Morgunblaðið - 02.02.1986, Blaðsíða 22

Mynd til vinstri: „Vift hjónin höfum afteinu sinni komist f sumarfrí í þessi 36 ár og þaö var f 12 daga,u sagfti Baldur. Hór er hann ásamt eiginkonu sinni, Regfnu Benedikts-
dóttur á heimili þeirra hjóna. Baldur heldur á gestabókum sem hann fékk aft gjöf frá knattspyrnuliðum Fram og Akraness. Mynd til hægri: Baldur Jónsson vallarstjóri á skrif-
stofu sinni undir stúku Laugardalsvailarins skömmu áftur en hann lát af störfum.
Ætlaði alls ekki að
verða vallarstjóri
- segir Baldur Jónsson sem hætti störfum við velli Reykjavíkur eftir 36 ár
BALDUR JÓNSSON lét af störfum á föstudagskvöldið eftir 36 ára starf sem vallarstjóri Reykja-
víkurborgar. Hann hóf störf árið 1950 á gamla Melavellinum og þegar Laugardalsvöllurinn
var tekinn í notkun 8. júlí 1957 flutti hann skrifstofu sína þangað, en hafði áfram umsjón
með Melavellinum eða allt þar til hann var lagður niður á síðasta ári. Baldur þarf vart að
kynna fyrir íþróttaáhugamönnum. Flestir sem stundað hafa íþróttir, að minnsta kosti í Reykja-
vik, þekkja hann og Baldur þekkir ótrúlaega marga íþróttamenn, bæði innlenda og erlenda,
í gegnum langt starf sitt. Hann hefur frá miklu að segja frá þessum árum auk þess sem
hann er þekktur fyrir að hafa ákveðnar skoðanir á málefnum sem snerta íþróttir. í tilefni
þessara tímamóta heimsóttum við Baldur í vikunni á skrifstofu hans undir stúku Laugardals-
vallar. Við spurðum hann fyrst hvar hann væri fæddur og uppalinn.
„Ég er fæddur í Reykjavík nánar
tiltekið vestast í Vesturbænum,
„Þar vorsólinn fegurst skín," eins
og Tómas orti. Eg er fæddur á
Setbergi en það stóð niðri við sjó
þar sem nú er Jón Loftsson og Lýsi
hf.
— Þú átt væntanlega margar
minningar frá þvf Melavöllurlnn
var og hót?
„Já, annars hefur þetta gengið
svo snurðulaust að það er með ólík-
indum. Annars, þegar óg hugsa til
baka, þá finnst mér sem ekkert
hafi gerst. Það hefur í rauninni
ekkert gerst nema kappleikir, frjáls-
íþróttamót, hestamót, skautamót,
brennur, popphljómleikar og allt
mögulegt annað. Þetta hefur allt
runnið svona áfram áreynslulaust
og samt finnst mér eins og ekkert
hafi í rauninni gerst.
Allt sem hefur gerst er ekki mér
að þakka. Það er því ágæta fólki
sem hér hefur unnið að þakka, því
einn maður ræður engu og getur
ekkert gert. Það er fyrst og fremst
starfsfólkið hérna sem hefur verið
alveg frábært. Tveir hafa verið
hérna með mér frá byrjun, þeir
Sigurður Guðmundsson og Gísli
Guðmundsson, og þeir eru náttúr-
lega komnir að því að hætta eins
og ég.“
EFTIRMINNILEGASTI
ATBURÐURINN
„Það getur ekki verið nema einn
atburður sem stendur upp úr þegar
maður hugsar til baka til Melavallar-
ins. Hann stendur langt upp úr öllu
í minningunni. Þetta er þegar við
unnum Svíana á gamla Melavellin-
um árið 1951. Þannig var að Bene-
dikt Jakobsson var fararstjóri frjáls-
íþróttamanna til Osló á keppni
Norðurlandanna. Hann kom og
kvaddi mig daginn áður en hann fór
og sagðist mundu hringja í mig ef
ísland sigraði.
Ég jánkaði þessu svona annars
hugar því auðvitað hafði ég ekki
trú á að okkur tækist að vinna
mótið. Fólk hór heima fylgdist með
þessu móti af mikilli eftirvæntingu.
Sama daginn og keppninni í Osló
lauk var landsieikur við Svía í knatt-
spyrnu á Melavellinum. Þegar leik-
urinn er byrjaður hringir einhver af
Morgunblaðiðnu í mig og segir mér
að ísland sé að vinna Norðurlöndin
í Osló og að það eigi aðeins eftir
að keppa í einni grein sem var
4x400 metra boðhlaup.
Rétt í þann mund að ég sleppi
símanum hringir Benedikt og segir
mér að ísland hafi unnið frjáls-
íþróttamótið. Nú, boltinn hafði farið
útaf að austanverðu. Ég notaði þá
tækifærið og tilkynnti þetta í hátal-
arann. Það var alveg dauðaþögn á
vellinum á meðan. Svíarnir tóku
innkastið og allt í einu bara springur
völlurinn og það heyrðist víða, því
völlurinn var þéttskipaður áhorf-
endum. Það sagði mér til dæmis
maður seinna að hann hefði verið
á ferð uppi á Skólavörðuholti og
að hann hefði ekkert skilið í hvaða
hávaði þetta væri sem kæmi frá
vellinum.
Þetta var alveg ofboðslegt kvöld.
Eftir þetta fóru íslensku strákarnir
alveg á kostum og Svíarnir róðu
ekkert við þá. Þetta virkaði alveg
eins og vítaminsprauta. Það hafa
oft komiö fyrir atvik sem hafa áhrif
á gang leiks en ég man ekki eftir
aö leikur hafi alveg snúist við á
augabragöi. Strákarnir áttu leikinn
eftir þetta enda voru Svíarnir
svekktir eftir leikinn. Mikið rosalega
voru þeir svekktir.
Ég man eftir því að Svenson var
þjálfari hjá Svíunum. Hann hafði
beðið mig að kaupa eitthvað fyrir
sig og eftir leikinn fór ég niður á
Garð, þar sem þeir bjuggu, og
þegar óg kem að herberginu hans
stendur allt liðið fyrir utan dyrnar
hjá honum og hann er að deila út
sænskum 50 króna seðlum. Ég var
nokkuð undrandi og spyr hvort leik-
menn hans fái greitt fyrir leikinn.
Já, segir hann, en þeir hefðu fengið
150 krónur ef þeir hefðu unnið og
það var greinilegt að þjálfarinn var
mjög svekktur."
STJÖRNURNAR
AUGLÝSTAR
EN MÆTTU EKKI
— Nú voru frjálsíþróttamót á
þessum árum einn af aðalvið-
burðum borgarinnar. Hver heldur
þú að ástæðan só fyrir minnkandi
áhuga fólks á frjálsum íþróttum
og um leift fækkun áhorfenda?
„Skýringin á þessum tíma var að
stjörnurnar voru auglýstar en
mættu ekki. Stjörnurnar voru aug-
lýstar þrátt fyrir að menn vissu að
þær gætu ekki mætt. Fólk lætur
ekki plata sig svoleiðis, það er alveg
útilokað. Áhuginn á frjálsum datt
niður á einu ári. Þetta var ekki
hægfara þróun heldur datt þetta
bara niður á einu ári og þetta var
vendipunkturinn í þessu.
Það voru miklir kappar sem voru
í frjálsum á þessum árum. Knatt-
spyrnufélög fengu þá til dæmis til
að keppa í hlaupum í leikhléi hjá
sér til þess að fá fleiri áhorfendur.
Þetta voru ekki neinir smákarlar,
eins og Clausen-bræður, Finnbjörn,
Pétur Einarsson, Magnús Jónsson
og Ásmundur hlaupari og kastarinn
Huseby, Evrópumeistarinn Torfi
Bryngeirsson í stangarstökkinu og
fleiri og fleiri.
Það er eftirminnilegt hlaup þegar
Pétur Einarsson sló Gunnari Niels-
en við á síðustu metrunum. Nielsen
var Norðurlandameistarinn á þess-
um tíma og ég man ekki hvort hann
var heimsmeistari þá líka. Þetta
hefði nú þótt saga til næsta bæjar,
enda áttu Danir ekki til eitt einasta
orð yfir það að uppi á íslandi skyldi
vera maður sem gæti sigrað þenn-
an stórkarl. Ég held að það sér rétt
hjá mér að á þessum tíma hafi
enginn Norðurlandabúi unnið Niel-
sen.
Pétur fór síðustu metrana í
þessu hlaupi á hörkunni. Ég gleymi
því aldrei að Birgir Kvaran átti ekki
til orð. Hann hafði verið á mörgum
íþróttamótum en aldrei séð annað
eins. Þetta voru hörkukarlar sem
gáfu það ekki eftir."
— Nú hefur þú nefnt nokkra
minnisstæfta íslenska fþrótta-
kappa. Hvaft um erlendar stjörnur,
er enginn þeirra þór minnistæftari
en aftrar?
„Það er nú kannski úr vöndu að
ráða því það er óhemju fjöldi af
mönnum sem hafa komið hór. Sem
betur fer eru mjög margir menn
sem hefur þótt mjög gaman að
koma til íslands og haft orð á því
að það væri gaman að koma hér
til Reykjavíkur. Áður fyrr var náttúr-
lega lítið upp á að bjóða annað en

«T40