Alþýðublaðið - 21.01.1932, Blaðsíða 3

8
uæ'ða. Fór Þorbergur við svo bú-
iÖ.
Ofbeldisverkið í aðsigi.
En eftir skamma stund keinur
Þorbergur aftur og segix, að
hyski petta láti svo ófriðlega, að
hann telji ráðlegast að hann tali
við pað og viti hvað pað hafi
firam að faera.
Bað Axel pá Þorberg að fara
ut og skila pvi tiil Elíasar Þor-
steinssonar, að hann megi koma
upp í herbergi hans til viðtals,
og gæti Elías svo flutt félögum
sínum fregnir af pvi samtali. Fór
Þorbergur nú í bnott með pessi
skilaboð, en kom aftur að vörmu
spori, og var pá Elías Þorsteims-
feon í fylgd með honum.
Þegar Elias var komdnn inn í
herbergið, lokaði Axel hurðinni
og snéii Iyklinum í skrámni. —
Spurði hann svo Elías hvert er-
indi hans væri, sem hann teldj
svo brýna nauðsyn til að Lúfea á
miðri nóttu, og svaraði Elías með
pví að segja, að hann vildi fá
skýringar.
Hvaða skýringar? spurði Axel.
Skýringar á öllu pessu athæfi,
svaraði Elías aftur.
Ráðist á Axel.
Þvældi Elías um petta nokkra
stund, og sagði meðal annars,
að fyrir u'tan dyrnar værii hrepp-
stjórinn og fjöldi manna með
honum, sem vildi fá að tala við
hann.
Spurði Axel hann pá hvort
hann vildi ekki ná í hreppstjór-
ann, pví hann langaði að tála við
hann. Vatt Elías sér pá að hurð-
inni og opnaði hana upp á gátt,
|e:n í sömu svifum ruddust á að
gizka sex menn inn í herbergið,
en mikill fjöldi, á að gizka 20
—30 menn, stóðu fyrir utan dym-
ar og komust ekfei inn sökum
prengsla.
Er menn pessir voru komnir
Jnn í herbergið fóm peir að ýta
við Axel og skipuðu honum að
klæða sig að fuliu, pví peir ætl-
uðu að flytja hann samstundis til
Reykjavíkur hvort sem hann vildi
eða ekki, og kváðust peir ekki
ætla sér að bíða lengi eftir hon-
um.
Urðu ofurlítil átök milli Axels
og eins ofbeldismannsins, en er
Axel sá hvað verða vi'ldi og
skildi að hér átti hann ekki við
siðaða menn, klæddi hann sig.
Sá hann að fremstir í ofbeldinu
stóðu peir Jón G. Pálsson, Sig-
urður Pétursson, Arinbjörn Þor-
varðarson, Albert Bjarnason o. fl.
Kváðu pessir menn að ráðlegast
myndi vera fyrir Axel að hlýða
skipun peirra í einu og öllu, ef
hann vildi komast hjá meiðsilúm.
Spurði Axel pá hverju pessar að-
farir sætti, og svöruðu ofbeldis-
mennirnir að hér pýddi ekfeert
„rövl“. Ef hann feliæddi sig ekki
og kæmi strax, pá yrði hann tek-
inn öðrurn tökum.
Af pessum aðförum og með

5
hliðsjón af mannafla peim, sem
parna var á móti honum einum,
fylgdi hann peim út úx herberg-
inu er hann hafði klætt sig. —-
En meðan hann var að klæða
sig veittist Sigurður Pétursson að
honum og lagði höndur á hann.
Ofbeldi vi8 húsráðanda.
í sama svip og Axel og oíbeld-
ismennirnir voru að fara út úr
herberginu, kom húsráðandi og
eigandi hússins fram á ganginn
og vitti pessar aðfaxir komu-
manna með peim orðum, að peir
hefðu ruðst inn í húsið í óleyfi
hennar, raskað næturfriði heima-
manna og brotið heimilisvé. Bað
hún pá að hafa sig sem skjótast
á burt, En ofbeldismennirnir svör-
uðu henni með siðlausum skril-
hrópum og báÖu hana margradd-
að að halda sér saman. Af pessu
tilefni hrópaði Sigurður Péturs-
son: „Segið pið helvítis keriing-
unni að pegja!“
Förin að bátnnm.
Var nú haldið með Axel út ur
húsinu og áleiðis að bátnum.
Hrundu peir honum áfram á und-
an sér, héldu í hann og hrópuðu
að honiun svívirðingum og ó-
kvæðisorðum. Krafðist einn að
hann tæld dót sitt með sér, en
er Axel neitaði pví, var pað látið
kyrt liggja.
t bátnum.
Er að bátnum kom var Axel
hrundið um börð, og er hann
var pangað kominn, gaf Ingiber
Ólafsson pá fyrirskipun, að leyfa
„fanganum" ekki að vera á pil-
fari, pví skeð gæti, að hann varp-
aði sér fyrir borð. Var Axel pví
færður ofan í „Iúkar“, en síðan
var lagt af stað.
Á leiðinni í náttmyrkrinu.
Bátsverjar, sem voru 9 að tölu,
héldu alt af vörð um Axel niðri
í lúkarnum og fékk hann aldnei
að fara upp á pilfar. Gerðu of-
beldismennirnir alt til að skap-
rauna honum, og er hann brosti
að pekn, báðu peir hann aðbrosa
ekki, pví annars væru peir til
í að sýna honum, að hér væri
ekkert „grín“ á ferðum. Sögðu
peir honum líka pað skorinort, að
ef hann kæmi nokkurn tíma aftur
til Keflavíkur, myndi honum
verða mispyrmt svo eftirminni-
lega, að hann biði pess aldrei
bætur.
KL 7 í gærmorgun komu peir
hingað og gengu pá allir á land.
Það. sem gerðlst i gær.
Undir eins og Axel var kominn
í land, tilkynti hann aðfarir pess-
ar til stjórnar Alpýðusambands-
ins. Skrifaði hann síðan kæru pá,
er birtist hér i blaöinu í gæT.
Var hann svo kallaöur fyrir lög-
reglurétt síðdegis í gærdag og
gaf hann par skýrslu.
Mál sem petta mun eiga fá
sambærileg dæmi — og fáir
munu peir vera, sem ekkii fyrir-
líta pá ósvífnu stigamenn, er
leyfa sér petta og annað eins. Er
pað og krafa allra peirra rnanna,
er ekki vilja sleppa ósvífnum var-
mennum við hegningu, að engin
linkind verði sýnd í rannsókn
pessa máls.
Liggur í augum uppi að skipa
verður sérstakan rannsóknar-
dómara, sem lætur fangelsa of-
beldismennina pegar í stað. — I
Verður og að rannsaka vel patt
afskifti, sem hreppstjórinn I
Keflavik hafði af aðförinni að
Axel.
Sést pað Ijóslega á framkomu
pessara manna, að peir haf®
drukkið í sig lofsöngva Morg-
unblaðsins og annara slíkra auð,-
valdsblaða um svartliða erlend-
is, og ekki mun launalækkun rik-
isstjórnarinnar hafa gert pá deig-
ári í glæpaverkinu.
Fðr filltrða Aipýð&sambanðslas
til Keflavíkor.
ÖtseTðannenn safna liði, eu mannsofnnðm peirra ðreifisí obSdII-
trúi 4!Mðasambandsins heldnr ðáieiíkr fandmeð veikamonnnín.
KI. tæplega 6 í gærkveldi fór
Kjartan Ólafsson, einn af stjórn-
endum Alpýðusambandsins, og 8
félagar hans í Hafnarfirðd, sem
buðust til að fara með honum,
áleiðis til Keflavíkur. Ferðin gekk
sæmilega, og komust peir til
Keflavíkur klukkan tæplega 8.
Fór Kjartan og félagar hans
undir eins heim til Þorbergs Sig-
urjónssonar, samverkamanns Ax-
els Björnssonar, en fréttu pá
strax, að Þorbergur hafði fariö
úr porpinu snemma um morgun-
inn áleiðis til Reykjavíkur fót-
gangandi. — Varð Kjartan undir
eins var við, að verkamenn í
Keflavík vissu ekkert um, hvað
orðið hafði af formanni peirra og
óttuðust jafnvel, að honum hefði
verið mispyrmt mjög. Enda
spurði kona Þorbergs undir eins
um afdrif Axels.
Þegar pað vitnaðist í Keflavík,,
að Kjartan og félagar hans væru
komnir, og að peir væru á heim-
ili Þorbergs, flyktust pangað
margir verklýðsfélagar, og fór
Kjartan og félagar hans allir
heim til ritara félagsins, Hannes-
ar Jónssonajj.
Er pangað var komið, var á-
kveðið að kalla saman verklýðs-
félagsfund undir eins, og fóru
nokkrir menn pegar af stað til
að boða til fundarins, en að
vörmu spori kom einn peirra
aftur og kvað útgerðarmenn hafa
mikinn liðsafnað, og myndu peir
ætla að varna pví með valdi,
,að fundurinn yrði haldinn.
Ákvað Kjartan nú að fara og
tala við stjórn útgerðarmanna-
félagsins og vita hvað hæft væri
í pessu. Fór hann pó fyrst heim
til Valdimars Kristmundssonar,
mótorbátsformanns 'og útgerðar-
manns, sem er vellátinn í Kefla-
vik, og talaði við hann. Er hann
hafði setið par um stund safn-
aöist mikill mannfjöldi fyrir ut-
an húsið, og samstundis feom
stjórn útgerðarmannafélagsins inn
ásamt nokkrum öðrum úr pví fé-
lagi.
Kjartan Ólafsson.
Átti Kjartan nú alllangt sam-
tal við pessa menn, en par sem
útgeröarmenn virtust mjög ósam-
mála varð ekkert endanlegt úr
pví. Kjartan spurði stjórnina,
hvort ætlun hennar væri að varna
pví með ofbeldi, að hann héldi
’fund í verklýðsfélaginu, og svör-
uðu útgerðarmenn pví neitandi.
enda dreyfðist mannfjöldinn, og
varð pannig ekkert úr hinum til-
stofnaða liðsafnaði.
Fór Kjartan nú á verklýðsfund-
inn, sem pá var búið að setja.
Tók hann fyrstur til máls og bar
verkamönnum kveðju Alpýðu-
sambandsins og verkalýðsins í
Reykjavík og Hafnarfirði, Tal-
aði hann alllengi og hvatti.
verkafólkið tiil a'ð standa fast
saman. Taldi hann framferði
peirra manna, sem tóku pátt í að-
förinni að Axel næstum einsdæmi.
hér á landi, pótt hins vegar væri
hægt að finna lik dæmi meðal
örgustu Morgunblaðsmanna á ein-
staka stað erlendis.
Auk Kjartans töluðu á fundin-
um af gestum peir Þorsteinn
Björnsson og Albert Kristiinsson,
og af heimamönnum töluðu afar-
margir. Voru verkamann hini:r ein-
örðustu og ákveðnustu, og voru
allir einhuga urn að hvika hvergi
frá réttlætiskröfum sínum og
halda út til hins ítrasta.