Morgunblaðið - 15.01.1986, Blaðsíða 38
MORGUNBLAÐIÐ, MIDVIKUDAGUR15. JANÚAR1986
S
38
»
>
t
Sonur minn og bróðir okkar,
GUÐMUNDUR GUÐMUNDSSON
frá Flatey á Breiðafirði,
andaðist 13. janúar sl.
Guðrún Jónína Eyjólfsdóttir,
Eyjólfur Einar Guðmundsson,
Kristín Guðmundsdóttir,
Ólafur Guðmundsson,
Jóhann Salberg Guðmundsson,
Sigurborg Guðmundsdóttir,
Regfna Guðmundsdóttir,
Erla Guðmundsdóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
STEFÁN ÞÓRHALLUR STEFÁNSSON,
Álftamýri 50,
lést þriðjudaginn 14. janúar í Borgarspitalanum.
Unnur Torfadóttir Hjaltalfn,
Ása Stefánsdóttir, Jón Björgvin Guömundsson,
Vigdfs Stefánsdóttir,
Skafti Sæmundur Stefánsson, Þórný Jónsdóttir,
Ásdís Stefánsdóttir, Óttar Helgason,
Torfhildur Stefánsdóttir, Bjöm Vernharðsson,
barnabörn og barnabarnabarn.
t
Maðurinn minn og faðir okkar,
HELGI GUÐMUNDSSON,
Bólstaðahlfð 41,
lést í Landakotsspítala 13. janúar.
Sigurbjörg Lúðvíksdóttir,
Guðný Helgadóttir,
Hanna Helgadóttir.
t
Bróðir minn,
ÓLAFUR A. PÁLSSON
fyrrverandi borgarfógeti,
Framnesvegi 26b,
andaðist 13. janúar.
Guðmundur E. Pálsson.
t
Hjartkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
BJARNI KRISTINN ÓLAFSSON,
rafvirki,
Tómasarhaga 19,
sem lést þann 7. janúar, verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni,
fimmtudaginn 16. janúar, kl. 13.30.
Hólmfrfður Pálmadóttir,
Pálmi Ó. Bjarnason,
Anna K. Bjarnadóttir,
Kristinn Bjarnason, Kolbrún Eysteinsdóttir,
Sigurður Bjarnason,
Bjarni Bjarnason
og barnabörn.
Útför
t
STEINÞÓRS BJÖRNSSONAR
frá Breiðabólsstað
verður gerð frá Þingeyrarkirkju laugardaginn 18. janúarkl. 14.00.
Börnin.
t
Móðir mín, amma okkar, langamma og systir,
PETRÍNA SIGRÚN JÓNSDÓTTIR,
Smáratúni 41, Keflavík,
sem andaðist 10. janúar sl., verður jarðsett frá Keflavíkurkirkju
kl. 14.00 föstudaginn 17. janúar.
Ásthildur Herman,
Friðmundur L. Herman,
Toby Sigrún Herman,
Karl Brooke Herman Gunnarsson,
Jóna Guðmundsdóttir.
t
Minningarathöfn um fósturbróðir minn,
MAGNÚSKARLANTONSON,
fer fram fimmtudaginn 16. janúar í Fossvogskirkju kl. 10.30.
Jarösett verður frá Ólafsvíkurk'rkju.
Halldór S. Guðjónsson.
Sverrir Einars-
son — Minning
Fæddur 2. nóvember 1911
Dáinn 8. janúar 1986
Ó, dauði, taktu vel þeim vini mínum,
sem vitjað hefur þreyttur á þinn fund.
Oft bar hann þrá til þín i huga sínum
og þú gafst honum traust á banastund.
Nú leggur hann það allt, sem var hans auður,
sitt æviböl, sitt hjarta að fótum þér.
Er slikt ei nóg? Sá einn er ekki snauður,
sem einskis hér á jörðu væntir sér.
Þá hefnir sín að hafa margs að sakna.
En hinn, sem aldrei lif sitt jörðu batt,
fær sofnað rótt án óskar um að vakna,
fær óttalaust án fyrirvara kvatt
Hann á hér engu framar til að tjalda,
og trúir ekki á neitt, sem glatast má,
og þarf því ekki á heiminum að halda,
en heilsar glaður því, sem koma 1
Og þá er dauði, siður sorgarefni
þó sá, er þessum huga buitu fer
og lífið sýndi iitla undirgefni,
að lokum fái meiri trú á þér.
Og örðugt fleirum varð en vini mínum
í veröld, sem er ótal þymum stráð,
að vinna gullinn þráð úr sorgum sínum
og syngja fullum rómi um lífsins náð.
(T.G.)
í dag er til moldar borinn móður-
bróðir minn Sverrir Einarsson,
sonur Einars Jónssonar fyrrum
sýslumanns og Ragnheiðar Krist-
jánsdóttur Hall.
Sverrir fékk margar góðar gáfur
í vöggugjöf, þó ekki tækist honum
að spinna gullinn þráð úr þeim
gjöfum. Hann var sú manngerð sem
auðvelt var að hrifast af, greindur
og kíminn, hagorður og hlýr. Böm-
um er svo eðlilegt að greina hismið
frá kjamanum og þótti mér sannar-
lega vænt um hann, með brestum
hans og kostum, frá upphafí okkar
kynna.
Eftir stendur minningin um góð-
an vin og frænda.
Guðrún Sverrisdóttir
Við umhyggju starfsfólksins í
Asi í Hveragerði fékk elskulegur
einstæðingur að ljúka vegferð sinni.
Þar naut hann þess öryggis og
atlætis sem oftlega skorti. Brautin
hans var einatt grýtt og brött. Þó
var hann á vissan hátt heimsmaður,
stoltur, háttvís og glæstur í fasi,
víðlesinn og tungumálagarpur. A
mörgum íslenzkum heimilum má
sjá hugljúfar stemmningsmyndir úr
höndum hans. Með þeim sá hann
sér farborða, þær vom hans lífeyris-
sjóður. Bakkus var hans fömnautur
og örlagavaldur um áratugi. Það
var honum og hans nánustu þung
raun. Auðnuleysi hans var átakan-
legt, en viðmælendur hans skynjuðu
þó glöggt að þeir ræddu við fjölfróð-
an gáfumann.
En hver var hann annars, þessi
hægláti einstæðingur? Hann var
sonur hjónanna Ragnheiðar Hall og
Einars Jónssonar, fyrmrn sýslu-
manns í Barðastrandarsýslu. Sverr-
ir ólst upp í hópi 7 systkina. For-
sjónin hafði af rausn lagt honum
til veganestið. Hann var fljúgandi
Sigríður Tómas-
dóttir—Minning
Fædd ll.júní 1903
Dáin 5. janúar 1986
í dag verður amma mín, Sigríður
Tómasdóttir, jarðsungin frá Hall-
grímskirkju í Reykjavík. Mig langar
til að minnast hennar hér fáeinum
orðum og koma jafnframt á fram-
færi kveðju frá syni hennar, sem
býr í annarri heimsálfu og á þess
ekki kost að vera viðstaddur útför
hennar.
Hún fæddist 11. júní 1903 og
var því nærri 83ja ára þegar hún
lést. Foreldrar hennar vom þau
Tómas Bjömsson, d. 1951, bóndi á
Spáná í Unadal í Skagafírði og víð-
ar, og kona hans, Ingileif Ragn-
heiður Jónsdóttir, dáin 1959. Amma
var elst í hópi sjö systkina. Lítt er
mér kunnugt um æskuár hennar,
en víst hefur oft verið þröngt í búi
og margt að starfa. Sjálfsagt hefur
hún fljótt þurft að taka til hendi
við ýmis bústörf. Á unglings- og
fyrstu fullorðinsámm var hún
vinnukona á ýmsum bæjum í
Skagafirði, en flyst árið 1930 til
Steingrímsfjarðar á Ströndum og
giftist þar afa mínum, Þorkeli
Hjaltasyni kennara, sem lifír konu
sína. Þau eignuðust fyögur böm,
sem öll em á lífi. Þau em: Ingigerð-
ur Dóra, húsmóðir á Akranesi, gift
Óla E. Bjömssyni. Þau eiga fjögur
böm. Þá Auður, húsmóðir á Akra-
nesi, gift Ingva Þórðarsyni. Þeirra
böm em fímm. Hjalti, prestur við
Kristskirkju í Landakoti, og Tómas
Þór, en hann er smiður að mennt
og dvelst um þessar mundir við nám
í Bandaríkjunum ásamt eiginkonu
sinni, Gyðu Atladóttur.
Þau afí og amma settust að á
Hólmavík eftir að þau giftust og
bjuggu þar fram undir 1960 að þau
fluttust til Reykjavíkur, festu kaup
á íbúð á Hverfísgötu 70 og áttu
þar heima síðan. Með húsmóður-
störfum vann amma alla tíð við
sauma og gerði svo lengi sem hún
hafði heilsu til. Hún hafði meistara-
bréf í þeirri iðn. Allur fatnaður, sem
hún lét frá sér fara, var vandaður
og snyrtilegur og líkaði vel. Aftur
á móti var einatt ekki gengið hart
eftir greiðslu og jafnan mun hún
hafa selt vinnu sína ódýrt, en að-
sóknin því meiri, og stundum setið
við sauma fram á nætur þegar
mikið lá við.
Hógværð og lftillæti og gleði yfír
litlu voru helstu kostir ömmu
minnar, en allt er þetta sem óðast
að hverfa og týnast, en öðrum eðlis-
kostum meira hampað.
Amma var prýðilegur hagyrðing-
ur eins og fleiri Skagfirðingar og
reyndar faðir hennar og systkini
einnig. Ég kynntist þeirri hlið henn-
ar fyrst þegar ég hélt til náms í
Reykjavík og átti þá oftast heimili,
en ævinlega griðastað, hjá ömmu
og afa ásamt bræðrum mínum.
Margar vísur hennar voru vel gerð-
ar og sumar tækifærisvísur leiftr-
andi fyndnar. Einhvem vetrarpart
höfðum við þá reglu að ég skildi
eftir vísu til hennar að kvöldi sem
ég hafði barið saman við miklar
þrautir, og hún skyldi svara að
morgni. Það brást ekki að þegar ég
vaknaði hafði hún svarað mér, oft-
ast umhugsunarlaust, með vísu eða
vísum, sem bar af mínum kveðskap
sem gull af eiri. Mér var þetta því
meiri ráðgáta sem ég þóttist hafa
lært bragfræði í skóla, og lagði
töluverða orku og umhugsun í verk-
ið, en amma þekkti hins vegar ekki
bragfræði nema af afspum. Samt
var hún ekki sein á sér að benda á
hortittina í stökum mínum og lag-
færa þar sem það var hægt. Hún
hafði með öðrum orðum braglistina
á valdi sínu, en hana er ekki hægt
að kenna í neinum skólum. Skóla-
ganga ömmu var með skemmsta
móti eins og tíðkaðist á æskuámm
hennar. En oft heyrði ég hana segja
að gjaman hefði hún viljað læra
meira. Fáein sfðustu árin tók heilsa
hennar að bila, einkum hin andlega,
minnið brást og kröftunum hrakaði
jafnt og þétt. Eg var svo lánsamur
að fá að aðstoða hana síðustu
misserin þótt í allt of litlu væri og
sé ekki eftir þeim tíma sem til þess
fór, enda ekki nema rétt að reyna
að endurgjalda allt það góða sem
greindur, fjölhæfur músfkant, list-
fengur málari, hagmæltur, tungu-
málamaður og vel lesinn í fslenzkum
og erlendum bókmenntum. Hann
þótti allra pilta glæsilegastur
ásýndum og framkoman var háttvís
og nærgætin. Ungur fjölskyldu-
maður las hann læknisfræði. Sem
læknakandidat þurfti hann að vinna
í fjarlægun læknishémðum. Orð fór
af hæfni hans í starfí. Fyrsta skurð-
borðið sem hann vann við var hurð
tekin af hjömm. Botnlangi sjúklings
var spmnginn og ekki í önnur hús
að venda. Aðgerðin tókst vel. En
sitt er hvað gæfa og gjörvuleiki. Á
lokaprófí náðu endar ekki saman
og sýndist kannski sitt hveijum um
ástæður. Fyrir ungan og næmgeðja
fjölskylduföður olli þetta áfall
þáttaskilum. Honum sem var svo
margt til lista lagt, virtist ekki auðið
að rétta fley sitt við. Eftir rúmlega
fyögurra áratuga volk um sollin sæ
hefur það loksins borið að ströndu.
Ragnar Tómasson.
hún gerði mér og öðmm bamaböm-
um sínum. Nokkra síðustu mánuði
ævi sinnar dvaldist amma í góðum
höndum systranna í St. Franciskus-
spítalanum í Stykkishólmi. Þar
andaðist hún að morgni sunnudags-
ins 5. janúar sl. Eg kem hér á
framfæri kæm þakklæti til systr-
anna og starfsfólks alls, sem annað-
ist hana í veikindum hennar. Henn-
ar sakna nú afkomendur hennar,
en þó vitanlega mest afí, en þau
höfðu búið saman f farsælu hjóna-
bandi í meira en hálfa öld þegar
kallið kom.
Guð blessi minningu hennar.
Þorkell Örn Ólason
Birting
afmælis- og
minningar-
greina
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síð-
asta lagi fyrir hádegi á mánu-
dag og hliðstætt með greinar
aðra daga. í minningargrein-
um skal hinn látni ekki ávarp-
aður. Þess skal einnig getið,
af marggefnu tilefni, að frum-
ort ljóð um hinn látna eru
ekki birt á minningarorðasíð-
um Morgunblaðsins. Handrit
þurfa að vera vélrituð og með
góðu línubili. Meginregla er
að minningargreinar birtist
undir fullu höfundarnafni.