Morgunblaðið - 29.01.1986, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 29. JANÚAR1986
t/ll
,,, bera d. höndum pér.,, "
. .. að vilja ekki
fara neitt án henn-
ar.
TM Reg. U.S. Pat. Off.—all rlghts reserved
• 1978 Los Angeles Tlmes Syndlcate
Með
morgimkaffinu
r
I
Beita. — Hvað er nú það?
HÖGTSTI HREKKVÍSI
* HANN P/INTAR UNDARLE'SOSTU FÆÐUTEQ-
UHDIfZ 'A PI2.ZUNAJ "
Hver á sök á brunanum?
Kæri Velvakandi
Oft hef ég orða bundist en get
það ekki lengur, vegna brunans í
Kópavogsheimilinu. Ekkert eld-
vamarkerfi var þar en slíkt hefði
getað komið í veg fyrir að kviknaði
í húsinu nú á dögunum. En hverjum
er það að kenna að siíkt kerfí fyrir-
finnst ekki í húsinu? Ráðamönnum
þjóðarinnar? Tómur ríkiskassi er
líklegasta svarið. En hvers vegna
er ríkiskassinn tómur? Er það nokk-
uð vegna bílastyrkja bankastjóra
eða skattsvika einkafyrirtækja og
annarra eða sífelldra sprengju-
gabba sem lögreglunni berst? Beint
og óbeint er hægt að kenna öllu
þessu fólki og mörgum fleiri um
manntjónið og annan skaða sem
eldurinn olli. Hvemig geta banka-
stjórar tekið við bílastyrkjum sem
eru fríðindi, ofan á há laun þeirra
en þessi fríðindi eru hærri upphæð
en sem nemur árslaunum sam-
starfsfólk þeirra þ.e. annarra
bankastarfsmanna? Hvað eru
margar konur bankastjórar? Já
einmitt, engin. Sýnir þetta ekki
dæmigerða valdagræðgi og
heimtufrekju margra karla? Og
hveijir útvega þeim fríðindin og
hveijir ákveða kaup og kjör opin-
berra starfsmanna og láglaunafólks
eða verkafólks? Skyldu það vera
karlmenn? Jú, það eru karlmenn.
Ætli þeir séu ánægðir með verk
sitt? Þeir ráða yfír landsmönnum. .
Ég vona innilega að það sé aðeins
lítill hluti karlmanna sem telur sig
æðri öðrum mönnum og ég vona
að hann sé enn minni hópurinn, sem
þarf að sýna þessa valdamennsku
á opinberum vettvangi. Hvenær
hækkar kaup láglaunafólks og
verður að mannsæmandi kjörum?
Hvenær lækka skattar? Svar: Þegar
allir, já allir hætta að svíkja undan
skattinum. Þá fyrst fer hann að
lækka. Þið sem vinnið í skattaeftir-
litinu með lúsarlaun, standið ykkur
vel og haldið áfram á sömu braut
eða stefnið enn hærra í sigrum
ykkar á skattsvikurunum.
Að lokum vil ég þakka Kíwanis-
klúbbnum fyrir framtak þeirra í
söfnuninni um fullkomið eldvamar-
kerfi á Kópavogsheimilið, sem ég
vona að allir taki vel og láti eitthvað
af hendi rakna í söfnunina. En góðir
landsmenn, munum framvegis að
byrgja brunninn áður en bamið
dettur ofan í.
Með þökk
Kristín
Víkverji skrifar
Fyrir flesta þá, sem koma til
höfuðborgarinnar, er tum Hall-
grímskirkju orðinn einskonar tákn
bogarinnar og Ieiðarljós á ferð um
hana. Nú notar sjónvarpið Sjó-
mannaskólann sem bakgmnn fyrir
fréttaþuli sína. Ef þessi mynd fest-
ist á skjánum og blasir við áhorf-
endum í langan tíma, má vænta
þess að þessi glæsilega bygging
festist í huga landsmanna sem tákn
Reylqavíkur. Árið 1948 gaf Bók-
fellsútgáfan út bókina Reykjavík í
myndum, þar sem tumar Sjó-
mannaskólans em á bókarkápu.
Vilhjálmur Þ. Gíslason, fyrmm út-
varpsstjóri, ritaði formála þessarar
bókar, sem þótti einkar glæsileg á
sínum tíma.
Nú em tæp tuttugu ár síðan út-
sendingar íslenska sjónvarpsins
hófust með ávarpi Vilhjálms Þ.
Gíslasonar. í tvo áratugi hefur
dagskrá þess verið í næsta föstum
skorðum. Nú má sjá greinileg merki
breytinga, svo sem með myndinni
á bak við fréttaþulina. Róttækari
breyting á flutningi frétta er í
undirbúningi. Sjónvarpið fetar þar
í spor erlendra stöðva, einkum
breska ríkissjónvarpsins BBC. Þar
var á liðnu ári tekin upp sá háttur
í aðalfréttatíma, sem er klukkan 9
á kvöldin, að hafa tvo þuli, sem
skiptast á að lesa fréttimar. Þeir
gera raunar meira, þegar þeir
bregða sér í hlutverk spyrla og sjón-
varpa „beinum" viðtölum.
BBC tók upp nýja skipan á þess-
um aðalfréttatíma sínum til að auka
vinsældir hans. Sú skoðun er al-
menn í Bretlandi, að fréttir einka-
sjónvarpsins, ITV, sem sýndar em
klukkan 10 á kvöldin séu betri en
hjá ríkissjonvarpinu. Hér skortir
forsendur til að leggja dóm á það,
en hitt er staðreynd, að breyting-
amar hjá íslenska ríkissjónvarpinu
eiga rætur að rekja til þess, að
einkaleyfi ríkisins á útvarpsrekstri
hefur nú verið afnumið, þótt skref-
ið, sem stigið er með hinum nýju
lögum hefði mátt vera stærra, eins
og vafalaust kemur í ljós, þegar á
reynir í framkvæmd.
mikla fjármuni þeir hafi til að fram-
leiða innlent efni. Hvemig svo sem
tekst að ná í beinar sendingar frá
erlendum sjónvarpsstöðvum, þegar
fram líða stundir, er víst, að mest
verður horft á þær sjónvarpsstöðvar
hér á landi, er sýna íslenskt efni
eða kynna erlent efni frá íslenskum
sjónarhóli.
Ríkissjónvarpið okkar hefur ekki
aðeins leitað sér nýrra fyrir-
mynda í útlöndum við framsetningu
frétta heldur einnig við gerð ann-
arra innlendra þátta. Síðast á
sunnudag sáum við „Kvikmynda-
króníku" — tímabæran sjónvarps-
þátt, sem er fastur liður um allan
heim. Athyglisvert var að sjá, að
þessi dagskrárliður var framleiddur
af fyrirtækinu ísfilm hf. Stafar það
vafalaust af því, að tæki og mann-
afli ríkissjónvarpsins annar ekki
þeim kröfum, sem nýir stjómendur
sjónvarpsins gera. Besta leið rikis-
sjónvarpsins til að bregðast við
fijálsræðinu er auðvitað sú að bæta
svo dagskrá sína, að enginn telji
sér fært að stofna til samkeppni
við hana. Þessu markmiði verður
ekki náð nema með þvi að virkja
fleiri en fasta starfsmenn sjón-
varpsins.
Þegar litið er til hinna nýju inn-
lendu þátta sjónvarpsins, vaknar sú
spurning, hvort tekjur dugi til að
halda þeim úti til lengdar eða hvort
aðeins sé um tímabundna nýbreytni
að ræða. Enginn vafi er á því, að
allir þeir, sem leiða hugann að
rekstri sjónvarpsstöðva, staldra
fyrst við það mikilvæga atriði. hv.e stóru og smáu.
Isjónvarpsfréttum á sunnudags-
kvöldið var sagt frá því, að
Rupert Murdoch, fjölmiðlakóngur
og blaðaútgefandi, hefði borið sigur
úr býtum í viðureign sinni við
breska prentara, þar sem hann
hefði getað látið vinna blöð sín í
London með tölvum. Var látið í
veðri vaka, að hér væri um byltingu
I blaðaútgáfu að ræða. Engan þarf
að undra, þótt breskir fréttamenn
telji þetta byltingu. Murdoch þurfti
að víggirða nýja prentsmiðju sína
til að veija hana fyrir reiðum
prentumm og setjurum, sem vilja
ekki sætta sig við tækniframfarir
í atvinnugrein sinni. En í sjónvarpi
á íslandi hefði verið ástæða til að
taka öðm vísi til orða. Þessi bylting
hefur þegar gengið friðsamlega
fyrir sig hér á landi. Þama var
einmitt eitt dæmi um það, hvemig
færa á atburði, sem gerast í útlönd-
um í innlendan búning, þegar frá
þeim er sagt í íslenskum ijölmiðlum.
Það er ekki sjónvarpið eitt, sem
glímir við þennan vanda. Við hann
þurfa blaðamenn við alla íjölmiðla
að glíma — traustið á miðlunum
ræðst mjög af því, að glöggum
neytendum sé ljóst, að þekking og
vandvirkni einkenni vinnubrögð í