Morgunblaðið - 05.11.1985, Blaðsíða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 5. NÓVEMBER1985
Minning:
Halldór Carl Stein-
þórsson múrarameistari
Fæddur 17. maí 1959
Dáinn 27. október 1985
Hann elsku besti frændi okkar,
sem okkur þótti svo vænt um, er
’dáinn. Við eigum erfitt með að
skilja það af hverju hann er kallað-
ur burt frá okkur svona ungur,
ekki nema 26 ára og það aðeins
rúmum mánuði eftir lát föður síns.
Af hverju er þessi mikla sorg lögð
á Gunnu frænku og systkini hans,
sem nú hafa þurft að sjá á bak
tveim ástvinum á svo skömmum
tíma? Og Harpa og litlu börnin
þeirra tvö. Af hverju fá þau ekki
að njóta hans lengur? Hann sem
var svo einstaklega góður við þau,
eins og hann var reyndar við alla
aðra sem kynntust honum. En
suma hluti í þessum heimi er okkur
víst ekki ætlað að skilja.
Við fáum svo ósköp litlu ráðið.
Það eru æðri máttarvöld sem þar
eru að verki. En við verðum að
reyna að sætta okkur við það að
honum hafi verið ætlað meira og
mikilvægara hlutverk í öðrum
heimi. Er ekki líka stundun sagt
að þeir sem Guðirnir elski deyi
ungir. Hann var alltaf svo einstak-
lega góður og nærgætinn við okkur
systurnar og kom okkur alltaf í
gott skap þegar við hittum hann,
enda var hann alltaf í góðu skapi,
jákvæður og sá alltaf björtu hlið-
arnar á tilverunni. Stundum átti
hann það jafnvel til að hringja í
ömmu, bara til að segja henni
brandara og fá hana til að hlæja,
enda þótti þeim sérstaklega vænt
hvoru um annað. Svona var hann
einstakur. Þær eru svo margar
minningarnar sem við eigum um
hann elsku frænda okkar og allar
eru þær af hinu góða. Ef allir
væru eins og hann var þá væri
heimurinn betri en hann er í dag.
Við eigum eftir að sakna hans
mikið. En minningin um hann á
eftir að ylja okkur um hjartaræt-
urnar um ókomin ár.
Við biðjum góðan guð að styrkja
Hörpu, Arnór litla og Aðalheiði,
Gunnu frænku, systkini hans og
elsku ömmu í þeirra miklu sorg.
Blessuð sé minning hans.
Anna Rut og Eydís Dóra.
Að morgni 27. október sl. var
okkur tjáð sú sorgarfrétt að Dóri
vinur okkar hefði látist af slys-
förum um nóttina. Eigum við erfitt
með að trúa þessu og finnst okkur
óréttlátt að ungur maður i blóma
lífsins skuli vera tekinn frá ástvin-
um sínum. Dóri skilur eftir sig
ljúfar minningar í hjörtum okkar
allra sem þekktum hann, sem
traustur og skemmtilegur vinur.
Fyrir mánuði síðan fylgdi Dóri
föður sínum til grafar sem lést
snögglega, samhryggðumst við
Dóra og fjölskyldu hans innilega
við þann mikla missi. Vottum við
móður, ömmu, tengdaforeldrum og
öðrum ástvinum þeirra innilegrar
samúðar og megi Guð styrkja þau
í þessari miklu sorg. Elsku Harpa
okkar, Aðalheiður og Arnór, megi
Guð gefa ykkur allan þann styrk
sem þið þurfið að fá í ókominni
framtíð.
Viljum við þakka fyrir þær góðu
stundir sem við áttum með Dóra
vini okkar og biðjum Guð að varð-
veita minningu hans.
Dabba, Sibbi, Elfa, Sibbý og Baddi
Með nokkrum fátæklegum orð-
um vil ég fyrir hönd íbúa Engi-
hjalla 17, Kópavogi, kveðja vin
okkar Halldór Carl Steinþórsson.
Með sorg og söknuð í hjarta kveðj-
um við nágranna okkar, en hann
lést af völdum umferðarslyss,
sunnudaginn 27. október sl.
Okkur setur hljóðan að missa
glaðværan og dugmikinn dreng úr
litla samfélaginu okkar, að Engi-
hjalla 17.
Hann Dóri er dáinn, aðeins 26
ára gamall, en mun lifa áfram í
hugum okkar sem hann þekktu.
Hann hafði sérstaklega góða fram-
komu og blítt viðmót. Eg minnist
þess hve gott var að sækja þau
hjón, Hörpu og Dóra, heim. Þau
voru ófá skiptin sem ég kom til
þeirra vegna úrlausnar mála varð-
andi húsið, en Harpa var formaður
húsfélagsins Engihjalla 17. Nutu
íbúar hússins þess að Dori var
tengdur hússtjórninni og voru það
ófá handtökin og liðveislan sem
hann ynnti af hendi við húsið.
Hafði Dóri meðal annars unnið
mikið við byggingu hússins á sin-
um tíma.
Vegir Guðs eru órannsakanlegir,
nú hefur Halldór verið kallaður á
brott til æðri starfa. Við biðjum
góðan Guð að veita Hörpu Harð-
ardóttur, konu hans, og börnunum
tveimur, Arnóri, 3ja ára, og Aðal-
heiði 7 ára, styrk í þeirra miklu
sorg. Einnig viljum við senda
samúðarkveðjur til annars skyld-
fólks og ástvina hans.
Blessuð sé minningin um góðan
dreng. Guðmundur Ingi Ingason
Besti vinur okkar, hann Halldór,
er látinn og er erfitt að trúa því,
að svo góður drengur sem Dóri var
skuli fara á svo sviplegan hátt og
svo snögglega. Því spyr maður: af
hverju Dóri af öllum öðrum? Hann
sem var svo pottþéttur í öllu, vel
giftur, og gerði allt vel sem hann
tók sér fyrir hendur. Sama hvort
var í vinnu eða að hjálpa vinum.
Það stóð ekki á honum ef einhver
þurfti aðstoð. Við bræðurnir
kynntumst Dóra á 5. og 6. ári og
hélst sú vinátta allar götur síðan.
Hann var alltaf i góðu skapi og
glaðlegur og þess vegna þægilegt
að umgangast hann og konu hans
Hörpu, sem stendur nú ein með 2
börn, Aðalheiði og Arnór. En við
efumst ekki um það, svo góð og
sterk kona sem Harpa er, standist
þá erfiðleika sem hún nú stendur
frammi fyrir. Við þökkum fyrir
þær minningar sem við eigum um
Dóra. Við vottum þér Harpa og
börnum innilega samúð okkar,
Guðrúnu móður hans og systkin-
um. Megi minning hans lifa sem
lengst. Hallgrímur og Ari
Háa skilur hnetti
himingeimur,
blað skilur bakka og egg.
En anda, sem unnast,
fær aldrei
eilífð að skilið.
J.H.
Við viljum minnast vinar okkar
Halldórs Carls og þakka honum
fyrir þær samverustundir sem við
áttum saman.
Leiðir skiljast um sinn en minn-
ingin um glaðlyndan og hlátur-
mildan dreng mun geymast í huga
okkar um ókomin ár.
Guð gefi ástvinum hans styrk
og kraft í sorg þeirra.
Hilmar, Hjördís,
Mummi og Magnús.
Fölnar rós og bliknar blað
á birkigreinum.
Húmar eins og haustar að
í hjartans leynum.
(KJ.)
Það er líkt og bresti strengur
hið innra með manni, þegar ungur
maður í blóma lífsins er skyndilega
hrifinn á brott úr þessum heimi
og það þeim mun frekar vegna
þeirra undarlegu örlaga, er nú
hafa tvinnast. Rétt rúmur mánuð-
ur er liðinn frá því að faðir hans,
Steinþór Carl ólafsson var borinn
til hinstu hvílu, en hann andaðist
18. september sl. Mikil er því
reynsla fjölskyldunnar og yfir-
þyrmandi hlýtur sorgin að vera,
sem hvílir á herðum móður hans,
eiginkonu og annarra ástvina.
Verður mér því tregt tungu að
hræra.
Vér vitum ei hvers biðja ber
blindleikinn holds því veldur
segir Hallgrímur Pétursson í einu
ljóða sinna, en svo bætir hann við:
Orð Guðs sýnir þann sannleik þér
sæll er sá þar við heldur.
Já, elskulegu vinir. Getur það
ekki verið að sorgin sé einskonar
vegvisir að hástóli hins hæsta og
tendri þann neista við Guðdóminn,
sem einn getur sefað sorgbitna sál
og friðað harmþrungið hjarta.
Halldór Carl fæddist á Blöndu-
ósi, en þegar hann var barn að
aldri fluttu foreldrar hans til
Reykjavíkur, þar sem hann ólst
upp og átti heima æ síðan. Á
æskuárunum var hann í sveit að
Steinnýjarstöðum A-Hún. og kom
fljótlega í ljós áhugi hans og dugn-
aður í hverju því verki, sem hann
tók að sér. Hann var 7 sumur á
þessum bæ og þau vináttubönd
sem þar mynduðust, rofnuðu ekki
eins og margoft kom í ljós síðar á
lífsleiðinni.
Ungur að árum hóf Halldór nám
við Iðnskólann í Reykjavík, en
jafnframt náminu gegndi hann
ýmsum störfum og vann meðal
annars að því að koma upp eigin
húsnæði. Las hann því að mestu
utanskóla en lauk þó prófi í
múraraiðn aðeins 21 árs að aldri.
Einu ári síðar öðlaðist hann meist-
araréttindi með 1. ágætiseinkunn.
Á síðasta ári hóf hann eigin at-
vinnurekstur í faginu og næg voru
verkefnin, því Halldór var eftir-
sóttur sökum dugnaðar, snyrti-
mennsku og vandvirkni.
Foreldrum Halldórs, þeim
Steinþóri og Guðrúnu Halldórs-
dóttur frá Blönduósi, varð fimm
barna auðið. Fyrir utan föðurmiss-
inn er nú einnig höggvið skarð í
systkinahópinn, en hin eru Stein-
unn, gift Karli Rósinbergssyni, og
búsett á Skagastsrönd, Kristjana,
gift Indriða ívarssyni, búsett í
Reykjavík, og í heimahúsum eru
ólöf Björg 23 ára, sem stundar
nám við Kennaraháskóla íslands
og Theódór Carl 15 ára. Ekki hvað
síst er það lífsreynsla mikil fyrir
ungan dreng að missa föður sinn
og stuttu síðar einnig bróður. Megi
honum veitast styrkur og þeim
öllum í þessari miklu raun.
Hinn 6. júní 1981 gengu þau í
hjónaband Halldór og Harpa
Harðardóttir. Foreldrar hennar
eru Hörður Haraldsson og Aðal-
heiður Jónasdóttir. Mikil hefur
hamingja ungu hjónanna verið og
ég sé fyrir mér í anda þá fegurð
og þann fögnuð, sem ríkt hefur
þegar þau eignuðust yndisleg börn;
Aðalheiði sem nú er 7 ára og
Arnór sem er 3ja ára. Þegar ég
beini hugsun minni til þeirra finn
ég hversu orð verða lítils megnug,
en einnig finn ég hvílíkur sannleik-
ur felst í orðum skáldsins:
Dýpsta sæla sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga
tárinerubeggjaorð.
Harpa Harðardóttir stundar nú
söngnám og syngur m.a. í kór
Langholtskirkju, en í því mikla
félagsstarfi sem rækt er meðal
kórfélaganna var Halldór virkur
þátttakandi og fór hann meðal
annars með kórnum í söngferðalag
til útlanda fyrir skömmu.
Halldór var vinmargur og hafði
yndi af að vera I góðra vina hópi,
enda trygglyndur og einnig mildll
vinur vina sinna.
Feðgarnir Halldór og Steinþór
voru á margan hátt gæddir svipuð-
um lyndiseinkennum; léttri lund
og hlýlegu viðmóti. Þeir voru þvi
mjög samrýndir í lifandi lífi og
nú verða þeir samferða á þeirri
braut, sem augu vor sjá ekki né
hugsunin skynjar, en sem trúin
gefur vísbendingu um.
Ég kveð Halldór Carl með orðum
er ég kvaddi föðurbróður hans,
Theódór ólafsson, forðum og segi
fyrir ástvinanna hönd:
Nú þðgn er yfir þinni önd
og þrotinn lífsins kraftur,
en í samvistum á sæluströnd
við sjáumst bráðum aftur.
I.
Þvílík harmafregn er ég var
vakinn aðfaranótt sunnudagsins
27. október og mér tilkynnt að
mágur minn, Halldór Carl Stein-
þórsson, hafi lent í umferðarslysi
þá sömu nótt og beðið bana.
Nei, því gat ég ekki trúað, það
gat ekki átt sér stað svo stuttu
eftir að faðir hans, Steinþór Carl
ólafsson, andaðist. Aðeins rúmur
mánuður aðskildi þá feðga. Engu
að síður blasti sú staðreynd við,
hann var frá okkur horfinn. Það
getur hver og einn láð mér það,
þó að andartak hafi ég efast um
tilvist almættisins þegar spurn-
ingar sem þessar leita á hugann.
Hvers vegna er svo ungur maður,
aðeins 26 ára gamall, tekinn frá
okkur? Maður sem átti glæsta
framtíð. Maður sem var hraustur
og fullur lífskrafti og lífslöngun
sem virtist eiga svo langt eftir og
margt ógert. Það er erfitt að sætta
sig við það þegar ungt fólk í blóma
lífsins er kallað á brott af jarðríki,
þegar gamalt og örkumla fólk
bfður árum saman þess eins að fá
að deyja. Það fer eflaust betur á
því að okkur er ekki ætlað að skilja
tilganginn, en við verðum að trúa
því að handan grafar sé honum
ætlað æðra og meira hlutskipti,
sem ég er sannfærður um að hann
rækir af sömu samviskusemi og
dugnaði og einkenndu störf hans.
Sorgin og söknuðurinn er sárari
en orð fá lýst, en ég veit að Guð
veitir okkur styrk og sefar sorgir
okkar og linar þjáningar.
Þegar hugurinn leitar til baka
er margs að minnast um góðan
dreng, sem fullur af lífsgleði var
hvarvetna hrókur alls fagnaðar og
ávallt kátastur allra í stórum vina-
hópi. Hann var stoð og stytta
móður sinnar og systkina eftir
fráfall föður síns, umhyggjusam-
ur, tillitssamur, fórnfús og ávallt
reiðubúinn að rétta hjálparhönd
hverjum þeim er hann vissi að var
hjálparþurfi.
Heiðarleiki, drenglyndi og ná-
ungakærleikur, ásamt öllu því
fjölmarga í fari hans og fram-
komu, munu einkum prýða minn-
ingu hans. Minningin sem mun
lýsa skærar en nokkur stjarna. Ég
veit að þá minningu er hverjum
þeim er þekkti hann ljúft að
geyma. Guð blessi minningu hans.
Eg bið góðan Guð að blessa konuna
hans og elsku litlu bðrnin sem
munu sakna pabba meira en nokk-
urn getur órað fyrir, þegar frá
líður. Guð blessi móður hans og
systkini, veiti þeim og fjölskyldu
hans allri styrk og stuðning í sorg-
um þeirra og megi algóður Guð
lina þjáningu þeirra, blessa þau
og varðveita og halda sinni vernd-
arhendi yfir þeim um alla framtíð.
Indriði
Sá vefur, sem kenndur er við
örlagadísir er oft torráðinn.
Stundum koma fram í honum
mynstur sem okkur eru óskiljan-
leg.
Þráður slitnar, en áfram er
spunnið. Allt í einu kemur í ljós
að sá þráður, sem nú vantar var
ótrúlega stór þáttur í mynstrinu.
Víst er að okkur sem leggum til
þræði í vefinn áfram, nú um stund,
er vandi á höndum ef myndin á
að verða á þann veg að við getum
sætt okkur við.
órlagadísirnar hófu að spinna
þræði okkar Halldórs svila míns
saman fyrir um tuttugu árum. Var
þó enn langt i okkar kynni. En þá
rændi lítil, sex ára stúlka, hluta
af hjarta tilvonandi mágs míns.
vinátta varð til, sem varað hefur
síðan. Ár líða. Harpa mágkona
min varð næstum jafn stór mér.
Ungur maður fer að verða tíður
gestur í fylgd hennar; Halldór
Carl Steinþórsson eða Dóri eins
og við kölluðum hann.
í þeim hluta hjartans sem litla
stúlkan vann sér eignarrétt á
vakna spurningar. Hvernig er
þessi ungi maður?
Svörin létu ekki standa á sér. f
ljós komu einstakir eiginleikar
Dóra að bæta umhverfi sitt á þann
hátt að við sem eftir stöndum
eigum fjársjóði í minningum.
Fjársjóði sem hver mætti vera
stoltur af að skilja eftir sig, þótt
árafjöldi væri þrefaldur Dóra.
Lífsgleði, hreinskilni og sérstak-
ir hæfileikar til að blanda geði við
fyrstu kynni gerðu vinahópinn
stóran.
Allt of margir telja sig hafa svo
mikið að gera að lítill tími verður
afgangs til að hlú að vináttu.
Þennan hugsunarhátt þekkti Dóri
ekki. Hann gaf sér nægan tima til
að rækta eigin garð. Það var lífs-
reynsla að fylgjast með sambandi
þeirra Hörpu, hvernig það óx og
þroskaðist eftir því sem tíminn
leið. Þessi ræktarsemi varð einnig
til þess að samband okkar varð að
þeirri vináttu, sem segir mér að
festa þessar línur á blað.
Vissulega er söknuður stór, en
vefur lífsins heldur áfram. Inn í
hann ætla ég að flétta góðar minn-
ingar um góðan dreng, sem lagði
litríkan skerf fram til að bæta
heiminn.
Jón Stefánsson
Hvað er hægt að segja um ungan
mann sem deyr í blóma lífsins?
Mér er orðvant og okkur öllum.
En mig langar samt að reyna að
skrifa nokkrar línur um mág minn
og vin Halldór Carl.
Mér er hugsað til orða manns,
sem sagði þegar honum var til-
kynnt lát Halldórs. „Geislinn okk-
ar dofnaði en hann deyr aldrei,
vegna þess að minningarnar lifa.“
Þetta eru svo mikil sannmæli.
Halldóri kynntist ég þegar hann
var aðeins ellefu ára hnokki þegar
ég gekk að eiga Steinunni systur
hans. Hann var sonur hjónanna
Guðrúnar Halldórsdóttur og
Steinþórs Carls ólafssonar. Stein-
þór tengdafaðir minn lést þann 18.
september sl. og það var okkur
öllum mikill harmur eins og nærri
má geta. Þá var Halldór styrkur
móður sinnar og systkina. Teddi,
sem er yngstur, aðeins 15 ára, leit
mjög upp til bróður síns og dáði
hann íeinuogöllu.
Halldór byrjaði snemma að
vinna sér inn aura. 7 ára gamall
var hann farinn að selja blöðin,
14 ára skrökvaði hann til um aldur
og fékk vinnu við uppskipun og var
þá oft tekinn fram yfir þá sem
eldri voru þótt fljótlega kæmist
auðvitað upp um aldurssvikin. Sjö
sumur var hann í sveit á Steinnýj-
arstöðum og hélt alla tíð tryggð
við það fólk, og fór þangað í heim-
sókn flest sumur með fjölskyldu
sína. Nú síðastliðið sumar fór hann