Morgunblaðið - 20.07.1985, Blaðsíða 12
12
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 20. JÚLÍ 1985
-
Veiöiþáttur
E.t.v. fróðlegt ad
kynnast alþjóð-
legum samtökum
fluguveiðimanna
UM 60.000 riuguveidimenn i mörgum ríkjum eru félagar í alþjóðasamtökum
fluguveiðimanna, „The Federation of Fly Fishers", félagsskap sem var stofn-
settur í Bandaríkjunum árið 1965. Á íslandi eru nokkrir félagar. Nú er ætlunin
að kynna samtök þessi dulítið og til að undirstrika að fordómar um veiðiað-
ferðir ráða ekki ferðinni hér, fullyrðist hér með, að ef það spyrst út að til séu
samtök maðkaveiðimanna, þá munum við kynna þau samtök ef þess er kostur.
Flestir eða allir þeir sem reynt
hafa fluguveiði jafnframt öðrum
aðferðum eru sammála um að
fluguveiðin er skemmtilegri og
menn fái mun meiri ánægju út úr
átökum og viðskiptum við hvern
einstakan fisk en ef maðki væri
beitt. Skoðanir manna eru þó ekki
einhlítar eins og nærri má geta og
hver hampar sinni aðferð sem hinni
einu réttu. f vaxandi mæli er það
fluguveiðinni sem þannig er hamp-
að, hvort heldur er hér á landi eða
annars staðar.
Árið 1965 komu nokkrir flugu-
veiðimenn sér saman um að stofna
samtök og höfðu þeir að augnamiði
að félagsskapurinn skyldi teygja sig
um heimsbyggðina þar sem íþróttin
er stunduð á annað borð. Fimm at-
riði lágu að baki því að menn þessir
stofnuðu samtök þau sem í dag eru
öflug og áhrifarík og eru þau þessi:
1. Þeir vildu veg fluguveiða sem
mestan og þróa íþróttina sem ör-
ast og mest.
2. Þeir vildu beita sér fyrir nátt-
úruvernd.
3.
5.
Þeir vildu beita sér fyrir auknum
áhuga á fluguveiði sem útivist-
argamni.
Þeir vildu svipta hulunni af
fluguveiðiíþróttinni fyrir þá sem
þekktu ekki til hennar.
Þeir vildu verða málgagn flugu-
veiðimanna um heim allan.
Á undanförnum árum hafa sam-
tökin beitt sér fyrir hvers konar að-
gerðum sem hafa orðið til þess að
ár hafa verið hreinsaðar, fiskistofn-
ar ræktaðir upp og fluguveiði auk-
ist í kjölfarið. Félagar samtakanna
l msjón (>uðniundur (iuðjónsson
Fluguveiði þykir bæði slungin veiðiaðferð og skemmtileg í senn.
eru hins vegar sammála um að það
þýðir ekki að lúra á fornri frægð og
vísa á gamla sigra. Þau beita sér
fyrir náttúruvernd og fiskirækt
hvar sem færi gefst og leggja fram
fjármagn og sjálfboðavinnu eftir
því sem kostur er hverju sinni.
Þetta er ekki samansafn af heldri
mönnum og sérfræðingum, þvert á
móti, félagar eru allt frá því að vera
byrjendur og upp í að vera heims-
kunnir sérfræðingar í fluguveiði.
Kynningarstarf og reynslumiðlun
er ríkt innan þessa félagsskapar.
Menn kunna að segja sem svo, hví
skyldi ég vera í einhverjum banda-
rískum fluguklúbbi? Því svara sam-
tökin á þann hátt, að benda á, að
mengun, virkjanir og margt fleira
þrengi æ meira að stangaveiði-
mönnum, en þeim fjölgar á hinn
bóginn jafnt og þétt. Með sama
áframhaldi verður fjöldi stanga-
veiðimanna rambandi um á eyði-
mörk, aðstöðulaus með öllu til að
þjóna lund sinni og áhugamáli. Því
sé nauðsynlegt að til séu sterk al-
þjóðleg samtök.
Þeir sem ganga til liðs við samtök
þessi fá rakleiðis sent eftirfarandi:
Merkipjötlu á veiðijakkann, lím-
miða á gluggarúður, félagakort,
áskrift að tímariti samtakanna
Megrunarkúr og dvöl í
Vökuholti fara ei saman
FÆÐIÐ á veiðihótelunum hér á lar
þríréttaðar máltíöir á kvöldin og þrej
síðan kokkinn og starfslið hans.
Mörg dæmi eru um það að kokk-
urinn og hans fólk séu kölluð inn í
matsal að kveldi síðasta veiðdags
og þeim klappað lof í lófa fyrir
frækna frammistöðu. Spurst hef-
ur, að í sumar sé maturinn hreint
óvenjulega og ótrúlega góður hjá
bústýrunum í Vökuholti á Laxa-
mýri, á bökkum Laxár í Aðaldal,
i er yfirleitt rómað, bornar eru fram
ir veiðimenn tæma diskana, lofsyngja
og eru menn þó einungis hinu
besta vanir úr því eldhúsi í gegn-
um árin. Segja veiðimenn að líkja
megi matseðlinum við frægustu
matsölustaði Frakklands, en
margir af réttum þeim sem boðið
er upp á eru einmitt franskir og
kunna svangir og hraktir (en sæl-
ir) veiðimenn vel að meta slíkar
nýjungar í matargerð. Veiðimenn
eru varaðir við því að koma ekki í
megrunarkúr að Vökuholti í
sumar, slíkt fari engan vegin sam-
an. Á meðfylgjandi mynd, sem
Unnur Kristinsdóttir tók, eru
ráðskonan Gerður Eyjólfsdóttir í
miðið, en stoðir hennar og styttur,
Anna Skúladóttir og Elma Stein-
grímsdóttir, standa henni á báðar
hendur.
Lögreglufélag Reykjavíkur um Skaftamálið:
Dómurinn hlýtur að breyta
starfsháttum lögreglunnar
„MEÐ þessum dómi hljóta starfs-
hættir lögreglunnar að breytast því
útkallið í Þjóðleikhúskjallarann, þar
sem samkomugestur var fjarlægður,
telst til hversdagslegri verkefna
lögreglunnar,“ segir í upphafi sam-
þykktar, sem gerð var á almennum
félagsfundi í Ixigreglufélagi Reykja-
víkur þann 16. júlí síðastliðinn, þar
sem fundurinn lýsir yfir undrun
sinni á niðurstöðu Hæstaréttar í
svokölluðu Skaftamáli.
Síðan segir í samþykktinni:
„Því miður gerðist þar óhapp.
Hinn handtekni, öflugur maður,
veitti mótspyrnu og hlaut skaða
af. Dómurinn yfir félaga okkar
markar eflaust framtíðarstefnu
þar sem ríkisvaldið er leyst undan
húsbóndaskyldu en verkamaður-
inn gerður ábyrgur og bótaskyldur
fyrir óhöppum og meiðslum sem
handtekinn maður kann að verða
fyrir hvernig sem hann hagar sér.
Áð leggja slíka ábýrgð á herðar
venjulegra óbreyttra starfsmanna
getur orðið til þess að þeir veigri
sér við aðgerðum, þegar óvíst er
um úrslit, og væri hörmulegt ef
slíkt yrði til tjóns þeim sem við
eigum að vernda.
Hér munar miklu á ábyrgð
þeirri sem lögð er á mismunandi
stéttir. Ekki heyrist um bóta-
ábyrgð lækna. Gera þeir aldrei
mistök? Lítið heyrist um bóta-
ábyrgð þeirra sem stýra stórum
stofnunum eða skipuleggja stór-
framkvæmdir. Sannað er að sumir
þeirra hafa valdið stórfelldu tjóni
með þaulhugsuðum en röngum
ákvörðunum sínum. Um bóta-
ábyrgð þeirra heyrist sjaldan.
Dómsmálaráðuneytið og lögreglu-
yfirvöld þurfa að standa fyrir
breytingum því nú liggur fyrir að
aukið lið þarf til útkalla svo ör-
ugglega megi komast hjá óhöpp-
um. Það er stéttarleg nauðsyn
þegar ekki er ætlast til að „við-
skiptavinirnir" séu ábyrgir gerða
sinna.
Umfjöllun fjölmiðla varð meiri
þekkst hefur. Auðvitað ber
þeim að þjóna sínum lesendum og
sinna frjálsri fréttamiðlun. Það
sem gerðist í þessu máli var að
með reginafli sínu fengu fjölmiðl-
ar almenningsálitið til að dæma
þrjá menn seka fyrir níðingsverk.
Niðurstaða dómsins varð hins veg-
ar sú að tveir hæstaréttardómar-
ar, studdir af undirrétti, sýknuðu
alla mennina. Hinir hæstaréttar-
dómararnir sýknuðu tvo hinna
ákærðu algerlega en sakfelldu
einn fyrir gáleysisverk. Samt er
hæpið að sá dómur nái að breyta
áliti almennings nema að litlu
leyti.
•Ekki er að sakast við blaða-
mennina sjálfa. Línan kom að
ofan, hún gilti og mun gilda þó að
harðleikið sé að peningamenn á
ritstjórastóli geti leikið sér að ör-
lögum fólks.
Þó við undrumst dóm Hæsta-
réttar gagnrýnum við hann ekki.
Hann er okkar æðsta dómsvald og
verður að njóta trausts. Hins veg-
ar munum við síðar gagnrýna
saksóknara og teljum okkur geta
rökstutt þá gagnrýni rækilega
þegar þar að kemur. Lögreglu ber
að gæta æðstu stofnana þjóðar-
innar því getur verið varasamt að
veikja afl hennar mikið."
Settar verði reglur um ábyrgð lögreglumanna,
— segir í bréfi Lögreglufélags Reykjavíkur til dómsmálaráðherra
STJÓRN Lögreglufélags Reykjavíkur hefur sent dómsmálaráðherra bréf þar
sem meðal annars er hvatt til, að hið bráðasta verði settar reglur, sem marki
og skilgreini sem nánast þá ábyrgð, sem lögreglumönnum er ætlað að bera
við störf sín. Tilefni þessa bréfs er dómur Hæstaréttar í Skaftamálinu
svokallaða.
I bréfi stjórnar Lögreglufélags
Reykjavíkur segir meðal annars:
„Eins og yður er kunnugt hefur
átt sér stað undanfarið ærin um-
ræða meðal lögreglumanna um
dóm Hæstaréttar í svokölluðu
Skaftamáli þann 3. júlí 1985 þar
sem lögreglumaður var dæmdur
fyrir líkamsmeiðingar af gáleysi
skv. 219. gr. alm. hegningarlaga. f
forsendum dómsins er talin til
gáleysis af hans hálfu framkvæmd
sem heita má venja við flutning
handtekinna manna. Fyrir þetta
er honum dæmd bæði sekt og
persónuleg fébótarábyrgð.
Það er ljóst að hér með hefur
verið lögð á herðar lögreglumanna
harðari skylda en þeir vissu áður á
sér hvíla. Því verðum við lögreglu-
menn að ganga eftir við yður,
herra dómsmálaráðherra, að hið
bráðasta fáist settar reglur sem
marki og skilgreini sem nánast þá
ábyrgð sem lögreglumönnum er
ætlað að bera við störf þau sem
þeim er skylt og skipað að vinna.
Nú virðist lögreglumönnum vera
gerð meiri persónuleg áby-gð
sinna mistaka en dæmi þekkjast
til áður í opinberu starfi. óttumst
við að öryggi borgaranna geti beð-
ið hnekki af, meðan lögreglumenn
eru í óvissu um rétt sinn og stöðu.“