Morgunblaðið - 04.06.1985, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4. JÚNl 1985
Minning:
Sigurður Örn Aðal
steinsson vélstjóri
Fæddur 8. október 1955
Dáinn 26. maí 1985
Vorið er komið, farfuglarnir eru
að koma heim til æskustöðva
sinna, hlýr andvari strýkur vanga
og ber angan vorblóma og skógar-
ilms að vitum manns. Skólafólkið
hefur lokið prófum og leitar hvíld-
ar og friðsældar við fjallavötnin.
Ung hjón aka til Þingvalla i
húsbíl ásamt þremur félögum og
tveimur börnum sínum. Ætlunin
er að hitta skólafélaga hennar úr
Myndlista- og handíðaskólanum
sem eru í sumarbústað við vatnið.
Á þaki bílsins er lítill vatnabátur
og utanborðsmótor. Það er frið-
sælt við Þingvallavatn þetta laug-
ardagskvöld, vindbára hjalar við
ströndina en um lágnættið er
komið logn og kyrrð. Þrjú úr hópi
félaganna taka bátinn og ætla að
fara út í Sandey. Þau ýta frá
landi, ferð þeirra verður lengri en
til stóð, ókyrrð er komin á vatnið
og lending þeirra er handan móð-
unnar miklu.
Einn þeirra sem þarna fór var
bróðursonur minn, Sigurður Örn
Aðalsteinsson. Hann var fæddur
8. október 1955. Foreldrar hans
eru Elín Eiríksdóttir frá Dröngum
í Strandasýslu og Aðalsteinn Orn-
ólfsson frá Súgandafirði, sem þá
bjuggu í Kópavogi. Þriggja ára
flyst Sigurður með þeim til Akra-
ness og ólst þar upp í hópi fimm
systkina. Margar góðar minningar
á ég um hann frá æskuárum hans.
Hann var broshýr og kátur dreng-
ur. Það kom fljótt í ljós að Sigurð-
ur hafði gaman af að teikna. Að
loknu unglinganámi fer Sigurður í
Vélskólann og lýkur hann þar einu
stigi, en fer svo á sjóinn, fyrst á
varðskip og síðar á hvalveiðar. Ár'
ið 1976 ræðst Sigurður til Reykja-
víkurhafnar á hafnsögubát. Hann
aflaði sér réttinda til að stýra
honum og starfaði þar síðan.
Sama ár byggði hann íbúð á veg-
um byggingafélags ungs fólks í
Kópavogi. 20. október 1979 giftist
hann eftirlifandi konu sinni, Ingi-
björgu Aðalheiði Sveinsdóttur.
Börn þeirra eru tvö, Sigríður ólöf
6 ára 6. júní og Kristófer Örn á
þriðja ári. Þau Sigurður og Ingi-
björg voru bæði listræn. Hann
teiknaði myndir af skipum eftir
ljósmyndum en hún málaði himin
og haf. Má þar þekkja mörg skip
úr íslenska flotanum. Flestar
myndirnar voru gerðar eftir pönt-
unum. Þau voru samhent og áttu
fallegt heimili. Við þetta sviplega
fráfall er sár harmur kveðinn að
ástvinum hans. Ég sendi þeim
innilegar samúðarkveðjur. Ég
sendi einnig samúðarkveðjur til
ástvina þeirra, sem með honum
fóru hinstu ferðina.
Að lokum þakka ég Sigurði
frænda mínum samfylgdina og bið
Guð að styrkja ástvini hans.
Árni Örnólfsson
Á björtum og heiðum morgni
hvítasunnunnar barst okkur
harmafregn. Orðvana og ráðvillt
skiljum við það eitt að örlögin fær
enginn flúið.
Imba og Siggi höfðu lagt upp í
ferð sem að engu átti að vera
frábrugðin fjölmörgum ferðum
sem þau höfðu farið á húsbílnum
sínum með börnum sínum og vin-
um.
Okkur systkinunum þótti gam-
an að fylgjast með því hvernig þau
Imba og Siggi breyttu aflóga
sendibíl í hið þægilegasta hús á
hjólum. Þar naut sín vel hand-
lagni og sköpunarhæfileiki Sigga.
Öllu var snilldarlega komið fyrir,
hver hlutur átti sinn stað og
smám saman varð þetta sem
þeirra annað heimili, vistlegt og
búið ótrúlegum þægindum. Þarna
átti fjölskyldan marga ánægju-
stundina, oft ásamt ættingjum og
vinum.
Við kynntumst Sigga fyrir 7 ár-
um þegar hann kom inn í fjöl-
skylduna og þau Ingibjörg giftu
sig haustið 1979.
Það er bjart yfir minningunni
um Sigga. Hann var góðum mann-
kostum búinn, listfengur og ljúfur
í viðmóti. En sérstaklega var hann
laginn og útsjónarsamur við þau
verk sem hann tók sér fyrir hend-
ur og ætíð boðinn og búinn að
rétta hjálparhönd ef með þurfti.
Hann mágur okkar var alltaf
svo glaðlyndur og jákvæður, ekk-
ert virtist koma honum úr jafn-
vægi. Með þessu lífsviðhorfi sínu
laðaði hann að sér fjölda vina og
kunningja. Heimili þeirra stóð
þeim líka opið, enda var þar oft
margt um manninn. Því er það að
fráfall Sigga er mörgum mikill
missir.
Ástvinur er kallaður frá okkur
og við stöndum eftir harmi slegin.
Þyngri er þó sorgin systur okkar
og börnunum þeirra. Elsku systir,
megi minningin um góðan eigin-
mann og vin styrkja þig og hugga
i sorg þinni.
Við vottum þér og börnunum,
foreldrum hans og systkinum
dýpstu samúð.
Kristjá, Edda Lilja,
Jökull og Kolbrún.
Sofðu vært hinn síðasta blund,
uns hinn dýri dagur ljómar.
Drottins lúður þegar hljómar,
hina miklu morgunstund.
(V. Briem)
Nú er hann elsku Siggi bróðir
okkar farinn. í blóma lífsins, á svo
sviplegann hátt. Það er erfitt að
trúa því að þessi lífsglaði maður
skuli enda líf sitt svo snemma.
Hans aðal áhugamál voru ferða-
lög með fjölskyldunni á húsbíln-
um. Og við vatn eða sjó var hann
Helga Kolbeins-
dóttir - Minning
Fædd 18. ágúst 1916
Dáin 28. maí 1985
„Þá eik í stormi hrynur háa
hamra því beltin skýra frá,
en þegar fjólan fellur biáa,
fallið það enginn heyra má —
en iimurinn horfinn innir fyrst
urta-byggðin hvers hefur misst.“
Bj. Thorarensen
Mér komu þessar ljóðlínur fyrst
í hug þegar ég frétti andlát Helgu
Kolbeinsdóttur, vinkonu minnar
um áratugi. Umskiptin komu mér
ekki á óvart. Hún var búin að berj-
ast harðri og hetjulegri baráttu
fyrir lífi sínu, við sjúkdóm sem
sigraði að lokum, þó með ólíkind-
um seint eins og heilsufari hennar
var háttað undir það síðasta.
Helga var ekki í tölu þeirra er
vekja mikla athygli á sér, utan
þess samfélags þar sem lífsstarfið
fer fram. En fyrir heimili sitt og
vini var hún mikils virði. Lífsferill
hennar var með þeim hætti að all-
ir þeir sem voru náið tengdir
henni eða áttu langvarandi sam-
vistir við hana, bera í brjósti mik-
inn söknuð. Þeir finna að lífið i
vina- og kunningjahópnum hefur
misst nokkuð af ilmi sínum við
fráfall hennar.
Helga Kolbeinsdóttir fæddist
18. ágúst 1916 í Kollafirði á Kjal-
arnesi. Foreldrar hennar voru
hjónin Kolbeinn Högnason, skáld
og bóndi þar og Guðrún Jóhanns-
dóttir, kennari, ættuð úr Rauða-
sandshreppi. Þau hjónin eignuð-
ust fjögur börn, Helgu, Björn,
Kolbein og Unni, allt hið myndar-
legasta og mannvænlegasta fólk,
en siitu samvistum þegar Helga
var enn á barnsaldri. Hún fluttist
þá til Reykjavíkur með móður
sinni og Unni systur sinni, en syn-
irnir urðu eftir að miklu leyti hjá
föðurnum oghans nýju konu.
Guðrún móðir Helgu gafst ekki
upp fyrir erfiðleikunum. Hún bjó
dætrum sínum gott heimili í
Reykjavík og stundaði kennslu.
Helga fór fljótlega að hjálpa til
við heimilishaldið og fór síðan
mjög ung að vinna í verzlun.
Menntun hlaut hún þá er algeng-
ust var fyrir kvenfólk á þeim tíma,
gagnfræðaskólanám og síðar sótti
hún um langt skeið kvöldskóla í
tungumálum og náði góðu valdi á
ensku og norðurlandamálum.
Ung að árum, eða nánar tiltekið
20. febrúar 1937, giftist Helga eig-
inmanni sínum, Guðmundi
Tryggvasyni, vel ættuðum og
fluggáfuðum Húnvetningi, sem
um árabil starfaði fyrir Fram-
sóknarflokkinn og mörgum er
kunnur af því starfi, en einnig um
12 ára skeið bóndi í Kollafirði á
föðurleifð Helgu. Þau hjónin eign-
uðust fimm börn: Guðrúnu, fóstru.
gifta Þóri Kristmundssyni húsa-
smiðameistara, þau eru búsett i
Reykjavík; Tryggva, dvelur aí
Heiðarbæ í Þingvallasveit og
starfar þar; Steinunni, gifta
Sveinbirni Jóhannessyni, bónda að
Heiðarbæ 1, Þingvallasveit; Krist-
ínu skrifstofumann í Reykjavík
gifta Gísla Viggóssyni verkfræð-
ingi, og Kolbein, verktaka, kvænt-
an Árnýju V. Ingólfsdóttur. Þau
eru búsett í Reykjavík. Öll eru
börnin hinar nýtustu manneskju
eins og þau eiga kyn til.
Helga og Guðmundur stofnuðu
heimili sitt í Reykjavík, en flutt-
ust þó eins og fyrr segir í Kolla-
fjörð um 12 ára skeið. Éftir að þau
fluttu heimili sitt aftur til Reykja-
víkur hefur það staðið að Miklu-
braut 60 samfleytt. Hvar sem
Helga bjó, tókst henni að skapa þá
heimilishlýju og öryggiskennd í
kringum sig að ekki verður með
orðum lýst. Sá andblær sem ríkti
á heimili þeirra hjóna var gömul
arfleifð rótgróins höfðingsskapar
og gestrisni löngu liðins bænda-
samfélags eins og það reis hæst á
tsLandi.
Helga bar afkomu allrar fjöl-
skyldu sinnar mjög fyrir brjósti
og þá ekki hvað sízt móður sinnar,
sem nú lifir í hárri elli. Mér er
óhætt að segja að hún hafi heim-
sótt hana daglega síðustu árin,
eftir að heilsu gömlu konunnar fór
að hraka fyrir alvöru. Helga bast
móður sinni svo órjúfandi tryggð-
arböndum að naumast geta skap-
ast nema milli barns og móður.
Síðasta ferðin sem Helga fór frá
heimili sínu, þá orðin sjúk, var að
heimsækja móður sína sem þá var
komin á Borgarsjúkrahúsið. Hún
kom við hjá undirritaðri á heim-
leiðinni, kvað sér ekki líða vel en
gerði þó lítið úr. Stanzaði þó
óvenju lítið. Um nóttina var hún
flutt á Borgarsjúkrahúsið og það-
an átti hún ekki afturkvæmt.
Hinir ytri atburðir í lífi Helgu
eru ekki neitt óvenjulegt frásagn-
arefni. Þeir eru sagan af einni af
þessum þrautseigu, trúföstu og
umhyggjusömu húsmæðrum, sem
íslenzk bændastétt hefur átt svo
mikið af. Þetta er sagan af hinni
ástríku eiginkonu og móður sem
æfinlega var reiðubúin að fórna
hverju því er hún mátti til að hlúa
að og gleðja þá sem lífið hafði fal-
ið henni að elska og annast.
Helga var frábærlega greind
kona. Hún hafði yndi af að velta
fyrir sér mikilvægum viðfangsefn-
um og lesa góðar bækur. Hún
gerði sér far um að brjóta heilann
um ýmsar gátur mannlífsins.
Hún tók veikindum sínum með
þolinmæði og hugarró þroskaðs
manns sem leitast við að gera hið
bezta úr því sem að höndum ber og
búast við eftir föngum.
Ég votta eiginmanni hennar
Guðmundi Tryggvasyni og öllum
aðstandendum hennar mína ein-
lægustu samúð.
Fari hún í friði. Friður Guðs
hana blessi. Hafi hún þökk fyrir
allt og allt.
Magdal. Thoroddsen
Helga Kolbeinsdóttir er látin,
hún andaðist þann 28. maí. Andlát
Helgu kom okkur kunningjum
hennar ekki á óvart. Hún hefur
um langt skeið átt við veikindi að
stríða og frá því í nóvember sl.
hefur hún verið rúmföst á Borg-
arspítalanum. En þrátt fyrir slík-
an aðdraganda kemur dauðinn
ávallt á óvart á vissan hátt og þótt
hann sé þreyttum hvíld, þá veldur
hann syrgjendum sárum missi.
Leiðir okkar Helgu hafa legið
saman nær fjórðung aldar. Við
kynntumst fyrst 1961, er hún,
Guðmundur Tryggvason, maður
hennar, og börn þeirra, fluttust
frá Kollafirði og settust að hér á
Miklubraut 60, þar sem þau hafa
síðan átt heima. Fljótlega mynd-
aðist góður kunningsskapur og
vinátta milli okkar og minnist ég
þess ekki að nokkurn tíma hafi
fallið skuggi á þau kynni.
Sambýlisfólk í fjölbýlishúsi er
samfélag, sem hver íbúi á sinn
þátt í að móta. Helga var þar hinn
góði andi. Hún var vinnufús og
ósérhlífin við að halda sameign-
inni í þrifalegu og góðu ástandi.
Helga var friðarboði, sem setti
frið og gott samlyndi ofar eigin
vilja. Sambýlisfólkið saknar henn-
ar. Við vitum að húsið verður ekki
það sama eftir að hún er farin.
Helga var mikil mannkostamann-
eskja. Hlýja og hjálpsemi voru
einkennandi í hennar fari. Aldrei
man ég eftir að hún hallmælti
nokkrum manni. Góðmennska
hennar kom ef til vill best í ljós í
umgengni hennar við þá minni
máttar, gamalmenni og börn, sem
hún sýndi einstaka hjálpsemi, um-
burðarlyndi og mildi. Sínu fólki
reyndist hún vel og hlífði sér ekki.
Þrátt fyrir fjölmennt heimili,
gestagang og vanheilsu var það
fastur þáttur í lífi hennar i nokkur
ár, að fara daglega til móður sinn-
ar til að hjálpa henni og aðstoða.
ánægðastur. Einmitt við slíkar að-
stæður kvaddi hann lífið.
Við söknum hans sárt, en eigum
margar hlýjar og góðar minningar
um hann, sem aldrei munu gleym-
ast. Siggi var einstaklega glað-
lyndur og hjálpfús og vildi öllum
vel. Enda var hann vinmargur.
Við minnumst hans öll brosandi,
það var hans einkenni.
Við trúum því að nú sé hann á
hinum bjarta og góða stað og þar
sé hans þörf.
Við þökkum þennan tíma sem
við nutum samvista við hann.
Drottinn blessi minningu hans.
Kveðja frá systkinum.
f dag er til moldar borinn vinur
okkar og vinnufélagi, Sigurður
Örn Aðalsteinsson vélstjóri, sem
lést af slysförum á Þingvallavatni
hinn 26. maí sl.
Hann var fæddur í Reykjavík 8.
október 1955 og var því á þrítug-
asta aldursári þegar kallið kom.
Foreldrar hans eru hjónin Aðal-
steinn Finnur Örnolfsson vélstjóri
frá Suðureyri við Súgandafjörð og
Elín Eiríksdóttir frá Dröngum á
Ströndum.
Sigurður ólst upp hjá foreldrum
sínum, fyrst í Kópavogi og síðar á
Akranesi. Hann hóf sjómennsku
15 ára gamall, fyrst hjá Landhelg-
isgæslunni, en síðar á hvalbátun-
um og skipum Ríkisskipa. Hann
lauk vélstjóraprófi 1. stigs frá
Vélskóla fslands 1975 og hóf störf
hjá Reykjavíkurhöfn 1976 þá að-
eins tvítugur að aldri. Sigurður
var fyrstu árin í afleysingum hjá
höfninni, en síðar fastráðinn
starfsmaður til dauðadags. Hann
gegndi þar ýmsum störfum, var
m.a. við vatnsafgreiðslu, for-
mennsku á hafnsögubátum og vél-
stjóri á dráttarbát Reykjavíkur-
hafnar, Magna.
Sigurður var hvers manns
Börnum sínum var hún ástrík og
umhyggjusöm móðir og barna-
börnunum afburða góð amma.
Börn þeirra hjóna eru fimm og
barnabörn á annan tug. Það var
vinsælt að heimsækja ömmu og
afa, þar var því oft margt um
manninn, en hversu marga sem
bar að garði, var alltaf nóg af góð-
um veitingum og kærleika hjá
ömmu.
Mjög gestkvæmt var á heimili
þeirra hjóna og gestum vel tekið.
Oft kom ég í heimsókn til þeirra
Helgu og Guðmundar og alltaf
fann ég að ég var velkomin. Þær
heimsóknir voru mér mikils virði,
það var ekki aðeins ánægjan, það
var líka skóli. Helga fræddi mig
um margt í íslenskum bókmennt-
um, hún var listhneigð og vel að
sér í bókmenntum bæði bundnu og
óbundnu máli. Helga hafði yndi af
tónlist og söng, hún var jákvæð og
lífsglöð. Syngjandi sinnti hún hús-
verkunum og þrátt fyrir erfiðleika
leit hún björtum augum á lífið.
Ég og börn mín, Kari og Snorri,
kveðjum Helgu með söknuði, hún
var ein af okkar bestu vinum. Við
erum þakklát fyrir þá vináttu og
það að hafa átt samleið með svo
ágætri konu.
Guðmundi, börnum, barnabörn-
um og öðrum aðstandendum send-
um við innilegar samúðarkveðjur.
Minni Gunnarsson
Síðustu mánuðir Helgu í Kolla-
firði urðu henni harðir, en nú er
því stríði lokið. Við andlát hennar
hrekkur maður samt við, og ýmsar
gleðilegar og hlýjar endurminn-
ingar koma upp i hugskotið. Það
minnsta sem hægt er að gera er að
sýna þakklæti fyrir allt hið mikla
og góða sem hún veitti okkur
systkinunum.
Fyrstu endurminningar mínar
eru af túninu í Kollafirði í brak-
andi þurrki um hásláttinn, og
þannig er Kollafjörður enn til í
huganum og fer varla þaðan úr
þessu; var þó misviðrasamt. í
þessari endurminningu er Helga
móðursystir fyrir miðju, og það
sem sést til hennar er milt bros og
góðlátleg glettni í augnkróknum.
Við systkinin vorum uppi í
Kollafirði seint og snemma hjá
Helgu og Guðmundi, og þau
kenndu okkur að líta á bæinn sem