Morgunblaðið - 12.07.1985, Blaðsíða 32
32
MORGUNBLAÐID, FÖSTUDAGUR 12. JÚLl 1985
Jón Björnsson
Gröf — Minning
Já, svona er lífið, menn koma og
fara, þann 3. júlí dó í Sjúkrahúsi
Norðfjarðar minn besti frændi
Jón Björnsson frá Gröf, Reyðar-
firði.
Mig langar að senda nokkur
kveðjuorð í sambandi við lát hans,
nú hefur hann lagt upp í sína síð-
ustu ferð yfir móðuna miklu og
skilið við þennan synduga heim og
kominn til Guðs sem gaf hann og
þar veit ég að hann hefur átt góða
heimkomu, nú er hann umvafinn
englum Guðs.
Nonni, eins og hann var yfirleitt
kallaöur, byrjaði 14 ára að stunda
sjó með föður sínum. Snemma bar
á því að hann var mikill veiðimað-
ur bæði til sjós og lands. Er hann
var fulltíða maður var honum fal-
in skipstjórn. Var hann með fær-
eyska skútu og fiskaði á henni
síld. Einnig var hann bassi eins og
kallað var í gamla daga. Yfirleitt
kom hann með fullfermi af síld að
landi.
Nonni gerði fleira, hann keypti
skála ásamt föður sínum þar sem
hann setti upp netaverkstæði. Það
sagði mér Þórður skipstjóri, sem
var með togarann Austfirðing, að
hann hefði aldrei fiskað eins vel
eins og með trollin frá Nonna. Þá
var hann skipaður yfirfiskmats-
maður fyrir Austurland og var
það í fjölda mörg ár, uns heilsa
hans bilaði.
Málshátturinn segir, enginn
veit hvað átt hefur fyrr en misst
hefur.
Mjög var hann gestrisinn enda
var mikill gestagangur á heimili
hans, þaðan fór enginn út án þess
að þiggja góðgerðir. Um tíma rak
hann greiðasölu.
Eiginkona hans er Nanna Þor-
steinsdóttir frá Reyðarfirði og lif-
ir hún mann sinn. Hún stóð eins
og klettur í hafinu við hlið manns
síns og ekki hvað síst í hans löngu
og ströngu veikindum. Færi ég
henni miklar þakkir fyrir hvað
hún reyndist frænda mínum vel.
Þau eiga einn son er Björn heitir
og er hann forstjóri, kona hans
heitir Bryndís Sigþórsdóttir,
kennari. Eiga þau 3 börn.
Jón og Nanna giftu sig 7. des-
ember 1936.
Fari elskulegur frændi minn í
friði og hafi hann þökk fyrir allt
og allt. í Guðs friði. Jói
Miðvikudaginn 3. júlí sl. andað-
ist Jón Björnsson, fyrrv. yfir-
fiskmatsmaður, Gröf, Reyðarfirði,
eftir langa og erfiða sjúkdóms-
legu.
Jón Björnsson fæddist í Gröf,
Reyðarfirði, 8. febrúar 1911, sonur
hjónanna Björns Gíslasonar, skip-
stjóra og útgerðarmanns, og konu
hans, Rannveigar Jónsdóttur.
Þrjú voru börn þeirra hjóna, Jón
og tvær dætur, sem búsettar eru í
Reykjavík. Þær Þórunn ekkja
Björgvins Jónssonar, kaupmanns,
Blönduhlíð 29, og María, gift und-
irrituðum 1973, Hagamel 45. Þá
hófust kynni mín af Jóni og hans
ágætu fjölskyldu.
Eftirlifandi kona Jóns er Nanna
Þorsteinsdóttir og eiga þau einn
kjörson, Björn Þór. Nanna hefur
staðið fast við hlið manns síns í
blíðu og stíðu, kom það ekki síst
fram í hinum löngu og erfiðu veik-
indum hans, svo að með ólíkindum
var.
Jón ólst upp í foreldrahúsum á
Reyðarfirði og hefur starfað þar
alla sína ævi. Jón byrjaði barn-
ungur að fara í sjóróðra með föður
sínum, og starfaði við þá atvinnu-
grein framan af ævi, var meðal
annars „nótabassi" á síldveiöum á
sumrin.
Eftir að hann hætti sómennsku
gerðist hann netagerðarmaður
með meistararéttindum, stofnaði
eigið fyrirtæki og farnaðist mjög
vel í þeim efnum þar til aðstæður
breyttust. Þá gerðist hann fisk-
matsmaður, sem hann starfaði við
til aldursmarka 70 ára, en heilsan
var þá farin að bila. { þessu starfi
náði Jón þeim árangri að verða
yfirfiskmatsmaður á Austurlandi.
Jón Björnsson var mjög vinsæll
maður og hvers manns hugljúfi,
og breytti þar ekki um að starf
hans sem yfirfiskmatsmanns
krefði oft að hann yrði að setjast í
dómarasæti og úrskurða um
ágreining manna, sem sættu sig
við dóma hans, sem hann kvað upp
eftir bestu getu og góðvilja, því
Jón var mannasættir.
Aldrei voru yfirmenn hans í
Ríkisfiskmatinu óánægðir með úr-
skurði hans eða annað sem starfi
hans tilheyrði. Gestrisni þeirra
hjóna og greiðvikni var mjög róm-
uð. Kynni mín af Jóni Björnssyni
voru aðeins 12 ár, og féll þar aldrei
skuggi á. Hann var alltaf léttur í
lund og færði alla hluti til betri
vegar. Kvartaði aldrei en gerði
gott úr öllu. Slíkum manni er gott
að vera með.
Um leið og ég kveð Jón Björns-
son, vin minn, hinstu kveðju og
þakka honum fyrir allt gott I minn
garð, votta ég hinni ágætu eigin-
konu hans, Nönnu, og hennar fjöl-
skyldu mína innilegustu samúð og
þakka vináttu hennar.
Olafur Á. Kristjánsson
Minning:
Guörún Þórðar-
dóttir Uppsölum
Faedd 10. janúar 1903
Dáin 6. júlí 1985
í dag fer fram frá Hafnarfjarð-
arkirkju útför ömmu minnar,
Guðrúnar Þórðardóttur frá Upp-
sölum við Seyðisfjörð vestra, og
langar mig að minnast hennar
með nokkrum orðum.
Meðal Ijúfustu minninga minna
úr bernsku er þegar ég fékk að
fara með ömmu í heimsóknir til
systra hennar. Einna skemmtileg-
ast var þó þegar hún kom á
Njálsgötuna til þess að bjóða mér
í eins dags ferðalag með strætis-
vagni „suður í Fjörð“ til Oggu
frænku.
Það sem lifir í endurminning-
unni frá bernskuárunum er ekki
alltaf svo ýkja merkilegt, eins og
það að fá í fyrsta sinn á ævinni
ristað brauð hjá Villu frænku, það
þótti mér stórviðburður, eða að fá
að vera með þegar þær komu sam-
an systurnar, sparibúnar á peysu-
fötum og rifjuðu upp og sögðu sög-
ur frá uppvaxtarárum sinum á
hinu mannmarga heimili Uppsöl-
um, brugðu á leik, sungu, spaug-
uðu og dönsuðu þannig að alltaf
var unun að fá að vera nálægt
þessum glaðværu og samrýndu
systrum.
Góðar stundir átti ég einnig hjá
ömmu í sveitinni á Alftárbakka.
Þar kom berlega í ljós hve mikill
dýravinur hún var og nærgætin
við allar, skepnur sem hún og var
við allt sem lifði.
Ég mun varðveita minninguna
um ömmu mína I bæninni, sem
hún kenndi mér, og bið Guð að
blessa hana.
Minning:
Ólafía Vilborg
Björnsdóttir
Fædd 1. janúar 1914
Dáin 29. júní 1985
Ólafía Vilborg Björnsdóttir lést
á heimili sínu 29. júní sl. en hún
vann að boðun Fagnaðarerindisins
um margra ára skeið. Vitnisburð-
ur Vilborgar heitinnar á samkom-
um var m.a. að snemma byrjaði
sjón hennar að dofna og rétt rúm-
lega tvítug að aldri var hún komin
með sterkustu gleraugu sem þá
þekktust og átti hún stutt í að
verða blind. Vilborg sagði mér að
eitt sinn er hún var stödd á sam-
komu þá fannst henni orð Ritning-
arinnar höfða til sín þar sem segir
frá þeim atburði er Jesús læknaði
blinda manninn. Þá ákvað hún að
biðja Guðrúnu um bæn og hún
læknaðist og fékk fulla sjón, sem
hún hafði án gleraugna meðan
hún lifði. Eftir það var Vilborg
heilshugar í vitnisburðinum við að
gefa öðrum það sem Kristur hafði
gefið henni og hún vann með Guð-
rúnu við að biðja fyrir fólki, sem
var í neyð og þrengingum, bæði á
samkomum, sjúkrahúsum og í
heimahúsum. Einnig spilaði hún á
orgel og söng með á samkomum og
vann við blaðið Fagnaðarboðann
frá fyrsta útkomudegi og er vitn-
isburður hennar í 1. tölublaðinu
um það þegar Drottinn gaf henni
sjónina aftur. En það skeði árið
1935 og eru þá þessar þrjár konur
Guðrún, Vilborg og Salbjörg bún-
ar að starfa saman að boðun
Fagnaðarerindisins í rúmlega 50
ár.
Vilborg gaf líf sitt Kristi til
þjónustunnar er hún var aðeins
rétt rúmlega tvítug að aldri og
æskublóminn og því sem honum
fylgir var ekki vegartálmi fyrir þá
ákvörðun. Það var mikil Guðs gjöf
fyrir Vilborgu að eiga slíka móður
sem hún átti. Ég man vel eftir
þessari indælu konu, frú Guðnýju
Jónsdóttur. Hún var traustvekj-
andi, hress og glöð í framkomu og
studdi hún heilshugar dóttur sína
í hennar kristilegu þjónustu og
starfi.
Fyrst þegar ég kynntist þessu
kristilega starfi, þá tók ég eftir því
að þessi þjónusta var litin horn-
auga, vegna þess að bæn fyrir
sjúkum var aðgreind og ekki
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð: S.E.)
Katrín
blandað saman við þjónustu og
störf lækna og mér sýndist það
koma þannig út að þeir sem þreif-
uðu á dýrð Drottins fyrir bænir
Guðrúnar notuðu frekar símann
en að líta inn á samkomu. Fyrstu
samkomur þessara þjónustu í
Reykjavík voru haldnar á heimili
frú Sigríðar heitinnar Ottósdóttur
á Grettisgötunni, en Drottinn
hafði vitjað hennar og hún verið
bænheyrð vegna veikinda ástvinar
hennar. Seinna fluttist Sigríður og
bjó I Hörgshlíð 12 þar sem sjálfs-
eignarstofnun hafði byggt sam-
komusal og þar hélt starfið í
Reykjavík áfram.
Til eru þeir einstaklingar sem
Drottinn Jesús hefir snert til
Jón Þorsteins-
son - Minning
Fæddur 26. mars 1914
Dáinn 2. júlí 1985
Þann 2. júlí lést í Landspítalan-
um góður vinur okkar, Jón Þor-
steinsson.
Þó hann hafi verið veikur um
tíma og heilsan völt hin síðari ár,
höfðum við haft von um einhvern
bata og að hann gæti heimsótt
okkur eins og um var talað áður en
við færum í ferðalag. En enginn
ræður sínum næturstað og okkur
er það huggun að eiga minningar
um góðan vin og trygglyndan. Jón
fæddist í Stóru-Gröf í Skagafirði
og ólst þar upp hjá foreldrum sín-
um Þorsteini Jóhannssyni og Mín-
ervu Sveinsdóttur ásamt 4 bræðr-
um og 1 systur. Þó Jón flytti ung-
ur burtu úr Skagafirði og byggi
hér sunnanlands öll sín fullorðins-
ár, var hugurinn oft fyrir norðan
og fylgst vel með öllu þar. Og
lækninga og hafa upp frá því notið
þeirrar náðar Guðs að eiga Jesúm
fyrir lækni allra sinna meina og
einnig borið þá uppi I erfiðleikum
og þrengingum þeirra. Aðrir
stunda sína lækna og sérfræðinga,
en óska eftir að fá bænir og fyrir-
bænir, þegar alvara er á ferð og
mikið liggur við o.fl. En þessa
ákvörðun verður hver og einn að
gjöra upp við sig sem verður þá í
hlutfalli við trú þeirra. En þar
sem Páll postuli segir að trúin er
fullvissa um þá hluti, sem ekki er
auðið að sjá, þá verður trúin fyrir
suma heimska og kerlingabækur.
Kristur sagði við Mörtu, Jóhn.
11—1: „Sagði ég þér ekki: Ef þú
trúir, þá munt þú sjá dýrð Guðs.“
Þessi þjónusta hefir með þolgæði
trúarinnar fengið að þreifa á því
að máttur og dýrð Guðs í Kristi er
ekki af hinu forgengilega, ekki af
mætti og dýrð þessa heims.
{ mínum huga var Vilborg eins
og heiðríkja og allt hennar starf.
Ég minnist hlýju hennar og mildi
og fullvissu hennar og sannfær-
ingar i trúnni. Einnig hvatningar
hennar, að enginn skuli gefast upp
á trúarveginum, en lff Vilborgar
gekk út á það að Drottinn Jesús
vegsamaðist fyrir þjónustu henn-
ar.
Ég votta innilega samúð bræðr-
um og fósturbróður Vilborgar og
fjölskyldum þeirra með huggunar-
orðum Páls postula. Róm. 8—28:
„Þeim sem Guð elska samverkar
allt til góðs.“
Ásdís Krlingsdóttir
ófáar ferðir voru farnar til að
heimsækja ættingja og vini í
Skagafirði.
Árið 1940 kvæntist Jón Guð-
björgu Eggertsdóttur en hún
veiktist af berklum og andaðist
1945. Seinni kona Jóns er Pálína
Pálsdóttir. Þau eiga einn son, Pál
Ástþór, sem starfar við lögregluna
í Reykjavík. Palla og Jón eignuð-
ust fallegt og traust heimili, þar
sem öllum var vel tekið og margir
dvöldu þar um lengri eða skemmri
tíma.
Öllum leið vel hjá þeim, slík var
gestrisnin og hjálpsemin. Við höf-
um verið heimilisvinir þar síðustu
30 ár og sjaldan komið öðruvisi en
einhver væri þar í heimsókn eða
kæmi á meðan við stoppuðum.
Jón lauk námi í vélvirkjun er
hann var kominn um fertugt og
starfaði við þá iðn til þess tíma að
heilsan leyfði það ekki lengur. Síð-
ast hjá Vegagerð Ríkisins. Alltaf
vissum við að Jón átti góða konu,
en aldrei kom það betur í ljós en
þegar heilsa hans bilaði. Um-
hyggja hennar fyrir honum var
einstök.
Margar góðar stundir áttum við
saman og fyrir þær og órofa vin-
áttu viljum við þakka. Við vottum
Pöllu, Páli og öllum ættingjum
hans okkar innilegustu samúð.
Blessuð sé minning hans.
Lóa og Kjartan