Morgunblaðið - 06.02.1986, Blaðsíða 38

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 6. FEBRÚAR1986
38
Etínbjörg Sigurð-
ardóttír — Minning
Fædd 17. september 1908
Dáin 28. janúar 1986
Elínbjörg amma er dáin. Það er
eins og dauðinn komi ætíð á óvart,
enda þótt við vitum með vissu að
enginn fái hann umflúið. Amma
hafði átt við vanheilsu að stríða og
var yfirstandandi vetur þeim báð-
um, henni og Brynjólfí afa, erfíður
heilsufarslega. Amma hafði auk
þess fundið tii fyrir hjarta um skeið,
en þann 25. janúar sl. versnaði
henni óvænt og var flutt í sjúkra-
^ÁMiús í skyndi. Hún virtist komast
yfír áfallið og við bjuggumst við
henni heim af spítalanum áður en
langt um liði. En það varð ekki.
Fáum dögum síðar kom kallið
skyndilega.
í dag kveðjum við ömmu hinstu
kveðju með sorg og trega, en
mestur er missir Brynjólfs afa, sem
nú sér á bak ástkærri eigihkonu.
Hjónaband þeirra var farsælt og
voru þau einkar samhent og sam-
taka í öllu því, sem þau tóku sér
fyrir hendur. Hjá okkur systkinun-
um leita fram í hugann ótal minn-
ingar um ömmu frá liðnum árum.
Um árabil og allt fram til ársins
r 1974 var heimili foreldra okkar í
^ama húsi og heimili þeirra afa og
ömmu f Njörvasundi og þar uxum
við úr grasi. Tvö okkar systkinanna,
hvort á eftir öðru, stofnuðu síðar
eigið heimili þar, og býr hið yngsta
okkar þar enn með lítilli dóttur
sinni. Þannig hjálpuðu afí og amma
ungu kynslóðinni að koma undir sig
fótunum.
Amma var góður félagi og tók
jafnt þátt í gleði og sorg. Má þar
m.a. minnast ýmissa ferðalaga auk
samverustundanna heima. Ekki var
síður gott að njóta návistar hennar
ef vandamál steðjuðu að, enda var
hún sterkur persónuleiki, róleg og
yfírveguð. Hún leysti úr ýmsum
vandanum og veitti öðrum styrk.
Hún lét sér ákaflega annt um sitt
fólk og var því traustur bakhjarl á
margan hátt. Hún var fómfús og
taldi aldrei eftir sér að styðja aðra,
ef eitthvað bjátaði á. Hún hafði
ákveðnar skoðanir og mat á hlutun-
um, en gat þó vel hlustað á og
skilið sjónarmið annarra. Þannig
hafði hún flestum betur lag á því
að ræða við og umgangast fólk á
táningsaldri og setja sig inn í það
tilfinningalíf og þau vandkvæði,
sem oft vilja fylgja þessum aldri.
Það hefur stundum verið sagt
um kynslóð ömmu, þar sem flestir
fæddust inn í fátækt bændasam-
félag, sem lítt hafði breyst um
aldir, að furðulegt sé raunar, hve
þetta fóik aðlagaði sig síðan hinni
öm þjóðfélagsþróun, sem einkennir
miðbik og síðari hluta þessarar
aldar með sínum mikla hraða, tækni
og öðmm nýjungum og vandamál-
um, sem fylgdu í kjölfarið. Amma
var gott dæmi um þessa aðlögunar-
hæfni. Hún fylgdist ætíð vel með
tímanum og í augum okkar unga
fólksins var hún alltaf nútímakona.
Fyrir okkur var hún kona án aldurs,
enda var hún með á nótunum á
hinum ólíkustu sviðum, svo sem ung
manneskja væri. Mætti þar nefna
þjóðmál, íþróttir, leikhúsmál, tísku
og fjölmargt annað.
Amma kunni því illa að sitja með
hendur í skauti og féll henni því
sjaldan verk úr hendi. Hún annaðist
heimili sitt af alúð, en auk þess
starfaði hún einnig lengst af utan
heimilisins. Fyrstu búskaparárin í
sveit gekk hún jafnt til verka úti
sem inni. Hún var fær hannyrða-
og saumakona, og eftir að hún
fluttist til Reykjavíkur tók hún heim
sauma. Verslunarstörf stundaði hún
um árabil, þar til fyrir fáum árum.
Þótt hún væri hætt að vinna úti
var hún allt fram til hinstu stundar
virk og áhugasöm. Lengi starfaði
hún í Kvenfélagi Langholtssóknar
og bjó til ýmsa fallega gripi, sem
hún gaf á basara félagsins, en þeir
voru m.a. haldnir til styrktar bygg-
ingu Langholtskirkju.
Fyrir réttum sex árum sannaðist
best hversu mikil stoð og stytta
amma var sínu fólki þegar á reyndi,
en þá féll móðir okkar frá langt
fyrir aldur fram. Var það áfall, sem
kom pabba og okkur systkinunum
mjög í opna skjöldu. Á þeim erfíða
tíma gaf amma okkur mikinn styrk.
Nærvera hennar og umhyggja gerði
okkur öllum lífíð léttbærara en ella
og dró úr sárasta sviðanum.
Við systkinin erum þakklát fyrir
að hafa notið samvistanna við
ömmu svo lengi. Ekki erum við síð-
ur þakklát fyrir þá elsku, sem hún
auðsýndi bömum okkar, lang-
ömmubömunum sínum, og fyrir þá
hjálpfysi og augljósa ánægju af
bömum, sem fram kom í samskipt-
unum við þau hvert og eitt. Oft
hljóp hún undir bagga, ef eitthvert
þeirra var lasið, og alltaf var hægt
að skjóta inn til hennar bami stund
og stund, ef mikið Iá við. Mest
reyndi á þessa hjálp í veikindum
yngsta bamabamabamsins í þess-
um hópi, Mistar, en hún átti við
mikil veikindi að stríða á fyrsta
æviári sínu og átti amma með henni
marga vökunóttina. Langömmu-
bömin vom öll elsk að henni og fá
nú vart skilið, að langamma er ekki
lengur á meðal okkar. Hafí hún
þökk fyrir allt og blessuð sé minning
hennar. Megi guð gefa afa styrk
og huggun í þungbærri sorg.
Anna, EUert, Ingi og Leo
Það er ekki öllum gefíð að geta
umgengist fólk þannig að allir
sækist eftir návistinni vegna þess
að þá líður þeim vel. Þetta var Elín-
björgu Sigurðardóttur ríkulega
gefíð.
Hún ólst upp við harðan kost
eins og reyndar margir jafnaldrar
t
Eiginkona mín, móðir okkar og dóttir,
SIGURLAUG MARGRÉT PÉTURSDÓTTIR,
Selbraut 10,
Seltjarnarnesi,
sem lóst í Landspítalanum 29. janúar sl., verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni föstudaginn 7. febrúar kl. 13.30.
Jón Sigurðsson,
Anna Jónsdóttir, Pétur Árni Jónsson, Þóra Guðrún Jónsdóttir,
Þóra Magnúsdóttir.
t
Faðir okkar,
GUÐMUNDUR K. GÍSLASON,
vélstjóri,
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu föstudaginn 7. febrúar
kl. 15.00. Blóm vinsamlega afbeðin, en þeir sem vilja minnast
hins látna láti Slysavarnafólagið njóta þess. Fyrir hönd systkina
minna og annarra aðstandenda.
Guðmundur Anton Guðmundsson.
hennar og hún komst ekki hjá því
frekar en margur annar að verða
fyrir áföllum í lífínu.
Lífsferill hennar sannar kenning-
una um styrkleika hins íslenska
ættarsamfélags. Á heimili hennar í
Reykjavík lágu leiðir ættingjanna
og þar voru ættartengslin styrkt
og margir náskyldir sáust þar í
fyrsta sinn. Hún var ókrýndur
ættarhöfðingi, slík var ræktaréemin
og rausnin.
Hún var fínleg og falleg kona
sem bar virðingu fyrir líkama sínum
og heilsu. Hún var ekki hraust á
þeim árum sem við þekktum hana
en það höfðum við varla hugmynd
um því hún kvartaði aldrei. Um
hana má með sanni segja að hún
bognaði aldrei en brotnaði í bylnum
stóra seinast.
Hún var reglusöm svo ekki bar
skugga á. Þar verður hún sínu fólki
fyrirmynd um alla framtíð.
Hún var félagslynd og hollráð.
Þegar að kreppti í stéttarfélaginu
og séð var fram á atvinnuleysi
skipaði hún sér í forystusveit til að
beijast fyrir réttlæti.
Hún var alþýðukona og samúð
hennar var öll með lítilmagnanum.
Hún hafði andstyggð á öllum bola-
brögðum til að skammta örfáum
útvöldum meira en öðrum.
Hún var framsýn og stefnuföst.
Þegar hún bjó í Hrunamannahreppi
hvatti hún til þess að stofnað yrði
kvenfélag í sveitinni. Hún fékk þær
Unni í Hruna og Guðrúnu á Hrafn-
kelsstöðum til iiðs við sig. Félagið
var stofnað og þær skipuðu fyrstu
stjóm þess, amma varð fyrsti for-
maður félagsins.
Hún var vinnusöm og harðdugleg
og féll ekki verk úr hendi. í mörg
ár vann hún utan heimilis og auk
venjulegra heimilisstarfa saumaði
hún og pijónaði. Þó afköst hennar
væru mikil voru það samt gæðin
sem vöktu athygli allra. Hand-
bragðið á peysunum hennar var
listfengt.
Hún stóð ekki ein í Iífínu. Við
hlið sér hafði hún öðlinginn Brynjólf
Ketilsson, afa Binna, sem nú tregar
hana sárt. Þau voru samhent og
með þeim var mikið jafnræði. Það
væri ástæða til að skrifa langt mál
um afa Binna en það verður ekki
gert að sinni.
Hún var gjafmild svo af bar og
þess nutu allir sem áttu hana að
og þótti stundum sem hún færi þar
yfir öll eðlileg mörk. En fyrst og
síðast var hún okkur slík amma að
þess eru fá dæmi.
Þökk sé henni allt og allt. Guð
blessi minningu hennar. .
Dótturbömin
Sælirþeir, sem hógvært hjarta
hafa'í líking frelsarans;
þeir, sem helst með hógværð skarta,
hlutdeild fá í arfleifð hans.
V.B.
Við andlát Elínbjargar tengda-
móður minnar er mér þakklæti og
virðing efst í huga — þakklæti fyrir
einstaklega hlýtt viðmót í minn
garð allt frá því er við hittumst
fyrst fyrir rúmum fjórum árum,
virðing fyrir einstæðum kostum
hennar, sem birtust jafnt í orði sem
verki. Hún var ein meðal þeirra fáu,
sem betur kunna að gefa en þiggja.
Þetta fékk ég að reyna í ríkum
mæli í smáu sem stóru. Um þetta
gæti ég nefnt ótal dæmi þótt það
verði ekki tíundað hér, enda verður
mér orðs vant til að gera gæðum
og gerðum tengdamóður minnar
þau skil sem vert væri.
Endurminningin um þessa al-
þýðukonu, sem hafði svo mikla reisn
til að bera og bar svo ríkan kærleika
í bijósti, verður mér fjársjóður og
fyrirmynd, sem aldrei gleymist.
Fyrir mig er það ógleymanleg lífs-
reynsla að hafa kynnst þessari hóg-
væru, kjarkmiklu konu, sem átti
þann auð er aldrei verður í tölum
talinn.
Eiginmanni hennar, Brynjólfi,
bömum, bamabömum, bama-
bamabömum og öðru vensiafólki
votta ég dýpstu samúð. Guð blessi
minningu hennar og veiti ástvinum
hennar styrk.
Þökk fyrir ómetanleg kynni og
samfylgdina.
Margrét Jóhannsdóttir
Mágkona mín, Elínbjörg Sigurð-
ardóttir, er látin. Hún var ekki
heilsuhraust hin síðari ár og í nóv-
ember sl. veiktist hún, en hafði þó
oftast fótavist, þar til hún var flutt
í sjúkrahús, þar sem hún lést
skyndilega þrem dögum síðar. Mun
banameinið hafa verið kransæða-
stífla.
Elínbjörg fæddist 17. september
1908 á Brúará í Kaldrananeshreppi
í Bjamarfírði á Ströndum, en þar
bjuggu foreldrar hennar, Sigríður
Jónsdóttir og Sigurður Stefánsson,
bæði vestfírskrar ættar.
Þau hjón eignuðust 14 böm og
þar af komust 11 til fullorðinsára,
en nú em aðeins tvö þeirra systkina
álífí.
Ábýlisjörðin var smábýli og bú-
stofninn eftir því. Hefur því æði oft
verið þröngt í búi svo stórrar fjöl-
skyldu, en lítilsháttar sjvarafli, sér-
staklega hrognkelsaveiði seinni
hluta vetrar, bjargaði oft miklu. Til
að afla heimilinu aukatekna fór
húsbóndinn alimargar vertíðir
gangandi yfír Steingrímsljarðar-
heiði og alla leið til ísafjarðar, þar
sem hann réri á vertíð. Hvíldi þá
t
Innilegt þakklæti til allra þeirra sem sýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður
og afa,
ÁSGRÍMS STEFÁNSSONAR,
fyrrverandl verksmiðjustjóra,
Munkaþverárstræti 37,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til frímúrara og Iðnaöardeildar Sambandsins á
Akureyri. Guð blessi ykkur öll.
Guðrún F. Adolfsdóttir,
Adolf Ásgrfmsson, Erla Óskarsdóttir,
Stefán Ásgrímsson, Romy Funk,
Ásrún Ásgrfmsdóttir, Sten Roos,
og barnabörn.
SkreytingarGRÓDRASTÖDIN
GARÐSHORN
SUÐURHLÍD 35 SÍMI 40500
ærið starf á herðum húsfreyju að
sjá um bú og böm. Við slíkar að-
stæður þurfti móðirin oft að sýna
næstum ofurmannlegt þrek og þor.
Að sjálfsögðu urðu bömin að
hjálpa til í þessari hörðu lífsbaráttu
strax og þau höfðu aldur til, bæði
á sjó og í landi.
Fljótlega eftir fermingu fór Elín-
björg í vistir,- sem þá var nánast
eini atvinnumöguleiki stúlkna á
þeim tíma. Voru þó laun þeirra
ekki meiri en það, að knappar þættu
þær atvinnuleysisbætur nú, sem
ekki næmu hærri upphæðum. Um
skólagöngu var vitanlega ekki að
ræða utan fárra vikna farkennslu.
Er þó fullvíst að Elínbjörg hefir
haft löngun til frekari menntunar
sakir ágætra gáfna.
Ung að aldri heitbast hún Jó-
hannesi Jónssyni frá Asparvík í
sömu sveit og bjuggu þau saman
um skeið, en slitu svo samvistir.
Þau eignuðust einn son, Inga
Karl, sem er kunnur þýðandi og
þulur sjónvarpsefnis.
Hann stundaði háskólanám í
Hollandi og kvæntist hollenskri
konu, Komeliu Scheffelaar, sem
látin er fyrir nokkmm ámm. Þau
eignuðust íjögur böm. Seinni kona
Inga er Margrét Jóhannsdóttir frá
Ólafsfírði.
Áður hafði Elínbjörg eignast
dóttur með Guðmundi Meldal, Ester
að nafni, gift Þorkeli Bjamasyni
ráðunaut á Laugarvatni og eiga þau
sjö böm. Bamabömin em því 11
og bamabamabömin 16. Síðan flyst
hún til Reykjavíkur og var þar í
vistum um skeið.
En árið 1933 verða straumhvörf
í lífí hennar, en þá fer hún sem
ráðskona til Brjmjólfs Ketilssonar
frá Álfsstöðum á Skeiðum, sem það
ár hóf búskap í Fjalli á Skeiðum.
Ári síðar gengu þau í hjónaband.
Bjuggu þau í Ámessýslu í 14 ár,
lengst af á Bjargi í Hmnamanna-
hreppi, en fluttu til Reykjavíkur
1947 og settust að í Skipasundi 11,
en 1955 fluttu þau í eigið hús í
Njörvasundi 33, þar sem þau hafa
búið síðan.
Þeim varð ekki bama auðið, en
stjúpbömin og afkomendur þeirra
nutu umhyggju Brjmjólfs engu síð-
ur en væm þau hans eigin böm.
Elínbjörg var mjög félagsljmd
kona og fann réttilega hjá sér
hæfíleika til athafna á því sviði.
Hún gekkst fyrir stofnun kvenfé-
lags í Hranamannahreppi og var
fyrsti formaður þess. Eftir að hún
flutti í bæinn gekk hún í kvenfélag
Langholtssóknar og var virkur fé-
lagi þar meðan kraftar lejrfðu.
Eftir komuna til Reykjavíkur
vann hún alllengi við saumaskap,
en lengst af eða í 18 ár vann hún
hjá Mjólkursamsölunni, þar til sú
stofnun hætti sérsölu. Sama var að
hvaða starfí hún gekk, alls staðar
var hún í fremstu röð sökum frá-
bærs dugnaðar, verklagni og sam-
viskusemi.
Árið 1955 veiktist hún alvarlega,
gekkst undir holskurð vegna gall-
steina og dvaldi í sjúkrahúsi samtals
10 vikur. Náði sér þó aldrei að
fullu, en hlífði sér þó hvergi til hins
síðasta. Starfslöngunin var svo rík-
ur þáttur í eðli hennar, að hún stóð
uppi meðan stætt var.
Brjmjólfur, maður hennar, réðst
til starfa hjá Reykjavíkurbæ þegar
eftir komuna til Reykjavíkur og
Jarðarfarar-
skreytingar
Kistuskreytingar, krans-
ar, krossar.
Græna höndin
IGróðrarstöð við Hagkaup,
sími 82895.
i*