Das Lebe-
wohl“ sónötunni, op. 81 a og síðast
„Diabelli" tilbrigðin, þar sem lítið
stef verður f handgerð Beethov-
ens tröllaukið meistaraverk.
Þetta verk er táknrænt fyrir
þann bautastein er Ragnar Jóns-
son reisti sér með starfi sínu. Að
rita um leik Serkins er í raun til-
raun til að ætla sér annan stað í
þrepunum upp að Parnassum en
neðst neðanundir. Serkin er ekki
aðeins mikill listamaður, heldur
hefur hann drukkið af þeim rót-
arsafa er menning Evrópu hefur
gerjast í, römmum og dísætum en
lífsþrungnum. Það er því ekki
annað en að þakka fyrir sam-
fylgdina og Ragnari Jónssyni
fyrir að hafa haldið uppi ljósi
fyrir fólki, er átti stutta samleið
með honum um krókastigu þessa
undarlegu lífstilveru.
Og þar með bið ég ykkur að
hafa mig afsakaðan.