Morgunblaðið - 17.01.1986, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR17. JANÚAR1986
félk f
fréttum
„Skemmtilegast
finnst mér að
teikna báta ...“
— sagðiGunnar
Friðriksson
sjö ára listamaður
í
|Z g var beðinn um að teikna
■■ mynd á almanakið í tilefni
ars æskunnar," sagði Gunnar Frið-
riksson, sjö ára gamall nemandi í
Mýrarhúsaskóla, sem hannaði for-
síðuna á íslenska sjómannaalman-
akið sem var að koma út í 61. skipti.
„Fyrst þurfti ég að æfa mig
svolítið. Veggimir heima eru þaktir
myndum eftir mig af bátum og
skipum. Ég lita mjög mikið og hún
Valborg í skólanum kennir okkur
að teikna allskonar hluti. Skemmti-
legast fínnst mér þó að gera báta.“
— Þú ætlar þá kannski að verða
listamaður?
„Ég er ekkert búinn að gera það
upp við mig ennþá því þegar ég er
orðinn stór getur vel verið að það
verði hætt að vinna við það sem
mig langar að gera núna. Ég ætla
því bara að bíða með að ákveða það
þangað til ég verð stærri."
MAGNÚS GUÐJÓNSSON 94 ÁRA:
Magnús Guðjónsson sagði upp í vinnunni á 95. aldursári, hætti
að reykja um áttrætt og hefur ekið áfallalaust í ein sjötíu ár.
Þetta er ekki skröksaga úr útlöndum eða fáránleg uppfinning
blaðamanns, heldur blákaldur sannleikur um íslenskan al-
þýðumann sem enn er í fullu fjöri, þrátt fyrir að hafa nær
öld að baki.
„Ég fékk fyrsta rútubílinn minn hingað árið 1920,“ sagði Magnús
„og hann rúmaði tólf manns. Sennilega er ég fyrsti rútubílstjórinn
á landinu og nafnið „Magnús á kassabílnum" festist við mig hér
á árum áður. Ökutækið þótti hið ásjálegasta í þá daga. Ég smíðaði
sjálfur yfir bifreiðina og pall aftan við fyrir farangur, sem ekki
mátti fara inn í bílinn. Seinna fékk ég mér svo stærri bíl sem gat
rúmað 24 farþega en það þykir víst ekki mikið í dag því nú eru
rútumar orðnar svo stórar og fullkomnar.
útkeyrslustörf hjá Nathan og
Vann við
Olsen en sagði upp um áramótin
Morgunbladið/Árni Sæberg
Teiknaði forsíðuna
á íslenska
sjómannaalmanakið:
Magnús Guðjónsson
Morgunblaðið/Bjarni
„Ég losaði mig
við bílinn minn, gaf
viðgerðarmanninum hann.“
fyrirtæki, elskulegt fólk, og vel
gert við mann.
Ég var samt orðinn svo stirður
núna undir það síðasta að ég
komst varla út úr bílnum hjálpar-
laust og sagði því upp. Ökuskír-
teinið mitt rennur samt ekki út
fyrr en í september nk. þegar ég
verð níutíu og fimm. Samt losaði
ég mig við nýlegan bíl sem ég átti
og gaf viðgerðarmanninum hann
því hann hefur alltaf gert við
hann fyrir mig. Svo líklega er ég
því hættur keyrslunni núna.“
— Hvað ertu að aðhafast þér
til dægrastyttingar núna?
„Ég les þó nokkuð og get
ennþá gert það gleraugnalaust sé
letrið í venjulegri stærð. Það er
helst smáa letrið sem ég á í vand-
ræðum með. Svo fer ég í göngu-
túra af og til og bjástra við sitt-
hvað sem til fellur. í sumar ætla
ég að fara hringinn í kringum
landið því ég er ákveðinn í að
skoða mig betur um áður en ég
kveð. Þó svo að ég hafi keyrt
áfallalaust í sjötíu ár hef ég ekki
komist hringinn. Erlendis hef ég
verið, farið til Noregs, Færeyja
og Danmerkur, meira að segja
ekið um Færeyjar, en ekki komist
lengra en að Vík í Mýrdal hérna
heima og til Akureyrar. Nokkuð
hef ég svo séð frá sjó.“
— Já, hann er ekki af baki
dottinn hann Magnús Guðjónsson,
ætlar sér að kanna nýja stigu og
heldur vaskur og bjartsýnn inn í
morgundaginn þrátt fyrir árin öll.
Ef blaðamaður hefði yfir að ráða
aðalstign eins og þeir í útlandinu,
þá færi hann rakleitt á morgun
og slægi hann Magnús til riddara
fyrir lífshlaupið.
ij:
alveg hverju ég á að þakka að ég
hef getað unnið svona lengi.
Kannski er það honum föður mín-
um að þakka sem gætti þess ávallt
að ég fengi nóg af nýjum og góð-
um fiski að borða. Og varla hefur
mér orðið meint af hrálýsingu sem
ég saup oft og vel af. Ég er trúað-
ur maður og hef verið lánsamur
í lífinu í leik og starfi, hlutimir
sem ég hef tekið mér fyrir hendur
hafa heppnast ágætlega og ég
því getað skilað bærilegu verki.
Ekki hef ég verið bindindismaður
á tóbak, reykti frá tvítugsaldri og
fram að áttræðu og það kom ekki
til af góðu að ég hætti. Ég ætlaði
að hvíla mig á vindlunum og taka
til við pípu en líkaði það svo illa
að ég gaf frat í reykingar."
— Við hvað starfaðirðu hjá
Nathan og Olsen?
„Ég sá um að koma bréfa- og
bögglapósti til skila og keyrði
því út fyrir þá öll árin. Það var
virkilega gott að vinna hjá því
að var löngum litið á mig
sem ævintýramann. Ég
hafði til dæmis gaman af því
þegar ófært var. Þá komst minn
bíll þó iðulega áfram en þegar
allsendis var ófært milli Hafnar-
fjarðar og Reykjavíkur notaðist ég
við sleða sem ég útbjó og fetjaði
þannig á milli blöðin, þar á meðal
Morgunblaðið. Ég þurfti ekki að
ganga alla ieiðina því ég gat rennt
mér á sleðanum niður brekkumar,
t.d. Öskjuhlíðina. Annars hef ég
unnið í sjötíu ár við keyrslu
meðfram öðru og hef komið víða
við, unnið alla almenna verka-
mannavinnu og verið einkabíl-
stjóri hennar Halidóm Jakobs-
dóttur kaupkonu í tuttugu ár. Ég
átti elsta skip landsins, „Njálinn"
í 7 ár og skaffaði Hafnfirðingum
í soðið um tíma, átti „Morgun-
stjömuna" og nú síðast vann ég
í næstum þijátíu ár hjá Nathan
ogOlsen."
— Þú segir upp störfum á 95.
aldursárinu. Hveiju þakkarðu
þessa óvenjulegu endingu í starfí?
„Aldrei hef ég verið talinn
heilsuhraustur svo ég get ekki
gortað af því. Hins vegar neitaði
ég spítalavist á sínum tíma þegar
ég fékk bijósthimnubólgu árið
1915. Seinna sagði hann Helgi
Ingvarsson, yfirlæknir á Vífils-
stöðum, að líklega hefði ég gert
rétt því annars hefði ég sennilega
lent á Reykjalundi eftir legu á
Vífílsstöðum og Guð veit svo hvar
... Ég veit því eiginlega ekki