Alþýðublaðið - 19.01.1932, Blaðsíða 3
S
Lygar
Verklýðsblaðsins.
Við erum byrjaðir að selja með
aíslætti alt, sem eftir er af:
VetrarkApum,
Stuttjðkkum,
Barnakápum,
Telpukápum,
Samkvæm sjökknm.
Ullarkjólum,
Tricotinekjólum,
Silkikjóium,
Saibkvæmiskjólum,
Barnakjólum.
verða aiiir
Vetrarfrakkar,
Drengjafrakkar.
Unglingafrakkar,
*
seidir með afslætti.
Partfi af Tvieðtiae>nndivfatuaði Terðar selt fyrir hálfvirði.
Ennfreamr'ðll kápntan og kápuskinn með niðnrséttn verði.
Saml afsláttnr gefinn f Útbúi okkar við Langaveg.
er auðvelt að fasra sannanir á, að
á sama tíma og ýmsar stéítir
þjóðfélagsins liafa fengið góÖæri
og launahækkun, hefir þessari
launalækkunaraðferð verið beitt
við starfsmenn hiavs opinbera.
Ríkisstjórnin og flokkur hennar
hefir vel vitað um þenna rang-
láta grundvöll dýrtíðarvísitölunn-
ar, og a. m. k. „betri belmmgur"
hans hefiir á ölJum tímum skynj-
að þann órétt, sem láglaunaflokk-
amir hafa sérstaklega verið beitt-
iir af þessum ástæðum. En þrátt
fyrir það hefir hér farið eins og
venjulega, að „sá betri“ hefir
einskis mátt sín fyrir „hinum
sterkari", og Framsókniarfliokkur-
inn hefir alt s. I. kjörtímabil
gengið á snið við launamálið,
þrátt fyrir aðstöðu sína, og látið
ait reka á reiðanum þar um.
En hver er þá ástæðan fyrir
því, að F ramsöknarstj ó rnin hefir
Mtið sér launamálið í svo léttu
rúmi liggja? Þær munu aðallega
vera tvær.
í fyrsta lagi mun stjórnim vera
fylgjandi launalækkun yfirleitt,
og hefir því fundið, að hinn rang-
Mti grundvöllur dýrtíðarvísiitöl-
unnar var eiinkar hentug vinnuað-
ferð við Munaiaskkun starfs-
manna ríkisiiins, og talið aðgerða-
leysi í þessu tiilfelli mjög heppi-
legt.
I öðru lagi hefir hér ráðið
miklu um, að „hennar menn“, þ.
e. flokksmenn ríkisstj., sem hlot-
ið hafa starfa eða stöðu hjá rík-
iinu í henniar stjórnartíð, hafa svo
að segja undantekningarMust eklti
verið settir við sömu Munajötn
og þeir, sem fyrir voru. Þar bef-
iir ráðið það, sem bændur kalM
að „mismuna fénu“. Til frekarj
skýringar á ég hér við m. a.
starfsmenn hjá þessum ríkis-
stofnunum: Áfengssverzliun ríkis-
ins og öðrum einkasölum þess, Rík-
isútvarpinu, Skipaútgerð rikisins
og alþýðu- og gagnfræða-sköliuim.
Fjöldi forstjóra og friamkvæmdar-
stjóra hinna nýrrii ríkisfyrirtækja
hafa þanniig verið ráðnir í stöður
utan launalaganna, og þeám síðan
aftur gefin beimild til að ráða
svo og svo marga menn við sína
stofnun án þess að taka öllit til
Munagreiðsilu rikisins, eins og
hún hefir verið framkvæmd sam-
kvæmt launalögum.
Forstjórar og framkvæmda-
stjórar þessiir liafa allflestir næst-
um ráðherralaun, og er það skilj-
anlegt, að þessir menn kosti ekki
minna fé, þegar á það er litið,
að ráðherrar hafa á ýmsum tím-
um átt sitt ráðherralif og jafnvel
pólitíska líf undir pólitískri að-
stöðu þessara hálaunamanna inn-
byrðis í stjórnarflokknum.
Menn þieir, sem þessir forstjór-
ar hafa svo ráðið, eru yfirleitt
veli launaðir, eins og t. d. bezt
launaða starfsfólk ríkustiu og
elztu heildverzlana eða annara
kapitalistiskra gróðafyrirtækja.
Þá er að líta á aðra skýriingu
rí kfe st j öm arinnar á l aumalækkun-
arákvörðun hennar, kreppuna og
peningavandræÖin hjá ríkissjóöi,
og skal hér að eiins bent á hið
hörmulega ósamræmi, að fyrir-
skipa launatækkun sem kreppu-
ráðstöfun og fella jafnframt af
sömu ástœou gjaldeyri. um 30o/0,
þar sem það er fyrirsjáanlegt,
að fall gjaldeyriisinis þýðir aukna
fdýrtíð í Mndiinu, og aukiin dýrtíð
verkar aftur á launaþega sem
kauplækkun.
Hiinni siðustu skýringu, sem
fylgir Munalækkunarákvörðun-
inni, virðist sérstaklega vera beint
„niður" tiil okkar lágtekjumann-
anna. Við erum mintir alveg sér-
staklega á, að allir þegnar likis-
ins eigi áð sýna karlmensku og
þrautseigju þegar á reyni, allir
uerdi að spara og viö cdla verði
að spara. Það er sannarlega ekki
að furða þó að ríkisstjórnin sé
um jólaleytið hugsi út af eycjslu-
semi Munaþega, sem hefir fyrir
fjölskyldu að sjá og tekur fyrir
starf siltt 207,00 kr. í mánaðar-
laun, og gripi því tiil þexrra
kreppu- og sparnaðar-ráðstafana
að lækka mánaðarlaun hans nið-
p.r í 188,01 kr. En til hughreyst-
ingar sendir ríkisstjörnin lág-
liaunaþeganum á nýjársdiag
kveðju guðs og sína og segiir við
hann, að nú skuli hann borga dá-
lítið af skuldum sínum næsta ár,
„þvi á krepputimum borgi menn
skuldir“. Eða það ætli þeir að
minsta kosti að gera, ráðheir-
arnir, bankastjórarnir og forstjór-
arriir, og það ætli þeir að láta-
ríkið gera.
Það er óþarfi fyrir okkur Mg-
Munaþegama að spyrjast fyrir
um hvað ieigi að gera við þessar
krónur, sem sparaðar eru á okkur.
Við vitum vel, hvert þær eiga að
renna. Samanlögð nemur lauma-
lækkunin á okkur lágtekjumönn-
unum nokkrum þúsundum króna.
Það mun þó ávalt vera nokkur
°/°o af þeirri upphæð, er þér,
vaidhafar, þurfáð að skrapa sam-
an á ári hverju til Bretans í
rentur og afborganir af eyðslu-
skuldum, eT þér, ráöherrar, banka-
stjórar, forstjórar og braskarar,
hafið stofnað til. Þér komið til
okkar og segið, að nú liggi mikið
við, og væntið þess, að við, lág-
MunamenmirrÉr, tökum þessu mieð
karlmensku-ró vegna föðuriands-
ins. Neii; þessar eyðsluskuldir yð-
ar frá góðærunum koma okkur
lágtekjumönmmum ekkert viö.
Hjá okkur hefir alt af verið
„kreppa“ og við höfum aldrei
verið eyðslustétt. Og þegar þér
nú dembið, á krepputíma og í
vaxandi dýrtíð, yfir okkur enn
einni< launalækkuninni, til þesis að
Mta okkur borga eyðsluskuldir
yðar, notið þér samis konar vinnu-
aðferð og alt íhald og afturhald
þjóðanna beitiir á öllum tímum í
skattamálum. En það er að taka
alt frá þeim, sem ekkert hafa,
tiil þeas að hlífa þehn, sem eitt-
hvað eiga.
Rvík, 17. jan. ’32.
Arngr. Kristjánssoii.
ísfiskssaki. „Mai“ seldi afla
ísinn í gæjt í EngMndi, 2300 körf-
ur, fyrir 1947 sterlingspund.
Vedricj. KI. 8 i morgun var 2
stiga frost í Reykjavík, 8 stig á
Akureyri. Otlit hér og víða um
land: Bjartviðri. Breytiileg átt.
Víðast sunnan- eða suðaustan-
gola.
Ég hefí hingað tiL Mtið kjáft-
æðið í Verklýðsbl. afskiftalaust
Mér hefir ekki fundist ástæða tii
áð skifta ihér af því, sem ritstjór-
amir hafa fylt dálka blaðsins
Hieð, því flest eða alt hefir verið
þannig, að það hefir fallið um
sjálft sig. En ég get þó ekki stilt
mig um að fara nokkrum orðum
um það, sem blaðið segir um
framhaldsaðalfund F. U. J. núna
í jan. s. 1. Ég ætla ekki. að fara
ítarlega út í þá Mngloku, sem
í blaðinu stendur um fund þenna
og burtvikniingu kommúnista
þeirra, sem á þeám fundi voru
reknir, því það sjá líklega allir
heilvita og sæmilega skynbærir
rnenn hver fjarstæða það væri af
F. U. J., að fara að hafa innan
sinna vébanda menn, sem eru
annarar stjórnmála&koðunar en
félagið aðhyllist. Er ég i sann-
leika sagt hissa á. því, að komm-
únistar skuli vilja vera í féliags-
skap með mönnumi, sem fulitrúar
þeitrra lýstu haustið 1930 á verka-
lýðsráðstefnunni sem eiinum af
verstu böðlurn verkalýðsins. Nú
er Verldýðsbl. mjög reitt yfir því,
að mönnum, sem hafa lýst yfir á
opinberum fundi að þeir væru
kommúnistar, skyldi vera vísað
úr F. U. J., og verður það ekkii
skiilið á annari veg en þann, að
VerkJýðsbl. álíti F. U. J. betri og
verkálýðnum þarfari félagsskap
heldur en F. U. K. þar sem þessir
féMgar áttu heima, og F. U. J.
gerði í raun og veru ekkert ann-
að á framhaldsaðalfundi sínum
með því að visa þessum komm-
únistum á burt úr félaginiu, en
að hjálpa þessum húsváltu sauð-
um tií heimkyninia siima. Á ein-
um stað í áministri1 grein í Verik-
lýðsbl. er meðal annars komiist
svo að orði, er blaðið er að talá'
um „undirbúninginn" hjá F. U.
J. að koma kommúnistunum i
burt úr félaginu „og Mta Jens
Pálsson ásamt öörum „ungum“
jafnaðarmönnum ganga í félág-
ið“.
Verklýðsbl. er þarna sem oft-
ast furðulega langt frá sannleik-
anurn. I fyrsta lagi er það raka-
Mus lygi hjá blaðinu, að ég hafi
verið Mtinn ganga í félagið eða
gert það vegna þessarar burtvikn-
ingar kommúniistanna þaðan, sem
bezt séist á því, að ég hvorki tók
til máls á fundinum við umræður
um burtvikninguna og gr\eiddi
alls ekki atkuœdi um málid. Svo
það er hægðarleikur fyrir hvern
og einn að sjá, að ég gekk ekki
í F. U. J. af þeim orsökum, að
ég viidi beita áhrifum mínum eða
atkvæði á móti þessum kommún-
istum úr féMginu. Hitt mun ég
telja skyldu mína í framtíðinni,
að reyna að beíta áhrifum mín-
um í félagimu tiil þess að vísa
þeim kommúnistum, sem kunna.